All Chapters of พ่ายรักคุณสามี: Chapter 111 - Chapter 120

เยี่ยหลิงมองเซี่ยเหยียนเหยียนเหมือนกําลังมองคนงี่เง่า “สามีสวนโหย่วหลานคนนี้ก็นั่งอยู่ข้าง ๆ เธอ ทําไมไม่ถามเขาด้วยตัวเองล่ะ?” ดวงตาสดใสของเซี่ยซีหว่านมองไปที่เซี่ยเหยียนเหยียน “เหยียนเหยียน จะว่าไปเธอกับสามีสวนโหย่วหลานของฉันคนนี้ก็มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกันมาก ถ้าก่อนหน้านี้ถ้าไม่ได้ถูกให้สลับการแต่งงาน เธอก็คงจะได้เป็นคุณนายแห่งสวนโหย่วหลานไปแล้ว”เซี่ยเหยียนเหยียนหน้าถอดสีทันที เธอไม่คิดว่าเซี่ยซีหว่านจะเหน็บแนมเธอแบบนี้ เธอจะถูกดึงเข้าไปเกี่ยวข้องกับสามีป่วยที่สวนโหย่วหลานได้อย่างไร? คนที่เธอจะแต่งงานด้วยคือลู่หานถิงต่างหาก! “หว่านหว่าน ฉันกับสวนโหย่วหลานไม่ได้เกี่ยวข้องกันเลยสักนิด ฉันเองก็ไม่ได้แต่งงานเข้าบ้านนั้นด้วยซ้ำ ฉันรู้ว่าเธอไม่ชอบฉัน แต่เธอจะมาทําลายชื่อเสียงของฉันแบบนี้ไม่ได้นะ” เซี่ยเหยี่ยนเหยียนแสดงสีหน้าน้อยใจออกมาเยี่ยหลิง...อีกเดี๋ยวเธอก็จะได้รู้ว่าเธอพลาดอะไรไปเซี่ยซีหว่านยกริมฝีปากแดงระเรื่อ ดวงตาเต็มไปด้วยความหยอกเย้าอยู่เล็กหน่อย “อ้อ ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง ในเมื่อเธอไม่อยากมีสวนเกี่ยวข้องกับสวนโหย่วหลานแม้แต่นิด อย่างนั้นต่อไปเธอก็ไม่ควรถามอีก เธอ

นางแมวเหล่านี้ต่างก็ชื่นชอบและชื่นชมกู้เยี่ยจิ่น พวกเธอล้วนอยากถูกเลือกทั้งนั้น แต่ฮั่วเสวียนกลับก้าวเท้าเข้าไปแล้วข้างหนึ่งในฐานะคนที่โดดเด่นที่สุดในหมู่พวกเธอ และแย่งซีนเอาไว้คนเดียว สำหรับคุณหนูใหญ่ตระกูลฮั่วที่ก้าวร้าวและเอาแต่ใจผู้นี้แล้ว ทำให้พวกเธอค่อนข้างไม่พอใจ แน่นอนว่าฮั่วเสวียนมีความมั่นใจเต็มเปี่ยม ในฐานะเทพธิดาของโอตาคุ เธอสามารถเต้นได้ตั้งแต่อายุยังน้อย ตอนนี้เธอเหงื่อชุ่มไปทั่วทั้งตัว ดวงตาคู่งามมองกู้เยี่ยจิ่นเต็มเปี่ยมไปด้วยความคาดหวังเธอรู้สึกว่ากู้เยี่ยจิ่นจะต้องให้คีย์การ์ดห้องกับเธออย่างแน่นอน ท่ามกลางเสียงโห่ร้องของทุกคน กู้เยี่ยจิ่นมองฮั่วเสวียนแวบหนึ่งอย่างเฉยเมย จากนั้นก็ยกริมฝีปากบางขึ้น “ผมรู้สึกว่าพวกเธอเต้นไม่ดีเลย” อะไรกัน? ฮั่วเสวียนตัวแข็งทื่อ ทันใดนั้นเธอก็นึกขึ้นได้ว่ากู้เยี่ยจิ่นแม้จะรับปากว่าจะเล่นสนุกกับพวกเธอแล้วให้คีย์การ์ดห้องกับคนที่เต้นได้ดีที่สุด แต่ตอนนี้ไม่มีใครที่เต้นดีเลยสักคน ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องให้คีย์การ์ดห้องแล้ว ความคาดหวังที่เปี่ยมล้นในใจของฮั่วเสวียนหล่นแตกเป็นเสี่ยง ๆ อยู่บนพื้น กู้เยี่ยจิ่นไม่ได้เลือกเธอ!บรรยากา

