All Chapters of เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่: Chapter 191 - Chapter 200

เฉินมู่โบกมือไปมา “ฟังผิดไปแล้วแน่ ๆ! ฉันจะไปเรียกเขาว่าที่...ที่รักได้ยังไง!”“ที่รัก” พอพูดสองคำนี้แล้วแทบอยากจะกัดลิ้นให้ขาด เฉินมู่รู้สึกขนลุกไปหมดแล้วเธอตัวสั่นพลางพูดอย่างแน่วแน่อีกครั้ง “ฟังผิดแล้ว! ฟังผิดไปแล้วแน่ ๆ!”และเมื่อคิดดูอีกที เฉินมู่ก็แอบชำเลืองมองฮั่วหยุนเซียวแวบหนึ่ง “เพราะเรื่องนี้คุณเลยจะส่งเขาไปต่างประเทศเหรอคะ?”ฮั่วหยุนเซียวกระแอมไอ พร้อมทำทีกลอกตาไปมา “สถานะของถังอวี่พิเศษมาก ผมรับปากกับแม่เขาเอาไว้ และผมต้องตรวจสอบให้แน่ใจว่าเขาจะไม่มีเรื่องอื้อฉาวในวงการบันเทิง”ฮานเฉิงอับอายจนเหงื่อตก บอสของเขาโกหกโดยที่สีหน้าไม่เปลี่ยนไปเลยจริง ๆทั้ง ๆ ที่ตัวเองหึงจนออกหน้าออกตาขนาดนี้แท้ ๆ ยังจะเอางานมาบังหน้าได้อีกเฉินมู่รีบยกมือขึ้นแล้วกางนิ้วออกสามนิ้วทันที “ไม่มีเรื่องอื้อฉาวแน่นอน! ฉันสาบานด้วยตัวตนของฉันเลย ฉันไม่ได้คิดอะไรเลยเถิดกับถังอวี่เลยสักนิด”เธอเกาศีรษะ พลางมองสีหน้าบึ้งตึงของฮั่วหยุนเซียว “เวลาเมาคนเรามักจะพูดจาเลอะเทอะกันทั้งนั้นแหละ ไม่ต้องคิดเล็กคิดน้อยไปหรอก จริงไหมคะ?”ฮั่วหยุนเซียวแค่นเสียงเหอะ แต่ไม่ได้พูดอะไรต่อเฉินมู่กำลังครุ่นคิดว่

ฮั่วหยุนเฉินหัวเราะ “พรืด” ออกมา พี่สะใภ้ในอนาคตของเขาช่างมีตรรกะที่น่าอัศจรรย์จริง ๆลู่ซีเจ๋อโกรธจนหน้าดำหน้าแดง เขาตวาดด้วยความโมโห “เฉินมู่! ทำไมคุณถึงได้ชั่วร้ายขนาดนี้? คุณ...”เฉินมู่ทำทีแคะหูไปมา พลางเอ่ย “ลู่ซีเจ๋อ คุณช่วยเปลี่ยนคำได้ไหม คุณจะด่าว่าฉันชั่วร้ายทุกครั้งเลยหรือไง?”“เอาเถอะ ฉันรู้ว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่โหดเหี้ยมมาก ถ้าอย่างนั้นคุณก็กลับไปเฝ้าองค์หญิงน้อยจอมแอ๊บแบ๊วของคุณให้ดีเถอะ อย่าปล่อยให้เธอมาแหย่ฉันอีก”ลู่ซีเจ๋อขบกรามแน่น “คุณมันทั้งชั่วร้าย ทั้งใจแคบ! แค่ตำราอาหารพัง ๆ เล่มเดียว คุณถึงกับทำร้ายชิงเสวี่ยแบบนี้เลยเหรอ?”พอพูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของเฉินมู่ก็เย็นเยียบขึ้นมาในพริบตา “ถ้าฉันจะทำแล้วมันจะทำไม?”“ฉันขอแนะนำให้คุณกลับไปประคบประหงมเธอให้ดี ๆ หากเธอกล้าแตะต้องของของฉันอีกล่ะก็ ฉันจะตัดมือเธอทิ้งซะ!”จบประโยคเฉินก็มู่หมุนกายขึ้นรถทันที ลู่ซีเจ๋อต้องการจะดึงเธอไว้ แต่ฮั่วหยุนเฉินเข้ามาขวางเขาเอาไว้ลู่ซีเจ๋อตะโกนด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด “คุณชายเล็ก! นี่เป็นเรื่องของตระกูลเรา คุณเลิกยุ่งเรื่องชาวของบ้านสักทีได้ไหม?”ฮั่วหยุนเฉินเผยท่าทีเคร่งขรึมจริงจ

