เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 130
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 131
พูดไม่ได้? ฉู่หมิงชุ่ยมีอาการราวกับปีศาจ ร้องไห้อยู่แล้วจู่ ๆ ก็หัวเราะขึ้นมา “โหดร้ายเกินไป โหดร้ายเกินไป” อ๋องฉีมองเธอด้วยความสงสัย “เกิดอะไรขึ้น? ใครโหดร้าย?”ฉู่หมิงชุ่ยคิดถึงดวงตาที่เย็นชาของท่านปู่ และก็คิดถึงความชั่วร้ายของเขา เป็นภรรยามาหลายปี แค่พูดจาไม่ดีเกี่ยวกับนางข้าหลวงสี่ ในที่สุดก็ต้องทนพิษจากการเป็นใบ้ทันใดนั้นนางก็รู้สึกกลัวมาก ขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของอ๋องฉี นางก็ร้องไห้ “ท่านย่าแก่มากแล้ว เจอเรื่องไม่คาดคิดอย่างนี้ ใจจืดใจดำจริง ๆ” อ๋องฉีลูบผมของนางเพื่อปลอบนาง “ข้าถามมาแล้ว เป็นเด็กรับใช้ในจวนจงใจใช้ยาชูกำลังทำเป็นซุป และนำไปให้ท่านย่าเจ้า ไม่มีการตอบสนองร่างกายของท่านย่าเจ้า ทำให้สูญเสียเสียง วันหลังข้าจะเชิญหมอหลวงมาทำการตรวจรักษา ไม่ต้องห่วง” ในใจฉู่หมิงชุ่ยดุด่าอ๋องฉีสำหรับความโง่เขลา คำแก้ตัวที่ไร้สาระอย่างนี้เขาก็เชื่อหมด คนที่ไร้เดียงสาและโง่เขลาเช่นนี้ ในอนาคตจะให้นางพึ่งพาได้อย่างไร? อีกทั้งยังจะยึดอำนาจตำแหน่งองค์รัชทายาทได้หรือไม่? เป็นครั้งแรกที่ฉู่หมิงชุ่ยรู้สึกว่านางอาจจะเลือกคนผิดแล้ว ถ้าเป็นพี่ห่าว เกรงว่าเขาจะรู้แจ้งด้วยสัญชาตญาณความไม
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 132
วันนี้หมอหลวงเฉ่ายังคงมารักษาบาดแผลให้อวี่เหวินห่าวเหมือนเดิม ถามว่าจะจัดการกับไหมเส้นนี้อย่างไร ถังหยางสั่งให้คนไปเชิญหยวนชิงหลิงมาที่นี่ หยวนชิงหลิงพูดกับหมอหลวงเฉ่าว่า “นี่เป็นเส้นไหมไข่ขาวซึ่งร่างกายมนุษย์สามารถดูดซึมได้และไม่จำเป็นต้องตัดออก” “ไข่ขาวสามารถทำเป็นเส้นไหม น่าทึ่งมาก น่าทึ่งมาก!” หมอหลวงเฉ่าอุทานชื่นชม อวี่เหวินห่าวรู้สึกหดหู่ใจมาก “ถ้าอย่างนั้น ต่อไปข้าคงต้องอยู่ร่วมกันและตายร่วมกันกับเส้นไหมเหล่านี้หรือไม่?” “ใช่สิ เส้นไหมอยู่คนก็อยู่ เส้นไหมสลายคนก็สลาย” หยวนชิงหลิงยิ้มเยาะเย้ยในช่วงสองวันที่ผ่านมา เขาและเธอเข้ากันได้ค่อนข้างดี เพราอย่างนี้บางครั้งก็มีเสียดสีกันบ้าง ซูยี่นับถือทักษะทางการแพทย์ของหมอหลวงเป็นอย่างมาก และใช้ประโยชน์จากการรักษาบาดแผลของท่านอ๋อง รีบเข้าไปเพื่อขอคำแนะนำ “หมอหลวง ช่วงนี้ข้ารู้สึกไม่สบาย ท่านช่วยดูให้ข้าหน่อยได้ไหม? “องครักษ์ซูรู้สึกไม่สบายตรงไหน?” หมอหลวงเฉ่าเข้าถึงคนง่าย ไม่ได้ดูถูกซูยี่ในฐานะองครักษ์จวนอ๋อง “ช่วงนี้ข้าง่วงนอนตลอดเวลา, สมองค่อนข้างสับสน, ข้ามักจะผายลมที่มีกลิ่นเหม็นมาก, กลิ่นปากก็เหม็น, ผมมักจะมัน และมีตุ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 133
