All Chapters of ลูกเขยฟ้าประทาน: Chapter 81 - Chapter 90

“รถสองคันที่บ้านเขาเป็นคนซื้อ แถมเร็ว ๆ นี้เขายังซื้อบ้านอีกด้วย ถึงจะเป็นบ้านมือสองแต่ก็ถือว่าไม่เลวเลย” ซูหยิงเซี่ยไม่ได้บอกเรื่องนี้กับใคร เฉินหลิงเหยาเป็นคนแรกที่ได้รู้ และเป็นคนที่เธออยากแบ่งปันด้วยมานานแล้ว เฉินหลิงเหยาอ้าปากค้างด้วยความตกใจ เธอนึกว่าซูหยิงเซี่ยเอาเงินจากบริษัทไปซื้อรถซะอีก ไม่คิดเลยว่าจะมาจากน้ำพักน้ำแรงของหานซานเฉียน รถสองคันมูลค่านับล้าน ยังมีบ้านมือสองอีกหนึ่งหลัง เขาคนนี้รวยมากจริง ๆ! “ซูหยิงเซี่ย เธอปล่อยให้ผู้ชายมีเงินส่วนตัวได้ยังไง? เธอไม่รู้เหรอว่ามันเป็นเรื่องต้องห้าม? วันหลังเขาจะมีเงินทุนสำหรับการนอกใจเธอได้นะ” เฉินหลิงเหยามองซูหยิงเซี่ยอย่างโกรธเคือง ซูหยิงเซี่ยส่ายหน้าอย่างไม่สนใจ เธอไม่เคยกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย ถ้าหานซานเฉียนจะนอกใจเธอก็คงทำไปนานแล้ว ทำไมต้องรอจนถึงป่านนี้? ช่วงเวลาสามปีเต็ม ทุกคนรู้สถานะของเขาในตระกูลซูเป็นอย่างดีว่าเขาได้รับความอัปยศมากมายเพียงใด สถานการณ์เช่นนี้ยังไม่ได้ทำให้เขามีใจออกห่างจากเธอ นับประสาอะไรกับตอนนี้ “เธอคิดมากไปแล้วล่ะ เมื่อก่อนก็ไม่เคยนอกใจ เขาจะรอมาจนถึงตอนนี้เนี่ยนะ?” ซูหยิงเซี่ยเอ่ย พอเห็นสีห

“ข่งอู่ คุณกำลังทำอะไรน่ะ คนพวกนี้...” “คุณอย่าพูดมาก หุบปากซะ” ข่งอู่ตวาดใส่ หญิงสาวร่างเล็กตกใจ หรือว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในโครงการคฤหาสน์เขาหยุนติงจะเป็นคนใหญ่คนโตเหรอ? ไม่อย่างนั้นเขาจะมีอาการตอบสนองอย่างรุนแรงเช่นนี้เหรอ “คุณ...ดูคุ้น ๆ หน้านะ เป็นคนของตระกูลข่งใช่ไหม?” หัวหน้ารปภ.เดินเข้าไปหาข่งอู่และถามเสียงเย็น ข่งอู่เหงื่อแตกพลั่กเต็มหลังมือ เขารีบบอกอย่างรวดเร็วว่า “พี่ชาย ให้โอกาสผมอีกสักครั้ง ผมแค่อยากรู้อยากเห็นเท่านั้น วันหลังจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ” “ฮึ่ม!” หัวหน้ารปภ.ทำเสียงฮึดฮัดและพูดว่า “คุณไปกับผมหน่อย ตระกูลข่งอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว คงไม่มีทางที่จะไม่รู้กฎของที่นี่ ในเมื่อคุณบุกรุกเข้ามาในอาณาเขตของคนอื่น คุณก็ควรจะรู้ราคาที่คุณต้องจ่าย” ข่งอู่กลัวจนขาอ่อน ไปกับเขาอย่างงั้นเหรอ? ได้ยินมาว่าแผนกนิติบุคคลมีห้องเล็ก ๆ ไว้จัดการกับผู้ที่ฝ่าฝืนกฎโดยเฉพาะ เมื่อไม่กี่ปีก่อนมีลูกชายของเศรษฐีคนหนึ่งเข้าไปข้างในและออกมาพร้อมกับขาที่หัก หลังจากเหตุการณ์นั้นทางครอบครัวก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก ก่อนจะรีบย้ายออกจากเมืองหยุนเฉิงไปในทันที “พี่ชาย ผมเพิ่งทำครั้งแรก

