บทที่ 192

ฮั่วหยุนเซียวถึงกับเผยรอยยิ้มออกมา “ฮานเฉิง ไปช่วยเฉินมู่ย้ายของมาที่อะพาร์ตเมนต์”

“ครับ บอส”

ขณะที่ฮานเฉิงจะไปส่งเฉินมู่ที่ด้านนอก เฉินมู่กลับหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง พลันหันหน้ากลับมาถามเขาว่า “งั้นเย็นนี้ฉันต้องรอทานข้าวกับคุณด้วยใช่ไหมคะ?”

เธอคิดว่าตัวเองเป็นแขกที่เข้าไปอาศัยอยู่ในบ้านของคนอื่น และมันคงดูไม่ดีหากเธอไม่สนใจเจ้าของบ้านแล้วจัดแจงดื่มกินตามใจชอบ จริงไหม?

ฮั่วหยุนเซียวชะงักไป พลันมุมปากก็ยกโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ไม่อาจปกปิดไว้ได้ “ก็ได้”

ฮานเฉิงพาเฉินมู่มาที่โรงรถแล้วขับออดี้คันนั้นไปส่งเธอ แต่ไม่รู้ว่าฮั่วหยุนเฉินตามมาจากที่ไหนชายหนุ่มพุ่งตัวเข้าไปในรถอย่างคล่องแคล่ว และยิ้มให้เฉินมู่อย่างสดใส “เสี่ยวมู่มู่!”

เฉินมู่ตัวสั่นงันงก พร้อมถามอย่างขนลุก “คุณมาได้ยังไงคะ?”

ฮั่วหยุนเฉินขยิบตาใส่เธอ “ได้ยินว่าคุณจะย้ายมาอยู่กับพี่ ผมจะไปช่วยขนสัมภาระเอง!”

เฉินมู่อายจนเหงื่อตก “ที่จริงแล้วฉันมีเพียงกระเป๋าเดินทางแค่ใบเดียวเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องใช้คนเยอะขนาดนั้นหรอกค่ะ...”

ฮั่วหยุนเฉินไม่ยอมฟัง ถึงอย่างไร เขาก็ไม่ได้ตั้งใจตามไปเพื่อขนกระเป๋าหรอก เขาก็แค่อยากสนิทกับพี่สะใภ้ในอ