All Chapters of ลูกเขยฟ้าประทาน: Chapter 191 - Chapter 200

“ที่บ้านมีของอะไรต้องเก็บไหม ต้องไปหาที่อยู่ให้พวกนายในตัวเมืองก่อน” หานซานเฉียนกล่าว เตาสือเอ้อร์เก็บเสื้อผ้าที่ถางชิงหว่านชอบใส่มาจำนวนหนึ่ง อย่างอื่นเขาไม่ได้หยิบมา เพราะไม่ได้มีค่าอะไร การจะเข้าไปในตัวเมือง ถางชิงหว่านยังคงรู้สึกกังวลอยู่เล็กน้อย โตจนป่านนี้ เธอเคยไปนับครั้งได้ด้วยมือข้างเดียว หลังจากขึ้นรถ เตาสือเอ้อร์ก็พูดออกมาประโยคหนึ่งที่ทำให้ม่อหยางแทบกระอักเลือด “เป็นถึงพี่ใหญ่ แต่ขับรถเก่า ๆ แบบนี้น่ะเหรอ?” หานซานเฉียนระเบิดหัวเราะออกมา ม่อหยางหน้าเขียวปั๊ด ถลึงตาใส่หานซานเฉียนอย่างโกรธเคืองที่เขาเเห็นเป็นเรื่องตลก เมื่อมาถึงตัวเมืองก็หาบ้านให้พวกเขาก่อน โดยพิจารณาถึงความสะดวกในการไปเรียนหนังสือของถางชิงหว่าน ดังนั้นหานซานเฉียนจึงใช้เงินเป็นจำนวนมากในการซื้อห้องชุดในเขตโรงเรียนให้เตาสือเอ้อร์ แล้วยังใส่เป็นชื่อของเตาสือเอ้อร์อีกด้วย เตาสือเอ้อร์คิดว่า ในเมื่อเขาต้องทำงานให้หานซานเฉียนอยู่แล้ว ทุกอย่างจึงเป็นสิ่งที่สมควรได้รับแล้ว จึงไม่ได้พูดขอบคุณอะไรเขา เขาจ่ายเงินที่ไม่จำเป็นเพื่อให้เตาสือเอ้อร์และลูกสาว ให้ย้ายไปอยู่บ้านใหม่ภายในวันนั้นเลย ตอนหานซานเฉี

ถ้าให้ซูหยิงเซี่ยรู้เรื่องนี้ หานซานเฉียนก็ไม่รู้ว่าเธอจะคิดอย่างไร ซูหยิงเซี่ยไม่เคยเห็นแม้แต่ด้านมืดของสังคม นับประสาอะไรกับเรื่องฆ่าคนยิ่งให้เธอรู้ไม่ได้เด็ดขาด “ตอนนี้ยังบอกคุณไม่ได้ แต่ผมไม่ได้ไปมีอะไรกับผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น” หานซานเฉียนกล่าว “หานซานเฉียน แกคิดว่าพวกเราจะเชื่อเหรอ? แกคิดว่าสถานที่แห่งนั้นคือสวนสัตว์รึไง? เห็นพวกเราเป็นเด็กสามขวบเหรอ?” เจี่ยงหลานกระตือรือร้นที่จะสร้างความวุ่นวาย ต้องใช้โอกาสนี้ตัดขาดความสัมพันธ์ระหว่างซูหยิงเซี่ยกับหานซานเฉียน แน่นอนว่าต้องทำให้ซูหยิงเซี่ยได้กรรมสิทธิ์เป็นเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้เสียก่อน “คุณเชื่อผมไหม?” หานซานเฉียนมองซูหยิงเซี่ยแล้วถามอย่างจริงจัง ซูหยิงเซี่ยอยากจะเชื่อในตัวหานซานเฉียน แต่สถานที่อย่างจินเฉียว เธอไม่อาจเชื่อได้ว่าหานซานเฉียนจะไปดูเฉย ๆ โดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลย “คุณไปทำอะไรก็ไม่ยอมบอก แล้วฉันจะเชื่อคุณได้ยังไง?” ซูหยิงเซี่ยกล่าว หานซานเฉียนสูดหายใจเข้าลึกแล้วบอกว่า “วันหลังผมจะเล่าทุกอย่างให้คุณฟัง แต่ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลา” “ต้องรอให้นังเมียน้อยตั้งท้องเลือดชั่วของแกก่อนหรือไง?” เจี่ยงหลานถาม นี่เป็นครั

ในสายตาของหนานกงเชียนชิว ตระกูลหานมีหลานชายเพียงคนเดียว นั่นก็คือหานจุน เพราะเธอรับไม่ได้ที่มีคนไร้ประโยชน์อยู่ในตระกูลหาน เหตุผลที่หนานกงเชียนชิวมาที่นี่ในวันนี้ ก็เพื่อมาหาหลานชายสุดที่รักของตัวเอง นี่คือสิ่งที่เธอทำทุกเดือน ต่อให้ฟ้าถล่มก็ไม่อาจขัดขวางเธอไม่ให้มาหาหานจุนได้ เมื่อผู้ดูแลของหยุนหลงเห็นหนานกงเชียนชิว ก็เข้ามาต้อนรับแล้วพูดอย่างสุภาพ “คุณนายใหญ่ หานจุนรอท่านอยู่แล้วครับ” หนานกงเชียนชิวพยักหน้า แล้วเดินข้าไปในหยุนหลงโดยไม่พูดจาใด ๆ ในห้องเยี่ยมนักโทษ หนานกงเชียนชิวมองรอยแผลเป็นบนใบหน้าของหานจุน ซึ่งทำให้หญิงชราเจ็บปวดจนหายใจแทบไม่ออก ก่อนหน้านี้หานจุนมีปัญหากับคนอื่นจำนวนมาก ดังนั้นหลังจากที่เขาถูกจำคุก จึงโดนแก้แค้นและถูกทุบตีเป็นประจำ แม้ว่าหญิงชราจะพยายามติดสินบนเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องอย่างดีที่สุดแล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถหยุดยั้งสิ่งเหล่านี้ได้ อย่างไรก็ตาม ตระกูลหานยังไม่อยู่ในระดับที่เป็นตระกูลใหญ่ตระกูลเดียว และที่นั่นก็ไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของตระกูลหาน “คุณย่า เมื่อไรคุณย่าจะช่วยผมออกไปได้ ที่บ้า ๆ แบบนี้ ผมทนอยู่ต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว” หานจุนกล่าว

