เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 768
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 769
ในตอนที่มีไข้ขึ้นสูง คนป่วยจะมึนและเบลอ จึงต้องดื่มน้ำ และประพรมน้ำให้ร่างกายเย็นลง ซึ่งทำให้ผ้าปูที่นอนเปียกหมานเอ๋อร์นำผ้าขนหนูมาคลุมบริเวณที่เปียก และซูยี่ช่วยเขาขยับตัวเล็กน้อย แม้ว่าการขยับนี้จะทำให้เขารู้สึกอึดอัดมากหลังจากบังคับให้ดื่มไปครึ่งแก้วรวมถึงเช็ดตัว ผ่านไปสักพัก อวี่เหวินห่าวก็เงยหน้าขึ้นมองไปที่หยวนชิงหลิงอย่างเบลอ ๆ "หยวน ข้าทนไม่ไหวแล้ว"ได้รับบาดเจ็บแบบนี้ การไปที่ห้องน้ำนั้นยากที่สุดร่างกายเจ็บตึงไปหมด นับประสาอะไรกับการอยากไปถ่ายเบากันซูยี่นำกระโถนเข้ามา ส่วนอวี่เหวินห่าวที่ได้เห็นก็โกรธจัด “ไม่เอาเจ้านี้ หาทางพาข้าไปห้องน้ำให้ได้”"ไม่ได้ แบบนี้มันจะทำให้เจ็บเกินไป" หยวนชิงหลิงพยายามเกลี้ยกล่อม "ใช้กระโถนไปก่อน วันพรุ่งนี้อาการดีขึ้นหน่อย ค่อยพาท่านไปห้องน้ำกัน"อวี่เหวินห่าวดื้อรั้นและไม่ฟังใครทั้งนั้น ดึงดันจะไปห้องน้ำให้ได้แม้ว่าห้องน้ำจะอยู่ข้างนอก แต่เขาก็ออกไปไม่ได้ ขยับตัวได้ยากจริง ๆซูยี่ที่นำกระโถนมานั้นมองไปทางหยวนชิงหลิงอย่างช่วยไม่ได้ “พระชายา หรือว่าจะพยุงท่านอ๋องออกไปดี”หยวนชิงหลิงจึงทำได้แค่เรียกหมานเอ๋อร์ไปเชิญถังหยางเข้ามาถังห
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 770
หยวนชิงหลิงถามอีกว่า “ตอนนี้อ๋องเว่ยอยู่ที่ไหน?”“ยังคงอยู่ในจวนจิ้งโฮ่วและไม่ยอมไปไหน กู้ซีเองก็ลากเขาไปไม่ได้ เขาดูเหมือนคนบ้าเสียสติไปแล้ว” อาซื่อเอ่ยอย่างทอดถอนใจ“กู้ซีเองก็ปราบเขาไม่ได้หรือ?” หยวนชิงหลิงรู้สึกประหลาดใจมากนักอาซื่อส่ายหน้า “ประเด็นสำคัญคือ เขาขโมยดาบของกู้ซี และเขาอาละวาดขึ้นมา กู้ซีเองก็กลัวว่าจะทำร้ายคนอื่น และยังเรียกให้ข้ารีบมาเชิญท่านกลับไป”รถม้ามาถึงจวนจิ้งโฮ่ว อาซื่อ และหมานเอ๋อร์ช่วยประคองหยวนชิงหลิงเข้ามาเมื่อมาถึงเรือนที่จิ้งเหอจวิ้นจู่พักอยู่ ก็เห็นความโกลาหลจากข้างใน มีคนหลายสิบคนยืนอยู่ข้างหน้าและเฝ้าประตู แม้แต่ฮูหยินเฒ่าและพี่หลุนเหวินก็ออกมาด้วยตัวเองอ๋องเว่ยถือดาบยาวไว้ในมือ ยืนอยู่ใต้ต้นฮว๋ายด้วยท่าทางผิดปกติ แววตาดูมืดมนบ้าคลั่ง และเต็มไปด้วยเส้นเลือดแดงก่ำสีหน้าของเขาหม่นหมองมาก ขอบตาของเขาดำราวกับว่าเขาไม่ได้นอนมานาน และเขากำลังบ้าคลั่งชนิดที่นิ่งเงียบ แต่กำลังรอโอกาสที่จะปะทุได้ทุกเมื่อกู้ซียืนอยู่ข้างหน้าเขา ห่างจากเขาไปประมาณหนึ่งฟุต และไม่กล้าเข้าใกล้เกินไป สายตาจับจ้องไปที่เขามีผู้คนมากมายในลานบ้าน แต่บรรยากาศกลับเงียบเกิน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 771
