บททั้งหมดของ ลูกเขยฟ้าประทาน: บทที่ 1121 - บทที่ 1130

"คุณจะทำให้พวกเขาผิดหวังไม่ได้นะคะ ตระกูลฉี๋เดิมพันกับทุกอย่าง เพราะว่าพวกเขาเชื่อในตัวคุณ" ฉี๋อีหยุนยิ้มและรินไวน์ให้หานซานเฉียนหนึ่งแก้ว“ผมไม่อยากแบกรับแรงกดดันแบบนี้ หากเกิดอะไรขึ้น ตระกูลฉี๋ก็จะกลายเป็นเหยื่ออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และผมจะไม่เสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้องตระกูลฉี๋หรอกนะ” หานซานเฉียนกล่าวฉี๋อีหยุนเลิกคิ้วแล้วพูดว่า "ตระกูลฉี๋เต็มใจเสียสละเพื่อคุณ ฉันเองก็เช่นกัน"“บ้าไปแล้ว” หานซานเฉียนอดไม่ได้ที่จะสถบ“คุณจะคิดว่าฉันบ้าก็ไม่เป็นไร ยังไงซะฉันก็บ้ามานานแล้ว ไม่อย่างนั้น ฉันคงไม่ชอบคุณมากขนาดนี้หรอก” ดวงตาของฉี๋อีหยุนปกคลุมไปด้วยหมอก และเธอก็พยายามยกมุมปากขึ้น เพื่อให้ตัวเองดูเหมือนกำลังยิ้ม แต่การแสดงออกที่ดูเหมือนยิ้มแต่นัยน์ตากำลังร้องไห้นี้กลับทำให้ผู้คนรู้สึกสงสารหานซานเฉียนถอนหายใจและดื่มไวน์แดงในแก้วหมดอึกเดียวทั้งสองแลกแก้วกันไปมา และหลังจากดื่มไวน์แดงที่ฉี๋อีหยุนนำมาจนหมด พวกเขาก็เปิดไวน์ขวดสองของที่บ้าน อย่างไรก็ตาม คราวนี้หานซานเฉียนไม่ยอมให้ตัวเองเมา แต่ฉี๋อีหยุนนั้นเมามากเมื่ออุ้มฉี๋อีหยุนกลับมาที่ห้อง หานซานเฉียนกำลังจะกลับไปเคลียร์โต๊ะอาหาร แต่ฉี๋อีหย

ฝูงชนเริ่มตื่นเต้นในงานเลี้ยงวันเกิดของอู๋โหยวเฟิง แม้ว่าออร่าและความแข็งแกร่งของหานเทียนเซิงจะทำให้ผู้คนแทบหายใจไม่ออก แต่ก็ทำให้ทุกคนเข้าใจว่าพลังที่แท้จริงคืออะไร ออร่าของหานเทียนเซิงที่สามารถกลืนโลกนั้นสามารถทำให้พวกเขาเกิดความเคารพไม่รู้จบ บางคนถึงกับจินตนาการว่าตัวเองเป็นหานเทียนเซิง และควบคุมอำนาจสูงสุดครั้งหนึ่งหานซานเฉียนเคยทำให้คนรวยรุ่นสองทั้งหมดคุกเข่า ความเกลียดชังนี้ทำให้คนส่วนใหญ่หวังว่าเขาจะตายด้วยน้ำมือของหานเทียนเซิงยิ่งหานเทียนเซิงมีท่าทีแข็งกร้าวมากเท่าไร พวกเขาก็จะยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นเท่านั้นเมื่อมองไปที่หานซานเฉียนที่กำลังถือโลงศพ หานเทียนเซิงก็แสดงอาการเยาะเย้ย“นายทำให้เจ้าของร้านโรงศพต้องตาย มันสมเหตุสมผลไหมที่จะก่อเรื่องใหญ่ขนาดนี้? นายคิดว่าสิ่งนี้จะทำให้นายตายอย่างกล้าหาญมากขึ้นงั้นเหรอ?” หานเทียนเซิงกล่าวอย่างดูถูก“หานเทียนเซิง โลงศพนี้เป็นของขวัญที่ดี วันนี้ในปีหน้าจะเป็นวันครบรอบวันตายของคุณ” หานซานเฉียนพูดนิ่ง ๆทันทีที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ ฝูงชนก็พากันหัวเราะเยาะหานซานเฉียน แม้ว่าออร่าของเขาจะแข็งแกร่งมาก และแม้ว่าเขาจะทำสิ่งที่ไม่มีใครกล้าทำ

