เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 86
บทที่เกี่ยวข้อง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 87
เมื่อมองจากระยะไกลจะเห็นเด็กกลุ่มหนึ่งโยนก้อนหินใส่เด็กชายคนหนึ่งที่อายุราว ๆ ประมาณ 10 ปี เด็กชายคนนั้นร้องไห้ด้วยท่าทางเจ็บปวดเพราะทนไม่ไหว หานซานเฉียนจึงรีบเร่งฝีเท้าเดินเข้าไป“หยุดนะ ไอ้พวกเด็กดื้อกำลังทำอะไรกันน่ะ?” หานซานเฉียนแผดเสียงดังใส่เด็กกลุ่มคุ้นชินกับความไร้ระเบียบของที่นี่ พวกเขาไม่กลัวหานซานเฉียนเลยสักนิด เด็กสองคนที่โตที่สุดในกลุ่มตะโกนเอะอะโวยวายใส่เขา“แกเป็นใคร เป็นอะไรกับไอ้ปัญญาอ่อนนี่ พวกเราตีมันไม่ได้ตีแกสักหน่อย ยุ่งไม่เข้าเรื่อง”“ดูไอ้ปัญญาอ่อนนี่สิ มันยังยิ้มอยู่เลย แสดงว่ามันชอบโดนตี”หลังจากพูดจบ เด็กพวกนี้ก็ขว้างก้อนหินใส่เด็กชายคนนั้นอีกครั้งหานซานเฉียนยืนขวางอยู่ข้างหน้าจางเทียนซินสาเหตุที่จางหลิงฮวาตั้งชื่อนี้ให้กับเขา เป็นเพราะหวังว่าเขาจะสามารถมีความสุขได้ในทุก ๆ วัน แต่ว่าจางหลิงฮวาจะรู้ได้อย่างไรว่าหลังจากที่เธอออกไปทำงาน ลูกชายของเธอกลับกลายเป็นของเล่นให้กับเด็กน้อยที่อยู่ในละแวกนี้“แกก็เป็นคนปัญญาอ่อนเหมือนกันสินะ ถึงได้ยอมโดนตีแทนมัน”“คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนปัญญาอ่อนเพิ่มมาอีกคนหนึ่ง จัดการมันเลย”ภายใต้การนำของเด็กสองคนที่โตที่สุด
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 88
เด็กชายรู้สึกภาคภูมิใจในพฤติกรรมของหยางซิ่ง เขาพูดอย่างหยิ่งผยองว่า “พ่อครับ วันข้างหน้าผมจะยิ่งใหญ่เหมือนพ่อให้ได้”หยางซิ่งตบหัวลูกชาเบา ๆ อย่างภาคภูมิใจและพูดว่า “ลูกจะต้องยิ่งใหญ่กว่าพ่อแน่ วันหลังจะได้พาลูกน้องขยายออกไปจากหมูบ้านเฉิงจง ทำให้พ่อได้มีความสุข”ขณะที่พ่อลูกกำลังวางแผนอนาคตที่สดใสอยู่นั้น หานซานเฉียนที่ออกไปซื้ออาหารก็กลับมา เมื่อเขาเห็นเด็กเมื่อวานซืนคนนั้นกลับมาพร้อมกับพาผู้ใหญ่เพื่อแก้แค้น แถมยังกำลังทุบตีจางเทียนซิน จิตสังหารก็ผุดขึ้นในใจของเขา“พ่อครับ เขาคือคนที่ตีผมเมื่อกี้นี้” เด็กชายชี้ไปที่หานซานเฉียนและพูดกับหยางซิ่งหยางซิ่งยิ้มอย่างดุร้าย พลางมองไปที่หานซานเฉียนและพูดว่า “ไอ้สารเลว แกน่ะเหรอที่ตีลูกชายของฉัน? คุกเข่าลงและขอโทษเขาซะ ไม่อย่างนั้นวันนี้ฉันจะหักขาของแกแน่”หานซานเฉียนทิ้งอาหารที่อยู่ในมือและเดินตรงไปหาหยางซิ่งในเวลานี้หานซานเฉียนมีจิตสังหารที่รุนแรงอย่างไม่เคยเป็นก่อนลูกน้องทั้งหลายเมื่อเห็นดังนั้นก็ออกมายืนขวางข้างหน้าหยางซิ่งไว้ ราวกับไม่เห็นหานซานเฉียนอยู่ในสายตา“แกกล้ามากนะ ที่กล้าทำร้ายลูกชายของพี่หยาง”“ดูท่าทางแกจะไม่ใช่คนใน
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 89