นางเอ่ยขึ้นเบา ๆ “ลั่วลั่ว เจ้ายังไม่หลับใช่ไหม?”แพขนตาสั่นระริก แต่นางยังคงหลับตาอยู่ และน้ำตาก็ยังคงไหลออกมาจากหางตาใบหน้าของนางดูโศกเศร้าเสียใจ และพยายามอดกลั้นทุกอย่างไว้ในใจ การแสดงของนางถูกฉีกออก นางไม่เหลือความกล้าแม้แต่จะลืมตา เพราะนั่นคือการแสดงครั้งสุดท้ายของนางหยวนชิงหลิงถอนหายใจเบา ๆ และเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้นาง "ไม่เป็นไร ไม่มีใครทำร้ายเจ้าได้อีกแล้ว ทุกอย่างจบลงแล้ว"น้ำตาไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย หน้าอกนางกระเพื่อมขึ้น และมีเสียงสะอื้นไห้ดังออกมา แต่นางก็ยังคงหลับตาไม่ยอมลืมตาหยวนชิงหลิงไม่พูดอะไร อยู่กับนางอย่างเงียบ ๆ และเช็ดน้ำตาให้นางนางนอนน้ำตาไหลแบบนั้นอยู่นานในท้ายที่สุด หยวนชิงหลิงก็ฉีดยาให้นางหลับไปจริง ๆนางจะได้นอนหลับไปอย่างน้อยสักสองสามชั่วยามหลังจากที่นางออกไป นางขอให้ทุกคนอย่ารบกวนนาง และให้สักคนไปดูแลนาง เพื่อให้นางได้พักผ่อนอย่างสงบกู้ซีพาอ๋องเว่ยกลับไปที่จวนของเขาคนรับใช้ทำความสะอาดกิ่งไม้ที่หักอยู่ข้างนอก ต้นฮว๋ายต้นสูงถูกฟันหักลงมาหลายชิ้น และเขาก็ยังฟันต้นไม้ในสวนอีกต้นเหมยสองต้นที่เพิ่งออกดอก ตอนนี้กิ่งหักระเนระนาดอยู่บนพื้น กิ่งด
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 772
อวี่เหวินห่าวไม่มีไข้แล้ว และนอนหลับสนิท เขาหันหน้าไปด้านข้าง หายใจกรนครอกฟี้ด้วยรูจมูกข้างเดียว เสียงเหมือนกับเป่าขลุ่ยด้วยเสียงแหลมยาวหยวนชิงหลิงไม่สนใจที่จะชื่นชมความอัปลักษณ์ของเขา และปีนขึ้นไปที่เตียงจนผล็อยหลับไปทันทีที่นางหลับตา สาบานได้เลยว่านางเพิ่งหลับตาจริง ๆ นางได้ยินหมานเอ๋อร์เข้ามาและพูดว่า "พระชายา พระสนมเสียนเฟยมาที่นี่เพคะ"แม่สามีที่ดี?หยวนชิงหลิงตื่นได้สติขึ้นในทันทีทันใด และในขณะเดียวกัน นางก็รู้สึกขนลุกขนพองไปหมดแม่สามีของนาง พระสนมเสียนเฟยเป็นคนที่ไม่ชอบนางมาโดยตลอดนางค่อย ๆ ลุกย่องลงจากปลายเตียง กลัวว่าจะไปโดนแผลของเขานางโน้มตัวลงไปหอมแก้มเขา อวี่เหวินห่าวยกมือขึ้นจับมือนาง “อย่ากวนสิจะนอน”หยวนชิงหลิงอุทานด้วยความตกใจ และลูบใบหน้าที่มีแผลของเขา “น่าเกลียดจริง!”นางเรียกให้หมานเอ๋อร์แต่งตัวให้นาง จากนั้นรีบออกไปต้อนรับพระนางเสียนเฟยออกจากวังพร้อมขบวนเสด็จได้เอิกเกริกจริงเชียวขันทีและนางกำนัลจากในวังทั้งหมดยืนอยู่ในลานบ้าน เมื่อเห็นหยวนชิงหลิงออกมา พวกเขาก็ถวายพระพรให้นางหยวนชิงหลิงคิดว่าพระนางเสียนเฟยอยู่ในห้องโถงใหญ่ แต่อาซื่อรั้งนางไว้ และพ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 773
