All Chapters of คุณชาย แห่ง ประตูมังกร: Chapter 281 - Chapter 290

กู้เจี้ยนกั๋วกล่าวอย่างโหดเหี้ยม การพัฒนาธุรกิจของกู้หยุนหลานที่ผ่านมา ทำให้ทั้งกู้เจี้ยนกั๋วและกู้ซิ่งเหว่ยรู้สึกเหมือนถูกคุกคาม ทั้งสองตัดสินใจร่วมมือกันสร้างสถานการณ์ให้เกิดอุบัติเหตุขึ้น เพื่อให้การทำงานที่โรงงานวัตถุดิบทางการแพทย์หยุดชะงัก และทำให้กู้หยุนหลาน ไม่สามารถส่งมอบสินค้าตามคำสั่งซื้อของหรงคังกรุ๊ปได้ตรงตามเวลา และเมื่อถึงตอนนั้น คงต้องชดใช้ค่าเสียหายมูลค่ามหาศาลอย่างแน่นอน ตราบใดที่สามารถกดดันกู้หยุนหลานได้ พวกเขาจึงจะสามารถควบคุมธุรกิจของครอบครัวให้ดีขึ้นได้ และได้รับผลกำไรที่มากขึ้น กู้ซิ่งเหว่ยวางโทรศัพท์ลง จากนั้นจึงหันหน้าไปมองพนักงานสองสามคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แล้วพูดออกมาเบา ๆ ว่า “สิ่งที่สั่งพวกนายไปก่อนหน้านี้ จำได้หรือยัง?” “จำได้ครับ พี่ซิ่งเหว่ยวางใจเถอะครับ ทันทีที่พวกเราลงมือ รับรองว่าสายการผลิตวัตถุดิบจะหยุดชะงักลงทันที ตราบใดที่เราไม่บอกว่าปัญหาอยู่ที่ไหน พวกเขาจะไม่มีทางค้นเจอสาเหตุของปัญหาได้เลย และสายการผลิตจะไม่สามารถใช้งานได้ตามปกติอย่างแน่นอน” ชายที่เป็นหัวหน้ากล่าวพร้อมกับรอยยิ้ม “อย่างนั้นก็ดี หากทำเรื่องนี้สำเร็จ พวกนายเองก็ได้ผลประโยช

“คุณระวังตัวด้วย ถ้าพวกเขาคิดจะลงไม้ลงมือ พวกเราก็รีบหนีกันเถอะ” กู้หยุนหลานเตือน “ถ้าพวกเขาลงไม้ลงมือจริง ๆ คุณรีบหนีไปก่อนนะ ผมจะระวังหลังให้เอง” หลี่โม่หันมาหัวเราะ กู้หยุนหลานรู้สึกอบอุ่นใจ ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกว่าในที่สุดหลี่โม่ก็ไม่ได้ไร้ประโยชน์ขนาดนั้น อย่างน้อยช่วงเวลาสำคัญเขายังเป็นลูกผู้ชายพอ พี่หู่เหลือบมองหลี่โม่ และพูดข่มขู่ “น้องชาย ฉันจะให้เวลาแกสิบวินาทีเพื่อให้แกรีบไสหัวออกไปจากที่นี่ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าพวกเราไม่เกรงใจนะ” “พวกนายเป็นใคร ทำไมถึงมาขวางประตูที่นี่” กู้หยุนหลานที่ยืนอยู่ด้านหลังหลี่โม่ได้ถามขึ้น “ฉันเป็นพี่ใหญ่ของถิ่นนี้ โรงงานของคุณไม่ได้จ่ายคุ้มครองให้ฉัน แน่นอนว่าฉันต้องพาบรรดาลูกน้องของฉันมาเรียกเก็บเงินอยู่แล้ว แต่ถ้าคุณยอมมานอนกับพวกเรา ก็พอที่จะละเว้นค่าคุ้มครองทั้งหมดได้ พวกเราว่าใช่ไหม?” พี่หู่หัวเราะ “พี่หู่พูดถูก ขอแค่คนสวยไปกับเรา ค่าคุ้มครองทั้งหมดก็เป็นอันละเว้น” “อย่าว่าแต่ละเว้นค่าคุ้มครองเลย เรายังสามารถให้คนสวยกินดีอยู่ดี และใช้ชีวิตที่สุขสบายเหนือคนอื่นได้” พวกของพี่หู่ต่างเลือดร้อน ตอนนี้พวกเขาคิดที่จะดึงกู้หยุนหลาน