โอวจินตัวแข็งทื่อกลายเป็นก้อนหินไปสิบวินาที ก่อนจะพูดอย่างตะกุกตะกัก “พวกคุณกินไอ้นี่ตอนกลางคืนเหรอ?”เฉินมู่พยักหน้า “อื้ม ฉันไม่หิว ส่วนเขาติดของหวานน่ะ”โอวจินถลึงตาใส่เพื่อนสนิทจนลูกตาแทบจะถลนออกมาอยู่แล้ว!ฮั่วหยุนเซียวติดของหวาน? เขาติดก็บ้าแล้ว! แต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยชอบของหวานเลยด้วยซ้ำนี่มันบ้าอะไรเนี่ย?โอวจินมองฮั่วหยุนเซียวอย่างหมั่นไส้ แต่วันนี้ฮั่วหยุนเซียวอารมณ์ดีเกินกว่าจะถือสาเขาโอวจินถอนหายใจ เขาว่าแล้วเชียว ความรักของฮั่วหยุนเซียวนั้นไม่สามารถคาดเดาได้ด้วยความคิดของคนทั่วไปอย่างเขามือหนาเอากองรายงานออกจากกระเป๋าเอกสาร แล้วยื่นไปให้เธอ “ผลการทดสอบครั้งล่าสุดของคุณออกมาแล้ว พื้นฐานผิวตรงกับยาและสามารถทำการผ่าตัดได้ นอกจากนี้เรายังขจัดสารก่อภูมิแพ้ออกจากตัวยาแล้วด้วย”เฉินมู่รับมาเปิดพลิกดูอย่างถี่ถ้วน “งั้นพรุ่งนี้ฉันก็สามารถทำการผ่าตัดได้แล้ว?”โอวจินพยักหน้า “แน่นอน ขอเตือนว่าคืนนี้คุณต้องกินดื่มและพักผ่อนให้เพียงพอ เพราะความเจ็บปวดนั้นเป็นความเจ็บปวดที่คนธรรมดาไม่สามารถทนได้”ฮั่วหยุนเซียวขมวดคิ้วมุ่น “อย่าทำให้เธอกลัว”โอวจินทำทีเอนกายพิงฮั่วหยุนเฉินอย่าง

เมื่อโอวจินจัดการบาดแผลของฮั่วหยุนเซียวเสร็จก็กำชับกับเฉินมู่ว่า “การรักษาครั้งแรกเป็นไปได้ด้วยดี ต่อจากนี้ยังเหลืออีกสองครั้ง แล้วในช่วงพักฟื้นหนึ่งเดือนนี้ก็ไม่สามารถแต่งหน้าได้ พยายามให้ใบหน้าสัมผัสกับสารเคมีได้น้อยที่สุด แบบนี้ก็จะได้หายเร็วขึ้นอีกนิด”เฉินมู่เหมือนกับเด็กประถมที่เชื่อฟัง เธอจดไว้ในใจทีละข้อ ๆ แล้วถามว่า “งั้นฉันใส่หน้ากากอนามัยได้ไหม?”โอวจินพยักหน้า “ได้ เปลี่ยนหน้ากากวันละครั้งก็พอ เพื่อหลีกเลี่ยงการติดเชื้อจากแบคทีเรีย”เฉินมู่หยิบถุงหน้ากากอนามัยถุงใหญ่ที่ถูกเตรียมไว้ในกระเป๋าออกมา มือเรียวหยิบออกมาสวมหนึ่งอัน พร้อมกระพริบตาใส่ฮั่วหยุนเซียว “เรียบร้อย วันนี้ฉันต้องไปรายงานตัวที่ซิงอวี่มีเดียต่อ เรากลับกันเถอะ”ฮั่วหยุนเซียวพาเฉินมู่มาส่งที่ด้านล่างของตึกซิงอวี่มีเดีย เขายังรู้สึกไม่ค่อยวางใจเท่าไหร่ “หยุนเฉินบอกว่าศิลปินเหล่านี้มีเบื้องหลังไม่ดี คุณต้องระวังตัวเองไว้ให้ดี”เฉินมู่พยักหน้า “วางใจเถอะค่ะ ฉันจัดการได้”นี่มันเป็นอาชีพของเธอ กว่าเธอจะเอาบริษัทกลับคืนมาจากพ่อที่เย็นชาคนนั้นได้มันไม่ง่ายเลยสักนิด แล้วทำไมเธอจะจัดการไม่ได้ล่ะ?เฉินมู่เดินเข้าไ

เฉินมู่ยืนนิ่งไม่ไหวติง หวางหว่านรั่วรู้สึกไม่พอใจทันที เธอตะโกนเสียงดังลั่น “ฉันพูดกับเธออยู่นะ? เธอหูหนวกเหรอ? บอกให้มาสวมรองเท้าให้ฉันไง!”ดาราสาวนั่งอยู่บนโซฟา เท้าทั้งสองข้างกระดิกไปมาบนโต๊ะน้ำชา พลางเล่นโทรศัพท์ในมือไม่หยุดเฉินมู่ถามขึ้น “ทำไมถึงไม่ใส่เองล่ะ?”หวางหว่านรั่วขำลั่นเหมือนได้ฟังเรื่องตลก ก่อนจะชำเลืองตามองเฉินมู่แวบหนึ่ง “เธอกำลังล้อฉันเล่นอยู่หรือไง? ฉันเป็นดาราดังนะ ฉันเกิดมาเพื่อมีคนคอยปรนนิบัติรับใช้”หล่อนมองเฉินมู่ตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วพูดต่อ “รองเท้าของฉันคู่นี้ยังแพงกว่าตัวเธอเสียอีก เธอเป็นแค่นักศึกษาไร้ค่า สามารถถือรองเท้าฉันได้ก็นับว่าบุญแล้ว จะทำตามไหม ไม่งั้นก็ไสหัวไป!”เฉินมู่ยังต้องอยู่ที่นี่ต่อไป เธอจึงพยักหน้าอย่างจำยอม “ตกลงค่ะ ฉันจะใส่ให้คุณเอง”เธอเดินไปที่ตู้รองเท้า ก่อนหยิบรองเท้าส้นสูงคู่หนึ่งออกมาวางตรงหน้าหวางหว่านรั่ว มือเรียวทั้งสองข้างจับรองเท้าไว้มั่น จากนั้นหวางหว่านรั่วก็ยกเท้าเหยียบลงไป หล่อนลุกขึ้นสำรวจตัวเองครู่หนึ่งจึงพูดว่า “คู่นี้แหละ”ดาราสาวเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกครั้ง เฉินมู่แอบมองแวบหนึ่ง นั่นเป็นคอลเลคชั่นของปีที่แล้ว แสดงว