หยวนชิงหลิงยิ้ม "รักษาแล้วเพคะ ถ้าไม่รักษาไข้ก็คงไม่ทุเลา"พระสนมเสียนเฟยหยุดเดิน หันกลับมามองนาง และพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า "เจ้าหมายความว่าอย่างไร?หยวนชิงหลิงเกือบจะชนเข้ากับนาง เกือบหยุดฝีเท้าแทบไม่ทัน เมื่อได้ยินดังนั้น นางจึงได้แต่ข่มความรู้สึกที่อยากจะชกเข้าที่เบ้าตาของนางและพูดว่า "มิกล้าเพคะ ลูกสะใภ้ไม่ได้หมายความอย่างนั้น"“แล้วหมายความว่าอย่างไร? ทวงบุญคุณงั้นรึ?” พระสนมเสียนเฟยไม่ยอมปล่อยนางหยวนชิงหลิงจึงหันไปขอความช่วยเหลือกับนางข้าหลวงสี่ และขยิบตาให้นาง นางข้าหลวงสี่จัดการคนปากร้ายเก่งนัก ท่านจัดการเลยนางข้าหลวงสี่ก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยประคองพระสนมเสียนเฟยด้วยรอยยิ้ม "พระนางเพคะ บ่าวไม่ได้พบท่านมาหลายวันแล้ว ทำไมถึงรู้สึกว่าพระองค์ดูอ่อนเยาว์กว่าเมื่อก่อนมากมากนัก? ดูผิวพรรณขาวใสนี่สิ บ่าวคนนี้คิดว่าตาฝาดไปเสียอีก ไม่ทราบว่าพระนางเสวยยาอายุวัฒนะชนิดใดไป"ผู้หญิงสิบแปดถึงแปดสิบล้วนชื่นชอบให้คนชื่นชมว่ายังเยาว์วัยและสวยงาม แม้ว่าจะรู้ว่านางข้าหลวงสี่กำลังประจบประแจงเพื่อจุดประสงค์บางอย่าง แต่คำพูดนี้ทำให้ความรู้สึกหงุดหงิดลดลงครึ่งหนึ่ง นางยิ้มและพูดว่า "ดูโม่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 774
เมื่อพระสนมเสียนเฟยได้ยินเรื่องนี้ นางก็เชื่อแค่ครึ่งหนึ่ง นางเองก็เคยได้ยินเกี่ยวกับพฤติกรรมของคุณหนูฮู้มาก่อนนางเติบโตในรังโจรที่จิ้งเป่ย นิสัยจะทำอะไรตามใจ ไม่มีการยับยั้งช่างใจหรือไม่? แบบนี้จะไม่เสื่อมเสียชื่อเสียงหรอกหรือ จะมีพฤติกรรมกำเริบเสิบสานหรือไม่อย่างไรก็ตาม พระสนมเสียนเฟยคิดว่านางเป็นเพียงผู้หญิง จะเป็นไปได้ไหมว่านางจะแข็งแกร่งกว่าผู้ชาย? แค่ทำความสะอาดทำอาหารไม่กี่มื้อก็พอแล้วสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ นางสามารถช่วยเหลือเจ้าห้าได้ และพ่อของนางเองก็สามารถช่วยเจ้าห้าได้ด้วย เพื่อการใหญ่ทำไมไม่ลองอดทนดูสักตั้งล่ะ?นางข้าหลวงสี่กลัวว่าหยวนชิงหลิงจะลำบาก นางจึงเข้ามาพร้อมชาและพูดว่า "ข้าชงชาลำไยอบแห้งผสมพุทราแดงและเก๊ากี้ให้พระนางเป็นเป็นพิเศษ มันมีสรรพคุณช่วยบำรุงความงามช่วยให้ผิวพรรณชุ่มชื้น พระองค์ค่อย ๆ ดื่มนะเพคะ”พระสนมเสียนเฟยหยิบมันขึ้นมาจิบสองคำแล้วกล่าวว่า "รสชาติกำลังพอดี ไม่หวานเกินไป ฝีมือของเจ้าดีขึ้นเรื่อย ๆ เจ้าเป็นผู้อาวุโสในวัง บางครั้งเจ้าก็ต้องเกลี้ยกล่อมสอนพระชายาอย่างเหมาะสม เป็นผู้หญิงอย่าหึงหวงเกินไป มิฉะนั้นจะทำให้สามีรังเกียจเจ้าได้”นางข้าหลวงส
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 775
พระสนมเสียนเฟยถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อไม่เกี่ยวอะไรดับที่นางได้ดุด่าไป และมีคำสั่งลงไปอย่างเด็ดขาด เมื่อนางกลับถึงวัง หากไทเฮาตรัสถามถึงสถานการณ์ ก็ให้บอกว่าพระชายานั้นสบายดีในที่สุดหยวนชิงหลิงก็ถูกพากลับไปที่ห้องของนางเพื่อพักผ่อนได้ นางทิ้งตัวลงบนเตียงและผล็อยหลับไปพระสนมเสียนเฟยไม่อยู่ที่นี่ต่อ นางสั่งให้คนในจวนดูแลนางอย่างดี แล้วกลับวังไปเมื่อขึ้นราชรถแล้ว