เขาพูดด้วยสีหน้าสงบนิ่งพร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะตอบว่า “ประโยคนี้ มาจากเรื่องราวตอนหนึ่งในพระคัมภีร์ พระพุทธเจ้าได้ตรัสกับชาวบ้านทั่วไป ที่ไม่รู้ว่าจะเลือกรับหรือไม่รับอย่างไรใต้ต้นโพธิ์” “พระพุทธเจ้าตรัสว่า มีนักท่องเที่ยวคนหนึ่งกำลังจะตายเพราะกระหายน้ำ พระพุทธเจ้าสงสารบุคคลนี้จึงบันดาลทะเลสาบไว้ตรงหน้าเขา แต่เขากลับไม่ได้ดื่มเข้าไปแม้แต่หยดเดียว เพราะเขาคิดว่าในทะเลสาบนั้นมีน้ำมากเกินไป ในเมื่อดื่มได้ไม่หมด ก็สู้ไม่ดื่มเลยดีกว่า พระพุทธเจ้าตรัสว่าคนเราอาจพบเจอกับสิ่งสวยงามมากมายในชีวิต ขอแค่ตั้งใจยึดไว้เพียงสิ่งเดียวก็เพียงพอแล้ว ดังนั้นถึงจะมีคนหมายปองมากมาย ก็จงเลือกเพียงหนึ่งเดียว” พอเห็นหานซานเฉียนอธิบายอย่างตั้งใจ ซูหยิงเซี่ยก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย หรือว่าเธอจะคิดมากไป? หรือบางทีผู้อยู่เบื้องหลังบริษัทลั่วเฉว อาจจะเป็นตระกูลหานก็ได้ แม้ว่าเขาจะแซ่หานเหมือนกัน แต่จะมีความเกี่ยวข้องกับตระกูลหานพวกนั้นได้อย่างไร? “คุณคิดว่าที่ฉันทำแบบนี้มันไร้เหตุผลไหม?” ซูหยิงเซี่ยถามต่อ หลังจากที่รับปากกับเจี่ยงหลานไปแล้ว อันที่จริงในใจของเธอก็รู้สึกเสียใจ เพราะแม้เธอจะมีปมในใจ แต่เธอก

ถังหลงรู้สึกหวั่นใจ เรื่องนี้จะคุยโวเล่น ๆ ก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าจงเหลียงรู้เข้า เขาจบเห่แน่ แต่คนอย่างเขาจะไปเกี่ยวข้องกับจงเหลียงได้อย่างไรกัน? ซูหยิงเซี่ยคงจะแค่เคยเอ่ยถึงเท่านั้นแหละ “หานซานเฉียน อย่ามาทำให้ฉันเสียเวลา เขาจะรู้หรือเปล่าแล้วเกี่ยวอะไรกับนาย” ถังหลงพูดเหยียดหยาม “นายนั่นแหละที่ทำให้ฉันเสียเวลา ฉันกำลังจะไปหาจงเหลียง ถ้าช้าขึ้นมานายจะรับผิดชอบไหวไหม?” หานซานเฉียนกล่าว ถังหลงขมวดคิ้วและกัดฟันแน่น เจ้าหมอนี่จะไปหาจงเหลียงในนามของตระกูลซูอย่างงั้นเหรอ? เขามีตำแหน่งสูงขนาดนี้ในตระกูลซูตั้งแต่เมื่อไรกัน? แล้วเรื่องคุยโวเมื่อครู่นี้ ถ้าเจ้าหมอนี่เอาไปเล่าให้จงเหลียงฟัง แล้วเขาจะอธิบายอย่างไร? “วันนี้พี่จงไม่อยู่ นายรีบไสหัวไปไกล ๆ ดีกว่า” ถังหลงพูด “ไม่เป็นไร ถึงเขาจะไม่ได้อยู่ในบริษัท ฉันก็โทรศัพท์เรียกเขามาที่นี่ได้” หานซานเฉียนกล่าว ถังหลงยิ้มเยาะ เจ้าหมอนี่คุยโวเลียนแบบเขาแล้วเหรอ? แม้ว่าตระกูลซูจะเป็นผู้จัดหาวัสดุก่อสร้างให้กับโครงการเฉิงซี แต่ถ้าอยู่ต่อหน้าจงเหลียง พวกเขาก็ไม่กล้าแสดงท่าทีแบบนี้หรอก เพราะบริษัทลั่วเฉวเป็นฝ่ายเลือกผู้ร่วมงาน นั่นหมายความว