All Chapters of ไลฟ์สดสยองขวัญ: Chapter 231 - Chapter 240

ข้างนอกเต็มไปด้วยหิมะ หลังจากกินกระต่ายและยาอายุวัฒนะแล้ว ปราณแห่งจิตวิญญาณในร่างกายของฉันก็ฟื้นฟูขึ้นมาป้องกันความหนาวเย็นได้พอดีฉันเดินผ่านหิมะหนาบางเป็นเวลานาน และในที่สุดก็พบถ้ำที่สะอาดแห่งหนึ่ง ฉันเดินเข้าไปด้านใน ถ้ำแห่งนี้ลึกมาก แต่ฉันไม่มีอารมณ์ที่จะเข้าไปสำรวจภายในถ้ำ ดังนั้นฉันจึงจุดไฟที่ทางเข้าถ้ำและถือมันไว้จนกว่าทีมกู้ภัยจะมาถึงไม่นานนัก ฉันก็ได้ยินเสียงออกมาจากภายในถ้ำ และชักดาบไม้ท้ออกมาในทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดระแวงเสียงนั้นใกล้เข้ามาทุกที มันคือหนู เป็นหนูที่ตัวใหญ่เท่ากระต่าย ดวงตาทั้งสองเป็นสีแดงก่ำ มันอ้าปากที่เต็มไปด้วยฟันแหลมคมและเปล่งเสียงคำรามออกมามันใช้ขาหลังกระโดดมาข้างหน้าฉัน ฉันจึงแผ่ปราณแห่งจิตวิญญาณเข้าไปในดาบไม้ท้อ แล้วใช้ดาบตัดหัวของมันออกเสียงฝีเท้ากร็อบแกรบ ๆ ดังมาจากส่วนลึกของถ้ำอีกครั้ง ทำให้หนังศรีษะของฉันตึงขึ้นราวตื่นตัวในความมืด หัวของหนูยักษ์ถูกเปิดออก ตามมาด้วยตัวที่สอง สาม และอีกนับไม่ถ้วน ดวงตาของพวกมันเป็นสีแดงวาบและมองมาที่ฉันด้วยความโกรธแค้นใบหน้าของฉันซีดขาว และก้าวถอยหลังสองก้าวอย่างระมัดระวัง ทว่าจู่ ๆ ก็มีมือข้างหน

ฉันวิ่งไปได้แค่สองก้าว ก็ได้ยินเสียงอู้อี้ของหยินเฉิงเหยาดังขึ้นเขาได้รับบาดเจ็บเหรอ?เพื่อช่วยฉันไว้ ก็เลยถูกงูขาวตัวนั้นทำร้ายสินะ แต่ฉันกลับวิ่งหนีไปคนเดียว นี่มันไม่เห็นแก่ตัวเกินไปหน่อยเหรอ?แต่เขาเป็นศัตรูของฉัน เขาเป็นคนที่ทำให้น้องชายของฉันนอนเป็นผัก เขาควรจะชดใช้ด้วยชีวิต ฉันควรจะฆ่าเขาเสียฉันกัดฟันและเดินหน้าต่อไป แต่ฉันก็ไม่สามารถก้าวเดินต่อไปได้ให้ตายเถอะ หยวนจุนเหยา เธอไม่ควรเสียดายนะในตอนนี้ หยินเฉิงเหยาขึ้นขี่อยู่บนหัวของงูขาว ร่างกายของเขาอาบไปด้วยเลือด ฉันรีบหยิบดาบไม้ท้อขี้ไปที่เท้าแล้วแทงไปที่งูขาวตีงูต้องตีให้ได้ที่ความยาวเจ็ดนิ้วฉันกะความยาวประมาณเจ็ดนิ้วของงูยักษ์ แล้วแผ่ปราณทั้งหมดลงในปลายดาบ เสียงดังฟึ่บ เจาะทะลุผิวหนังของงูทว่าคิดไม่ถึงว่าผิวหนังของงูจะแข็งขนาดนี้ ดาบของฉันแทงเข้าไปได้แค่หนึ่งนิ้วเท่านั้นแต่ถึงอย่างไรมันก็ได้รับบาดเจ็บ งูยักษ์ดิ้นด้วยความเจ็บปวดอยู่ในน้ำ ฉันถูกตวัดลงน้ำ และกระแทกลงไปที่หินจนรู้สึกเจ็บปวดที่หลังหยินเฉิงเหยาคว้าเกล็ดของมัน พลางเลื่อนตัวลงมาจากหัว จนมาถึงบริเวณที่ความยาวเจ็ดนิ้ว เขาก็ชกเข้าไปที่บาดแผลหมัดนี้

