All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 971 - Chapter 980

เซี่ยหลินอธิบายว่า “ยาพิษที่พี่สาวมอบให้ข้าคือหงอนนกกระเรียนแดงชุบขี้ผึ้ง ผนึกเลือดในลำคอ หลังจากกัดยานี้แล้วสารพิษจะออกฤทธิ์จนถึงแก่ความตายทันที แต่ต่อให้พิษแผ่ซ่านแล้วมันก็จะอยู่แต่บริเวณคอเท่านั้น ดังนั้น ถึงแม้พวกหมาป่าหรือนกจะลงมากินซากศพของพวกเขา พวกมันก็ไม่อาจล้มตายทั้งหมด จะตายก็ต่อเมื่อกัดกินชิ้นส่วนที่อยู่บริเวณคอ”“เช่นนั้นคนพวกนี้ถูกพิษอะไรตายล่ะ?” จ้วงจ้วงถามเซี่ยหลินย่อตัวลง หยิบเศษชิ้นเนื้อเล็ก ๆ ที่กระจายอยู่บนพื้นตรวจสอบอย่างระมัดระวัง ก่อนจะทดสอบด้วยเข็มตรวจพิษ“มันคือผงพิษชนิดหนึ่ง เมื่อสูดดมเข้าไปแล้วทำให้ตายได้ โดยสารพิษจะแผ่ไปทั่วทั้งร่างกาย เนื่องก่อนที่พวกเขาจะตาย พิษจะถูกส่งไปยังทุกส่วนของร่างกายผ่านการหายใจเพื่อสูบฉีดเลือด”จ้วงจ้วงประหลาดใจ “ผงพิษ? มือสังหารพวกนี้มาจากกลุ่มเดียวกัน เหตุใดพวกเขาถึงใช้ยาพิษแตกต่างกันเล่า?”“ข้าไม่รู้แน่ชัดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่มันไม่ใช่พิษแบบเดียวกันอย่างแน่นอนขอรับ" เซี่ยหลินกล่าวยืนยันหนักแน่นจ้วงจ้วงจำได้ว่าจักรพรรดิเคยเกือบถูกปลงพระชนม์ในตอนที่เขากำลังจะถวายเครื่องสังเวยสวรรค์ จื่ออันบอกว่านางงัดยาพิษออกมาจากปากของม

โหรวเหยาจ้องมองนางด้วยความงุนงง บ่นพึมพำ “ร้ายแรงมากเชียวหรือ? ข้าคิดว่าคนอย่างนางไม่มีวันตายด้วยซ้ำ”จื่ออันกล่าว “ช่างเป็นโอกาสหาได้ยากที่เจ้าจะนึกถึงนาง ฉะนั้นหากเจ้าต้องการก็ไปพบนางเถิด ข้าไม่กล้าพูดว่านางอาจรอดชีวิต เพราะความจริงแล้ว นางไม่มีความตั้งใจแรงกล้าพอที่จะมีชีวิตรอดต่อไป”“นางไม่มีความตั้งใจอย่างแรงกล้าที่จะมีชีวิตรอด? จะเป็นไปได้อย่างไร” โหรวเหยาไม่เชื่อเลยสักนิด “นางกระทำสิ่งเลวร้ายมามากมาย ไม่ใช่เพราะนางต้องการมีชีวิตที่ดีและผลักดันตนเองให้ก้าวหน้าหรอกหรือ?”“อาจเป็นเพราะชีวิตของนางเต็มไปด้วยความหดหู่สิ้นหวัง เพราะตั้งแต่ออกจากตระกูลซุนมา อ๋องหนานหวายก็ไม่เคยปฏิบัติต่อนางด้วยความกรุณาสักครั้ง”“นั่นเป็นสิ่งที่นางสมควรได้รับแล้ว นางไม่แม้แต่จะถนอมครอบครัวของตนเอง กลับไปพึ่งพาพวกผู้ร้ายที่มีจิตใจทะเยอทะยาน นางไม่สมควรได้รับมันหรอกหรือ? หากท่านแม่ไม่รู้ข่าวว่านางได้รับบาดเจ็บ แล้วส่งข้าให้มาเยี่ยมนาง ข้าคงไม่มาเหยียบที่นี่” โหรวเหยากล่าวอย่างโกรธเคือง ดวงตากลมโตแดงก่ำ“ซุนฟูเหรินช่างมีเมตตาเสียจริง นางตาบอดแล้วแท้ ๆ กระนั้นก็ยังมีแก่ใจคิดถึงนางอยู่” จ้วงจ้วงถอนหายใจ

จื่ออันไม่อาจยอมให้อ๋องเจ็ดต้องเสี่ยงชีวิตจริง ๆ กลัวเหลือเกินว่าครั้งนี้อาจถูกหลอก“อ่องเยี่ย ท่านให้องครักษ์เงาไปส่งข่าวไม่ได้หรือ?” จื่ออันถามอ๋องเยี่ยคำนวณระยะทาง จากนั้นก็ส่ายหัวเบา ๆ “เกรงว่ามันอาจจะสายเกินไป คืนนี้อ๋องหนานหวายยังอยู่ในเมืองเฉียว และจะออกเดินทางไปยังจวนซูเจียงในเช้าวันพรุ่งนี้ คนของข้าอาจจะลงมือกันในคืนพรุ่งนี้เลย แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น ต่อให้ข้าส่งคนออกไปเดี๋ยวนี้ ต่อให้รีบเร่งเพียงใดก็ต้องใช้เวลาหนึ่งวันเศษกว่าจะถึงที่นั่น เรียกได้ว่าตามไม่ทันแน่ จึงรับประกันไม่ได้ ไม่แน่ใจว่าองครักษ์เงาจะบุกโจมตีตอนกลางคืนหรือระหว่างวันนั้น”จื่ออันคำนวณด้วยตัวเอง อ๋องหนานหวายเพิ่งออกจากเมืองหลวงเพียงสามวัน เพิ่งจะไปถึงเมืองเฉียว ฝีเท้าของเขาค่อนข้างล่าช้า จึงกินเวลายาวนานถึงสามวันเต็ม แม้องครักษ์เงาจะลงมือในคืนพรุ่งนี้ก็ยังสายเกินไปนางครุ่นคิดอย่างบ้าคลั่ง สังหรณ์ใจอยู่เสมอว่าอาจมีบางอย่างเกิดขึ้น“เจ้ากังวลมากเกินไปกระมัง?” อ๋องเยี่ยเห็นว่าสีหน้าของนางเปลี่ยนแปลงไปตลอดเวลา คิดว่านางคงมีบางอย่างอยู่ในใจจื่ออันจึงแสดงข้อสงสัยของตัวเองเพื่อวิเคราะห์ร่วมกับอ๋องเยี่ยและอ๋อ