“เหลวไหล คุณเป็นคนชนฉันเอง ตอนที่ชนเขายังเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่เลย” หญิงวัยกลางคนชี้ไปที่ซูกั๋วเย่าแล้วพูดออกมา ซูกั๋วเย่ามีท่าทีหวาดผวา ไม่กล้าตอบโต้อะไร เจี่ยงหลานพูดด้วยท่าทีใครเสียงดังกว่าคนนั้นชนะว่า “ตอแหล! สามีของฉันเล่นโทรศัพท์ตอนไหน? เธอตาบอดรึเปล่า พอเห็นว่าเราขับรถออดี้เข้าหน่อยก็แกล้งโดนรถชน เพื่อจะเรียกเงินจากพวกเรา คนแบบเธอน่ะ ยากจนจนเป็นบ้าไปแล้ว” หญิงวัยกลางคนจ้องมองเจี่ยงหลานอย่างไม่ยินยอม เธอแค่ข้ามถนนตามปกติ ถูกคนขับรถชนแล้วยังถูกใส่ความอีก “ใช่ฉันจน แต่คนจนก็มีศักดิ์ศรี ฉันไม่มีทางไปขู่กรรโชกใคร ถ้าใครพูดโกหกแม้แต่นิดเดียว ขอให้ถูกฟ้าผ่า” หญิงวัยกลางคนกล่าว เจี่ยงหลานได้ยินคำว่าขอให้ถูกฟ้าผ่าก็รู้สึกหวาดหวั่น เธอรู้ว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ที่จะอยู่ได้นาน จึงบอกกับหานซานเฉียนว่า “แกจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย ถ้าทำให้สามีของฉันมีปัญหาก็ไม่ต้องกลับมาบ้านอีก” หานซานเฉียนเป็นคนที่รักใครก็รักและดูแลคนที่เขารักรักด้วย เขาสามารถอดทนต่ออารมณ์และความพาลไร้เหตุผลของคนชราทั้งสองได้เพราะเห็นแก่ซูหยิงเซี่ย แต่เรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับผู้บริสุทธิ์ด้วย ซึ่งเขาไม่มีทางปล่อยเล

เมื่อมองจากระยะไกลจะเห็นเด็กกลุ่มหนึ่งโยนก้อนหินใส่เด็กชายคนหนึ่งที่อายุราว ๆ ประมาณ 10 ปี เด็กชายคนนั้นร้องไห้ด้วยท่าทางเจ็บปวดเพราะทนไม่ไหว หานซานเฉียนจึงรีบเร่งฝีเท้าเดินเข้าไป“หยุดนะ ไอ้พวกเด็กดื้อกำลังทำอะไรกันน่ะ?” หานซานเฉียนแผดเสียงดังใส่เด็กกลุ่มคุ้นชินกับความไร้ระเบียบของที่นี่ พวกเขาไม่กลัวหานซานเฉียนเลยสักนิด เด็กสองคนที่โตที่สุดในกลุ่มตะโกนเอะอะโวยวายใส่เขา“แกเป็นใคร เป็นอะไรกับไอ้ปัญญาอ่อนนี่ พวกเราตีมันไม่ได้ตีแกสักหน่อย ยุ่งไม่เข้าเรื่อง”“ดูไอ้ปัญญาอ่อนนี่สิ มันยังยิ้มอยู่เลย แสดงว่ามันชอบโดนตี”หลังจากพูดจบ เด็กพวกนี้ก็ขว้างก้อนหินใส่เด็กชายคนนั้นอีกครั้งหานซานเฉียนยืนขวางอยู่ข้างหน้าจางเทียนซินสาเหตุที่จางหลิงฮวาตั้งชื่อนี้ให้กับเขา เป็นเพราะหวังว่าเขาจะสามารถมีความสุขได้ในทุก ๆ วัน แต่ว่าจางหลิงฮวาจะรู้ได้อย่างไรว่าหลังจากที่เธอออกไปทำงาน ลูกชายของเธอกลับกลายเป็นของเล่นให้กับเด็กน้อยที่อยู่ในละแวกนี้“แกก็เป็นคนปัญญาอ่อนเหมือนกันสินะ ถึงได้ยอมโดนตีแทนมัน”“คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนปัญญาอ่อนเพิ่มมาอีกคนหนึ่ง จัดการมันเลย”ภายใต้การนำของเด็กสองคนที่โตที่สุด

ในขณะเดียวกันนั้น ซูหยิงเซี่ยที่ออกไปชอปปิงก็กลับบ้านมาอย่างเหนื่อยล้าเจี่ยงหลานนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจเรื่องบางอย่าง ยังไม่ทันที่ซูหยิงเซี่ยจะวางของลง เจี่ยงหลานก็พูดขึ้นเสียงเย็นว่า “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป บ้านหลังนี้จะต้องเลือกคนใดคนนึงเท่านั้น ระหว่างแม่ กับหานซานเฉียน หยิงเซี่ย ลูกตัดสินใจเอาเองก็แล้วกัน”ซูหยิงเซี่ยขมวดคิ้ว อยู่ดี ๆ เกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก“แม่คะ แม่เป็นอะไรอีกคะ?” ซูหยิงเซี่ยเอ่ยถาม“เป็นอะไรอีกหมายความว่ายังไง?” เจี่ยงหลานรู้สึกโกรธขึ้นมาทันที เธอพูดออกมาอย่างมั่นใจว่า “ตอนนี้หานซานเฉียนไม่เห็นแม่อยู่ในสายตาแล้ว ตอนนี้มันปีกกล้าขาแข็งถึงขั้นกล้าด่าแม่แล้ว ลูกบอกทีว่าแม่จะอยู่ร่วมกับคนแบบนี้ได้ยังไง?”ด่า?หานซานเฉียนจะกล้าด่าเจี่ยงหลานได้อย่างไร เรื่องนี้จะต้องมีการเข้าใจผิดอย่างแน่นอน“แม่คะ คงไม่ใช่ว่าแม่ไปฟังคนอื่นพูดจาเหลวไหลมาใช่ไหมคะ?” ซูหยิงเซี่ยเอ่ยถาม“มันด่าแม่ต่อหน้า ยังต้องไปฟังมาคนอื่นมาอีกเหรอ?” เจี่ยงหลานพูด“จะเป็นไปได้ยังไงคะ” ปฏิกิริยาแรกของซูหยิงเซี่ยคือเรื่องแบบนี้ไม่มีวันเกิดขึ้น หานซานเฉียนเป็นคนอย่างไรเ