หม่าเฟยห่าวไม่คิดว่าจู่ ๆ หม่าอวี้จะปรากฏตัวในเวลานี้ และความคิดแรกของเขาคือยืมมือของหม่าอวี้ในการฆ่าหานซานเฉียน เพื่อให้โอกาสตัวเองในการแก้แค้นแต่ตอนนี้หม่าเฟยห่าวไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม เพราะคู่ต่อสู้คือหานเทียนเซิง แม้ว่าหม่าอวี้จะสนับสนุนเขา หม่าเฟยห่าวก็ทำได้เพียงยืนนิ่งจนกว่าเขาจะแน่ใจว่าหม่าอวี้เต็มใจที่มีเรื่องกับหานเทียนเซิงเพื่อเขา“หานเซี่ยว ไม่คิดเลยว่าหลังจากผ่านไปหลายปี ฉันจะยังได้เห็นนายลงมือ ช่างเป็นเกียรติของฉันจริง ๆ” หม่าอวี้เดินไปหาหานเซี่ยวด้วยรอยยิ้มหานเซี่ยวขมวดคิ้ว เขาตระหนักดีถึงสถานะปัจจุบันของหม่าอวี้ เพราะเขาเองก็เคยได้เข้าร่วมเทียนฉี และเขาก็รู้ด้วยว่าหม่าอวี้มีสถานะไม่ธรรมดาในเทียนฉีแต่ทำไมจู่ ๆ ผู้ชายคนนี้ถึงกลับมาอเมริกาล่ะ?“หม่าอวี้ นายมาทำอะไรที่นี่?” หานเซี่ยวถามหม่าอวี้เหลือบมองหานซานเฉียนแล้วพูดว่า "มาพาเขาไป"จู่ ๆ สีหน้าของหานเซี่ยวก็มืดลง หานเทียนเซิงต้องการให้หานซานเฉียนตาย ดังนั้นวันนี้เขาจำเป็นต้องฆ่าหานซานเฉียน แต่เพราะหม่าอวี้เข้ามายุ่ง จึงอดไม่ได้ที่เขาจะรู้สึกกลัว เพราะยังไงหม่าอวี้ก็อยู่ในเทียนฉีเป็นเวลาหลายปีแล้ว และตอนนี้หานเซ

หยุนเฉิงโครงการคฤหาสน์เขาหยุนติงซูหยิงเซี่ยเริ่มรู้สึกกระสับกระส่ายเมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เพราะเปลือกตาของเธอกระตุกไม่หยุด เหมือนมีลางสังหรณ์ไม่ดีแพร่กระจายอยู่ในใจของเธอ ทำให้เธอนั่งนิ่งอยู่บนโซฟาด้วยความงุนงงฉือจิงเคยชินกับสภาพจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับของซูหยิงเซี่ยแล้ว เธอมักจะแสดงอาการฟุ้งซ่านอยู่เสมอ ในฐานะแม่ ฉือจิงเข้าใจความรู้สึกทางจิตใจของซูหยิงเซี่ยในขณะนี้โดยธรรมชาติหานเนี่ยนตกไปอยู่ในมือของคนเลวตั้งแต่อายุยังน้อย แม้แต่เธอก็ยังรับไม่ได้กับเรื่องแบบนี้“คิดถึงหานเนี่ยนอีกแล้วเหรอ?” ฉือจิงนั่งข้าง ๆ ซูหยิงเซี่ยด้วยใบหน้าที่อ่อนโยน จับมือของเธอขึ้นมาแล้วถามเบา ๆซูหยิงเซี่ยกลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้ง เธอมองดูฉือจิงก่อนจะส่ายหัวแล้วพูดว่า "แม่คะ สัมผัสที่หกของผู้หญิงนั้นแม่นจริง ๆ ใช่ไหมคะ?"“มันก็เป็นแค่คำเล่าลือกันเท่านั้น ไม่ต้องกังวลไปนัก หานเนี่ยนจะไม่เป็นอะไร” ฉือจิงปลอบใจเธอซูหยิงเซี่ยส่ายหัวแล้วพูดว่า "ไม่ใช่หานเนี่ยนค่ะ แต่เป็นซานเฉียน หนูมักจะรู้สึกอยู่เสมอว่าซานเฉียนกำลังเผชิญกับอันตรายบางอย่าง" ฉือจิงตกตะลึงอย่างอธิบายไม่ถูก วันนี้เธอก็รู้สึกใจหวิว ๆ

มันเกี่ยวข้องกับหม่าอวี้จริง ๆ ด้วยสินะ แต่หานซานเฉียนก็ไม่สามารถเข้าใจได้ว่าทำไมหม่าอวี้ถึงต้องการช่วยเขา แถมยังต้องการให้หม่าเฟยห่าวมาเป็นลูกน้องของเขาอีก?ดูจากความเกลียดชังในใจของหม่าเฟยห่าว ที่เขาสามารถลดศักดิ์ศรีของตัวเองลงเพื่อทำเอาใจหานซานเฉียน แสดงว่าหม่าอวี้ต้องอธิบายถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ให้เขาฟัง แต่หานซานเฉียนก็ไม่รู้ว่าเขาพูดถึงอะไรกันแน่“ทำไมเขาต้องทำแบบนั้น?” หานซานเฉียนมองดูหม่าเฟยห่าวอย่างงงงวยหม่าเฟยห่าวส่ายหัวด้วยความลำบากใจ ในความคิดของเขา เรื่องนี้ควรให้หม่าอวี้เป็นคนบอกหานซานเฉียนด้วยตัวเองจะดีกว่า เขาไม่มีคุณสมบัติที่จะพูดเองเออเองได้ และหากเขาพูดผิดไปแม้แต่นิดเดียวโดยไม่ตั้งใจ มันจะทำให้เกิดความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่ไม่อาจชดใช้ได้เลย“พี่ซานเฉียน พี่รอถามกับลุงผมจะดีกว่าครับ ผมไม่กล้าพูดอะไรมากจริง ๆ เพราะกลัวว่าจะพูดอะไรผิดไป หวังว่าพี่จะเข้าใจนะครับ แต่ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป หากพี่ต้องการอะไรก็บอกผมได้เลย ผมจะทำตามความต้องการของพี่ทุกอย่าง” หม่าเฟยห่าวกล่าว หากจะต้องเป็นลูกน้องของเขา ก็ต้องทำหน้าที่อย่างเต็มที่ ดังนั้นเขาจึงพร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อหาน