จื่ออันไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้ ตอบไปตามตรง “เคยพบประมาณสองสามครั้งเพคะ แต่หม่อมฉันไม่เคยพูดคุยกับเขาเลย ไม่รู้ทำไมวันนี้เขาถึงเรียกหม่อมฉันว่าผู้หญิงเลว กล่าวหาว่าหม่อมฉันจะไปถลกหนังควักไส้ ไม่รู้จริง ๆ เพคะว่าเกิดอะไรขึ้น”จักรพรรดิรับสั่ง “ช่วยข้าถอดผิวปลอมออกที ข้าใส่มันมานานแล้ว ตอนนี้เริ่มรู้สึกอึดอัด”จื่ออันเดินไปเอานิ้วจุ่มน้ำ จากนั้นค่อย ๆ ลอกผิวปลอมออก เผยให้เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยผื่นจุดแดง“ผิวปลอมนี้แนบสนิทกับผิวหนัง ไม่แปลกที่จะรู้สึกอึดอัดตามธรรมชาติ” จื่ออันกล่าว“อืม สุขภาพของข้านับวันยิ่งแย่ลงเรื่อย ๆ ควรมีคนรักษาอยู่ข้างกายเสมอ เจ้าใช้ทักษะที่เจ้ามีทำหน้าที่ของตนเองให้ดี หลังจากนี้ให้มาที่วังซีเหวยเพื่อรับใช้ข้า” จักรพรรดิตรัสเบา ๆเขาไม่ได้ถามถึงเรื่องมือสังหารอีก และไม่ได้เจาะลึกถึงคำกล่าวขององค์ชายเจ็ด เพียงเสนอทำข้อตกลงกับเขาเท่านั้น ทุกอย่างเป็นไปตามที่อ๋องเยี่ยคาดการณ์ไว้ เขายังต้องพึ่งพาจื่ออัน ดังนั้นจึงไม่สั่งลงโทษนางในทันที แต่เมื่อเขาเกิดความระแวงขึ้นแล้วก็จะคอยระวังตัว อย่างน้อยเก็บนางไว้ข้างกาย แล้วตนคอยสอดส่องก็ช่วยให้อุ่นใจขึ้นมากจื่ออันรู้ว่านี่เ

เมื่ออ๋องเยี่ยเข้ามา แล้วเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นตกใจของทั้งสอง จึงถามว่า “เกิดอะไรขึ้นหรือ?”อ๋องเหลียงจึงเล่าเรื่ององค์ชายเจ็ด และสรุปว่า “เป็นไปไม่ได้ เด็กอาจโกหกจริง แต่เขาไม่สามารถปิดบังกิริยาจากเสด็จพ่อได้แน่ ด้วยเหตุนี้ข้าจึงไม่เชื่อ”อ๋องเยี่ยนั่งลงและคลี่ยิ้ม “เจ้าควรเชื่อนะ”จื่ออันรีบมองไปที่อ๋องเยี่ย “เหตุใดท่านอ๋องถึงกล่าวเช่นนั้น? ท่านไปรู้อะไรมาหรือ?”จ้วงจ้วงและอ๋องเหลียงก็หันมองหน้ากัน มองอ๋องเยี่ยด้วยความประหลาดใจอ๋องเยี่ยหยิบกาน้ำชาบนโต๊ะ วางไว้บนเตาถ่าน ใช้แขนเสื้อโบกสะบัด ทันใดนั้นไฟถ่านก็ลุกติดขึ้น หลังจากนั้นครู่หนึ่ง กาน้ำชาที่ฝาเผยอออกครึ่งหนึ่งก็ส่งเสียงดังฉ่าอ๋องเยี่ยรินชาจิบ แต่ยังคงนิ่งเงียบจ้วงจ้วงเอ่ยด้วยความโกรธ “เจ้ามัวทำตัวลึกลับอะไรอยู่ได้ บอกมาเร็ว ๆ ว่าเรื่องเป็นมาอย่างไร?”อ๋องเยี่ยถูถ้วยในฝ่ามือของตน พลางม้วนริมฝีปาก “เด็กน้อยอาจดูเหมือนเรียบง่ายใช่หรือไม่? แต่เสี่ยวชีคนนี้น่ะแย่กว่าที่พวกเจ้าคิดมาก แย่มากเชียวล่ะ”“แย่มาก? เป็นไปได้อย่างไร เขาเป็นแค่เด็กเจ็ดขวบเท่านั้นเอง!” จ้วงจ้วงตกตะลึงจริง ๆ“เด็กอะไรกัน?” อ๋องเยี่ยตะคอกอย