All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 1001 - Chapter 1010

เพื่อให้แน่ใจว่าทุกอย่างจะเป็นไปอย่างราบรื่น กุ้ยไท่เฟยจึงเสียสละและแจกจ่ายทหารผู้กล้าออกไปให้ผู้อื่นจนหมดทหารผู้กล้าที่ติดตามอ๋องหนานหวายล้วนได้รับการฝึกฝนโดยนาง นอกจากนี้ทหารบางส่วนยังถูกส่งไปที่แคว้นใต้อีกด้วย อย่างไรก็ตาม ยังมีทหารมากกว่าสามร้อยนายอยู่ในมือของกุ้ยไท่เฟย และคนเหล่านี้ก็พร้อมสละชีวิตเพื่อนางได้ทุกเมื่อ ตราบใดที่มันทำให้ภารกิจที่ได้รับมอบหมายสำเร็จลุล่วง พวกเขาก็สามารถทำได้ทุกวิถีทางตามกำหนดการแล้วกุ้ยไท่เฟยจะเริ่มเคลื่อนไหวในคืนวันพรุ่งนี้ หลังจากจัดการทุกสิ่งอย่างเสร็จสิ้น นางจึงกลับไปที่พระราชวัง และได้รับรายงานว่าสนมอี้และองค์ชายเจ็ดเดินทางมาเข้าเฝ้า“หลายวันมานี้ข้ารู้สึกเบื่อหน่ายยิ่งนัก เหตุใดเจ้าถึงไม่ทิ้งองค์ชายเจ็ดไว้ที่นี่เพื่อปรนนิบัติข้าเล่า” กุ้ยไท่เฟยกล่าวคำเบาสนมอี้กล่าวด้วยรอยยิ้ม “หากกุ้ยไท่เฟยรู้สึกเบื่อหน่าย ข้าและเสี่ยวชีก็พร้อมที่จะรับใช้กุ้ยไท่เฟยเสมอเพคะ” “เจ้า?” กุ้ยไท่เฟยเงยหน้าขึ้น รอยยิ้มบนใบหน้าของนางพลันหายไป “สนมอี้ต้องจัดการกิจการของวังหลัง ดังนั้นต้องยุ่งมากเป็นแน่ เจ้าไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่เพื่อปรนนิบัติข้าหรอก เพียงทิ้งองค์

สนมอี้สูดหายใจเข้าลึกพลางกล่าว “เลวยิ่งนัก ท่านวางแผนเรื่องนี้มานานหลายปีแล้วสินะ หากผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์มีความคิดเป็นหนึ่งเดียวกับท่าน ท่านก็คงครองโลกไปแล้วใช่หรือไม่?”“เจ้าไม่ต้องพูดถึงเรื่องเหล่านั้นหรอก เจ้าควรคิดให้รอบคอบว่าจะทำอย่างไรต่อไป ไม่ว่าอย่างไรองค์ชายเจ็ดจะต้องอยู่เคียงข้างข้า และมีเพียงข้าเท่านั้นที่จะรับรองความปลอดภัยของเขาได้ นอกจากนี้ หากเจ้าพาเขาหลบหนีไป ข้าก็จะแสดงให้องค์จักรพรรดิเห็นว่าใครคือพ่อที่แท้จริงของเขา ด้วยวิธีนี้แม้ข้าจะล้มเหลว แต่เจ้าสองคนแม่ลูกก็ต้องตายอยู่ดี”หลังจากตกตะลึง สนมอี้ก็เริ่มคิดอย่างรอบคอบ หากเป็นอย่างที่อีกฝ่ายพูดจริง วิธีเดียวที่จะทำให้ตนมีชีวิตรอดอยู่ต่อไปได้ก็คือร่วมมือกับกุ้ยไท่เฟยทว่าหอเซี่ยฮั่นของอ๋องเยี่ย...นางไม่กล้าตั้งตนเป็นปฏิปักษ์ต่อหอเซี่ยฮั่น เพราะหากมีคำสั่งให้ไล่ล่าตน แม้จะซ่อนตัวอยู่ไกลสุดขอบฟ้า นางก็ไม่อาจหลุดพ้นจากเงื้อมมือของพวกเขาได้ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเช่นนี้ สนมอี้ไม่รู้ว่าตนจะต้องเลือกหนทางใดก่อนหน้านี้นางคิดว่าตนสามารถควบคุมทุกอย่างไว้ได้ จนกระทั่งเจอกับจอมแผนการ สนมอี้ก็ตระหนักได้ว่าความคิด

สนมเหลียงถูกพบตัวที่ตำหนักโย่วหมิงที่ตั้งอยู่ทางเหนือของพระราชวัง ซึ่งปัจจุบันถูกทิ้งร้างไม่มีผู้ใดอาศัยอยู่ ดังนั้นจึงไม่มีผู้ใดรู้ว่านางเดินทางไปที่นั่นได้อย่างไรขณะที่พบตัว ร่างกายของสนมเหลียงสั่นเทาไปทั้งตัวและตามร่างกายสกปรกมอมแมมราวกับเกลือกกลิ้งอยู่ในโคลนตมสนมเหลียงถูกนำตัวเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิ ทว่าร่างกายของนางยังคงสั่นเทิ้มและไม่กล่าวคำใดเมื่อองค์จักรพรรดิเห็นนางในสภาพเช่นนั้น ในฐานะสามี เขาก็อดไม่ได้ที่จะเจ้าไปสวมกอดและปลอบใจนาง พลางถาม “สนมเหลียง เจ้าจำข้าได้หรือไม่?”สนมเหลียงเงยหน้าขึ้นอย่างช้า ๆ สายตาของนางเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ขณะกำแขนเสื้อแน่นด้วยความไม่สบายใจ“สนมเหลียง นี่คือองค์จักรพรรดิ จำได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?” ลู่กงกงก้มลงถามนางเบา ๆสนมเหลียงมององค์จักรพรรดิด้วยท่าทีสงบนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง จู่ ๆ นางก็กรีดร้องออกมาด้วยความสะเทือนใจ “ฝ่าบาท ได้โปรดช่วยหม่อมฉันด้วย หม่อมฉันรู้ตัวว่าทำผิดไปแล้ว กุ้ยไท่เฟยและท่านพ่อต้องการทำร้ายหม่อมฉัน หม่อมฉันยังไม่อยากตาย!”ใบหน้าขององค์จักรพรรดิพลันเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด ขณะที่จุดแดงบนใบหน้าชัดเจนยิ่งกว่าเดิม เห็นได้ชัดว่าคว

