บททั้งหมดของ ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: บทที่ 991 - บทที่ 1000

หลังจากครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ อ๋องหนานหวายก็กล่าวว่า “เจ้าจงส่งคนไปสอดแนมกองทหารของมู่หรงเจี๋ยและเป่ยโม่ว่าพวกมันเคลื่อนไหวอย่างไร”ชางชิวถาม “ท่านอ๋อง ท่านจะทำอะไรพ่ะย่ะค่ะ?”อ๋องหนานหวายกล่าวอย่างไร้ความปรานี “เราผัดวันประกันพรุ่งต่อไปไม่ได้ ท่านแม่จะปกปิดฝ่าบาทต่อไปไม่ได้แล้ว พวกเราจำเป็นต้องทำความเข้าใจกลยุทธ์ทางการทหารของพวกมันก่อนวางแผนต่อไป หากนางได้รับการถอนพิษแล้ว ข้าจะถอนเงินทั้งหมดจากแคว้นใต้ แล้วจ้างคนจากหอเซี่ยฮั่นไปฆ่าเขาเสีย”หากมู่หรงเจี๋ยสามารถเอาชนะได้ ชื่อเสียงของเขาก็จะเป็นที่รู้จักกว้างขวาง และจะได้รับการสนับสนุนจากสาธารณชนจนสามารถก้าวขึ้นไปยังจุดสูงสุดได้ นอกจากนี้ยังสามารถทำให้เป่ยโม่ศิโรราบได้อีกด้วย ดังนั้นสิ่งที่มู่หรงเจี๋ยต้องทำคือจัดการกับเขา อ๋องหนานหวายจึงไม่สามารถปล่อยให้มู่หรงเจี๋ยกลับมาได้เช่นนั้นเขาจึงเรียกชางชิวเข้ามาใกล้แล้วกระซิบข้างหูว่า “เจ้าจงไปที่เป่ยโม่ด้วยตนเอง แล้วตามหาอ๋องแห่งเจิ้งกั๋ว จากนั้นรายงานเขาว่าข้าตั้งใจช่วยพวกเขา”ชางชิวตกตะลึงชั่วครู่ก่อนกล่าว “อย่างไรก็ตาม เป่ยโม่มีความทะเยอทะยานอันโฉดชั่ว แม้ท่านอ๋องจะช่วยเหลือให้พวกเขาประส

การกระทำผิดโดยเจตนาเป็นเรื่องที่ไม่อาจให้อภัยได้ ทว่าเนื่องจากเป็นความประสงค์ของจักรพรรดิ หากทำตามคำสั่งของอ๋องเยี่ย แม้จะกระทำการเกินกว่าเหตุ พวกเขาก็จะไม่ถูกลงโทษอ๋องเยี่ยรู้เรื่องนี้ดีเช่นเดียวกับกุ้ยไท่เฟย ดังนั้นหากมีใครข่มขู่ก่อน อีกฝ่ายก็จะข่มขู่กลับดังนั้นในการตรวจค้นพระราชวัง เหล่าทหารรักษาพระราชวังจึงจำเป็นต้องระมัดระวังอย่างมาก การตรวจค้นวังสีอันเป็นงานสำคัญของอ๋องเยี่ย ดังนั้นเขาจึงสั่งให้เหล่าทหารตรวจค้นอย่างละเอียด และจะต้องไม่มีข้อผิดพลาดพวกเขาเริ่มตรวจค้นจากห้องโถงหลังไปยังห้องโถงด้านใน จากนั้นไปยังห้องบรรทม ก่อนที่จะเดินทางไปยังศาลาและสวนหย่อม ทหารรักษาพระราชวังตรวจค้นอย่างละเอียดเช่นเดียวกับการชันสูตรพลิกศพ พวกเขาสามารถตรวจค้นสถานที่ที่สามารถซ่อนร่างกาย มือ และเท้าของมนุษย์ทุกซอกทุกมุมถึงกระนั้นก็ยังไม่พบเบาะแสอ๋องเยี่ยยืนอยู่ข้างบ่อน้ำร้างพร้อมครุ่นคิดกุ้ยไท่เฟยติดตามการค้นหาอย่างใกล้ชิด ในตอนนี้อาฝูถูกปล่อยตัวแล้ว แต่เขาก็ไม่วายถูกอ๋องเยี่ยตบหน้าสองครั้งในข้อหาขัดขวางการทำงานของเขา“ท่านคงไม่กระโดดลงไปตรวจสอบที่ก้นบ่อด้วยกระมัง? กลับไปเสีย!” กุ้ยไท่เฟยก