นึกได้ว่าการออกจากวังครานี้นางต้องเกลี้ยกล่อมลูกห้าแต่งงานกับคุณหนูฮู้ แต่ไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องขึ้น จนต้องเลื่อนเวลาออกไปก่อนล้มเหลวจริง ๆเมื่อคิดถึงตอนที่ออกจากวังมาแล้ว ความคับแค้นใจพวยพุ่งขึ้นมาด้วยทำอะไรไม่สำเร็จสักอย่าง แม้แต่การดุด่าหยวนชิงหลิงเพื่อระบายความโกรธก็ทำเอาตกใจจนเหงื่อเย็นไหลไปหมด ไม่ต้องพูดถึงเรื่องการแต่งงานกับคุณหนูฮู้เลยพระสนมเสียนเฟยคิดอยู่ครู่หนึ่ง และหลังจากกลับมาถึงวังหลวงแล้ว นางก็เรียกให้คนไปที่จวนจิ้งเป่ย เพื่อเชิญคุณหนูฮู้เข้าวังในวันพรุ่งนี้ลองดูนิสัยของคุณหนูฮู้ หากไม่เลวนัก และยังอยู่ในขอบเขตที่รับได้ นางแค่ต้องพยายามให้มากขึ้นอีกหน่อยพระสนมเสียนเฟยเป็นกังวลยิ่งนักเพราะเ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 776
พระสนมเสียนเฟยมีความสุขมากที่ได้ยินเช่นนี้ แม้จะรู้สึกว่าฮู้กวงติงจะค่อนข้างจะสงวนท่าที แต่ในท้ายที่สุดก็ไม่ต้องสงวนท่าทีมากนักก็ย่อมได้นางแค่อยากได้คำตอบที่ชัดเจนดังนั้นนางจึงกุมมือฮู้กวงติงแน่นขึ้นเล็กน้อย และเลิกคิ้วอย่างระมัดระวัง แต้มดอกไม้และเอ่ยว่า “เจ้าเองก็คิดเช่นนั้น ช่างดีจริง ๆ”ฮู้กวงติงดูเหมือนมีความสุขมากกว่านางเสียอีก นางยิ้มแย้มเหมือนดอกไม้เบ่งบาน "ใช่เพคะ หม่อมฉันตั้งตารออยู่"พระสนมเสียนเฟยรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้ยินเช่นนี้และกล่าวว่า "วันนี้ข้าสั่งให้คนตุ๋นรังนกไว้ เจ้าอยู่ที่นี่กินด้วยกันสักถ้วยหนึ่ง ข้าจะให้คนไปเชิญฮ่องเต้เสด็จมาที่นี่"คุณหนูฮู้แสดงท่าทีออกมาแล้ว ย่อมต้องให้ฝ่าบาททรงทราบ คำพูดมันแค่ลมปาก หากฝ่าบาทได้ยินด้วยพระองค์เองก็เป็นอันเสร็จสิ้นฮู้กวงติงที่ได้ยินว่าจะเชิญฮ่องเต้เสด็จมาที่นี่ นางก็ตกใจ แล้วกล่าวอย่างสำรวมว่า "ใช่เพคะ เช่นนั้นหม่อมฉันไม่เกรงใจ อยู่ทานด้วยสักชามหนึ่ง รังนกเป็นสินค้าหายากในจิ้งเป่ยเพคะ"พระสนมเสียนเฟยเห็นว่านางไม่ได้วางอำนาจบาตรใหญ่อย่างที่ข่าวลือภายนอกพูดกัน และนางก็ยิ่งดีใจ หากสิ่งที่หยวนชิงหลิงพูดเป็นความจริง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29
บทล่าสุด
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1015
ซูยี่อยู่ในห้องของสุนัขป่าเช่นกัน เมื่อเห็นอวี่เหวินห่าวและหยวนชิงหลิงเข้ามา เขาพูดอย่างกังวล "องค์รัชทายาท พระชายา นายน้อยสุนัขป่าไม่กินอะไรเลย หาหมอหลวงดีไหมพ่ะย่ะค่ะ?"อวี่เหวินห่าวหัวเราะ "เขารักษาอาการป่วยของสุนัขป่าไม่ได้ จะพาเขาไปทำไม?"