บททั้งหมดของ ลูกเขยฟ้าประทาน: บทที่ 161 - บทที่ 170

ณ บ้านเฉินหลิงเหยา หานซานเฉียนและซูหยิงเซี่ยนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น เสียงถ้วยถังกะละมังหม้อดังประสานกันออกมาจากในห้องครัวไม่หยุด แถมยังมีควันหนาทึบลอยคลอเคล้ากับเสียงกรีดร้องของเฉินหลิงเหยาอยู่เป็นระยะ เธอสั่งให้หานซานเฉียนกับซูหยิงเซี่ยนั่งรอในห้องนั่งเล่น แม้ซูหยิงเซี่ยจะเป็นห่วง แต่ก็ทำได้เพียงรู้สึกร้อนใจเท่านั้น “จะไม่ไปดูจริง ๆ เหรอ? ผมกลัวว่าเธอจะเผาบ้านเอาน่ะ” ควันพวยพุ่งออกมาอีกครั้ง แม้แต่ห้องนั่งเล่นก็ยังรู้สึกแสบจมูก หานซานเฉียนอยากจะสวมหน้ากากกันแก๊สพิษเหลือเกิน ซูหยิงเซี่ยมีสีหน้าร้อนใจ จึงลุกขึ้นยืนแล้วตะโกนว่า “เฉินหลิงเหยา นี่เธอจะก่อสงครามโลกหรือไง?” เมื่อเดินไปที่ประตูห้องครัว ภายในห้องครัวนั้นรกระเกะระกะไปหมด เฉินหลิงเหยากำลังเข้าตาจน เนื้อตัวเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำมัน และผมเผ้ายุ่งเหยิงเหมือนคนบ้าไม่มีผิด เมื่อเธอเห็นทั้งสองจึงรีบพูดอย่างลนลานว่า “ฉันบอกให้พวกเธอนั่งรอในห้องนั่งเล่นไม่ใช่เหรอ? รีบกลับไปเร็วเข้า ห้ามมาดูฉัน” ซูหยิงเซี่ยถอนหายใจอย่างจนปัญญาและพูดว่า “เรื่องที่ทำไม่เป็นก็ไม่จำเป็นต้องฝืนตัวเองหรอก หรือว่าต้องให้ไฟไหม้บ้านก่อนถึงจะพอใจ?” “ใคร

ในวันงานคืนสู่เหย้า หานซานเฉียนเป็นคนขับรถ ซูหยิงเซี่ยนั่งข้างคนขับ ทั้งสองไปรับเฉินหลิงเหยาก่อน แล้วค่อยขับรถมุ่งหน้าไปยังจุดหมาย ที่นั่นคือบ้านผลไม้ฝูหยาง เมื่อประมาณสองปีที่แล้ว รอบ ๆ เมืองหยุนเฉิงมีฟาร์มสเตย์มากมายที่ขึ้นชื่อเรื่องการเก็บผลไม้สดถูกสร้างขึ้น ฟาร์มสเตย์เหล่านี้ขึ้นป้ายว่าไม่เป็นมลภาวะต่อสิ่งแวดล้อม ซึ่งดึงดูดผู้คนจำนวนมากในเมืองให้เดินทางไปท่องเที่ยวในช่วงวันหยุด และสัมผัสความสุขจากการเก็บผลไม้ เมื่อคนในประเทศนึกเห็นแก่ได้ ความสุขในฟาร์มสเตย์นี้ก็เกิดขึ้นราวกับหน่อไม้หลังฝน แต่ไม่นานก็เกิดอุทกภัยขึ้น ส่งผลให้ฟาร์มสเตย์หลายแห่งต้องปิดตัวลงในคืนเดียว ความรุ่งเรืองนั้นเกิดขึ้นได้ไม่นาน แต่บ้านผลไม้ฝูหยางเป็นฟาร์มสเตย์เพียงแห่งเดียวที่ไม่ได้รับผลกระทบ และยังมีผู้เยี่ยมชมไม่ขาดสาย แม้จะไม่ได้อยู่ในช่วงวันหยุด แต่ก็ยังต้องจองล่วงหน้า ว่ากันว่าเจ้าของบ้านผลไม้ฝูหยางแห่งนี้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเมืองหยุนเฉิง ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือ ฟาร์มสเตย์ที่ปิดตัวลงไปก็ได้รับการส่งเสริมจากบ้านผลไม้ฝูหยาง “เหยาเหยา โต๊ะที่บ้านผลไม้ฝูหยางจองยากมาก ใครกันที่หน้าใหญ่แบบนี้?” ซูหยิง

