บททั้งหมดของ ลูกเขยฟ้าประทาน: บทที่ 181 - บทที่ 190

เมื่อซูหยิงเซี่ยตื่นมาตอนเช้า เธอพบว่าท่านอนของตัวเองมันแปลกไป ซึ่งทำให้เธอหน้าแดงขึ้นทันทีเธอแอบมองหานซานเฉียนอย่างละเอียดสักพัก และพบว่าเขายังหลับอยู่จึงรู้สึกโล่งใจถ้าเรื่องแบบนี้ให้เขารู้ล่ะก็ คงอับอายไม่น้อยเธอกำลังที่จะแอบดึงขากลับมาที่เดิม จู่ ๆ ก็มีมือข้างหนึ่งมาจับข้อเท้าของเธอเอาไว้หานซานเฉียนลืมตาขึ้นมาพร้อมกับหัวเราะและพูดว่า “ทับผมทั้งคืนยังคิดจะหนีอีกเหรอ?”“อ๊ะ! คุณ… คุณตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่?” ซูหยิงเซี่ยเอ่ยถามอย่างลุกลี้ลุกลนหานซานเฉียนตื่นตั้งแต่เช้าแล้ว เพราะกลัวว่าจะไปรบกวนการพักผ่อนของซูหยิงเซี่ย เขาจึงไม่ขยับเขยื้อนร่างกายไปไหนเลย โอกาสที่จะได้ใกล้ชิดแบบนี้ล้ำค่ามาก เป็นเรื่องปกติที่จะรักและทะนุถนอมอย่างรู้คุณค่าในทุกวินาที“คุณทับผมตลอดทั้งคืน จะไม่ให้ผมตื่นได้ยังไง?” หานซานเฉียนกล่าวเมื่อซูหยิงเซี่ยได้ฟัง สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันทีแล้วพูดด้วยความโกรธว่า “คุณรังเกียจที่ฉันอ้วนใช่ไหม?”หานซานเฉียนทำหน้าสงสัย นี่เขายังไม่ได้พูดถึงเรื่องน้ำหนักเลยด้วยซ้ำ เธอเข้าใจว่าเขารังเกียจที่เธออ้วนได้อย่างไรกัน?ก่อนจะได้อธิบาย ซูหยิงเซี่ยก็ลุกลงจากเตียงด้วยความโกรธ

เมื่อออกจากหมู่บ้าน หานซานเฉียนเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ตรงทางเข้าหมู่บ้าน อายุประมาณสิบขวบและผูกผมหางม้าเมื่อเห็นเธอ หานซานเฉียนรู้ทันทีว่าเงินของเตาสือเอ้อร์นั้นถูกใช้จ่ายไปกับอะไร เสื้อผ้าของเด็กผู้หญิงตั้งแต่หัวจรดเท้าล้วนเป็นของแบรนด์เนมที่ใช้ได้ดีทีเดียว“ความคิดของเตาสือเอ้อร์ทั้งหมดล้วนใช้ไปกับตัวของลูกสาว ไม่แปลกใจเลยที่ถึงจะให้เงินเขา แต่ก็ไม่ยินดีที่ช่วยทำงานให้” หานซานเฉียนพูดพร้อมกับยิ้มออกมาม่อหยางมีสีหน้าท่าทางเอาจริงเอาจัง เพราะเมื่อครู่นี้ที่หานซานเฉียนพูดว่าคืนนี้เย่เฟยจะต้องตายอย่างแน่นอนนั้น แต่ที่เขาเห็น นี่ไม่ใช่งานที่ง่าย ๆ งานหนึ่งเลยข้างกายเย่เฟยมีบอดี้การ์ดมากมายรายรอบ ๆ คนเหล่านั้นล้วนเป็นนักเลงของสนามมวย เย่เฟยมีพฤติกรรมที่ละเอียดรอบคอบ แม้จะพักผ่อนในยามว่างก็มีสถานที่ที่จะไปเป็นประจำ และจะส่งคนจำนวนมากไปคุ้มกัน ถ้าต้องการจะฆ่าเขาก็ไม่ใช่เรื่องที่ทำไม่ได้ แต่จะต้องมีการเคลื่อนไหวทีควรได้ผลมากกว่านี้ และมีผลกระทบแผ่กระจายออกเป็นวงกว้างมากเกินไป มีความเป็นไปได้มากที่จะเอาตัวเองเข้าไปพัวพันด้วย“หานซานเฉียน นายวางแผนจะจัดการกับเย่เฟยยังไง?” ม่อหยางถามเ

