All Chapters of ลูกเขยฟ้าประทาน: Chapter 981 - Chapter 990

ณ คฤหาสใจกลางภูเขาเมื่อหานซานเฉียนปรากฏตัว สิ่งแรกที่หานลี่สั่งให้เขาทำคือคุกเข่าลง"ในโลกนี้ นอกจากคุณปู่และอาจารย์ของผมแล้ว ไม่มีใครมีคุณสมบัติพอที่จะทำให้ผมคุกเข่าลงได้" หานซานเฉียนมองหานลี่อย่างไม่ถ่อมตัวและไม่แข็งกร้าว เขารู้ว่าหานลี่จงใจเหยียดหยามเขา แต่การเหยียดหยามเช่นนี้ หานซานเฉียนไม่ยอมรับหานลี่ยิ้มเบา ๆ และพูดว่า "ทำไมต้องทำเป็นแข็งแกร่งขนาดนั้น? นี่ไม่ใช่ข้อสอบที่มีตัวเลือก ในเมื่อฉันสั่งให้ทำ ก็ต้องทำเขา"พอหานลี่พูดจบ หานหลงก็เดินไปหาซูหยิงเซี่ยทันที เขาบีบคอซูหยิงเซี่ยด้วยมือข้างเดียว ก่อนจะยกเธอขึ้นไปในอากาศเมื่อเห็นฉากนี้ หานซานเฉียนก็กำหมัดแน่นทันที“นายมีเวลาคิดสามสิบวินาที และนี่จะเป็นสามสิบวินาทีที่ยาวนานที่สุดในชีวิตของนาย” หานลี่กล่าวซูหยิงเซี่ยจับมือหานหลงด้วยมือทั้งสองข้าง และพยายามดิ้นรน แต่เธอไม่มองไปที่หานซานเฉียนเพื่อขอความช่วยเหลือ แววตาที่ไม่กลัวตายของเธอแสดงให้เห็นว่าเธอไม่ต้องการให้หานซานเฉียนคุกเข่าลงเพื่อเธอ"ปล่อยเธอ" หานซานเชียนกัดฟันและพูดว่า "คุณยังเป็นผู้ชายอยู่ไหม ทำไมถึงกล้าทำร้ายผู้หญิง"“เพื่อให้บรรลุเป้าหมาย ทำไมต้องสนใจวิธีการ

ไพ่ตายและความหวังของหานซานเฉียนคือพลังที่อยู่ในร่างกายของเขา เขาเชื่อว่าขอแค่เขาได้รับโอกาส แม้แต่หานหลงก็ไม่สามารถต้านทานได้แต่มันยากที่จะหาโอกาสนั้นกับคนอย่างหานหลงหลังจากการโจมตี หานซานเฉียนก็ล้มลงกระแทกกับพื้นไม่ขยับเขยื้อน เขาไม่ต้องการเสียแรงใด ๆ เนื่องจากนี่เป็นโอกาสเดียว เขาต้องการโจมตีหานหลงให้ถึงตาย“แค่หมัดเดียว แกก็ล้มลงกับพื้นลุกไม่ขึ้นซะแล้วเหรอ?” หานหลงเดินไปข้างหน้าหานซานเฉียนด้วยสีหน้าเหยียดหยาม“แกกำลังจั๊กจี้ฉันรึไง” หานซานเฉียนกัดฟันและยืนขึ้นอย่างไม่มั่นคงทันทีที่เขายืนอย่างมั่นคง หานหลงก็เตะออกไปอีกครั้งตำแหน่งเดิม แรงเท่าเดิม และตอนจบก็เหมือนเดิม หานซานเฉียนบินออกไปอีกครั้ง คราวนี้กระแทกกำแพงอย่างแรง ทำให้เกิดภาพลวงตาว่าทั้งคฤหาสน์กำลังสั่นเมื่อเห็นฉากนี้ ซูหยิงเซี่ยที่กำลังร้องไห้ก็เดินเข้าไปหาหานลี่และคุกเข่าลงบนพื้น "ได้โปรดปล่อยเราไปเถอะ อย่าทำร้ายเขาอีกเลยนะคะ"หานลี่ยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า "ขยะแบบนี้มีค่าให้เธอสงสารหรือไง?"ซูหยิงเซี่ยส่ายหัวน้ำตาไหลพรากและพูดว่า "เขาไม่ใช่ขยะ เขาเป็นสามีของฉัน ได้โปรด ถ้าคุณต้องการฆ่าฉัน ก็ฆ่าฉันเลยตอนนี้ ขอแค่