หมอหลวงพลันตื่นตระหนก “ฝ่าบาท ข้าน้อยและคนอื่น ๆ ไร้ความสามารถ จึงทำให้พระองค์ทุกข์ทรมานจากโรคภัย”“ข้าไม่โทษเจ้าหรอก บางทีข้าอาจทำชั่วมามากก็ได้” องค์จักรพรรดิกล่าวพร้อมรอยยิ้ม ทว่าสีหน้าของเขาแตกต่างออกไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงทำชั่ว? แม้องค์จักรพรรดิจะพูดคำนั้นออกมา แต่คนอื่น ๆ ก็ไม่สามารถคาดเดาอย่างส่งเดชได้“เจ้าคิดว่าข้ามีโอกาสหายหรือไม่?” องค์จักรพรรดิถามหมอหลวงหมอหลวงตอบ “พระองค์จะต้องอายุยืนยาว...”“ข้าไม่อยากได้คำเยินยอ ข้าอยากได้ความจริง”หมอหลวงลอบคิดในใจ ‘พระองค์ยังไม่รู้ตัวจริง ๆ หรือ?’“ตอบมา!” องค์จักรพรรดิกล่าวเสียงดัง ขณะใบหน้าของเขายังคงเคร่งขรึมหมอหลวงรีบตอบอย่างรวดเร็ว “ตามคำบอกเล่าของพระชายาแล้ว ตอนนี้อาการของฝ่าบาทยังสามารถควบคุมได้ ตราบใดที่พระองค์ยังเสวยยาที่นางจัดให้และฝังเข็มอย่างต่อเนื่อง ดังนั้นข้าน้อยจึงไม่คิดว่ามันจะเป็นปัญหาใหญ่พ่ะย่ะค่ะ”“ฝังเข็มอย่างต่อเนื่องงั้นรึ?” องค์จักรพรรดิขมวดคิ้ว “พวกเจ้าเห็นนางฝังเข็มให้ข้ามาก็หลายครั้งแล้ว แต่เหตุใดถึงยังทำตามไม่ได้อีก?”“การฝังเข็มเป็นศาสตร์ที่ลึกซึ้งยิ่งนัก ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเข้าใจได้เพีย

จ้วงจ้วงเองก็รับรู้ตัวตนของคนเหล่านี้ นางกล่าวกับอ๋องเยี่ย “พวกเขาฆ่าคนบริสุทธิ์ไปมากมาย หากพวกเขาเอาชีวิตรอดออกมาจากการปิดล้อมได้จริง ๆ เราจำเป็นต้องให้ยาแก้พิษและปล่อยพวกเขาไปจริง ๆ หรือ? หากปล่อยพวกเขาไปแล้ว พวกเขากลับมาทำร้ายราษฎรอีกจะเป็นอย่างไร? นี่ไม่เท่ากับปล่อยเสือกลับภูเขาหรอกหรือ?”ทหารจำนวนมากถูกสังหารในระหว่างปราบปรามโจรยามปกติ แต่ตอนนี้พวกโจรตกอยู่ใต้บังคับบัญชาจากหอเซี่ยฮั่นและหอซูเยวี่ย ไม่มีทางที่พวกเขาจะสามารถหลบหนีไปได้อ๋องเยี่ยเหลือบมองจ้วงจ้วงจากด้านข้าง “ท่านน้า ท่านนี่ไม่ซื่อสัตย์เลยจริง ๆ เราต้องรักษาคำพูด อย่ากังวลไปเลย แม้ว่าเราจะให้ยาแก้พิษแก่พวกเขา พวกเขาก็จะไม่สามารถทำชั่วได้อีกต่อไป”“จริงรึ?”“แน่นอน!” อ๋องเยี่ยกล่าวเบา ๆ “ข้ากำลังพยายามอย่างเต็มที่เพื่อกำจัดต้นตอของปัญหา”จ้วงจ้วงหัวเราะเยาะ “เหตุใดข้าถึงได้ชอบเจ้ากันนะ?”“ข้าดูดีอย่างไรล่ะ!” อ๋องเยี่ยเอ่ยอย่างเย่อหยิ่ง“เจ้าน่ะหรือ?” จ้วงจ้วงตะคอก“หรือในสายตาท่าน ผู้ที่ดูดีมีเพียงน้าเขยเพียงผู้เดียว?” อ๋องเยี่ยได้ทีกล่าวต่อ “ท่านน้าอย่าได้ตำหนิหลานชายที่บังอาจอยากรู้อยากเห็น ท่านไม่เคยคิดที่จะ