เรือของทีมกู้ภัยมาถึงแล้ว ถังหมิงหลีรีบกระโดดลงจากเรือและพุ่งมาที่ฉัน ดูเหมือนเขาจะมีหลายสิ่งที่อยากจะถามฉัน แต่สุดท้ายเขาก็พูดว่า “ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”ฉันมองดูความกังวลในดวงตาของเขา และจนในที่สุดก็รู้สึกดีขึ้น“ฉันสบายดีแล้วก็เลื่อนขั้นแล้ว”ถังหมิงหลีเอ่ยด้วยความประหลาดใจ “ระดับกลาง ขั้นที่สอง?”ฉันพยักหน้า เขาใช้สายตาราวกับมองสัตว์ประหลาดจ้องมาที่ฉัน “เมื่อก่อนฉันไม่เชื่อเรื่องพรสวรรค์และโชคชะตา แต่ตอนนี้ฉันเชื่อแล้ว”ฉันก้าวขาขึ้นเรือรบแห่งแดนบูรพา กองทัพกำลังนั่งเรือโบตเข้ามา ฉันกัดฟันแล้วเอ่ย “นี่ทำเพื่ออะไรกัน?”“มีสมบัติล้ำค่าบนเกาะหิมะ ประกอบกับการกลายพันธุ์ของสัตว์และพืชบนเกาะ มีพืชจิตวิญญาณและสัตว์แปลก ๆ มากมายที่มีพลังปราณเพียงพอ แดนบูรพาต้องเข้ามาครอบครองและพัฒนาก่อน” ถังหมิงหลีเอ่ย “อีกไม่กี่วัน ปรมาจารย์แห่งแดนบูรพาก็จะมาล่าขุมทรัพย์ที่นี่ นี่คือการแข่งขันที่สิ้นหวัง และคาดว่าจะเกิดการนองเลือดขึ้น”เขาหันมาหาฉันแล้วเอ่ย “จุนเหยา เธอกลับเมืองซานเฉิงก่อน ฉันยังมีเรื่องที่ต้องจัดการ”“มีเรื่องอะไรเหรอ?” ฉันอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามเขายกยิ้มมุมปากพลางเอ่ย “นอกจากกองทัพ

สีหน้าของฉันเคร่งขรึมเล็กน้อยเสวียห้าวเทียนพูดต่อ “หลังจากที่ตำรวจมาถึง พวกเขาก็ได้ทำการสอบสวน ในตอนนั้นในห้องน้ำไม่มีใครเลยนอกจากเฉินเฟย ตอนที่คนคุ้มกันของบ้านฉันเข้าไปพบร่างของเขานั้น จากระยะทางที่เขาไปเข้าห้องน้ำจะใช้เวลาเพียงครึ่งนาที ในครึ่งนาทีคนคนนั้นก็สามารถฆ่าเขาและหั่นร่างเขาออกเป็นชิ้น ๆ แถมยังกระโดดหนีไปจากต่างบนชั้นเจ็ดได้อีก อย่างน้อยก็น่าจะเป็นนักยุทธ์ระดับตานจิน หรืออาจจะอยู่ในระดับที่สี่ แต่ปรมาจารย์เช่นนั้นจะฆ่าคนธรรมดาได้อย่างไร?”“แม่ของฉันตกใจมาก ท่านโทษตัวเองและรู้สึกละอายใจเสมอที่ไม่สามารถช่วยเขาได้” เสวียห้าวเทียนถอนหายใจ “ดังนั้นเธอจึงส่งคนไปตรวจสอบอย่างละเอียด เฉินเฟยกลับจีนมาเมื่อสองเดือนก่อน และทำงานเป็นผู้จัดการแผนกในบริษัทข้ามชาติ อาชีพของเขากำลังเฟื่องฟู แต่หนึ่งสัปดาห์ก่อนเกิดเหตุเขาก็หายตัวไป”“หายตัวไป?” ฉันเอ่ยถาม “เขาไม่ได้ขอลาออกจากบริษัท ทางบริษัทส่งคนไปตามหาเขาแล้วแต่ไม่พบใคร ด้วยเหตุนี้ทางบริษัทจึงได้แจ้งตำรวจ” เสวียห้าวเทียนยื่นรูปถ่ายให้ฉันด้วยสีหน้าที่หนักอึ้ง “แม่ของฉันใช้กำลังทั้งหมดของท่านในการสืบสวน และพบว่าเขากำลังขับรถที่มีการปลอมแ

จู่ ๆ เธอคนนี้ก็กลายเป็นศพศพผู้หญิงที่เน่าเปื่อยทำให้เห็นถึงพลังที่มีมากกว่าปกติควันสีดำจาง ๆ พุ่งออกมาจากปากของเธอ ฉันหยิบดาบไม้ท้อแล้วฟันเข้าไป เพื่อทำลายวิญญาณชั่วร้ายให้สิ้นซาก แล้วเอ่ย “แจ้งตำรวจ”รถไฟจอดอยู่ที่สถานีถัดไป จากนั้นตำรวจจึงนำศพออกไปชันสูตรเพียงไม่นานตัวตนของศพก็ถูกยืนยัน เธอเป็นพลเมืองธรรมดาในเมืองจินหลิงที่เสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งตับ เมื่อสองวันก่อนเพิ่งจะนำศพใส่โรง แต่ไม่คาดคิดว่าในคืนวันนั้นศพจะหายไป ทางครอบครัวได้เข้าแจ้งความกับตำรวจ แล้วเจ้าหน้าที่ดูแลศพบอกว่าเธอคนนี้เดินออกจากช่องแช่แข็งด้วยตนเองว่ากันว่าตำรวจที่ดูวิดีโอนั้นหวาดกลัวและยังคงนอนฉีดยาเข้าเส้นเลือดอยู่ที่โรงพยาบาลฉันบอกให้ตำรวจส่งศพกลับไปทำพิธีเผา แล้วแจ้งกับคนทางครอบครัวว่าศพถูกขโมย เพราะถ้าหากผู้คนรู้ว่าศพนั้นเดินไปไหนมาไหนเองได้ ก็จะยิ่งทำให้ผู้คนแตกตื่นฉันกังวลเล็กน้อย คราวนี้ไม่ใช่ผีธรรมดาแน่นอน ความแข็งแกร่งของมันมีมากที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาเมื่อมาถึงเมืองจินหลิง ฉันก็มาพักอาศัยอยู่ในโรงแรมที่ถูกจัดไว้โดยเสวียห้าวเทียน ห้องเพรสซิเดนเชียลได้รับการตกแต่งอย่างหรูหรา และตั้งอยู่บนต