หลี่โม่เกาหัวพร้อมยิ้ม คาดเดาไม่ออกเลยว่าสายตาเช่นนั้นหมายถึงอะไร หรือเพราะเธอรังเกียจที่เขาพูดมากเกินไป หรือรู้สึกว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นไม่ถูกต้อง ทั้งสองเดินอย่างเงียบ ๆ ภายในโรงงานมีชายร่างผอมอายุประมาณสามสิบกว่า สวมใส่ชุดสูท และกำลังเดินนำคนกลุ่มหนึ่งเข้ามา “คนที่เป็นหัวหน้าคือกู้เผิงเฟย เดี๋ยวคุณไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น เพราะคุณไม่ได้ทำงานในบริษัทของครอบครัวอยู่แล้ว” หลี่โม่พยักหน้า เพื่อไม่ให้กู้หยุนหลานลำบากใจ ความคับข้องใจของหลี่โม่นั้นไม่ใช่เรื่องสำคัญเลย “อ้าว หยุนหลานมาแล้วเหรอ จู่ ๆ ที่นี่ก็เกิดปัญหาขึ้น ฉันส่งคนไปซ่อมแซมแล้วแหละ เธอไม่ต้องกังวลเลย จะมาให้เหนื่อยทำไมกัน” กู้เผิงเฟยกล่าวอย่างเคร่งขรึม ด้วยท่าทีที่ต้องการปฏิเสธผู้อื่นไม่ให้เข้ามายุ่งเกี่ยว “ไม่จำเป็นจะต้องมาดู ช่วงนี้มีรายการสั่งซื้อเข้ามาจำนวนมาก ถ้าวัตถุดิบผลิตไม่ทัน ก็เป็นไปได้อย่างมากว่าจะส่งของทันตามเวลาที่กำหนด และผลที่ตามมาคงร้ายแรงมาก” กู้หยุนหลานมองไปที่กู้เผิงเฟยด้วยใบหน้าที่เย็นชา และแสดงท่าทีว่ากำลังทำตามหน้าที่ เมื่อทั้งสองพบกัน ก็เกิดความกระทบกระทั่งกันขึ้นทันที หลี่โม่ขมวดคิ้ว คิด

อย่างไรเสียก็ได้ค้นพบประกายในตัวหลี่โม่แล้ว ถึงแม้จะเป็นเพียงประกายเล็กน้อย แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้กู้หยุนหลานรู้สึกประหลาดใจได้ ท้ายที่สุดแล้วหลี่โม่ไม่ได้เป็นคนไร้ประโยชน์อีกต่อไป อีกทั้งเขากล้าที่จะต่อสู้กับคนอื่นเพื่อปกป้องเธอ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ก็รู้สึกชื่นใจ หลี่โม่และกู้หยุนหลานเดินไปที่บริเวณโรงงาน ในห้องรักษาความปลอดภัยที่อยู่ไม่ไกลนัก เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง “ทำไมเจ้าคนไร้ค่านี่ถึงได้ร้ายกาจขนาดนี้ เอาชนะพวกกระจอกอย่างพี่หู่ได้ไม่ก็ไม่แปลก แต่นี่ถึงขั้นเอาชนะคนที่แข็งแกร่งอย่างเหล่าหวางได้” “ถ้าเป็นแค่คนไร้ค่าจริง ๆ กู้หยุนหลานจะเห็นเขาอยู่ในสายตาหรือ? คงเป็นเพราะปกติเขาไม่ค่อยเปิดเผยตัวตนออกมาแน่นอน รีบโทรแจ้งหัวหน้างานเดี๋ยวนี้” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยโทรหากู้เผิงเฟย และแจ้งให้เขาทราบสถานการณ์ตอนนี้ ทันใดนั้นกู้เผิงเฟยก็รู้สึกโกรธจนใบหน้าบูดบึ้ง “เจ้าพวกไร้ประโยชน์ เก่งแต่ปากทั้งนั้น ไหนบอกว่าเป็นหมัดเหล็กขาเหล็กที่ไร้คู่ต่อสู้ไม่มีวันแพ้ไง เวลามีปัญหาต้องหายังต้องให้ฉันไปจัดการอยู่ดี!” กู้เผิงเฟยวางสายโทรศัพท์ และยืนอยู่ตรงป

ความผิดนี้ต้องปัดให้พ้นตัวอยู่แล้ว แต่กู้เผิงเฟยต้องพิจารณาอย่างรอบคอบว่าจะปัดอย่างไรให้น่าดู กู้หยุนหลานส่งสายตาซักถามไปที่หลี่โม่ ราวกับว่าในตอนนี้ หลี่โม่ได้กลายเป็นแกนนำไปเสียแล้ว หลี่โม่ยิ้มและตบไหล่กู้เผิงเฟย แต่กู้เผิงเฟยตัวสั่นและเกือบจะทรุดลงบนพื้นด้วยความตกใจ “ฉันพูด ฉันจะพูดทุกอย่าง กู้เจี้ยนกั๋วและกู้ซิ่งเหว่ยเป็นคนสั่งให้เราหยุดการผลิตที่นี่และถ่วงเวลาเอาไว้ ส่วนเรื่องอื่นฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันคิดว่าน่าจะเกี่ยวข้องกับการส่งสินค้าตามคำสั่งซื้อ” “ที่ฉันทำแบบนี้เพราะถูกบังคับ ฉันไม่มีทางเลือก พวกเขาข่มขู่ฉัน ถ้าฉันไม่ทำตามที่พวกเขาบอก พวกเขาจะไล่ฉันออก เธอก็รู้ว่าสถานการณ์ของครอบครัวฉันเป็นยังไง ฉันต้องเลี้ยงดูคนทั้งครอบครัว ฉันแค่...” กู้เผิงเฟยร่ายยาวออกมาเป็นชุด “พอแล้ว เลิกแสดงละครน้ำเน่าได้แล้ว อีกเดี๋ยวคุณจะบอกว่ายังมีแม่อายุแปดสิบปีและลูกชายวัยแปดขวบที่ต้องเลี้ยงดูอีกใช่ไหมล่ะ” หลี่โม่พูดพลางหัวเราะ “ฉัน… ฉันมีแม่อายุแปดสิบปีจริง ๆ ไม่ใช่สิ เป็นคุณยายอายุแปดสิบปีน่ะ” กู้เผิงเฟยกล่าวด้วยใบหน้าแดงก่ำ หลี่โม่ซักถามและได้คำตอบทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องน