ในขณะเดียวกันนั้น ซูหยิงเซี่ยที่ออกไปชอปปิงก็กลับบ้านมาอย่างเหนื่อยล้าเจี่ยงหลานนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจเรื่องบางอย่าง ยังไม่ทันที่ซูหยิงเซี่ยจะวางของลง เจี่ยงหลานก็พูดขึ้นเสียงเย็นว่า “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป บ้านหลังนี้จะต้องเลือกคนใดคนนึงเท่านั้น ระหว่างแม่ กับหานซานเฉียน หยิงเซี่ย ลูกตัดสินใจเอาเองก็แล้วกัน”ซูหยิงเซี่ยขมวดคิ้ว อยู่ดี ๆ เกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก“แม่คะ แม่เป็นอะไรอีกคะ?” ซูหยิงเซี่ยเอ่ยถาม“เป็นอะไรอีกหมายความว่ายังไง?” เจี่ยงหลานรู้สึกโกรธขึ้นมาทันที เธอพูดออกมาอย่างมั่นใจว่า “ตอนนี้หานซานเฉียนไม่เห็นแม่อยู่ในสายตาแล้ว ตอนนี้มันปีกกล้าขาแข็งถึงขั้นกล้าด่าแม่แล้ว ลูกบอกทีว่าแม่จะอยู่ร่วมกับคนแบบนี้ได้ยังไง?”ด่า?หานซานเฉียนจะกล้าด่าเจี่ยงหลานได้อย่างไร เรื่องนี้จะต้องมีการเข้าใจผิดอย่างแน่นอน“แม่คะ คงไม่ใช่ว่าแม่ไปฟังคนอื่นพูดจาเหลวไหลมาใช่ไหมคะ?” ซูหยิงเซี่ยเอ่ยถาม“มันด่าแม่ต่อหน้า ยังต้องไปฟังมาคนอื่นมาอีกเหรอ?” เจี่ยงหลานพูด“จะเป็นไปได้ยังไงคะ” ปฏิกิริยาแรกของซูหยิงเซี่ยคือเรื่องแบบนี้ไม่มีวันเกิดขึ้น หานซานเฉียนเป็นคนอย่างไรเ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 90
หลังจากหานซานเฉียนกับจางเทียนซินทานอาหารเย็นเสร็จ เขากังวลว่าหยางซิ่งกำลังรอให้เขากลับไปเพื่อแก้แค้นจางเทียนซิน เขาจึงพาจางเทียนซินไปที่โรงพยาบาล และจัดห้องพักผู้ป่วยวีไอพีให้จางหลิงฮวา และจ้างพยาบาลส่วนตัวมาคอยดูแลพวกเธอจางหลิงฉวาซาบซึ้งใจเป็นอย่างมากกับสิ่งที่หานซานเฉียนทำเพื่อเธอ ในห้องพักผู้ป่วยวีไอพีมีที่พักผ่อนสำหรับจางเทียนซิน แค่นี้เธอก็สามารถรักษาบาดแผลได้อย่างไม่ต้องกังวลใจแล้วหลังจากจัดการเรื่องทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว หานซานเฉียนก็กลับมาที่บ้านถึงแม้เขาจะคาดเดาไว้แล้วว่าเจี่ยงหลางคงไม่มีทางยอมเรื่องวันนี้ง่าย ๆ แต่หานซานเฉียนคาดไม่ถึงว่าเมื่อถึงบ้าน เจี่ยงหลานก็ไล่เขาออกไปทันที ซูหยิงเซี่ยยืนปกป้องข้างหน้าหานซานเฉียน โดยไม่สนใจว่าเจี่ยงหลานจะสร้างเรื่องราวเหลวไหลอะไรอีก เธอถามหานซานเฉียนว่า “ซานเฉียน มันเกิดเรื่องอะไรกันแน่?”หานซานเฉียนเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้ซูหยิงเซี่ยฟังทั้งหมดเมื่อได้ยินเรื่องราวทั้งหมด ซูหยิงเซี่ยรู้สึกโกรธมาก เธอไม่คิดว่าแม่ของเธอจะไร้เหตุผลถึงขนาดนี้ ขับรถชนคนอื่นแล้วยังไม่ยอมรับผิดชอบ กลับด่าคนอื่นว่าแกล้งโดนรถชนเพื่อเรียกร้องค่าเสีย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 91
