“ได้ๆ ข้าจะถอยไป” อวี่ เหวินห่าวถอยหลังอย่างช้า ๆ ถอยไปถึงด้านเตียงข้างจริง ๆ ถึงนั่งลงบนเตียง หยวน ชิงหลิงเดินโซซัดโซเซไปที่โต๊ะข้างหน้า มองม้านั่งแล้วก็หย่อนก้นนั่งลงไป นั่งได้ไม่เท่าไหร่ กลิ้งตกเก้าอี้ลงมา เก้าอี้พลิกคว่ำล้มอยู่ตรงเข่าของเธอเธอเตะมันออกไปด้วยความโมโห ค่อยเรียกท่าทีดุดันกลับมาได้ มีดอีโต้นี้ก็หนักซะเหลือเกิน ข้อมือเจ็บจะแย่อยู่แล้ว ไม่มีแรงจะถืออีก เสียงมีดตกลง กระเด้งไปกับพื้น มือของเธอที่ลูบใบมีดที่มีเลือดเปื้อนกระเซ็นเธอนั่งลงกับพื้นอยู่สองนาที คิดถึงตัวเองที่เอามีดอีโต้จะมาทำร้ายคน สุดท้ายคนที่เจ็บมีแต่เธอคนเดียว ความโกรธที่อัดแน่นแปรเปลี่ยนเป็นความโศกเศร้าเสียใจ เธอสูดปากแล้วร้องไห้เสียงดังออกมา อวี่ เหวินห่าวเห็นนางนั่งร้องไห้เสียงดังกับพื้นแบบไม่รักษาอากัปกริยา เหมือนเด็กถูกรังแก ในใจก็รู้สึกเหมือนจี้ใจดำตัวเอง นางเอามือเปื้อนเลือดนั้นปาดน้ำตาออกคราบเลือดที่เปื้อนบนใบหน้า เขารู้สึกทำตัวไม่ถูกเหมือนหมาป่าที่พ่ายแพ้ เขาเดินเข้าไปอย่างเงียบ ๆ หยิบผ้าก๊อชที่เหลือมาช่วยนางทำแผล อวี่ เหวินห่าวถอนหายใจเบา ๆ “ข้าผิดเอง ดีไหม? อย่าร้องไห้เลย ที่เป็นอยู่ก็ขี้

“เพราะเหตุใดกัน?” กู้ซือไม่เข้าใจเลย ถ้าแต่งกับคุณหนูรองตระกูลฉู่ ถึงจะไม่ได้ช่วยสนับสนุน แต่ก็อาจจะไม่ลงมือกันได้ อย่างน้อยศัตรูที่แข็งแกร่งหายไปหนึ่ง และที่สำคัญเป็นศัตรูที่แข็งแกร่งที่สุดด้วยแววตาของ อวี่ เหวินห่าวดูเย็นลง “ข้าไม่เคยคิดอยากแต่งงานกับฉู่หมิงหยาง” “นาง...ได้ยินมาว่าเติบโตมาคล้ายพระชายาฉีมาก” กู้ซือพูดเสียงเบาและมองไปที่เขาดวงตาของ อวี่ เหวินห่าวมีประกายเล็กน้อย “โตมาเหมือนแล้วยังไง? สุดท้ายก็ไม่ใช่นาง”กู้ซืออดพูดขึ้นมาไม่ได้ว่า “ถึงเป็นนาง ก็แต่งไม่ได้อยู่ดี”อวี่ เหวินห่าวเงียบไปสองสามวินาทีและค่อย ๆ หันไปมองกู้ซืออย่างช้า ๆ “เจ้าจุ้นจ้านเกินไปแล้ว”กู้ซือส่ายหัว “กระหม่อมจุ้นจ้าน ก็เพราะมีเจตนาดี การคิดถึงคนที่ไม่ควรคิดถึง มันจะทำให้ท่านเสี่ยงอันตรายได้ อีกทั้งยังจะทำร้ายความรู้สึกระหว่างท่านกับท่านอ๋องฉีอีกด้วย” ถังหยางอยากจะตบมือยกย่องชมเชยให้กู้ซือมาก ๆ แต่พอเห็นสีหน้าของท่านอ๋องฉู่ดำเข้มเสียขนาดนั้น เขาต้องอดกลั้นไว้“โปรดปล่อยวางตัวท่านเองด้วย!” กู้ซือกล่าวอวี่ เหวินห่าวไม่พูดไม่จา สีหน้าก็ดูไม่สู้ดีกู้ซือรู้ว่าคงไม่อาจกล่าวอะไรได้อีก เลยลุกขึ้

