All Chapters of พ่ายรักคุณสามี: Chapter 271 - Chapter 280

บรรดานักศึกษาที่มหาวิทยาลัย A ต่างรู้สึกตื่นเต้น และมีความสุขเป็นอย่างมาก ส่วนคุณชายซุนจินก็ตกตะลึงเช่นเดียวกัน ดวงตาของพวกเขาเปล่งประกายไปด้วยความประหลาดใจ ทุกคนล้วนตกตะลึงไปกับความสง่างามของเซี่ยซีหว่านสิ่งที่คุณชายเหล่านี้ไม่เคยขาดมือเลยก็คือผู้หญิง แต่พวกเขาไม่เคยเห็นสาวสวยอย่างเซี่ยซีหว่านมาก่อน แม้แต่ดาวมหาวิทยาลัย T อย่างลี่เหยียนหลานก็ยังไม่ดูดีเท่าเธอเลยเมื่อลี่เหยียนหลานเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเซี่ยซีหว่าน หัวใจของเธอก็แทบจะตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เธอมองไปยังใบหน้าที่งดงามของเซี่ยซีหว่านอย่างไม่เชื่อสายตา ปรากฎว่าเธอไม่ได้ใช้ผ้าคลุมหน้าเพื่อปกปิดความอัปลักษณ์ แต่กลับใช้มันเพื่อปกปิดความงดงามของเธอต่างหาก !ดวงตาที่สดใสของเซี่ยซีหว่านจับจ้องไปที่ใบหน้าของซุนจิน และพูดว่า “คุณชายซุน การเดิมพันในครั้งนี้คุณแพ้แล้ว ดังนั้นตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไปรบ กวนพวกคุณเตรียมอาหารเช้าสำหรับพวกเราทุกคนในมหาวิทยาลัย A ด้วยนะคะ ฉันยังมีเรื่องต้องทำ ดังนั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ”เซี่ยซีหว่านพูดจบก็เดินออกไป แล้วร่างเพรียวบางของเธอค่อย ๆ หายไปจากสายตาของทุกคนซุนจินยังคงจ้องมองไปยังทิศทางที่เซี่ย

“ใช่แล้วหว่านหว่าน” ฟ่านเถียนพูดเสริมอีกว่า “อย่าคิดว่าการนำทีมเชียร์เป็นเรื่องง่าย การแข่งขันบาสเกตบอลระดับมหาวิทยาลัยในนครเอมพีเรียลแห่งนี้ให้ความสำคัญกับการแข่งขันเชียร์ลีดเดอร์มาก พวกเขาจะทำทุกวิถีทางเพื่อคว้าชัยชนะ แต่ลี่เหยียนหลานได้รับรางวัลชนะเลิศอันดับหนึ่งมาโดยตลอด เธอมุ่งมัน และตั้งใจ อีกทั้งยังมีความปรารถนาอันแรงกล้าเพื่อที่จะคว้าชัยชนะอีกด้วย”“ซีหว่าน” อาจารย์อู๋ถามอีกว่า “เธอมีประสบการณ์เกี่ยวกับทีมเชียร์ลีดเดอร์ไหม?”ทุกคนมองเธออย่างคาดหวัง แต่เซี่ยซีหว่านกลับส่ายหัว และพูดว่า “ฉันไม่มีประสบการณ์เลยค่ะ นี่เป็นครั้งแรกของฉันค่ะ”“อะไรนะ?”“แต่ว่า” เซี่ยซีหว่านยิ้ม และรีบพูดว่า “ฉันสามารถหาคนมาช่วยฉันได้ค่ะ ทีมงานที่มีฝีมือเหล่านั้นสู้คนที่ฉันหามาไม่ได้สักนิดค่ะ”ทุกคนรีบถามด้วยความสงสัยว่า “คุณเซี่ยคนสวย คุณจะให้ใครมาช่วยคุณเหรอ?”“ตอนนี้คงต้องเก็บไว้เป็นความลับก่อนค่ะ หลังเลิกเรียนขอให้สมาชิกทีมเชียร์ลีดเดอร์ทุกคนมารวมตัวกันที่หน้าประตูมหาวิทยาลัยด้วยนะคะ การแข่งขันบาสเกตบอลจะจัดขึ้นในอีกหนึ่งสัปดาห์ต่อจากนี้ เวลาของเราเหลือไม่มากแล้ว ดังนั้นเราจึงต้องรีบไปฝึกฝนกั