ความกังวลใจของฉีฮู่และซูหยิงเซี่ยตรงกันข้ามกับหานลี่อย่างสิ้นเชิงหานหลงยังคงเอามือไพล่หลัง เขาไม่ได้ใส่ใจหานซานเฉียนเลยสักนิด และเขาก็ไม่ต้องการแม้แต่จะยกเปลือกตาขึ้นเพื่อมองคนอ่อนแอเช่นนี้หานลี่นั่งอยู่บนโซฟาราวกับเป็นเทพเจ้า พร้อมกับรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้า ในไม่ช้าซูหยิงเซี่ยก็จะหมดหวังและหานซานเฉียนก็จะได้รู้ว่าความแตกต่างระหว่างเขากับหานหลง อย่างไรก็ตาม ความดื้อรั้นของหานซานเฉียนยังคงทำให้หานลี่รู้สึกประหลาดใจเมื่อเขาอดไม่ได้ที่จะเปรียบเทียบหานเฟิงกับหานซานเฉียน เขาต้องยอมรับว่าหานซานเฉียนดีกว่าหานเฟิงมาก ถ้าหานเฟิงมีความสามารถครึ่งหนึ่งของหานซานเฉียน และเมื่อให้เขาสืบทอดตำแหน่งผู้นำ เขาจะต้องทำให้ตระกูลหานพัฒนาขึ้นอย่างแข็งแกร่งแน่ “น่าเสียดายที่แกเป็นเพียงคนที่ถูกขับไล่เท่านั้น ถึงจะมีความสามารถ แต่ก็เกิดมาต้อยต่ำ และต้องเป็นข้ารับใช้ไปตลอดชีวิต นี่คือชะตากรรมของแกอย่างไม่มีทางเลือก” "หานลี่พูดเสียงเรียบ หัวใจของซูหยิงเซี่ยพองขึ้นจนจุกลำคอ เธอกำหมัดอย่างไม่รู้ตัว และให้กำลังใจหานซานเฉียนอยู่ในใจ“ไอ้หนู แกมีพลังแค่นี้เองเหรอ?” ก่อนที่กำปั้นจะมาถึงหานหลง เขาก็ถากถางหานซาน

“นายกล้าเปรียบเทียบรูปแบบของเหยียนจิงกับอเมริกาอย่างนั้นนเหรอ ช่างน่าขันเสียจริง” หานลี่กล่าวอย่างดูถูก ในใจของเขาสหรัฐอเมริกาเป็นประเทศที่ยิ่งใหญ่ สำหรับการพัฒนาของจีนนั้นไม่สามารถเทียบได้กับส่วนหนึ่งในสิบของสหรัฐอเมริกาด้วยซ้ำ และการที่หานซานเฉียนเอาประเทศทั้งสองมาเทียบกันแสดงให้เห็นถึงความไม่รู้หลังจากได้ยินแบบนั้นหานซานเฉีนก็หัวเราะและพูดว่า "ใครกันแน่ที่น่าขัน ข้อเท็จจริงได้พิสูจน์แล้วว่าประเทศจีนไม่ใช่ประเทศจีนอย่างที่เคยเป็นอีกต่อไป และการกลายเป็นมหาอำนาจเป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้น บางทีคุณควรกลับมาดูภูเขาและแม่น้ำอันยิ่งใหญ่ และการพัฒนาของจีนตั้งนานแล้ว คุณจะได้รู้ว่าตัวเองโง่แค่ไหน”หานลี่ไม่สนใจเกี่ยวกับสถานการณ์ของจีนมาหลายปีแล้ว เพราะหลังจากหานเทียนหยางจากไป เขาก็ขีดเส้นแบ่งระหว่างจีนและสหรัฐอเมริกา ครอบครัวตระกูลหานทุกคนที่อาศัยอยู่ในสหรัฐอเมริกาต้องการดูเรื่องตลกของหานเทียนหยาง ดังนั้นพวกเขาจึงไม่คิดว่าจีนจะมีการพัฒนาอะไรได้ต้องบอกว่าในเรื่องนี้คนในตระกูลหานในเมริกานั้นโง่เขลามาก ภาพจำเกี่ยวกับประเทศจีนในใจของพวกเขายังคงหยุดเวลาไว้ที่หลายสิบปีก่อน และพวกเขาก็ไม่ต้

ขณะที่เทียนหลิงเอ๋อร์และเทียนหงฮุยกำลังสงสัยว่าใครโทรหาเทียนฉางเฉิงตอนกลางดึกแบบนี้ เทียนฉางเฉิงก็ลุกขึ้นจากโซฟาอย่างตื่นเต้นร่างกายของเทียนฉางเฉิงสั่นสะท้านอย่างเห็นได้ชัด และใบหน้าของเขาก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงราวกับว่าเขาได้รับสารกระตุ้นในทันใด“พ่อครับ พ่อเป็นอะไรไป”“คุณปู่คะ ใครโทรมาเหรอคะ”เมื่อเห็นชื่อของคนที่โทรเข้ามาเป็นหานซานเฉียน เทียนฉางเฉิงก็รู้สึกตื่นเต้นจนพูดไม่ออก เขาชี้ไปที่โทรศัพท์ทั้งสองยิ่งงงงวยมากขึ้น เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมเทียนฉางเฉิงถึงได้ตื่นเต้นจนพูดไม่ออก“ซาน...ซานเฉียน หานซานเฉียน!”เทียนฉางเฉิงหน้าแดง ก่อนจะสำลักคำพูดออกมาเทียนหลิงเอ๋อร์และเทียนหงฮุยมีปฏิกิริยาแบบเดียวกันอย่างน่าประหลาดใจ ทั้งสองเด้งตัวขึ้นจากโซฟาทันทีเมื่อพวกเขาเห็นว่าเป็นเบอร์ของหานซานเฉียน พวกเขาต่างก็รู้สึกหายใจติดขัด“พี่ชายจริง ๆ ด้วย ตอนนี้เขากำลังโทรหาคุณปู่ หรือว่าจะเขาจัดการกับหานลี่ได้แล้วเหรอคะ!” เทียนหลิงเอ๋อร์พูดด้วยความตกตะลึงเทียนหงฮุยประหลาดใจมากจนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมาดีในสายตาของเขา หานซานเฉียนมีเส้นทางเดียวเท่านั้นคือความตาย เขาไม่คิดว่าหานซานเฉียนมี