”ทำไมลูกต้องช่วยมันพูดด้วย นี่ลูกกำลังโกหกแม่อยู่ใช่ไหม?” เจี่ยงหลานถาม“ไม่ว่าแม่จะเชื่อหรือไม่ก็ตาม แต่นี่คือความจริงค่ะ แม่คิดว่าหนูสามารถเอาเงินมาจากบริษัทได้มากมายขนาดนี้เหรอคะ แม่คิดว่าคุณย่าจะปล่อยให้หนูยักยอกเงินของบริษัทเหรอคะ?” ซูหยิงเซี่ยพูดเสียงเย็นด้วยสีหน้าเฉยเมย“พ่อคะ พ่อคิดว่าถ้าหนูยักยอกเงินจากบริษัทมากกว่าหนึ่งล้านหยวน คุณย่าจะไม่ตรวจสอบหาความจริงเหรอคะ?” ซูหยิงเซี่ยถามพ่อของเธอซูกั๋วเย่ารู้ดีว่าหญิงชราของตระกูลซูเป็นคนอย่างไร เธอเป็นคนตรวจสอบบัญชีด้วยตัวเอง หากพบเจอปัญหาเล็ก ๆ น้อย ๆ เธอก็อาจจะไม่พูดอะไร แต่จำนวนเงินที่มากกว่าหนึ่งล้านหยวน เธอไม่มีทางยอมปล่อยผ่านไปได้แน่อีกทั้งซูหยิงเซี่ยเพิ่งได้เป็นหัวหน้าโครงการได้ไม่นาน จะสามารถนำเงินออกมาได้มากกว่าหนึ่งล้านหยวน มันดูเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยจะเป็นไปได้สักเท่าไหร่“ก็…” ซูกั๋วเย่าลังเลและพูดไม่ออกซูหยิงเซี่ยมองไปที่หานซานเฉียนและพูดว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะเขา พ่อจะได้ขับรถออดี้เหรอ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาจะเอาเงินสองแสนหยวนมาจากไหนให้คุณลุงยืม ทุกคนคิดว่านี่เป็นความดีความชอบของหนูเหรอคะ?”เจี่ยงหลานตกตะลึงจนพูดอะไรไม่อ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 92
คำพูดของซูกั๋วเย่าเป็นเหมือนน้ำเย็นที่ราดลงบนหัวของเจี่ยงหลาน และทำให้เธอสงบลงทันที ในหัวของเธอนึกภาพว่าหานซานเฉียนเป็นคุณชายใหญ่คนหนึ่ง ถูกทำลายลงอย่างไร้ความปราณี“อีกอย่าง คุณลองคิดดูถ้าเขารวยจริง เขาจะซื้อบ้านมือสองทำไม เพราะว่ารถสองคันคงทำให้เขาหมดตัวแล้วยังไงล่ะ” ซูกั๋วเย่ารีบพูดต่อทันทีเจี่ยงหลานเปลี่ยนเป็นท่าทีเย็นชาอีกครั้ง ถ้าหานซานเฉียนรวยจริง มันก็พอคุยกันได้ แต่ถ้าเขาเป็นพวกคนจน ทัศนคติของเธอที่มีต่อเขาก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม“ในเมื่อไม่มีเงินยังกล้าไม่เคารพฉัน มันคิดว่ามันเป็นใคร” เจี่ยงหลานพูดเสียงเย็น ซูกั๋วเย่าทำได้แค่เพียงถอนหายใจกับการเปลี่ยนสีหน้าที่รวดเร็วของเจี่ยงหลาน เขาคิดว่าถ้าไม่ใช่เพราะเขามีนามสกุลซู เจี่ยงหลานก็คงไม่แต่งงานกับเขา ในเรื่องการบูชาเงินของเจี่ยงหลาน เขานั้นรู้ดีกว่าใคร ผู้หญิงคนนี้เลือกคบเฉพาะคนรวยเท่านั้น“คุณเก็บอารมณ์ไว้หน่อย ไม่ว่ายังไงรถที่ผมขับอยู่ตอนนี้เขาก็เป็นคนซื้อ และคุณก็ยังนั่งด้วยเหมือนกัน” ซูกั๋วเย่าพูดเตือนออกมาเจี่ยงหลานถลึงตาใส่ซูกั๋วเย่าและพูดว่า “คุณมีสิทธิ์มาสั่งสอนฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ มันกินดื่มในบ้านเรามาตั้งสามปี