จริงเหรอ? ฮั่วเสวียนตื่นเต้นดีใจทันที แต่ไม่นานเธอก็เกิดความสงสัยขึ้นมา “เยี่ยหลิง เธอหลอกฉันหรือเปล่า ทําไมพี่เยี่ยจิ่นถึงไม่เอาคีย์การ์ดห้องให้ฉันเองเลยล่ะ แต่กลับส่งให้ฉันผ่านมือเธอแทน?” ขณะพูดฮั่วเสวียนก็สูดเอาอากาศเย็น ๆ หายใจเข้า “เยี่ยหลิง คีย์การ์ดห้องนี้พี่เยี่ยจิ่นให้เธอใช่ไหม พี่เยี่ยจิ่นถึงกับให้เธอไปที่ห้องเขาตอนกลางคืน พวกเธอคิดจะทําอะไรกัน? เยี่ยหลิง เธอหน้าไม่อายจริง ๆ คิดจะปีนขึ้นบนเตียงของพี่ชายตัวเอง!”เยี่ยหลิงโยนกระดาษทิชชู่เปียกลงไปในถังขยะ จากนั้นก็ยกมือขึ้นปัดผมลอนตรงข้างแก้มขึ้น “ฉันหน้าไม่อาย ถ้าอย่างนั้นพี่เยี่ยจิ่นของเธอก็ชอบผู้หญิงหน้าไม่อายน่ะสิ ในเมื่อรู้สเปคของเขาแล้ว คืนนี้ก็เอาความสามารถพิเศษของเธอออกมาคอยปรนนิบัติเขาเถอะ เขาชอบมากเลยล่ะ...ผู้หญิงไร้ยางอายน่ะ” เยี่ยหลิงหยิบคีย์การ์ดห้องใบนั้นขึ้นมายัดใส่มือฮั่วเสวียนเธอกล้าทําตัวโอหังขนาดนี้ได้อย่างไร? ฮั่วเสวียนโกรธจนตัวสั่นไปทั้งร่าง “เยี่ยหลิง เธอ…” เยี่ยหลิงเลิกดวงตาสดใสยั่วยวนขึ้นและถามด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานว่า “ทําไม? เธอไม่อยากได้คีย์การ์ดห้องใบนี้เหรอ? ถ้าอย่างนั้นก็ช่างมันเถอะ ม

เซี่ยซีหว่านรู้สึกหวานชื่นจนหัวใจกระชุ่มกระชวย ราวกับมีชั้นของน้ำผึ้งเคลือบอยู่ เธอพบว่าผู้ชายคนนี้สามารถเกลี้ยกล่อมผู้คนได้จริง ๆ ตอนนั้นเองเซี่ยเหยียนเหยียนก็ผลักประตูเข้ามา แล้วเธอก็เห็นฉากกั้น และกำลังจะก้าวเท้าเดินมาหา “ประธานลู่คะ ทําไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ คุณกําลังทําอะไรอยู่เหรอคะ?”เซี่ยเหยียนเหยียนกําลังจะเดินเข้ามา เซี่ยซีหว่านตกใจจนหยิกลู่หานถิงไปหนึ่งที ลู่หานถิงรู้สึกว่าเธอแค่ทำให้เขาจั๊กจี้เท่านั้น เมื่อเทียบกับความประหม่าของหญิงสาวแล้ว ใบหน้าหล่อเหลาของเขาไม่ได้สะทกสะท้านแต่อย่างใด เพีงแค่พูดเสียงเรียบว่า “หยุดอยู่ตรงนั้น!”เซี่ยเหยียนเหยียนหยุดฝีเท้าลงอย่างรวดเร็ว ไม่กล้าเดินเข้าไปด้านในอีก “ผมมาที่นี่เพราะมีเอกสารด่วนที่ต้องจัดการ คุณมาหาผมมีธุระอะไรหรือเปล่า?” แค่เซี่ยเหยียนเหยียนจะได้เห็นหน้าลู่หานถิงก็ว่ายากแล้ว ไม่ต้องพูดถึงโอกาสที่จะอยู่กันสองต่อสองแบบนี้ ดังนั้นการที่ตอนนี้เธออยู่ในห้องเดียวกับลู่หานถิงหัวใจเธอจึงเต้นแรงขึ้นอย่างรวดเร็ว “ประธานลู่คะ ฉันมีคําถามหนึ่งจะถามคุณค่ะ คุณเลิกกับหว่านหว่านแล้วจริง ๆ เหรอคะ?”ลู่หานถิงที่อยู่ข้างในกำลังมองเซี

เซี่ยซีหว่านมองสีหน้าภาคภูมิใจของเซี่ยเหยียนเหยียนแล้วยกริมฝีปากแดงระเรื่อขึ้นอย่างเนิบนาบ “ถ้าฉันบอกว่าฉันไม่โกรธ เธอจะเชื่อไหม?”เป็นไปได้อย่างไร? เซี่ยเหยียนเหยียนมั่นใจว่าเซี่ยซีหว่านจะต้องโกรธแน่ ๆ จนถึงกับต้องอิจฉาริษยาและเกลียดชังไปเลย ลู่หานถิงเซอร์ไพร์สเธอใหญ่โตขนาดนี้ จุดโคมลอยไปบนท้องฟ้ายามราตรีเป็นสัญญาณแห่งความรักไปทั่วเมืองไห่เฉิง ตอนที่เซี่ยซีหว่านได้รับความโปรดปรานยังไม่ได้รับการดูแลเอาใจใส่แบบนี้เลย เมื่อคิดได้แบบนี้แล้ว ลู่หานถิงคงชอบเธอมากขึ้นมาอีกหน่อยแล้ว“หว่านหว่าน ถ้าเธอโกรธก็ด่าฉันสักสองสามคําสิ อย่าเก็บมันเอาไว้ เพราะแบบนี้ไม่ดีต่อสุขภาพนะ” เซี่ยเหยียนเหยียนปิดปากแอบหัวเราะ จากนั้นหลี่ยู่หลานก็เดินเข้ามา หลี่ยู่หลานในวันนี้แต่งหน้าสวยปราณีตมาก เธอใส่เสื้อผ้าทันสมัยและเฟอร์ขนสัตว์ราคาสูงลิบลับ ทั้งตัวดูผ่องใสดูมีออร่า สองวันมานี้เซี่ยเจิ้งกั๋วค้างคืนในห้องของเธอ ชีวิตเธอช่างสุขสบายและกระชุ่มกระชวยจริง ๆเมื่อลูกโดดเด่นแม่ก็ชูคอได้ หลี่ยู่หลานเหมือนได้ล้างความอัปยศของตนจนหมดสิ้น วันนี้เธอหยิ่งผยองเป็นพิเศษ เธอมองเซี่ยซีหว่านอย่างดูแคลน “หว่านหว่าน เธอมาแล