มีความสุขอย่างแท้จริง ค่อย ๆ ละสายตาไป “ถ้าอย่างนั้นท่านก็รีบหย่ากับข้าเลย และแต่งงานกับผู้หญิงที่สวยกว่าข้าเป็นพระชายา” เขาโกรธมาก “ไม่ช้าก็เร็ว” พูดอย่างกับว่าเบื่อหน่ายกับการเป็นพระชายาเขา นั่นเพราะไม่ใช่นางเองเหรอที่รีบเสนอตัวมา? เขาเปลี่ยนเรื่องไป “ถังหยางเพิ่งบอกว่าคนจากจวนโฮ่วมาแล้ว” “อืม บอกว่าท่านย่าข้าไม่สบาย ให้ข้ากลับไปสักครั้ง” “แล้วเจ้ายังจะนั่งอยู่ที่นี่อีกเหรอ?” อวี่เหวินห่าวตกใจ หยวนชิงหลิงมองมาที่เขา “ข้าบอกว่าท่านอ๋องเจ็บหนักยังไม่หายดี ข้าต้องทำหน้าที่ในฐานะพระชายาให้ดีทีสุด อยู่ดูแลท่านที่นี่” “ใครอยากให้เจ้าดูแล...” เขาพูดแล้วก็เข้าใจและพูดอย่างเบา ๆ “ท่านพ่อของเจ้าคงจะรุกเป็นไฟแล้ว” “ขอบพระทัยท่านอ๋อง เกรงว่านี่จะเป็นเพียงจุดเริ่มต้น” หยวนชิงหลิงกล่าว อวี่เหวินห่าวพูดอย่างโกรธเคือง “ถือว่าเราเสมอกันแล้ว ไม่ว่าใครก็ไม่อนุญาตให้อ้างถึงกันอีก” “พูดถึงสักนิดก็ไม่ได้หรือ ท่านอ๋อง ท่านคงปวดร้าวมาก?” “หยวนชิงหลิง!” อวี่เหวินห่าวตะโกน เมื่อเห็นแววตาใสซื่อบริสุทธิ์ของนาง เขาถอนหายใจ “ข้าอยากจะเย็บปากเจ้าจริง ๆ” หยวนชิงหลิงเหลือบตาลง “เย็บเหรอ? ท่
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 134
รอจนหมอหลวงวินิจฉัยเสร็จออกไป จิ้งโฮ่วจึงลากหมอหลวงและซูยี่ไปดื่มชาที่ห้องโถงใหญ่ จิ้งโฮ่วลองถามซูยี่ “อาการบาดเจ็บของท่านอ๋องหายดีแล้วเหรอ?” “ท่านโฮ่วช่างใส่ใจเสีนจริง ท่านอ๋องดีขึ้นมากแล้ว” ซูยี่อยู่ข้างนอกยังคงทำตัวดี “แล้ว…” จิ้งโฮ่วยิ้ม ๆ “พระชายาดูแลท่านอ๋องด้วยตัวเองเลยหรือไม่? ลูกสาวของข้าคนนี้ นิสัยเสียมากเมื่ออยู่ในจวน ข้ากลัวว่านางจะทำให้ท่านอ๋องโกรธเอาได้?” “ท่านอ๋องไม่เคยโกรธพระชายา” ซูยี่ลืมตาและพูดเรื่องไร้สาระ ปกติถังหยางจะเป็นคนสารภาพโดยบอกว่าถ้าจิ้งโฮ่วรู้ว่าพระชายาและท่านอ๋องมีความสัมพันธ์ที่มั่นคง โดยสัญชาตญาณเขาจะ ไม่ทำให้พระชายาลำบาก “จริงเหรอ?” จิ้งโฮ่วไม่ค่อยเชื่อนัก แต่พวกบ่าวบอกว่าพระชายาประคองท่านอ๋องเข้าไปในบ้าน นี่คือสิ่งที่เขาเห็นด้วยตาตัวเอง เป็นไปได้ไหมว่าหยวนชิงหลิงชนะใจอ๋องฉู่แล้วจริง ๆ? หลังจากหมอหลวงช่วยแล้ว เขาก็ลูบ ๆ เคราแล้วถอนหายใจ “ความรู้สึกระหว่างท่านอ๋องกับพระชายาดีมากจริง ๆ สองสามวันมานี้ที่ข้าคอยรักษาท่านอ๋อง ก็มีพระชายคอยดูแลอยู่ข้าง ๆ ตลอด” เป็นธรรมดา ที่เขาจะไม่รู้ว่าหยวนชิงหลิงมาที่นี่ก็แค่เพื่อแอบเรียนรู้วิชา แพทย์แผนจีนเ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 135