เมื่อเห็นว่าผู้จัดการกำลังจะเปลื้องผ้า หานซานเฉียนถึงรู้ว่าเธอเข้าใจผิดแล้ว จึงรีบพูดออกมาว่า “ที่ผมเรียกคุณมาเพราะมีเรื่องอย่างอื่นให้คุณช่วย”“เรื่องอย่างอื่นเหรอคะ?” ผู้จัดการมองหานซานเฉียนอย่างระแวดระวังและพูดว่า “คุณคงไม่มีความกระหายอย่างอื่นเป็นพิเศษใช่ไหมคะ? ฉันไม่ยอมรับสิ่งแปลกปลอมพวกนั้นนะคะ”หานซานเฉียนยิ้มอย่างไม่มีทางเลือก ในสมองของผู้จัดการคนนี้มีแต่เรื่องอะไรเนี่ย แต่ในสถานการณ์แบบนี้ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอจะคิดมาก“ผมต้องการรู้ว่าเย่เฟยอยู่ห้องไหน และตอนนี้ข้างกายเขามีผู้ติดตามกี่คน” หานซานเฉียนถาม ถึงแม้จะรู้ว่าเย่เฟยมาถึงที่คฤหาสน์จินเฉียวเรียบร้อยแล้ว แต่ในเรื่องสถานที่อยู่ด้านนอก เขาไม่กล้าบุ่มบ่ามลงมือตรวจสอบเอง ด้วยเหตุนี้การถามคนอื่นจึงเป็นวิธีที่ดีที่สุด“พี่เฟยเหรอ? คุณคิดจะทำอะไรกันแน่?” ผู้จัดการมองหานซานเฉียนอย่างประหลาดใจ เย่เฟยเป็นแขกประจำของคฤหาสน์จินเฉียว และยังเป็นพี่ใหญ่ของสนามมวยใต้ดินแห่งเมืองหยุนเฉิง เจ้านายของคฤหาสน์จินเฉียวให้เขาเข้ามาเป็นสมาชิกกรณีพิเศษ เมื่อมาถึงที่นี่ไม่ต้องจ่ายเงินแม้แต่หยวนเดียว แค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่จะเห็นถึงสถานะของเย่เฟย

เมื่อเห็นว่าซูหยิงเซี่ยหลับไปแล้ว หานซานเฉียนจึงไม่ได้ถามอะไร และนอนหลับลงบนที่นอนที่ปูอยู่บนพื้นตลอดทั้งคืนเช้าวันรุ่งขึ้น หานซานเฉียนตื่นนอนตอนหกโมงเช้า และเตรียมที่จะลุกขึ้นมา เขาก็ได้ยินซูหยิงเซี่ยพูดอย่างเย็นชาว่า “วันนี้ฉันจะไปวิ่งคนเดียว คุณไม่ต้องตามฉันมา แล้วฉันจะไปทำงานด้วยตัวเอง คุณไม่จำเป็นต้องไปส่งฉัน”นี่มันเกิดอะไรขึ้น?หานซานเฉียนไม่เข้าใจในสถานการณ์ และไม่รู้ถึงรายละเอียด เมื่อวานยังดี ๆ อยู่เลย ทำไมวันนี้เธอถึงมีท่าทีเปลี่ยนแปลงเร็วขนาดนี้หรือว่าประจำเดือนของเธอมา?เมื่อก่อนหานซานเฉียนก็เคยมีประสบการณ์แบบนี้มาแล้วหลายครั้ง และเขาก็รู้ด้วยว่าทุกเดือนจะมีหลายวันที่อารมณ์ของผู้หญิงร้อนสุด ๆเขาคาดว่าอาจจะเป็นเหตุผลนี้ก็ได้หานซานเฉียนแตะที่ขาของเขา วันนี้ค่อนข้างไม่เหมาะที่จะออกไปวิ่งจริง ๆ แม้ว่าเมื่อคืนจะกระโดดลงมาจากชั้นสาม และไม่ได้ทำให้ร่างกายของเขาได้รับบาดเจ็บ แต่เขายังต้องพักผ่อนอย่างเต็มที่สักวันที่ประตูของคฤหาสน์ ซูหยิงเซี่ยที่รอมาสามนาทีจนท้อใจจึงออกไปวิ่งเพียงลำพังดูเหมือนว่าเมื่อคืนเขาจะเหนื่อยจริง ๆ เธอแค่บอกด้วยความแง่งอนว่าไม่ต้องตามเธอออกไปว

เมื่อเตาสือเอ้อร์ออกจากห้องทำงานของอาจารย์ใหญ่ โต๊ะทำงานก็อยู่ในสภาพที่แตกละเอียดไปแล้วอาจารย์ใหญ่กำลังมองดูความยุ่งเหยิงที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างตกตะลึงจนอ้าปากค้าง พูดไม่ออกพละกำลังของผู้ชายคนนี้ นึกไม่ถึงเลยว่าจะทำให้โต๊ะทำงานป่นปี้แตกกระจายทั้งหมด การที่จะทำแบบนี้ได้ต้องใช้พละกำลังมากแค่ไหนกันอาจารย์ใหญ่ที่เป็นผู้รอดชีวิตถอนหายใจยาวออกมา และพูดเสียงเบาว่า “ดูท่าทางเงินก้อนนี้ไม่ค่อยได้กำไรสักเท่าไหร่ ถ้าไม่ระวังเราคงจะถึงแก่ชีวิตไปแล้ว วันนี้สวรรค์ยังคุ้มครองอยู่จริง ๆ”เมื่อเตาสือเอ้อร์กลับมาถึงบ้าน เห็นรถจอดอยู่หน้าประตู จึงเดินเข้ามาในบ้านอย่างไม่พอใจในสนามหน้าบ้าน หานซานเฉียนนั่งยอง ๆ อยู่ข้าง ๆ ถางชิงหว่านที่เพิ่งรู้จักผ่านการพูดคุยเมื่อครู่นี้ หลังจากรู้ชื่อของถางชิงหว่าน ชิงหว่านสองคำนี้ ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจมากคนหยาบคายอย่างเตาสือเอ้อร์ นึกไม่ถึงว่าจะสามารถเอาชื่อที่ดูแปลกใหม่ไม่เหมือนใครมาใช้ตั้งชื่อลูกสาว ไม่รู้เหมือนกันว่าผู้ชายคนนี้หาข้อมูลมาจากที่ไหน“ชิงหว่านบอกว่าเธอถูกไล่ออกจากโรงเรียนอย่างนั้นเหรอ?” หานซานเฉียนลุกขึ้นยืนและถามเตาสือเอ้อร์“อาจารย์ใหญ่น