เขาดูสุนัขป่าน้อยสามตัวนอนอยู่บนเตียงเล็ก ร่างเล็ก ๆ ของพวกมันเบียดเสียดกัน ดูเซื่องซึม บางทีอาจเป็นเพราะพวกมันไม่ได้กินอะไรจึงดูอ่อนแอและซูบผอมเป็นพิเศษ อวี่เหวินห่าวพูดด้วยความประหลาดใจว่า "ผอมลงมากขนาดนี้เลยรึ? สุนัขป่าคงหิวมากแน่ ๆ""สุนัขป่าที่โตเต็มวัย เวลาหิวนั้นกินอาหารหนึ่งมื้อสามารถอยู่ได้นานถึงครึ่งเดือน ตอนนี้พวกมันยังเด็กและต้องกินเนื้อ" ซูยี่เลี้ยงสุนัขป่า และได้ศึกษาการเลี้ยงมามากมายอวี่เหวินห่าวหยิบหนึ่งในนั้นขึ้นมา เห็นสุนัขป่าหิมะตัวน้อยนอนนิ่งอยู่ในมือของเขาเหมือนก้อนสำลีเบาหวิวไม่มีน้ำหนัก "ตัวนี้ของใครกัน?""ของเสี่ยวลั่วหมี่" หยวนชิงหลิงกล่าว "ตัวเล็กที่สุดคือของเสี่ยวลั่วหมี่ ท่านดูสิแยกออกได้เลยเห็นไหม ของ เปาจื่อปากจะแหลมมาก ของทังหยวนก็หน้ากลมกว่า มันแปลกที่จะบอกว่าสุนัขป่าพวกนี้ ทั้งลักษณะนิสัยหรือรูปร่างหน้าตา พว
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1014
อวี่เหวินห่าวไม่ได้อธิบายอะไรแทนจิ้งถิง เขาแค่พูดว่า "เขาจะอยู่ในจวนสักพัก ดังนั้นเจ้าควรเปิดตาของเจ้าดูสิว่าเขาจริงใจหรือเสเเสร้ง เจ้าฉลาดมากขนาดนี้ ย่อมต้องดูออกอยู่แล้ว”หยวนชิงหลิงได้ยินถึงความไม่พอใจในน้ำเสียงของเขา ดูเหมือนว่าเขาใส่ใจมิตรภาพนี้จริง ๆหยวนชิงหลิงลองคิดดูแล้ว หลังจากใช้เวลาร่วมกับจวิ้นจู่มาสองสามวัน จวิ้นจู่ก็เป็นคนตรงไปตรงมาและเปิดเผย ดังนั้นนางคงไม่หาสามีที่มีจิตใจล้ำลึกซับซ้อนหรอกนางจึงขอโทษเขา "ข้าคิดมากไป ในอนาคตข้าจะไม่พูดอะไรแบบนี้อีก"อวี่เหวินห่าวเอื้อมมือไปเชยคางนาง และมองหน้านาง "เหล่าหยวน ข้าเองก็เห็นว่านิสัยของเจ้าช่างเถรตรงจริง ๆ แม้ว่าบางครั้งเจ้าจะดุร้าย เผด็จการ และไม่มีเหตุผล แต่ถ้าเจ้าทำอะไรผิด เจ้าจะต้องขอโทษอย่างแน่นอน เกรงว่าแม้จะเป็นคนรับใช้ก็ยังกล่าวคำขอโทษได้ เจ้านี่นิสัยดี ใช้ได้จริง ๆ"“ข้าเป็นคนไร้เหตุผลตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” หยวนชิงหลิงหัวเราะ “ท่านจะชมข้าก็ชมสิ ทำไมต้องดุกันก่อน”อวี่เหวินห่าวหัวเราะ "รางวัลและบทลงโทษต้องแยกให้ออกจากกันอย่างชัดเจน หากเจ้าทำสิ่งที่ถูกต้อง เจ้าควรได้รับคำชมเชย หากเจ้าทำอะไรผิด ก็ต้องบอกกล่าวตักเตือ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1013
เขากลับมาที่จวนอย่างไม่สบอารมณ์ หยวนชิงหลิงเห็นว่าเขาขมวดคิ้ว นางรู้ว่าเป็นเพราะเรื่องลงนามพันธมิตรอีกเป็นแน่ ดังนั้นนางจึงปลอบเขาอวี่เหวินห่าวพูดด้วยความโกรธ "เสด็จพ่อจงใจทำให้ข้าลำบาก จูกั๋วกงเห็นด้วยหรือไม่นั้นเป็นเรื่องสำคัญขนาดนั้นเลยรึอย่างไร?"หยวนชิงหลิงหัวเราะ "ท่านอยู่ในเกมและกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเกินไป จึงไม่เข้าใจความหมายของเสด็จพ่อ เสด็จพ่อต้องการให้ท่านเอาแรงสนับสนุนจากจูกั๋วกงมาให้ได้ ไม่ใช่แค่แรงสนับสนุนเรื่องนี้เท่านั้น แต่มันจะเป็นแรงสนับสนุนงานในอนาคตทั้งหมดของท่าน เพราะตอนนี้เขาเป็นคนที่สามารถปราบปรามตี้เว่ยหมิงอย่างออกหน้าได้ นั้นก็คือตัวเขาที่เป็นพ่อตา”อวี่เหวินห่าวตกตะลึงไปครู่หนึ่ง "เจ้าหมายความว่า เสด็จพ่อก็มองตี้เว่ยหมิงออกด้วยหรือ?"