ท่าทางของนางอ่อนโยนมากขึ้น “จะรบกวนท่านอ๋องเกินไปไหม ถ้าไม่รบกวนมากเกินไป โปรดขอให้พระชายาจัดเตรียมให้ด้วย” หยวนชิงหลิงพูดว่า “ไม่จำเป็นต้องจัดเตรียม ตรงไปที่ตำหนักเสี่ยวเยว่เลย เขาจะอยู่ข้างใน” เมื่อหลวนได้ยินเช่นนั้นก็แสร้งทำเป็นแปลกใจว่า “ท่านอ๋องกับพระชายาไม่ใช่อยู่ตำหนักเดียวกันหรือ? เป็นสามีภรรยาและยังไม่ได้แต่งงานกับนางสนม ทำไมถึงแยกกันอยู่?” สำหรับคำยั่วยุเช่นนี้ หยวนชิงหลิงทำเป็นไม่ได้ยิน แต่นางข้าหลวงสี่พูดอยู่ข้าง ๆ “อาการบาดเจ็บของท่านอ๋องยังไม่หายดี กลัวจะรบกวนการบรรทมของพระชายา พระองค์จึงย้ายไปที่ตำหนักเสี่ยวเย่ว” หลวนมองไปที่นางข้าหลวงสี่ “เจ้าเป็นใคร ทำไมไม่เคยเห็นเจ้า?” “นางข้าหลวงสี่ ที่คอยรับใช้ไท่ซ่างหวง ไท่ซ่างหวงกลัวว่าจะไม่มีคนดูแลข้าตอนข้าอยู่ในจวน จึงให้นางออกไปรับใช้ข้า” หยวนชิงกล่าวอย่างเบา ๆ เมื่อคุณนายรองได้ยินถ้อยคำนั้น นางก็ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วและทำความเคารพนางข้าหลวงสี่ “ที่แท้เป็นนางข้าหลวงสี่ข้างกายของไท่ซ่างหวงนี่เอง ข้าชื่นชมท่านมาช้านาน ข้าช่างไร้มารยาท” “คุณนายรองไม่จำเป็นต้องสุภาพขนาดนั้น ข้าเป็นแค่บ่าวรับใช้นาย” นายของนางคือพระช
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 136
อวี่เหวินห่าวให้ซูยี่ประคองเดินเข้าไปอย่างช้า ๆ แต่งกายด้วยชุดเสื้อผ้าไหมสีขาว คาดเข็มขัดหยกสีทองรอบเอว ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาถูกแสงแดดสาดส่องประหนึ่งว่าเขาตกลงมาจากฟากฟ้า... ท่านอ๋องบาดเจ็บ เพราะการกระทำของเขาช้าเกินไป ดูเหมือนจะหมดแรงที่จะก้าว เขามาถึงด้วยความยากลำบาก ใบหน้าของเขาสบายขึ้น คิ้วดูอ่อนโยน มุมริมฝีปากสั่น ๆ มองไปที่หยวนชิงหลิง “ร่างกายของท่านอ๋องดีขึ้นแล้ว?” คุณนายรองทักทายอย่างรวดเร็วหลวนยืนขึ้น ดูประหลาดใจเล็กน้อยอวี่เหวินห่าวมองผ่านหยวนชิงหลิงไปที่ใบหน้าของคุณนายรอง และพูดด้วยรอยยิ้ม “คุณนายรองเป็นห่วง ข้าดีขึ้นมากแล้ว” หลังจากพูดจบ เขาก็เดินช้า ๆ ไปข้าง ๆ หยวนชิงหลิง และถามด้วยน้ำเสียงโกรธว่า “ยังโกรธอยู่หรอ? วันนี้ไม่ได้ไปดูข้า อย่าโกรธเลย ตกลงไหม?” หยวนชิงหลิงมองที่เขา ผู้ชายคนนี้ต้องการอะไร? จงใจทำท่าทางอบอุ่น ถึงจะเป็นการคิดแทนเธอก็เถอะ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องเป็นอย่างนั้น เธอค่อย ๆ พูดว่า “ข้าไม่ได้โกรธ” เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกอย่างแรง “ไม่ได้โกรธก็ดี แล้วเจ้าบอกว่าวันนี้จะออกไปเป็นเพื่อนข้า ยังจะไปไหม?” เธอพูดเหรอ?“ข้ามีแขกอยู่” อวี่เหวินห่
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 137
“เจ้าดื่มเหล้าเมาในวัง เกิดอะไรขึ้นในพระตำหนักเฉียนคุน เจ้าจำไม่ได้เลยหรือ?” อวี่เหวินห่าวมองดูหน้าที่ซีดเซียวของนาง ก็รู้สึกปลื้มปิติและรู้สึกสะใจในคราเดียวกันหยวนชิงหลิงจำได้ว่า เธอโกรธและเสียใจมากในตอนนั้น กระโดดขึ้นบนโต๊ะแหกปากตะโกน แน่นอนว่า เธอก็มีสติเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เธอใช้เป็นภาษาอังกฤษในการด่า แต่ พระเจ้า... เธอกล้ามากที่ไร้มารยาทในพระตำหนักเฉียนคุน “ฟังกู้ซีพูด เจ้าทำให้ไท่ซ่างหวงตกใจมากจนต้องหลบไปอยู่บนเตียงหลัวฮั่น ไม่แม้แต่จะส่งเสียง!” อวี่เหวินห่าวช่วยเสริมความจำของนาง หยวนชิงหลิงเอามือปิดหน้า เทพเจ้าสายฟ้า ได้โปรดผ่าเธอเถอะ! ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอเอามือออก เห็นใบหน้ายิ้มสะใจของอวี่เหวินห่าวส่ายไปมาต่อหน้าต่อตา ก็อดไม่ได้ที่จะทุบตี “ทั้งหมดเป็นเพราะท่าน” อวี่เหวินห่าวสบายใจมาก “เจ้าจะมาพูดแบบนี้ไม่ได้อีกต่อไป เพราะเราสองคนเสมอกันแล้ว” เสมอกันกับผีนะสิ! หยวนชิงหลิงรู้สึกคันปากมากด้วยความโกรธ แต่เมื่อคิดลึก ๆ ในตอนแรกสถานการณ์ของเขาก็ไม่ได้ดีอะไรมากนัก จึงทำให้เธอเกลียดเขาไม่ลงจริง ๆ “ไม่ได้ ข้าต้องเข้าวังไปขออภัยโทษ” หยวนชิงหลิงยืนขึ้นหมุนเป็นวงกลม “เปลี
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 138
อวี่เหวินห่าวแยกเขี้ยวยิงฟัน ลูบ ๆ หน้าอกของตัวเอง และสาบานกับตัวเองว่า หลังจากที่เรื่องสงบลง เขาจะลากหยวนชิงหลิงเข้าไปในห้องมืด และปล่อยให้สุนัขบ้ากัดนางสักร้อยตัว สำหรับการแก้แค้นในวันนี้ หยวนชิงหลิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก ทั้งตัวสดชื่นขึ้นมาเยอะเลย รู้สึกสบายใจไร้กังวล อย่างไรก็ตาม เมื่อมองดูเขามีใบหน้าที่เคร่งขรึม เธอจึงรู้สึกว่าเมื่อกี้กัดเขาแรงเกินไป และพูดอย่างจริงใจและตรงไปตรงมา “ขอโทษ ข้าไม่ควรกัดท่าน”อวี่เหวินห่าวมองดูดวงตาที่ใสซื่อและจริงใจของนาง พยายามดึงใจตัวเอง ห้ามใจอ่อน ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ขอโทษอย่างจริงใจ นางแค่ทำเป็นเสแสร้ง “คือ ข้าก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง ข้าขอโทษจริง ๆ ที่กลายเป็นคนบ้า” หยวนชิงหลิงยังคงขอโทษ เขาทำหน้าหงุดหงิดมาก “ข้ารู้ว่าท่านทำเพื่อข้าจริง ๆ ทั้งยังช่วยข้าแสดงละครตอนที่จวนอีก และยังจำได้ว่าตอนที่ข้าดื่มจนเมาบอกว่าอยากกลับบ้าน จริง ๆ แล้วท่านก็เป็นคนดี แต่ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มักจะหาเรื่องท่านเสมอ” อวี่เหวินห่าวพูดด้วยใบหน้าเย็นชา “ช่างเถอะ ข้าขี้เกียจคิดเล็กคิดน้อยกับเจ้าแล้ว”หยวนชิงหลิงกล่าวอย่างซึ้งใจ “ข้ารู้ว่าท่านอ๋องเป็นคน
บทล่าสุด
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1015
ซูยี่อยู่ในห้องของสุนัขป่าเช่นกัน เมื่อเห็นอวี่เหวินห่าวและหยวนชิงหลิงเข้ามา เขาพูดอย่างกังวล "องค์รัชทายาท พระชายา นายน้อยสุนัขป่าไม่กินอะไรเลย หาหมอหลวงดีไหมพ่ะย่ะค่ะ?"อวี่เหวินห่าวหัวเราะ "เขารักษาอาการป่วยของสุนัขป่าไม่ได้ จะพาเขาไปทำไม?"