All Chapters of ใต้หล้าสยบรัก: Chapter 761 - Chapter 770

หลัวกุ้ยผินเป็นผู้บริสุทธิ์ฝ่าบาทได้ยกเลิกคำตัดสินเดิมของตัวเอง หลัวกุ้ยผินไม่ได้ทำร้ายฮองเฮา โม่โม่คนนั้นเสียชีวิตด้วยเตาถ่านคำตัดสินนี้ที่ประกาศในท้องพระโรงทำให้เหล่าข้าราชบริพานต่างตกใจยิ่งนักในเวลานี้ฝ่าบาทยอมรับความผิดของตนเอง มันดูไม่ค่อยเหมาะมากนัก? ช่วงหน้าสิ่วหน้าขวาน เจ้าเมืองจิ้งเป่ยจะไม่ยิ่งกำเริบเสิบสานหรอกหรืออย่างไรเสีย ความคิดของจักรรพรรดิหมิงหยวนคือ ไม่ยอมอนุญาตให้มีการตัดสินคดีผิดพลาดแม้แต่คดีเดียวเขาตัดสินผิดพลาด ทำให้หลัวกุ้ยผินตายเปล่า และยังทำร้ายผู้คนในตระกูลหลัว ดังนั้นจึงทำการสั่งลงโทษตัวเอง รับโทษโบยแปดสิบทีอ๋องจี้แสดงความกตัญญูที่หน้าท้องพระโรง แบ่งเบารับโทษจากเสด็จพ่อมาสิบห้าทีอ๋องอันก็ออกไปช่วยรับอีกสิบห้าทีอ๋องซุนผู้อ่อนแอก็รับไปอีกสิบห้าทีอ๋องรุ่ยชิงที่เป็นน้องชายร่วมอุทรก็ช่วยรับด้วยอีกสิบทีทุกคนมองไปที่อวี่เหวินห่าวอ๋องฉีกับอ๋องหวยไม่มา เจ้าแปดเจ้าเก้าก็ไม่ได้อยู่ในท้องพระโรงอวี่เหวินห่าวรู้ว่าวันนี้ที่ท้องพระโรงมีการประกาศคำตัดสินคดีของหลัวกุ้ยผิน ดังนั้นเขาจึงเข้ามาในท้องพระโรงแต่เช้าแต่ไม่คิดเลยว่าจะเป็นเช่นนี้ เขาไม่อยากถูก

วันนี้หยวนชิงหลิงไม่เห็นอวี่เหวินห่าวมา จึงไม่ได้คิดอะไรมากนัก คิดว่าหลังจากเจ้าเมืองจิ้งเป่ยมาแล้ว เขาคงต้องยุ่งมากแน่นางทำแผลฆ่าเชื้อให้พระชายาเว่ย ที่หน้าผากนางเองก็บาดเจ็บอยู่แล้ว ไม่ได้จัดการให้ดีจนเป็นหนอง แล้วยังมีแผลใหม่เกิดซ้ำขึ้นมาอีก ช่างน่าสงสารซะจริงหัวหน้าขันทีได้เข้ามาถ่ายทอดราชโองการ ว่าอนุญาตให้หย่าได้ และทำการแต่งตั้งนางเป็นจิ้งเหอจวิ้นจู่ และหัวหน้าขันทียังบอกอีกว่า ฝ่าบาทยังสั่งให้อ๋องเว่ยมาขอโทษนางด้วยตัวเองหยวนชิงหลิงเป็นกังวลใจมากถ้าอ๋องเว่ยมา จะมาทำให้กระทบกระเทือนจิตใจนางหรือไม่เพียงแต่รอแล้วทั้งสองคนก็ยังไม่มา คาดว่าเขาคงไปค่ายทหารทางตอนเหนือแล้ว หยวนชิงหลิงก็รู้สึกโล่งใจ และไม่ได้เรียกให้คนไปถามเพื่อหลีกเลี่ยงความวุ่นวายเหตุการณ์ที่กำแพงเมืองนั้นเป็นแผลใหญ่ในใจนาง แล้วจะนับประสากับจิ้งเหอจวิ้นจู่กันอาการบาดเจ็บของนางดีขึ้น ที่จริงสามารถกลับบ้านได้แล้ว แต่จิ้งเหอจวิ้นจู่อยากจะอยู่ในจวนจิ้งโฮ่วต่ออีกสองวัน และขอความเห็นจากหยวนชิงหลิงหยวนชิงหลิงเองก็รู้ว่า หากนางกลับบ้านแม่คงโดนสายตาที่บ้านมองอย่างระแวดระวังด้วยความเป็นห่วงกับอาการของนาง ดังนั้นหยว