หยวนชิงหลิงยืนพิงเขา "เสด็จพ่อย่อมต้องรู้มากกว่าท่านอยู่แล้ว เหมือนที่ท่านเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ว่าพระองค์ลำเอียงเข้าข้างพี่ใหญ่เสมอ จริง ๆ แล้วพระองค์ทรงรู้อยู่แก่ใจ พระองค์แค่ให้โอกาสพี่ใหญ่เสมอ แต่เมื่อเจอโอกาสที่เหมาะสม ก็ควรจัดการไม่ใช่หรอกหรือ? ความคิดของพระองค์ชัดเจนอยู่แล้ว ดังนั้นจงทำตามที่พระองค์ต้องการเถอะ จัดก
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1012
พระชายาจี้พูดจบก็กลับไปนั่งลงบนเก้าอี้เก้าอี้ที่นางนั่งนั้นใหญ่มาก แต่นางผอมมากเนื่องจากป่วยมาเป็นเวลานาน เก้าอี้นั้นยังมีพื้นที่เหลืออีกมาก ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้นนั่งบนเก้าอี้กว้างตัวใหญ่ประจัญหน้ากับพวกขุนนางกว่าสิบคนที่อยู่ตรงนั้นแม่ทัพซุยไม่กล้าพูดอะไรอีกต่อไป ความโกรธบนใบหน้าของเขาก็ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวคนที่เหลือก็เงียบและก้มหน้าเช่นกันพระชายาจี้รออยู่สักพัก ก่อนที่จะกล่าวอย่างใจเย็นว่า "องค์รัชทายาทคือผู้กำหนดชะตา ถ้าเจ้าปฏิบัติตามให้ดี เจ้าจะมีชีวิตอยู่อย่างมั่งคั่งและมั่งคั่งในภายภาคหน้า วันนี้ข้าพูดได้เพียงเท่านี้ ทุกคนไปเถอะ รักษาตัวด้วย"หลังจากพูดจบ นางก็ยืนขึ้น และเดินออกไปโดยเอามือไพล่หลัง แผ่นหลังบาง ๆ ของนางตั้งตรงดูยิ่งใหญ่ราวกับว่าสามารถแบกท้องฟ้าได้ครึ่งหนึ่งแรงสนับสนุนของอวี่เหวินห่าวสูงขึ้นเรื่อย ๆอย่างไรก็ตาม มีคน ๆ หนึ่งที่มีความคิดเห็นเป็นปฏิปักษ์อยู่เสมอ ถึงกับตำหนิเขาตรง ๆ ต่อหน้าท้องพระโรงทำให้บรรยากาศของวันนั้นแย่เป็นอย่างยิ่ง แม้แต่จักรพรรดิหมิงหยวนก็ยังกริ้วจนหน้าดำจูกั๋วกงคนนี้คือ จูหรูเพ่ย เป็นพ่อตาของตี้เว่ยหมิงเมื่อก่อน
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1011
มีแม่ทัพแซ่ซุยอยู่ที่นี่ ซึ่งเคยอยู่กับตี้เว่ยหมิงมาก่อน และตี้เว่ยหมิงได้ติดต่อเขาแล้ว เมื่อได้ยินสิ่งที่พระชายาจี้พูด เขาพูดอย่างเฉยเมยว่า "ข้อเสนอขององค์รัชทายาทที่จะจัดตั้งพันธมิตรกับต้าโจว ไม่ต่างอะไรไปกว่าการกระทำของคนขี้ขลาด คิดว่าด้วยการสนับสนุนของต้าโจว เป่ยถังของเราจะสามารถดำรงอยู่ได้อย่างสงบสุขรึ และเช่นกันด้วยวิธีนี้ เป่ยถังของเราจะต้องมองสีหน้าท่าทีของต้าโจวในทุก ๆ เรื่องงั้นหรือ? นี่คิดว่ามันคงไม่เหมาะกระมั่ง”พระชายาจี้มองเขา น้ำเสียงของนางเย็นชาเล็กน้อย “แม่ทัพซุย แม้ว่าข้าจะเป็นผู้หญิง แต่ข้าก็รู้ด้วยว่าสิ่งที่องค์รัชทายาทเสนอเป็นพันธมิตร มิใช่การยอมจำนน ทำไมเจ้าต้องสังเกตสีหน้าท่าทางต้าโจวทุกอย่างด้วย?”แม่ทัพซุยพูดอย่างแข็งกร้าว "พระชายาคงไม่เข้าใจสินะ? เมื่อพันธมิตรถูกจัดตั้งขึ้น ก็จะมีข้อจำกัดซึ่งกันและกัน ข้อจำกัดทางทหารไม่ใช่เรื่องที่ดี"พระชายาจี้ถึงกับขำ แววตาของนางดูเย็นชาขึ้นมา "จริงหรือ? แล้วทำไมข้าถึงได้ยินว่าสนธิสัญญานี้หมายถึงการไม่รุกรานกัน? หรือว่าแม่ทัพซุยมีความคิดที่จะรุกรานแคว้นอื่น"แม่ทัพซุยตกตะลึง "นี่...ข้าย่อมไม่มีอยู่แล้ว"“ในเมื่อไม่มี เจ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1010
