บทที่ 87

เมื่อมองจากระยะไกลจะเห็นเด็กกลุ่มหนึ่งโยนก้อนหินใส่เด็กชายคนหนึ่งที่อายุราว ๆ ประมาณ 10 ปี เด็กชายคนนั้นร้องไห้ด้วยท่าทางเจ็บปวดเพราะทนไม่ไหว หานซานเฉียนจึงรีบเร่งฝีเท้าเดินเข้าไป

“หยุดนะ ไอ้พวกเด็กดื้อกำลังทำอะไรกันน่ะ?” หานซานเฉียนแผดเสียงดังใส่

เด็กกลุ่มคุ้นชินกับความไร้ระเบียบของที่นี่ พวกเขาไม่กลัวหานซานเฉียนเลยสักนิด เด็กสองคนที่โตที่สุดในกลุ่มตะโกนเอะอะโวยวายใส่เขา

“แกเป็นใคร เป็นอะไรกับไอ้ปัญญาอ่อนนี่ พวกเราตีมันไม่ได้ตีแกสักหน่อย ยุ่งไม่เข้าเรื่อง”

“ดูไอ้ปัญญาอ่อนนี่สิ มันยังยิ้มอยู่เลย แสดงว่ามันชอบโดนตี”

หลังจากพูดจบ เด็กพวกนี้ก็ขว้างก้อนหินใส่เด็กชายคนนั้นอีกครั้ง

หานซานเฉียนยืนขวางอยู่ข้างหน้าจางเทียนซิน

สาเหตุที่จางหลิงฮวาตั้งชื่อนี้ให้กับเขา เป็นเพราะหวังว่าเขาจะสามารถมีความสุขได้ในทุก ๆ วัน แต่ว่าจางหลิงฮวาจะรู้ได้อย่างไรว่าหลังจากที่เธอออกไปทำงาน ลูกชายของเธอกลับกลายเป็นของเล่นให้กับเด็กน้อยที่อยู่ในละแวกนี้

“แกก็เป็นคนปัญญาอ่อนเหมือนกันสินะ ถึงได้ยอมโดนตีแทนมัน”

“คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนปัญญาอ่อนเพิ่มมาอีกคนหนึ่ง จัดการมันเลย”

ภายใต้การนำของเด็กสองคนที่โตที่สุด