เขาดูสุนัขป่าน้อยสามตัวนอนอยู่บนเตียงเล็ก ร่างเล็ก ๆ ของพวกมันเบียดเสียดกัน ดูเซื่องซึม บางทีอาจเป็นเพราะพวกมันไม่ได้กินอะไรจึงดูอ่อนแอและซูบผอมเป็นพิเศษ อวี่เหวินห่าวพูดด้วยความประหลาดใจว่า "ผอมลงมากขนาดนี้เลยรึ? สุนัขป่าคงหิวมากแน่ ๆ""สุนัขป่าที่โตเต็มวัย เวลาหิวนั้นกินอาหารหนึ่งมื้อสามารถอยู่ได้นานถึงครึ่งเดือน ตอนนี้พวกมันยังเด็กและต้องกินเนื้อ" ซูยี่เลี้ยงสุนัขป่า และได้ศึกษาการเลี้ยงมามากมายอวี่เหวินห่าวหยิบหนึ่งในนั้นขึ้นมา เห็นสุนัขป่าหิมะตัวน้อยนอนนิ่งอยู่ในมือของเขาเหมือนก้อนสำลีเบาหวิวไม่มีน้ำหนัก "ตัวนี้ของใครกัน?""ของเสี่ยวลั่วหมี่" หยวนชิงหลิงกล่าว "ตัวเล็กที่สุดคือของเสี่ยวลั่วหมี่ ท่านดูสิแยกออกได้เลยเห็นไหม ของ เปาจื่อปากจะแหลมมาก ของทังหยวนก็หน้ากลมกว่า มันแปลกที่จะบอกว่าสุนัขป่าพวกนี้ ทั้งลักษณะนิสัยหรือรูปร่างหน้าตา พว
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1014
อวี่เหวินห่าวไม่ได้อธิบายอะไรแทนจิ้งถิง เขาแค่พูดว่า "เขาจะอยู่ในจวนสักพัก ดังนั้นเจ้าควรเปิดตาของเจ้าดูสิว่าเขาจริงใจหรือเสเเสร้ง เจ้าฉลาดมากขนาดนี้ ย่อมต้องดูออกอยู่แล้ว”หยวนชิงหลิงได้ยินถึงความไม่พอใจในน้ำเสียงของเขา ดูเหมือนว่าเขาใส่ใจมิตรภาพนี้จริง ๆหยวนชิงหลิงลองคิดดูแล้ว หลังจากใช้เวลาร่วมกับจวิ้นจู่มาสองสามวัน จวิ้นจู่ก็เป็นคนตรงไปตรงมาและเปิดเผย ดังนั้นนางคงไม่หาสามีที่มีจิตใจล้ำลึกซับซ้อนหรอกนางจึงขอโทษเขา "ข้าคิดมากไป ในอนาคตข้าจะไม่พูดอะไรแบบนี้อีก"อวี่เหวินห่าวเอื้อมมือไปเชยคางนาง และมองหน้านาง "เหล่าหยวน ข้าเองก็เห็นว่านิสัยของเจ้าช่างเถรตรงจริง ๆ แม้ว่าบางครั้งเจ้าจะดุร้าย เผด็จการ และไม่มีเหตุผล แต่ถ้าเจ้าทำอะไรผิด เจ้าจะต้องขอโทษอย่างแน่นอน เกรงว่าแม้จะเป็นคนรับใช้ก็ยังกล่าวคำขอโทษได้ เจ้านี่นิสัยดี ใช้ได้จริง ๆ"“ข้าเป็นคนไร้เหตุผลตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” หยวนชิงหลิงหัวเราะ “ท่านจะชมข้าก็ชมสิ ทำไมต้องดุกันก่อน”อวี่เหวินห่าวหัวเราะ "รางวัลและบทลงโทษต้องแยกให้ออกจากกันอย่างชัดเจน หากเจ้าทำสิ่งที่ถูกต้อง เจ้าควรได้รับคำชมเชย หากเจ้าทำอะไรผิด ก็ต้องบอกกล่าวตักเตือ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1013
เขากลับมาที่จวนอย่างไม่สบอารมณ์ หยวนชิงหลิงเห็นว่าเขาขมวดคิ้ว นางรู้ว่าเป็นเพราะเรื่องลงนามพันธมิตรอีกเป็นแน่ ดังนั้นนางจึงปลอบเขาอวี่เหวินห่าวพูดด้วยความโกรธ "เสด็จพ่อจงใจทำให้ข้าลำบาก จูกั๋วกงเห็นด้วยหรือไม่นั้นเป็นเรื่องสำคัญขนาดนั้นเลยรึอย่างไร?"หยวนชิงหลิงหัวเราะ "ท่านอยู่ในเกมและกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเกินไป จึงไม่เข้าใจความหมายของเสด็จพ่อ เสด็จพ่อต้องการให้ท่านเอาแรงสนับสนุนจากจูกั๋วกงมาให้ได้ ไม่ใช่แค่แรงสนับสนุนเรื่องนี้เท่านั้น แต่มันจะเป็นแรงสนับสนุนงานในอนาคตทั้งหมดของท่าน เพราะตอนนี้เขาเป็นคนที่สามารถปราบปรามตี้เว่ยหมิงอย่างออกหน้าได้ นั้นก็คือตัวเขาที่เป็นพ่อตา”อวี่เหวินห่าวตกตะลึงไปครู่หนึ่ง "เจ้าหมายความว่า เสด็จพ่อก็มองตี้เว่ยหมิงออกด้วยหรือ?"