เฉินหลิงเหยาเอากระเป๋าซ่อนไว้ข้างหลังอย่างหวาดผวา สิ่งที่เธอสะพายมาเป็นของปลอมจริง ๆ คิดไม่ถึงเลยว่าจะถูกหรงหลิ่วมองออกในทันที “ซ่อนอะไรอยู่น่ะ ของปลอมก็คือของปลอม ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ กล้าสะพายแต่ไม่กล้ายอมรับงั้นเหรอ?” หรงหลิ่วส่ายหน้าขณะพูดพร้อมยิ้มออกมา “ที่รัก พวกคุณต่างก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ทำไมคุณถึงพุ่งเป้าไปที่พวกเธอจัง เห็นชัดเลยว่าคุณใจแคบมาก” หยางเหวินเดินเข้าไปหาหรงหลิ่ว พร้อมยกแขนโอบไหล่เธอแล้วมองไปยังซูหยิงเซี่ย เมื่อเปรียบเทียบรูปโฉมอันงดงามและรูปร่างของเธอ หรงหลิ่วไม่สามารถสู้ซูหยิงเซี่ยได้จริง ๆ แต่น่าเสียดายที่คนสวยแบบนี้กลับไปแต่งงานกับเจ้าคนไร้ค่า ช่างเสียดายของจริง ๆ เมื่อเฉินหลิงเหยาเห็นหยางเหวินก็รู้สึกอึ้งทันที แต่ไม่ใช่เพราะหน้าตาของเขา แต่กลับเป็นเครื่องแต่งกายที่เขาสวมใส่ เสื้อผ้าชุดนี้ต่อให้กลายเป็นเถ้าถ่านเธอก็ไม่มีวันลืม คลิปวิดีโอตอนที่หานซานเฉียนเล่นเปียโนในห้างสรรพสินค้า และได้รับความนิยมในออนไลน์อย่างท่วมท้น ซึ่งเขาสวมเสื้อผ้าชุดเดียวกันกับหยางเหวิน ทำไมเขาถึงมีเสื้อผ้าแบบเดียวกัน อย่าบอกนะว่าเป็นเรื่องบังเอิญ? ทันใดนั้น หานซานเฉียนเดินเข้าม

“เฉินหลิงเหยา เธออย่ามาโม้ให้ยากเลย เธอรู้ได้ยังไงว่าใครคือเจ้าชายน้อยแห่งเปียโน?” “ใช่แล้ว ฉันได้ยินมาว่ามีผู้หญิงหลายคนจากครอบครัวเศรษฐี ยอมทุ่มเงินจำนวนมากเพื่อให้ได้ข้อมูลของเจ้าชายน้อยแห่งเปียโน แต่ก็ยังไม่สำเร็จเลย แล้วเธอไปรู้มาจากไหน?” “ในสายตาของฉัน เจ้าชายน้อยแห่งเปียโนคือหยางเหวิน เธออย่าไปอิจฉาหรงหลิ่วเลย ตอนนี้หรงหลิ่วเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในชั้นเรียนของเรา เรื่องนี้เธอไม่สามารถปฏิเสธได้” เมื่อได้ยินเพื่อนนักเรียนช่วยพูดแทนเธอ หรงหลิ่วก็รู้สึกโล่งใจ ถ้าเรื่องนี้ถูกเปิดโปงขึ้นมาจะรู้สึกอับอายขายหน้าอย่างมาก โชคดีที่ไม่มีใครยอมเชื่อเฉินหลิงเหยา “เฉินหลิงเหยา ทำไมเธอต้องทำให้ตัวเองอับอายขายหน้าด้วย อยากจะช่วยซูหยิงเซี่ยให้มีหน้ามีตาขึ้น ก็ต้องคิดด้วยว่าตัวเองเป็นใคร อีกอย่างเธอก็เป็นแค่สุนัขรับใช้ซูหยิงเซี่ยมานานหลายปี แล้วเธอได้ประโยชน์อะไรบ้างล่ะ? ถ้าไม่ไหวจริง ๆ มาเป็นสุขนับรับใช้ของฉันก็ได้นะ พวกเครื่องสำอางชื่อดังในบ้านของฉัน เดี๋ยวยกให้เธอหมดเลย” หรงหลิ่วพูดอย่างขำ ๆ “หรงหลิ่ว เฉินหลิงเหยาเป็นพี่น้องของฉัน เธออย่ามาพูดจาซี้ซั้ว” ซูหยิงเซี่ยได้ยินแบบนั้นก็ลุก

ตอนรับประทานอาหารกลางวัน หานซานเฉียนขอตัวไปเข้าห้องน้ำ จากนั้นเริ่มวางแผนไปพบหยางฉี เพราะเรื่องวันนี้หยางเหวินคงไม่ปล่อยให้มันจบง่าย ๆ เขาไม่อยากเคลื่อนไหวมากเกินไป ดังนั้นจึงคิดจะขอให้หยางฉีจัดการเรื่องนี้แทน เมื่อสามปีที่ก่อน หยางฉีไม่ได้ถูกลอตเตอรี่ แต่เขาโชคดีจริง ๆ เช่นเดียวกับหลินหย่ง ที่ได้รับการสนับสนุนจากหานซานเฉียน จึงได้มายืนในตำแหน่งเช่นวันนี้ได้ อิทธิพลและเส้นสายเป็นเรื่องแรกที่หานซานเฉียนทำหลังจากพวกเขามาถึงเมืองหยุนเฉิง หลินหย่งมีอำนาจรับผิดชอบพื้นที่สีเทา ส่วนหยางฉีได้เพิ่มสายสัมพันธ์ของเขาในเมืองหยุนเฉิง เตรียมพร้อมไว้ในกรณีที่หานซานเฉียนต้องการ ในช่วงเวลาที่หานซานเฉียนจำศีลอยู่ในตระกูลหานนั้น เขาเข้าใจในหลักการดีว่า ถ้าต้องการร่ำรวย ก็ต้องมีอิทธิพลและเส้นสาย หลังจากที่เขามีเงินแล้ว จึงใช้เงินสร้างอิทธิพลให้แข็งแกร่งและสานความสัมพันธ์ในระดับที่สูงขึ้น หมุนเวียนเป็นวัฏจักรแบบนี้เรื่อยไป จึงทำให้ตนเองแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ แค่ไม่นานหลังจากที่หานซานเฉียนออกไปจากห้องโถง คนที่ดูท่าทางเป็นนักเลงหัวไม้หลายคนก็เข้ามาในห้องโถง เมื่อเห็นคนเหล่านี้ สายตาของหรงหลิ่วยิ