หยวนชิงหลิงไม่สบายใจ อย่างไรก็ตาม เสี่ยวลั่วหมี่ยังมีไข้อยู่นางยิ้มและพูดว่า "เสด็จย่า พวกเขาอาจจะงอแง เกรงว่าจะทำให้พระองค์ทรงเหนื่อยได้เพคะ"ไทเฮาทรงมีสีพระพักตร์นิ่งเฉย และตรัสอย่างไม่พอใจว่า “เกรงว่าคนแก่อย่างข้าจะอ่อนล้า หรือไม่วางใจให้ข้าดูแลพวกเขากัน? กลัวว่าพวกเขาอยู่กับข้าแล้วจะดูแลไม่ดี ไม่มีนมให้กินอย่างนั้นรึ” หยวนชิงหลิงยิ้มและพูดว่า "ดูพระองค์พูดสิเพคะ พระองค์จะปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างเลวร้ายได้อย่างไร? พระองค์ออกจะรักเหมือนเป็นหัวแก้วหัวแหวน... "“บุ้ย ๆ ๆ หัวแก้วหัวแหวนอะไรกัน ไม่ใช่ลูกสาวสักหน่อย แต่เป็นทองคำต่างหาก ทองคำของข้า” ไทเฮาทรงตรัสแปลก ๆ ขณะอุ้มเสี่ยวลั่วหมี่ไว้นางเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หยวนชิงหลิงและพูดอย่างเย็นชาว่า "อย่าพูดไร้สาระ แค่อยู่ในวังสักสองสามวัน ไว้หายดีแล้วค่อยให้เจ้ามารับไป หากยังกังวลใจ ให้ไปหาไท่ซ่างหวงให้รับรองให้เจ้าเถอะ”หยวนชิงหลิงได้ยินว่านางถึงกับยกไท่ซ่างหวงออกมาแบบนี้ นางจะกล้าปฏิเสธได้อย่างไร นางจึงจำใจต้องส่งลูกที่เพิ่งครบเดือนให้ห่างอกนางเท่านั้นอย่างไรก็ตาม เมื่อนึกถึงเรื่องการจัดตั้งโรงเรียนแพทย์ ทุกวันนี้นางก็แทบไม่มีเวลา
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1009
ในเมื่อเสด็จพ่อเห็นด้วย จะให้เขามาหารือกับเหล่าขุนนางเพื่อเรียกแรงสนับสนุน แล้วทำไมเขาต้องไปหาเสียงเห็นชอบด้วยจักรพรรดิหมิงหยวนมองเขาอย่างแฝงความนัย เขายังเด็กเกินไปจริง ๆ "ไปซะ"อวี่เหวินห่าวออกไปคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และทันใดนั้นก็ตระหนักได้ว่า มันยังเป็นความเคลื่อนไหวอันเฉียบแหลมของเสด็จพ่อ ที่ไม่ได้แสดงจุดยืนของพระองค์ออกมา และเฝ้าดูความเคลื่อนไหวของเหล่าขุนนางอย่างเงียบ ๆ หากพระองค์แสดงจุดยืนออกมา หลายคนจะเอียนเอียงคล้อยตามพระองค์ทันที ถ้าพระองค์ไม่พูดอะไร พระองค์ก็จะรู้ความคิดทุกคนจริง ๆ ว่าใครอยู่ข้างตี้เว่ยหมิงอย่างไรก็ตาม หลังจากที่เขาจากไป จักรพรรดิหมิงหยวนก็คิดว่าเรื่องนี้มีข้อดีมากมาย แต่ก็มีข้อเสียเล็ก ๆ น้อย ๆ ด้วยเช่นกัน เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้นักประวัติศาสตร์ในอนาคตเขียนส่งเดชให้เขาเป็นแพะรับบาป การแสร้งทำเป็นบีบบังคับให้ทำในสิ่งที่ไม่น่าทำได้น่าจะเป็นการดีกว่าเขากำลังกินหมานโถ่วและกังวลใจเกี่ยวกับเสี่ยวลั่วหมี่วันนี้เสี่ยวลั่วหมี่มีไข้ อันที่จริงไม่ใช่แค่เสี่ยวลั่วหมี่ แต่เด็กทั้งสามคนมีอาการไอเล็กน้อยเพียงแต่ร่างกายของเสี่ยวลั่วหมี่นั้นไม่ค่อยแข็งแรง เขาจึงมี