อ๋องเยี่ยยกนิ้วชี้ไปที่มุมกำแพงพร้อมกล่าว “ทหาร ย้ายกระถางดอกไม้ออกไปให้หมด”เมื่อกุ้ยไท่เฟยได้ยินเช่นนั้น นางก็เงยหน้าขึ้นพลางอุทาน “อ๋องเยี่ย ท่านก่อปัญหาจนพอใจแล้วหรือยัง? ดอกไม้เหล่านี้ถูกปลูกโดยหวงไท่โฮ่ว แล้วมันจะเป็นที่ซ่อนตัวของมือสังหารได้อย่างไร?”ลู่กงกงกล่าวเสริม “ใช่พ่ะย่ะค่ะ อ๋องเยี่ย กระถางดอกไม้เหล่านี้จะสามารถซ่อนร่างกายมนุษย์ได้หรือ? กระหม่อมไม่เห็นว่ามันจะเป็นเช่นนั้นได้”ใต้กระถางดอกไม้เหล่านี้มีหญ้าปกคลุมอยู่ มันจะสามารถซ่อนศพของมือสังหารได้จริงหรือ?อ๋องเยี่ยกล่าว “หากยังมีชีวิตอยู่ก็คงไม่อาจทำเช่นนั้นได้ แต่หากเป็นศพก็สามารถทำได้มิใช่หรือ?”“ศพ?” ลู่กงกงตกตะลึง “ท่านอ๋องเยี่ยมั่นใจแล้วว่ามือสังหารตายแล้วใช่หรือไม่? หากตายแล้ว ใครเป็นคนซ่อนศพเล่าพ่ะย่ะค่ะ?”เมื่อพบศพมือสังหารในวังหลวง หลังจากชันสูตรแล้ว ศพก็ถูกโยนลงไปในหลุมแล้วฝังรวมกัน ขณะที่มือสังหารสองคนที่ยังมีชีวิตอยู่ถูกกักขังเอาไว้ หากคนที่เหลือหนีรอดไปได้ พวกมันก็อาจจะตายไปแล้ว เหตุใดกุ้ยไท่เฟยถึงต้องซ่อนศพคนเหล่านั้นไว้เล่า พวกมันคือมือสังหาร หากซ่อนอำพรางเอาไว้แล้วนางจะได้เงินทองตอบแทนงั้นรึ?“ไม่

คำพูดเหล่านั้นทำให้ทุกคนตกตะลึงอย่างมากมีเพียงอ๋องเยี่ยเท่านั้นที่เม้มริมฝีปากเบา ๆ ดูเหมือนว่าเขาจะคาดเดาเรื่องนี้เอาไว้นานแล้วเฉินไท่จวินกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “กลับกันก่อน แล้วค่อยคุยเรื่องนี้ทีหลังเถิด”จื่ออันไม่รู้ว่าตนจะกลับตำหนักฮุ่ยชิงได้อย่างไร เพราะตอนนี้จิตใจของนางอัดแน่นไปด้วยความโศกเศร้าและโกรธขึ้ง รวมไปถึงความคับข้องใจที่ไม่อาจอธิบายออกมาได้ นางต้องทำเช่นนั้นเพื่อตนเองและเพื่ออ๋องเจ็ดจ้วงจ้วงถามไถ่สถานการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้จื่ออันต้องเล่าซ้ำอีกครั้งอ๋องเหลียงนั่งลงพลางกล่าว “มันเกิดขึ้นได้อย่างไร? สิ่งที่พวกเราทุ่มเทลงไปเสียแรงเปล่าอย่างนั้นรึ?”อ๋องเยี่ยตอบอย่างใจเย็น “เจ้า... หากเจ้าตั้งคำถามเช่นนั้นแสดงว่าเจ้าไม่มีคุณสมบัติขององค์จักรพรรดิ”อ๋องเหลียงเงยหน้าขึ้นพลางกล่าว “เสด็จอารู้อยู่แล้วหรือว่าเสด็จพ่อจะทรงตัดสินพระทัยเช่นนี้? เป็นเพราะเหตุใดกัน?”“เพราะเหตุใดงั้นรึ?” อ๋องเยี่ยเยาะเย้ย “เจ้าลองคิดดูให้ดี ๆ แล้วจะเข้าใจ มันเป็นไปไม่ได้ที่เราจะกำจัดกุ้ยไท่เฟยของจักรพรรดิพระองค์ก่อน หากพวกเรากำจัดนาง ตอนนี้ขุนนางในราชสำนักทั้งหมดล้วนเป็นคนของพี่เจ็ด เช่

เซี่ยหลินเอนศีรษะไปพิงไหล่ของจื่ออัน แต่เนื่องจากนางตัวสูง แผ่นหลังของเซี่ยหลินจึงงองุ้ม “พี่สาว ท่านแม่มาหาข้าด้วยล่ะ”“นางพูดอะไรบ้าง?” จื่ออันพลันมีลางสังหรณ์บางอย่างเพราะว่าเฉินหลิงหลงไม่ใช่คนดีนัก“นางบอกว่าคิดถึงข้า” เซี่ยหลินกล่าวขณะดวงตาเริ่มแดงก่ำ“นอกจากบอกว่าคิดถึงแล้ว นางยังพูดอะไรอีก?” จื่ออันรู้สึกว่าอีกฝ่ายคงไม่ได้ต้องการเพียงเท่านี้เซี่ยหลินกล่าว “นางคิดถึงข้า แล้วก็บอกว่าต้องการซื้อของบางอย่าง แต่ข้าไม่มีเงินติดตัวเลย หากข้าให้เงินแก่นาง นางก็จะมองของขวัญบางอย่างให้ข้า”จื่ออันกล่าวอย่างไม่พอใจ “นางขอเงินเจ้าเท่าไร? เจ้าให้เงินนางเพราะต้องการของขวัญงั้นรึ?”“นางต้องการเงินหนึ่งร้อยตำลึง แต่ข้ามีเงินไม่ถึงหนึ่งร้อยตำลึง”“เช่นนั้นเจ้าได้ให้เงินนางหรือไม่?”เซี่ยหลินยืดแผ่นหลังตรงพลางหันมองจื่ออัน “พี่สาว นางบอกว่าข้าเป็นลูกชายของนาง ดังนั้นจึงต้องเลี้ยงดูนางให้ดีเพราะมันคือความรับผิดชอบของข้า และข้าก็ถามป้าชุ่ยยู่แล้ว นางตอบว่าใช่”“ป้าชุ่ยยู่บอกให้เจ้ามอบเงินให้นางงั้นรึ?” จื่ออันโมโหอย่างมาก นางไม่ควรปล่อยให้ชุ่ยยู่ดูแลนางตั้งแต่แรก เดิมทีจื่ออันคิดว่าความคิ