หยวนชิงหลิงยังคงเจ็บใจ และก็รู้ว่าถูกโบยครั้งนี้มันคุ้มค่า อย่างน้อยหลัวกุ้ยผินก็พ้นข้อกล่าวหา และคนจากตระกูลหลัวทั้งหมดก็ได้รับการอภัยโทษด้วยอวี่เหวินห่าวจับมือนางไว้ "ไม่ร้องไห้นะ ดีไหม? ข้ายังสบายดี"หยวนชิงหลิงถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง "ปวดมากไหม? ฉีดยาแก้ปวดดีไหม?"อวี่เหวินห่าวสูดหายใจเข้าลึก "ไม่ได้เจ็บสาหัส เจ็บนิดหน่อยเท่านั้น แต่ถ้าหากมีอะไรแก้ปวดหน่อยล่ะก็ ขอสักหน่อยก็ดี"รู้ว่าเขาพยายามอดทนอยู่ยี่สิบห้าที ถูกโบยไปจนเนื้อแตกขนาดนั้น จะไม่เจ็บได้อย่างไรกัน?ไม่ใช่ว่านางไม่เคยสัมผัสรสชาติเช่นนี้มาก่อน และหากพวกข้าราชบริพานจับตามองอยู่ พวกทหารคงลงมือโบยหนักขึ้นหยวนชิงหลิงฉีดยาแก้ปวดให้เขา และสั่งยาแก้อักเสบเพื่อไม่ให้เขาเป็นไข้ คืนนี้นางไม่กล้าไปไหน แม้ต้องฝ่าฝืนรับสั่งฝ่าบาทก็ตามข้าวเย็นนางก็กินไม่ลง ตักน้ำแกงกินได้ไม่กี่คำก็วางช้อนลงแล้วอวี่เหวินห่าวนอนกินข้าวอยู่บนเตียง เพื่อให้เห็นว่าเขาไม่ได้เป็นง่อยไร้ประโยชน์ และไม่ยอมให้คนมาป้อนเพียงแต่การใช้ศอกค้ำเพื่อกินข้าวนั้นก็ลำบากอยู่เหมือนกัน จนในที่สุดก็ก้มหน้ากินในชามเหมือนหมูกินข้าวหยวนชิงหลิงที่เห็นทั้งขำและปว

หยวนชิงหลิงคิดว่าเขาด่วนสรุปเกินไป “ไม่ใช่เช่นนั้น จะเผชิญหน้าต้องดูเวลาด้วย ตอนนี้นางบาดเจ็บสาหัส หากว่ากันแล้ว นอกจากประสบการณ์เฉียดตายของนาง ยังมีประสบการณ์เรื่องที่น่ากลัวและเจ็บปวดอีก เผชิญหน้ากันในเวลานี้ไม่ใช่ความกล้า แต่เป็นความเคียดแค้น นางเห็นอ๋องเว่ยก็จะคิดถึงว่าเขาเป็นคนฆ่าลูกของนาง สิ่งที่นางจะได้มิใช่การทรยศหรือความเจ็บปวดทางใจ แต่เป็นการฆ่าล้างแค้น”เหลิ่งจิ้งเหยียนพยักหน้า “พระชายา นั่นเป็นสิ่งที่ท่านคิดเองสินะ?”มือของหยวนชิงหลิงที่จับที่วางแขนอยู่นั้น นางหงายมือขึ้นมา “ข้าคิดเอง ตอนนี้ข้าเองก็ท้องอยู่ ถ้ามีคนฆ่าลูกข้า หลังจากนั้นก็เสแสร้งมาบอกกับข้า ด้วยคำขอโทษเพียงคำเดียว นี่เป็นการทำร้ายกันซ้ำสอง ให้อ๋องเว่ยไปเถอะ ไม่ต้องมาขอโทษหรอก ข้าขอคัดค้าน”เหลิ่งจิ้งเหยียนที่มองนางเดือดดาลเช่นนี้ จึงรู้ว่าคงพูดกับนางไม่ได้ เลยมาคุยกับอวี่เหวินห่าวแทน “ท่านอ๋องเห็นว่าอย่างไร?”อวี่เหวินห่าวตกใจ เขาจะไปรู้ความคิดผู้หญิงที่ไหนกัน? แต่ในฐานะที่ใกล้จะเป็นพ่อลูกสามแล้ว เขาเองก็คิดเอนเอียงไปทางเดียวกันกับเหล่าหยวนเช่นกัน หากเห็นคนที่ตัวเองเคียดแค้น คงมีแต่ฆ่าสถานเดียวเท่านั้น

หยวนชิงหลิงถามอีกว่า “ตอนนี้อ๋องเว่ยอยู่ที่ไหน?”“ยังคงอยู่ในจวนจิ้งโฮ่วและไม่ยอมไปไหน กู้ซีเองก็ลากเขาไปไม่ได้ เขาดูเหมือนคนบ้าเสียสติไปแล้ว” อาซื่อเอ่ยอย่างทอดถอนใจ“กู้ซีเองก็ปราบเขาไม่ได้หรือ?” หยวนชิงหลิงรู้สึกประหลาดใจมากนักอาซื่อส่ายหน้า “ประเด็นสำคัญคือ เขาขโมยดาบของกู้ซี และเขาอาละวาดขึ้นมา กู้ซีเองก็กลัวว่าจะทำร้ายคนอื่น และยังเรียกให้ข้ารีบมาเชิญท่านกลับไป”รถม้ามาถึงจวนจิ้งโฮ่ว อาซื่อ และหมานเอ๋อร์ช่วยประคองหยวนชิงหลิงเข้ามาเมื่อมาถึงเรือนที่จิ้งเหอจวิ้นจู่พักอยู่ ก็เห็นความโกลาหลจากข้างใน มีคนหลายสิบคนยืนอยู่ข้างหน้าและเฝ้าประตู แม้แต่ฮูหยินเฒ่าและพี่หลุนเหวินก็ออกมาด้วยตัวเองอ๋องเว่ยถือดาบยาวไว้ในมือ ยืนอยู่ใต้ต้นฮว๋ายด้วยท่าทางผิดปกติ แววตาดูมืดมนบ้าคลั่ง และเต็มไปด้วยเส้นเลือดแดงก่ำสีหน้าของเขาหม่นหมองมาก ขอบตาของเขาดำราวกับว่าเขาไม่ได้นอนมานาน และเขากำลังบ้าคลั่งชนิดที่นิ่งเงียบ แต่กำลังรอโอกาสที่จะปะทุได้ทุกเมื่อกู้ซียืนอยู่ข้างหน้าเขา ห่างจากเขาไปประมาณหนึ่งฟุต และไม่กล้าเข้าใกล้เกินไป สายตาจับจ้องไปที่เขามีผู้คนมากมายในลานบ้าน แต่บรรยากาศกลับเงียบเกิน