อวี่ เหวินห่าวพูดตอบอย่างเฉยชาว่า “ถ้าเจ้าไม่เชื่อ เจ้าก็ลองเอากล่องนี้เข้าวัง ข้าจะดูว่าหัวของเจ้าจะวางบนคอเจ้าได้อย่างปลอดภัยไหม?”ที่จริงแล้ว หยวน ชิงหลิงไม่เคยคิดเลยว่าการเป็นพระชายาในยุคสมัยโบราณ จะเป็นงานที่อันตรายเช่นนี้ ในประวัติศาสตร์ พวกพระชายาทั้งหลายไม่ใช่ว่าใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบสุขร่ำรวยหรือ? ทำไมเธอช่างน่าอเนจอนาถถึงเพียงนี้?ย้อนอดีตมาไม่ถึงครึ่งเดือน เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นบ้าให้มันรู้แล้วรู้รอดอย่างไรเสีย เมื่อนึกถึงความตาย ชั่วขณะเดียวนั้นในใจเธอก็รู้สึกท้อแท้ขึ้นมา เธอยกกล่องยาขึ้น กล่องยาหดจนเหลือขนาดเล็กเธอเก็บกล่องนั้นใส่แขนเสื้อ แล้วเงยหน้ามอง “ข้ายอมหักไม่ยอมงอ ภายหลังถ้าท่านรังแกข้า ข้าจะบีบท่านให้ตายเลย”กล่องยาที่เล็กลงนั้นทำให้ อวี่ เหวินห่าวตกใจอีกครั้ง เขาสัมผัสคำพูดของนางดูเย่อหยิ่ง รู้สึกไม่ค่อยน่าโกรธ “เจ้าเอามีดหั่นผักมาไล่ฟันคนอื่น ฟันคนอื่นก็ไม่ได้ ยังกล้ามาขู่ข้า? เจ้านี่หน้าไม่อายเลยหรือ?”“ไม่อาย ข้ามีอะไรต้องอายอีก หน้าไม่อาย ไร้อารยะ ไร้ศีลธรรม สรุปคือถ้าข้าตายหัวหลุดจากบ่า ท่านเองต้องเป็นคนแรกที่จะซวยก่อนใคร” อวี่ เหวินห่าวรู้ส

ที่จริงสองสามวันมานี้ หยวน ชิงหลิงเองก็คิดถึงเรื่องของกล่องยานี้ กล่องยาจะใหญ่จะเล็กขึ้นอยู่กับความคิดของเธอ คงพูดได้ว่าเป็นการสั่งการทางจิต เธอในยุคปัจจุบันได้ตายไปแล้ว เพราะเธอฉีดยากระตุ้นพัฒนาสมองให้ตัวเองตอนทดลองยาตัวนี้ ทดลองฉีดกับลิงแล้วพบว่าลิงสามารถฟังภาษามนุษย์เข้าใจได้ ในระหว่างการค้นคว้าเพิ่มเติม เพราะลิงตัวนี้ไปขโมยกินไวน์นำเข้าที่ส่งมาให้ผู้อำนวยการ เมาแล้ววิ่งออกไปถูกรถชนตาย เธอกล้าสรุปได้เลยว่า สมองของเธอเองอาจพัฒนาจนไปถึงขั้นเป็นจิตวิญญาณ ที่หลุดมาในอยู่ในยุคนี้ เรื่องนี้ยังคงต้องศึกษาสังเกตุการณ์ต่อไปแน่นอนอย่างไรก็ตามก็ไม่มีกรณีศึกษาให้ได้ศึกษา และไม่มีแผนสังเกตการณ์ อีกทั้งยุคนี้การใช้ชีวิตมันยุ่งยากซับซ้อน ความเป็นตายเท่ากันเจ้ากล่องยาที่น่าประหาดใจนี่ ทำให้ทั้งคู่เลิกโต้เถียงกันไม่ว่าอย่างไรก็ตาม บรรยากาศจวนอ๋องฉู่กลับรู้สึกกลมกลืนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สามีภรรยาคู่นี้ได้ร่วมโต๊ะทานอาหารด้วยกันเป็นครั้งแรกบรรยากาศกลมกลืนรื่นรมย์เช่นนี้ แต่บรรยากาศที่จวนฉู่กลับดุเดือดเสียเหลือเกินวันนี้ พระชายาฉีกลับบ้านแม่ อ๋องฉีออกไปธุระโดยไม่มีผู้ติดตาม ฉู่โซ่วฝ

คน ๆ นั้นเป็นชายชรารูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าผอมเรียว เมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาก็หลุบตาลง “เช่นนั้นพระชายาล่ะขอรับ?”“นางเป็นคนฉลาด นางจะหุบปากแน่น เมื่อได้เห็นจุดจบของย่านาง” ฉู่โซ่วฝูหลับตาข่มความโกรธและรังสีอมหิตในแววตาตัวเอง ฉู่ หมิงชุ่ยออกจากห้องหนังสือ ก็ไม่ได้ออกไปทันที แต่นางไปหาน้องสาวฉู่หมิงหยางที่เรือนของนางเมื่อต้นปีที่ผ่านมาฉู่หมิงหยางอายุครบสิบห้าปีพึ่งผ่านพิธีปักปิ่นไป มีส่วนละม้ายคล้ายฉู่หมิงชุ่ยมากนัก แต่ฉู่หมิงหยางมีความเหย่อหยิ่งมากกว่า ต่างจากฉู่หมิงชุ่ยที่นิ่งสงบและอดทนมากกว่ามากตอนที่ฉู่หมิงหยางเกิด ท่านปู่ที่เพิ่งหายป่วย รีบลุกขึ้นมาดูหลาน ดังนั้น ตั้งแต่เด็กฉู่หมิงหยางเป็นที่รักใคร่โปรดปรานไม่น้อยไปกว่าลูกชาย ที่เกิดจากภรรยาเอกในจวนเลยฉู่ หมิงชุ่ยนึกสงสัย จริง ๆ แล้วท่านปู่ตั้งแต่เริ่มก็ไม่คิดให้น้องสาวไปแต่งเป็นพระชายารอง ถ้าน้องสาวแต่งเข้าจวนอ๋องฉู่ ไม่ช้าหรือเร็ว น้องสาวนางต้องได้ตำแหน่งพระชายารองมาอยู่ในมือแน่ดังนั้น นางไม่สามารถให้ฉู่หมิงหยางแต่งมาเป็นพระชายารองอ๋องฉีได้ นั้นคือภัยคุกคามต่อตำแหน่งพระชายาของนาง ท่านปู่ใช้งานนางเพราะนางสงบเสงี่ยม ถ้าตอนน