หยวนชิงหลิงยืนพิงเขา "เสด็จพ่อย่อมต้องรู้มากกว่าท่านอยู่แล้ว เหมือนที่ท่านเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ว่าพระองค์ลำเอียงเข้าข้างพี่ใหญ่เสมอ จริง ๆ แล้วพระองค์ทรงรู้อยู่แก่ใจ พระองค์แค่ให้โอกาสพี่ใหญ่เสมอ แต่เมื่อเจอโอกาสที่เหมาะสม ก็ควรจัดการไม่ใช่หรอกหรือ? ความคิดของพระองค์ชัดเจนอยู่แล้ว ดังนั้นจงทำตามที่พระองค์ต้องการเถอะ จัดก
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1012
พระชายาจี้พูดจบก็กลับไปนั่งลงบนเก้าอี้เก้าอี้ที่นางนั่งนั้นใหญ่มาก แต่นางผอมมากเนื่องจากป่วยมาเป็นเวลานาน เก้าอี้นั้นยังมีพื้นที่เหลืออีกมาก ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้นนั่งบนเก้าอี้กว้างตัวใหญ่ประจัญหน้ากับพวกขุนนางกว่าสิบคนที่อยู่ตรงนั้นแม่ทัพซุยไม่กล้าพูดอะไรอีกต่อไป ความโกรธบนใบหน้าของเขาก็ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวคนที่เหลือก็เงียบและก้มหน้าเช่นกันพระชายาจี้รออยู่สักพัก ก่อนที่จะกล่าวอย่างใจเย็นว่า "องค์รัชทายาทคือผู้กำหนดชะตา ถ้าเจ้าปฏิบัติตามให้ดี เจ้าจะมีชีวิตอยู่อย่างมั่งคั่งและมั่งคั่งในภายภาคหน้า วันนี้ข้าพูดได้เพียงเท่านี้ ทุกคนไปเถอะ รักษาตัวด้วย"หลังจากพูดจบ นางก็ยืนขึ้น และเดินออกไปโดยเอามือไพล่หลัง แผ่นหลังบาง ๆ ของนางตั้งตรงดูยิ่งใหญ่ราวกับว่าสามารถแบกท้องฟ้าได้ครึ่งหนึ่งแรงสนับสนุนของอวี่เหวินห่าวสูงขึ้นเรื่อย ๆอย่างไรก็ตาม มีคน ๆ หนึ่งที่มีความคิดเห็นเป็นปฏิปักษ์อยู่เสมอ ถึงกับตำหนิเขาตรง ๆ ต่อหน้าท้องพระโรงทำให้บรรยากาศของวันนั้นแย่เป็นอย่างยิ่ง แม้แต่จักรพรรดิหมิงหยวนก็ยังกริ้วจนหน้าดำจูกั๋วกงคนนี้คือ จูหรูเพ่ย เป็นพ่อตาของตี้เว่ยหมิงเมื่อก่อน
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1011
มีแม่ทัพแซ่ซุยอยู่ที่นี่ ซึ่งเคยอยู่กับตี้เว่ยหมิงมาก่อน และตี้เว่ยหมิงได้ติดต่อเขาแล้ว เมื่อได้ยินสิ่งที่พระชายาจี้พูด เขาพูดอย่างเฉยเมยว่า "ข้อเสนอขององค์รัชทายาทที่จะจัดตั้งพันธมิตรกับต้าโจว ไม่ต่างอะไรไปกว่าการกระทำของคนขี้ขลาด คิดว่าด้วยการสนับสนุนของต้าโจว เป่ยถังของเราจะสามารถดำรงอยู่ได้อย่างสงบสุขรึ และเช่นกันด้วยวิธีนี้ เป่ยถังของเราจะต้องมองสีหน้าท่าทีของต้าโจวในทุก ๆ เรื่องงั้นหรือ? นี่คิดว่ามันคงไม่เหมาะกระมั่ง”พระชายาจี้มองเขา น้ำเสียงของนางเย็นชาเล็กน้อย “แม่ทัพซุย แม้ว่าข้าจะเป็นผู้หญิง แต่ข้าก็รู้ด้วยว่าสิ่งที่องค์รัชทายาทเสนอเป็นพันธมิตร มิใช่การยอมจำนน ทำไมเจ้าต้องสังเกตสีหน้าท่าทางต้าโจวทุกอย่างด้วย?”แม่ทัพซุยพูดอย่างแข็งกร้าว "พระชายาคงไม่เข้าใจสินะ? เมื่อพันธมิตรถูกจัดตั้งขึ้น ก็จะมีข้อจำกัดซึ่งกันและกัน ข้อจำกัดทางทหารไม่ใช่เรื่องที่ดี"พระชายาจี้ถึงกับขำ แววตาของนางดูเย็นชาขึ้นมา "จริงหรือ? แล้วทำไมข้าถึงได้ยินว่าสนธิสัญญานี้หมายถึงการไม่รุกรานกัน? หรือว่าแม่ทัพซุยมีความคิดที่จะรุกรานแคว้นอื่น"แม่ทัพซุยตกตะลึง "นี่...ข้าย่อมไม่มีอยู่แล้ว"“ในเมื่อไม่มี เจ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1010