ใบหน้าของเซี่ยซีหว่านซีดเผือด เธอไม่คิดว่าในระยะเวลาสามเดือนที่เธอจากเมืองไห่เฉิงมา คุณย่าจะป่วยหนักถึงเพียงนี้ตอนนั้นเธอไม่ได้บอกลากับคุณย่า เหตุผลแรกเป็นเพราะเธอกลัวว่าคุณย่าจะรู้สึกเสียใจ เหตุผลที่สองเป็นเพราะเธอรู้สึกว่าเพียงแค่ลู่หานถิงอาการดีขึ้น คุณย่าก็น่าจะมีความสุข และอายุยืนยาวมากขึ้นแล้ว เธอไม่คิดเลยว่าเรื่องราวจะกลายเป็นเช่นนี้คุณย่าอายุมากแล้ว หากไม่กินอาหารเลยก็ยากที่จะดำรงชีวิตอยู่ต่อไปได้“หว่านหว่าน ฉันคิดว่าหญิงชราคงจะรู้สึกป่วยใจ แม้ว่าลู่หานถิงจะเป็นหลานชายของท่าน แต่หญิงชราก็รักและเอ็นดูเธอมาโดยตลอด อยู่ดี ๆ เธอก็หายตัวไปเพื่อช่วยลู่หานถิงแบบนั้นน่าจะทำให้หญิงชรารู้สึกเศร้าและกังวลจนล้มป่วยอย่างแน่นอน” เยี่ยหลิงพูดดวงตาของเซี่ยซีหว่านเปลี่ยนเป็นสีแดง และพูดว่า “หลิงหลิง ฉันจะไปหาคุณย่าตอนนี้เลย ฉันจะทำทุกวิถีทางให้คุณย่าดีขึ้น แต่ตอนนี้คุณย่าอยู่ในคฤหาสน์ซีหยวนของลู่หานถิง ฉันจะหาเหตุผลอะไรเพื่อเข้าพบคุณย่าดีล่ะ?”“ฉันได้ยินมาว่าลู่หานถิงกำลังตามหาเชฟฝีมือดีอยู่ หว่านหว่าน เธอลองไปสมัครเป็นเชฟคนสวยดูสิ แค่นี้เธอก็จะมีเหตุผลในการเข้าไปดูแลหญิงชราแล้ว”ดวงต

แม่บ้านอู๋หม่าพาเซี่ยซีหว่านไปที่ห้องนอนห้องข้าง ๆ ห้องนอนของหญิงชรา ซึ่งห้องนอนห้องนี้มีลักษณะที่ใหญ่มาก ภายในห้องนอนตกแต่งอย่างเรียบง่าย และหรูหราการออกแบบ และการตกแต่งภายในห้องนอนใช้โทนสีเย็น ส่วนใหญ่เป็นสีดำ สีเทา และสีน้ำเงินให้ความรู้สึกสงบนิ่ง และลึกลับตามสไตล์ของลู่หานถิง“แม่บ้านอู๋คะ พวกเรามาผิดห้องหรือเปล่าคะ ฉันคิดว่าห้องนี้ดูเหมือนห้องของคุณชายลู่นะคะ” เซี่ยซีหว่านเอ่ยถามด้วยความสงสัยแม่บ้านอู๋รู้สึกตกใจและรีบหัวเราะกลบเกลื่อนในทันทีว่า “เราไม่ได้เข้าห้องผิดค่ะคุณนาย นี่คือห้องรับแขกของที่นี่ คฤหาสน์ซีหยวนแห่งนี้เป็นทรัพย์สินส่วนบุคคลภายใต้ชื่อคุณชาย ดังนั้นการออกแบบของแต่ละห้องจึงคล้ายคลึงกันตามรสนิยมของคุณชายค่ะ”“อ๋อ แบบนี้นี่เอง” เซี่ยซีหว่านพยายามกำจัดความสงสัยของเธอ และพยักหน้าเพื่อที่จะสื่อว่าเธอเข้าใจแล้วแม่บ้านอู๋แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอรู้สึกว่าเมื่อเธอเลือกที่จะรับใช้หญิงชราแล้ว เธอก็ควรที่จะโกหกตามน้ำไปด้วย “อ้อ อีกเรื่องหนึ่งค่ะแม่บ้านอู๋ คราวหลังอย่าเรียกหนูว่าคุณนายอีกนะคะ เพราะตอนนี้สถานะของหนูเปลี่ยนไปแล้วค่ะ ต่อจากนี้ให้เรียกชื่อหนูแทนนะคะ

เช้าวันรุ่งขึ้นลู่หานถิงตื่นสายกว่าปกติ วันนี้สีหน้าของเขาดูไม่ค่อยดีนัก เขาดูหม่นหมองเป็นอย่างมากเมื่อเขาตื่นแล้ว เขาก็ไปหาคุณย่าที่อยู่ห้องข้าง ๆ เป็นอันดับแรก แต่เมื่อเขาเปิดประตูเข้าไปในห้อง บนเตียงกลับว่างเปล่า คุณย่าหายตัวไปแล้วลู่หานถิงเบิกตากว้าง เขาเม้มริมฝีปากบางของเขาเป็นเส้นโค้งด้วยความไม่พอใจ คุณย่าของเขาหายไปไหน?สามเดือนที่ผ่านมาคุณย่าอยู่แต่ในห้อง และท่านไม่อยากออกไปไหนเลย“แม่บ้านอู๋หม่า คุณย่าอยู่ที่ไหนครับ?”ลู่หานถิงรีบเดินลงมาชั้นล่างอย่างรีบร้อน จากนั้นเขาก็หยุดอยู่ที่หน้าห้องนั่งเล่นในทันที เพราะเขาเห็นคุณย่าของเขาแล้วตอนนี้หญิงชราอยู่ในห้องครัว เนื่องจากท่านเจ็บป่วยมาเป็นเวลานาน หญิงชราจึงต้องนั่งรถเข็น บนขาของท่านมีผ้าห่มนุ่ม ๆ คลุมอยู่ แสงแดดที่สดใส และอบอุ่นในยามเช้าสาดส่องเข้ามาผ่านทางหน้าต่างห้องครัว ซึ่งหญิงชรากำลังนั่งอาบแดดอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางสบายใจราวกับหินก้อนใหญ่ตกลงมากลางหัวใจของลู่หานถิง เมื่อครู่นี้เขาคิดว่ามีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นกับคุณย่าเสียอีกเขารู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก คุณย่าจะเต็มใจออกมาอาบแดดแบบนี้ได้อย่างไร นี่เป็นครั้งแรกที่