All Chapters of พ่ายรักคุณสามี: Chapter 91 - Chapter 100

เซี่ยซีหว่านขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด ริมฝีปากสีชมพูของเธอซีดลงในทันทีไม่กี่วินาทีต่อมาลู่หานถึงก็รู้สึกตัว แรงกระตุ้นที่กระหายเลือดอย่างบ้าคลั่งนี้ทำให้เขารู้สึกหนาวสั่นราวกับว่าเขาตกลงไปในเหวลึกเขาเอื้อมมือออกไปและผลักเธอออกอย่างรวดเร็วเซี่ยซีหว่านลืมตา ตัวของเธอสั่นเทาขณะมองไปที่เขาและพูดว่า “คุณชายลู่ อาการป่วยของคุณกำเริบอีกแล้วใช่ไหมคะ ขอฉันดูหน่อย…”“อย่ามาแตะต้องตัวผม!” ลู่หานถิงรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องน้ำ เขาพูดว่า “คุณไปนอนก่อนเถอะ”เขาล็อคประตูห้องน้ำทุกครั้งที่อาการของเขากำเริบ เขาจะทำแบบนี้ตลอด บอกให้เธอออกไป เซี่ยซีหว่านรู้ดีว่าผู้ชายอย่างเขานั้นหยิ่งในศักดิ์ศรีของตนเอง และเขาไม่ต้องการที่จะแสดงด้านที่น่าอับอายของเขาออกมาต่อหน้าเธออย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้เขาขังตัวเองไว้ ซึ่งมันยิ่งทำให้สถานการณ์แย่ลงเซี่ยซีหว่านยื่นมือออกไปเคาะประตูและพูดว่า “ลู่หานถิงเปิดประตูเดี๋ยวนี้ ฉันเป็นหมอ และฉันสามารถช่วยคุณได้… ฉันรู้ว่าตอนนี้คุณกำลังเจ็บปวด คุณเปิดประตู แล้วให้ฉันดูอาการคุณเถอะค่ะ!”ในห้องน้ำร่างสูงโปร่งของลู่หานถิงยืนอยู่ข้างอ่างล้างหน้า

เซี่ยซีหว่านไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วลู่หานถิงลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว อาการงัวเงียเมื่อครู่หายไปในทันที ความทรงจำเมื่อคืนค่อย ๆ พรั่งพรูออกมาที่ละน้อยเมื่อคืนนี้อาการของเขากำเริบ จากนั้นเขาก็โยนเธอลงบนเตียงเลือดอันหอมหวานของเธอ และกลิ่นหอมราวกับดอกป๊อปปี้บนเรือนร่างของหญิงสาว…จู่ ๆ ลู่หานถิงก็ลุกขึ้นนั่ง เขาลุกออกจากเตียง จากนั้นก็มองไปรอบ ๆ ห้องขนาดใหญ่ ห้องแต่งตัว และห้องน้ำ… ต่างก็ไม่มีวี่แววของเธอเลย“หว่านหว่าน...”เธอไปออกไปแล้วอย่างนั้นเหรอ？เธอน่าจะออกไปแล้วเขาจำไม่ได้ว่าเมื่อคืนเขาทำให้เธอมีบาดแผลมากเท่าไหร่ ตัวตนที่มืดมน โหดร้าย และกระหายเลือดทำให้เขารู้สึกรังเกียจ และหวาดกลัวเป็นอย่างมาก แล้วเธอล่ะ จะกลัวมากขนาดไหน？เมื่อคืนเธอคงได้รับบาดเจ็บหนัก เธอคงจะกลัวมากแน่ ๆ ดังนั้นเธอเลยจากไปในอนาคตเธอยังจะกลับมาไหม？ลู่หานถิงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และพบกับหมายเลขโทรศัพท์ที่ไม่ได้รับสายของเซี่ยซีหว่าน เขาต้องการโทรกลับ แต่สุดท้ายแล้วเขาไม่สามารถกดปุ่มโทรออกได้...หลังจากลู่หานถิงอาบน้ำเสร็จ เขาก็ลงไปชั้นล่าง คุณท่านลู่ทักทายเขาว่า “หานถิง วันนี้แกตื่นสายมาก แล้วทำไมห

เสียงรอสายอันไพเราะของโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ไม่นานนักเขาก็กดรับสาย เซี่ยซีหว่านสงสัยว่าเขาอาจจะกำลังรอสายจากเธออยู่แต่ทว่าเมื่อเขากดรับสายแล้ว ลู่หานถิงกลับไม่พูดอะไรเลยเซี่ยซีหว่านหย่อนแขนข้างหนึ่งของเธอไว้ข้างลำตัวและพูดว่า “สวัสดีค่ะคุณชายลู่ ทำไมคุณไม่พูดล่ะคะ?”เสียงทุ้มของลู่หานถิงค่อย ๆ ส่งผ่านโทรศัพท์มาว่า “ผมคิดว่าคุณจะไม่โทรหาผมแล้ว”เซี่ยซีหว่านกัดริมฝีปากสีแดงของเธอเบา ๆ เขาค่อนข้างตระหนักถึงสิ่งที่เขาได้ทำลงไปในคืนนั้น สิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้นทำให้เธออับอายที่จะพูดออกไป แต่ท้ายที่สุดเธอก็ยอมขยับปากเล็ก ๆ ของเธอ “หึ!”เธออุทานพนักงานที่แผนกต้อนรับกำลังเฝ้าดูเซี่ยซีหว่านอยู่อีกด้านหนึ่ง เธอไม่รู้ว่าเซี่ยซีหว่านกำลังโทรหาใคร อย่างไรก็ตามคงจะไม่ใช่ประธานของตนเองอย่างแน่นอน ขณะเดียวกันเธอได้ยินหญิงสาวก้มศีรษะลงเหมือนโกรธ เธออุทานว่า “หึ”พนักงานที่แผนกต้อนรับรู้สึกว่าเซี่ยซีหว่านค่อนข้างเป็นคนเรียบร้อย และดูเหมือนว่าเธอจะมีแฟนแล้ว แล้วทำไมเธอถึงมายุ่งวุ่นวายกับประธานของเธออีก?พนักงานที่แผนกต้อนรับไม่ชอบผู้หญิงที่หลายใจจริง ๆ เมื่อประธานของเธอกลับมา เธอต้องกระชากหน้า

ไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ลู่หานถิงกังวลเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของเธอมาโดยตลอด ถามไม่ได้ ไม่กล้าถาม ในเมื่อตอนนี้เธอมาหาเขาถึงที่นี่ เขาก็จะทำตามอำเภอใจ ยังไงเขาก็ต้องดูบาดแผลบนร่างกายของเธอให้ได้เสื้อชีฟองลายดอกถูกยกขึ้นเผยให้เห็นผิวขาวของเธอ รอยช้ำจากการถูกกัดหายดีแล้ว และไม่มีรอยแผลเป็นหลงเหลืออยู่ ผิวของเธอขาวเนียนละเอียดราวกับน้ำนม“เลิกมองได้แล้วค่ะ”ขณะเดียวกันเซี่ยซีหว่านดันมือใหญ่ของเขาที่สวมใส่นาฬิกาหรูลง เธอใช้มือของเธอปกปิดร่างกายเพื่อไม่ให้เขามองมันอีกลู่หานถิงเงยหน้าขึ้นและมองที่เธอ เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งว่า “หายดีแล้วจริง ๆ ใช่ไหม?”“ใช่ค่ะ อาการบาดเจ็บไม่ได้รุนแรงมากนัก ฉันทาแค่ยาขี้ผึ้งอาการบาดเจ็บก็ดีขึ้นแล้ว แต่ว่า… ยังเจ็บตรงนี้อยู่นิดหน่อยค่ะ” เซี่ยซีหว่านจับมือใหญ่ของเขาวางลงบนคอสีชมพูอันบอบบางของเธอลู่หานถิงมองดู ตอนนั้นเขากัดเส้นเลือดของเธอลงไปค่อนข้างลึก บาดแผลที่อื่นต่างก็หายดีแล้ว แต่ตรงนี้ยังมีรอยหลงเหลืออยู่เล็กน้อย มันยังเห็นรอยฟันของเขาได้แบบไม่ชัดเจนมากนัก เขาสามารถจินตนาการได้ว่าตอนนั้นเขากัดเธออย่างโหดเหี้ยมมากแค่ไหนลู่หานถิงซุกใบหน้าที่หล่อเ

เซี่ยเจิ้งกั๋วไม่เคยคิดอยากจะไปเยี่ยมลูกเขยคนนั้นที่สวนโหย่วหลานเลย สวนโหย่วหลานตั้งอยู่ระหว่างภูเขา มันไม่ได้อยู่ในเขตเมือง เขารู้สึกเสมอว่ามันเป็นดินแดนผีสิง และทำให้โชคไม่ดีเซี่ยเจิ้งกั๋วรีบพูดอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออกว่า “เหยียนเหยียน พ่อจะไม่ไปที่นั่นหรอก พ่อจะไปเยี่ยมลูกเขยคนนั้นทำไมกัน ทุกคนต่างก็บอกว่าเขาป่วยหนักมาก ไม่แน่บางทีวันสองวันนี้เขาอาจจะตายก็ได้ พ่อไม่อยากไปที่นั่นจริง ๆ”นี่คือสิ่งที่เซี่ยเหยียนเหยียนต้องการ เธอต้องการเปิดโปงสามีผีแห่งสวนโหย่วหลานต่อหน้าสาธารณชน เพื่อที่จะทำให้ความคิดเห็นของผู้คนร้อนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ และทำให้เซี่ยซีหว่านมีปัญหา“พ่อคะ หนูไม่รู้ว่าหว่านหว่านไปรู้จักกับประธานลู่ได้อย่างไร และไม่รู้ว่าเธอไปโกหกอะไรประธานลู่ไว้ ผู้ชายแบบประธานลู่ แม้ว่าหว่านหว่านจะหย่าร้างแล้ว พ่อคิดเหรอคะ ว่าประธานลู่จะมาแต่งงานกับหว่านหว่านจริง ๆ?”“ไม่มีทาง เซี่ยซีหว่านไม่ได้มีดีอะไร ประธานลู่จะต้องดูถูกเธออย่างแน่นอน ตอนนี้เธอก็แค่สดใหม่เท่านั้นเอง เหยียนเหยียน คนที่ประธานลู่จะแต่งงานด้วยต้องเป็นลูกอย่างแน่นอน” เซี่ยเจิ้งกั๋วพูดออกมาจากใจจริงเขาพูดความจริง