หยวนชิงหลิงไม่สบายใจ อย่างไรก็ตาม เสี่ยวลั่วหมี่ยังมีไข้อยู่นางยิ้มและพูดว่า "เสด็จย่า พวกเขาอาจจะงอแง เกรงว่าจะทำให้พระองค์ทรงเหนื่อยได้เพคะ"ไทเฮาทรงมีสีพระพักตร์นิ่งเฉย และตรัสอย่างไม่พอใจว่า “เกรงว่าคนแก่อย่างข้าจะอ่อนล้า หรือไม่วางใจให้ข้าดูแลพวกเขากัน? กลัวว่าพวกเขาอยู่กับข้าแล้วจะดูแลไม่ดี ไม่มีนมให้กินอย่างนั้นรึ” หยวนชิงหลิงยิ้มและพูดว่า "ดูพระองค์พูดสิเพคะ พระองค์จะปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างเลวร้ายได้อย่างไร? พระองค์ออกจะรักเหมือนเป็นหัวแก้วหัวแหวน... "“บุ้ย ๆ ๆ หัวแก้วหัวแหวนอะไรกัน ไม่ใช่ลูกสาวสักหน่อย แต่เป็นทองคำต่างหาก ทองคำของข้า” ไทเฮาทรงตรัสแปลก ๆ ขณะอุ้มเสี่ยวลั่วหมี่ไว้นางเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หยวนชิงหลิงและพูดอย่างเย็นชาว่า "อย่าพูดไร้สาระ แค่อยู่ในวังสักสองสามวัน ไว้หายดีแล้วค่อยให้เจ้ามารับไป หากยังกังวลใจ ให้ไปหาไท่ซ่างหวงให้รับรองให้เจ้าเถอะ”หยวนชิงหลิงได้ยินว่านางถึงกับยกไท่ซ่างหวงออกมาแบบนี้ นางจะกล้าปฏิเสธได้อย่างไร นางจึงจำใจต้องส่งลูกที่เพิ่งครบเดือนให้ห่างอกนางเท่านั้นอย่างไรก็ตาม เมื่อนึกถึงเรื่องการจัดตั้งโรงเรียนแพทย์ ทุกวันนี้นางก็แทบไม่มีเวลา
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1009
ในเมื่อเสด็จพ่อเห็นด้วย จะให้เขามาหารือกับเหล่าขุนนางเพื่อเรียกแรงสนับสนุน แล้วทำไมเขาต้องไปหาเสียงเห็นชอบด้วยจักรพรรดิหมิงหยวนมองเขาอย่างแฝงความนัย เขายังเด็กเกินไปจริง ๆ "ไปซะ"อวี่เหวินห่าวออกไปคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และทันใดนั้นก็ตระหนักได้ว่า มันยังเป็นความเคลื่อนไหวอันเฉียบแหลมของเสด็จพ่อ ที่ไม่ได้แสดงจุดยืนของพระองค์ออกมา และเฝ้าดูความเคลื่อนไหวของเหล่าขุนนางอย่างเงียบ ๆ หากพระองค์แสดงจุดยืนออกมา หลายคนจะเอียนเอียงคล้อยตามพระองค์ทันที ถ้าพระองค์ไม่พูดอะไร พระองค์ก็จะรู้ความคิดทุกคนจริง ๆ ว่าใครอยู่ข้างตี้เว่ยหมิงอย่างไรก็ตาม หลังจากที่เขาจากไป จักรพรรดิหมิงหยวนก็คิดว่าเรื่องนี้มีข้อดีมากมาย แต่ก็มีข้อเสียเล็ก ๆ น้อย ๆ ด้วยเช่นกัน เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้นักประวัติศาสตร์ในอนาคตเขียนส่งเดชให้เขาเป็นแพะรับบาป การแสร้งทำเป็นบีบบังคับให้ทำในสิ่งที่ไม่น่าทำได้น่าจะเป็นการดีกว่าเขากำลังกินหมานโถ่วและกังวลใจเกี่ยวกับเสี่ยวลั่วหมี่วันนี้เสี่ยวลั่วหมี่มีไข้ อันที่จริงไม่ใช่แค่เสี่ยวลั่วหมี่ แต่เด็กทั้งสามคนมีอาการไอเล็กน้อยเพียงแต่ร่างกายของเสี่ยวลั่วหมี่นั้นไม่ค่อยแข็งแรง เขาจึงมี