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1008
หลังจากเลิกว่าราชกิจแล้ว อวี่เหวินห่าวก็ไม่ย่อมไม่พอใจ ดังนั้นเขาจึงไปหอตำราหลวงหาจักรพรรดิหมิงหยวนจักรพรรดิหมิงหยวนมักจะกินอาหารเช้าหลังจากเลิกว่าราชกิจในยามเช้า มีโจ๊กและหมานโถ่วอยู่ในห้องทำงานของจักรพรรดิ หลังจากกินโจ๊กชามหนึ่ง ก็พูดอย่างเรียบเฉยว่า"เป็นเพราะความสัมพันธ์ระหว่าเจ้ากับแม่ทัพเฉินแห่งต้าโจว? ถึงเป็นเหตุผลให้เจ้าวิ่งเต้นขนาดนี้?”อวี่เหวินห่าวไม่ได้กินอาหารเช้าเช่นกัน และตอนนี้เขาหิวมาก เมื่อเห็นว่าเขาหยุดกินโจ๊กแล้ว เขาคิดว่าเขาไม่เอาหมานโถ่วแล้ว จึงเอื้อมมือไปหยิบหมานโถ่ว “ไม่ใช่พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อม..."จักรพรรดิหมิงหยวนหยิบตะเกียบขึ้นมาและชี้ไปที่เขา "วางลงซะ!"อวี่เหวินห่าวถึงกับอ้าปากค้าง เมื่อเห็นสายตาพ่อตัวเองเป็นประกายเช่นนั้น เขาแอบบ่นว่าขี้งกและวางหมานโถ่วกลับที่เดิมจักรพรรดิหมิงหยวนหยิบหมานโถ่วขึ้นมาเช็ด จากนั้นค่อย ๆ ปอกลอกเปลือกนอกออกและกินมัน โดยทิ้งอวี่เหวินห่าวที่อยู่ข้าง ๆอวี่เหวินห่าวพูดอย่างเศร้าใจ "กระหม่อมก็หิวเหมือนกัน เมื่อเช้านี้ตื่นมา แม่นมบอกว่าเสี่ยวลั่วหมี่ตัวร้อนเล็กน้อย กระหม่อมจึงรีบไปดูก่อน ไม่ได้สนใจที่จะกินอาหารเช้า"เมื่อได้ยินว
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1007
เขาพูดเสียงดังในท้องพระโรง "เป่ยโม่และเสียนเป่ยเป็นดั่งหมาป่าทะเยอทะยาน พวกเขาจับตามองเป่ยถังมานานแล้ว แต่เป็นเพราะทหารม้าที่แข็งแกร่งของเป่ยถั งและเหล่ายอดนักรบจึงขับไล่พวกเขากลับไปได้เป็นการชั่วคราว แต่ไม่มีอะไรมารับประกันได้ว่าพวกเขาจะไม่กลับมารุกรานอีกตอนนี้ต้าโจวได้พัฒนาอาวุธและรถออกศึกได้ หากทั้งสองแคว้นเป็นพันธมิตรกัน ต้าโจวสามารถช่วยเป่ยถังปรับปรุงอาวุธและยุทโทปกรณ์ ซึ่งสามารถเสริมสร้างการป้องกันทางทหารของเป่ยถังได้ และร่วมกับการพัฒนาเศรษฐกิจ นี่เป็นประโยชน์ระยะยาวสำหรับเป่ยถัง รัชทายาททรงมีพระวินิจฉัยที่ลึกซึ้ง นั่นเป็นผลดีต่อราษฏร และเขายังคิดถึงระยะยาวสำหรับเป่ยถัง ส่วนแม่ทัพตี้เว่ยหมิงที่เจตนาพูดจาให้คนอื่นตกใจนั้นก็มีส่วนต้องรับผิดชอบด้วย ว่าไปแล้วเป่ยถังไม่ได้ไปรุกรานโม่เป่ยกับเสียนเป่ย หากพวกเขาไปรุกรานต้าโจว มีหรือจะปล่อยเป่ยถังไว้? หรือถึงตอนนั้นต้องยกแคว้นให้เพื่อสงบศึกกัน? "ในตอนนั้นเป่ยถังพ่ายแพ้ให้กับเป่ยโม่ ถูกทหารสามหมื่นนายล้อมไว้ ในท้ายที่สุด แม่ทัพตี้เว่ยหมิงถูกส่งไปเจรจาสงบศึก ยกเมืองที่เป่ยโม่ต้องการถึงจะยอมถอยทัพนี่เป็นความอัปยศอดสูของเป่ยถังเสมอ และม