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 93
“รอพวกพี่มีน้องชาย แล้วผมจะปกป้องเขาเหมือนที่พี่ชายปกป้องผม” จางเทียนซินยกกำปั้นขึ้นและพูดออกมา ถึงแม้ว่าสติปัญญาของเขาจะพัฒนาไม่ทันอายุ แต่หัวใจอันบริสุทธ์นั้นกลับจักรู้บุญคุณ หานซานเฉียนปกป้องเขา และเขาก็รู้ว่าตัวเองควรจะตอบแทนหานซานเฉียนอย่างไรหานซานเฉียนมองไปที่จางเทียนซินด้วยความประหลาดใจ และหันไปพูดกับจางหลิงฮวาว่า “ความคิดของเทียนซินนั้นค่อนข้างชัดเจนทีเดียวนะครับ”จางหลิงฮวาพยักหน้าและอธิบายว่า “เมื่อเทียบกับคนอื่น ๆ ที่อายุเท่านี้ สติปัญญาของเขาด้อยกว่ามาก ก่อนหน้านี้เขาไม่ยอมพูดด้วยซ้ำ แต่ในช่วงสองปีที่ผ่านมานี้ฉันเล่าเรื่องและสิ่งต่าง ๆ ให้เขาฟังทุกวัน เขาจึงค่อย ๆ เรียนรู้ถึงหลักเหตุและผล”หานซานเฉียนพยักหน้า จางหลิงฮวารับผิดชอบดูแลบ้าน และยังต้องดูและสภาพจิตใจของจางเทียนซิน ไม่แปลกใจเลยที่ชีวิตของเธอจะยากลำบาก เพราะเธอไม่มีเวลามากพอที่จะหาเงินได้“หลังจากที่คุณน้าอาการดีขึ้นแล้ว ผมจะหางานให้คุณน้า และเปลี่ยนสภาพแวดล้อมที่อยู่อาศัยของเทียนซิน ในหมู่บ้านเฉิงจงมันเละเทะมากเกินไป ตอนที่คุณน้าไปทำงาน จางเทียนซินก็ถูกคนรังแก” หานซานเฉียนกล่าวเรื่องพวกนี้จางหลิงฮวาเองก็รู้
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 94
เมื่อถังหลงพูดจบ ผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ ก็ยกมือขึ้นปิดปาก และมองไปที่หานซานเฉียนอย่างไม่อยากเชื่อสายตา“นึกไม่ถึงเลยว่าฉันจะได้พบกับคนดังของหยุนเฉิง คุณคือหานซานเฉียน!” เสียงอุทานเต็มไปด้วยการเสียดสีอย่างรุนแรงหานซานเฉียนพูดอย่างเฉยเมยว่า “ใช่ ผมเอง น่าเสียดายที่วันนี้ผมไม่ได้พกปากกามาด้วย ไม่อย่างนั้นผมคงให้ลายเซ็นคุณไปแล้ว”หญิงสาวรู้สึกได้ว่าหานซานเฉียนกำลังล้อเล่นกับตัวเอง จึงพูดออกไปว่า “ไม่ดีกว่าค่ะ ลายเซ็นของคุณมันไร้ค่า หากข่าวแพร่ออกไปว่าขอลายเซ็นคุณจะไม่ถูกคนอื่นหัวเราะเยาะตายเลยเหรอ”ชื่อเสียงของหานซานเฉียนนั้นมาจากไหน ทั้งหยุนเฉิงนั้นรู้ดีว่าชื่อนี้คือความอัปยศ นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะดูภูมิใจในตัวเองแบบนี้ เมื่อเห็นดังนั้น ถังหลงก็อดไม่ได้ที่จะเย้ยหยัน“เฮ้ เพื่อน หัวใจของนายนี่แข็งแกร่งจริง ๆ โดนคนทั้งหยุนเฉิงด่าว่าเป็นไอ้เศษสวะ แต่กลับไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด ยอมใจจริง ๆ ถ้าหากว่าเป็นฉันคงไม่มีหน้าไปเจอใครได้หรอก และคงไม่มีหน้าออกมาข้างนอกแบบนี้ด้วยซ้ำ” ถังหลงยังคงพูดเยาะเย้ยต่อ“ถังหลง ถ้าหากว่าคุณไม่มีเรื่องอะไรแล้วก็อย่ามารบกวนเวลาทานอาหารของพวกเรา” ซูหยิงเซี่ยพูดอย่าง
บทล่าสุด