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1008
หลังจากเลิกว่าราชกิจแล้ว อวี่เหวินห่าวก็ไม่ย่อมไม่พอใจ ดังนั้นเขาจึงไปหอตำราหลวงหาจักรพรรดิหมิงหยวนจักรพรรดิหมิงหยวนมักจะกินอาหารเช้าหลังจากเลิกว่าราชกิจในยามเช้า มีโจ๊กและหมานโถ่วอยู่ในห้องทำงานของจักรพรรดิ หลังจากกินโจ๊กชามหนึ่ง ก็พูดอย่างเรียบเฉยว่า"เป็นเพราะความสัมพันธ์ระหว่าเจ้ากับแม่ทัพเฉินแห่งต้าโจว? ถึงเป็นเหตุผลให้เจ้าวิ่งเต้นขนาดนี้?”อวี่เหวินห่าวไม่ได้กินอาหารเช้าเช่นกัน และตอนนี้เขาหิวมาก เมื่อเห็นว่าเขาหยุดกินโจ๊กแล้ว เขาคิดว่าเขาไม่เอาหมานโถ่วแล้ว จึงเอื้อมมือไปหยิบหมานโถ่ว “ไม่ใช่พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อม..."จักรพรรดิหมิงหยวนหยิบตะเกียบขึ้นมาและชี้ไปที่เขา "วางลงซะ!"อวี่เหวินห่าวถึงกับอ้าปากค้าง เมื่อเห็นสายตาพ่อตัวเองเป็นประกายเช่นนั้น เขาแอบบ่นว่าขี้งกและวางหมานโถ่วกลับที่เดิมจักรพรรดิหมิงหยวนหยิบหมานโถ่วขึ้นมาเช็ด จากนั้นค่อย ๆ ปอกลอกเปลือกนอกออกและกินมัน โดยทิ้งอวี่เหวินห่าวที่อยู่ข้าง ๆอวี่เหวินห่าวพูดอย่างเศร้าใจ "กระหม่อมก็หิวเหมือนกัน เมื่อเช้านี้ตื่นมา แม่นมบอกว่าเสี่ยวลั่วหมี่ตัวร้อนเล็กน้อย กระหม่อมจึงรีบไปดูก่อน ไม่ได้สนใจที่จะกินอาหารเช้า"เมื่อได้ยินว
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1007
เขาพูดเสียงดังในท้องพระโรง "เป่ยโม่และเสียนเป่ยเป็นดั่งหมาป่าทะเยอทะยาน พวกเขาจับตามองเป่ยถังมานานแล้ว แต่เป็นเพราะทหารม้าที่แข็งแกร่งของเป่ยถั งและเหล่ายอดนักรบจึงขับไล่พวกเขากลับไปได้เป็นการชั่วคราว แต่ไม่มีอะไรมารับประกันได้ว่าพวกเขาจะไม่กลับมารุกรานอีกตอนนี้ต้าโจวได้พัฒนาอาวุธและรถออกศึกได้ หากทั้งสองแคว้นเป็นพันธมิตรกัน ต้าโจวสามารถช่วยเป่ยถังปรับปรุงอาวุธและยุทโทปกรณ์ ซึ่งสามารถเสริมสร้างการป้องกันทางทหารของเป่ยถังได้ และร่วมกับการพัฒนาเศรษฐกิจ นี่เป็นประโยชน์ระยะยาวสำหรับเป่ยถัง รัชทายาททรงมีพระวินิจฉัยที่ลึกซึ้ง นั่นเป็นผลดีต่อราษฏร และเขายังคิดถึงระยะยาวสำหรับเป่ยถัง ส่วนแม่ทัพตี้เว่ยหมิงที่เจตนาพูดจาให้คนอื่นตกใจนั้นก็มีส่วนต้องรับผิดชอบด้วย ว่าไปแล้วเป่ยถังไม่ได้ไปรุกรานโม่เป่ยกับเสียนเป่ย หากพวกเขาไปรุกรานต้าโจว มีหรือจะปล่อยเป่ยถังไว้? หรือถึงตอนนั้นต้องยกแคว้นให้เพื่อสงบศึกกัน? "ในตอนนั้นเป่ยถังพ่ายแพ้ให้กับเป่ยโม่ ถูกทหารสามหมื่นนายล้อมไว้ ในท้ายที่สุด แม่ทัพตี้เว่ยหมิงถูกส่งไปเจรจาสงบศึก ยกเมืองที่เป่ยโม่ต้องการถึงจะยอมถอยทัพนี่เป็นความอัปยศอดสูของเป่ยถังเสมอ และม
