แชร์
บทที่ 130
บทที่เกี่ยวข้อง
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 131
พูดไม่ได้? ฉู่หมิงชุ่ยมีอาการราวกับปีศาจ ร้องไห้อยู่แล้วจู่ ๆ ก็หัวเราะขึ้นมา “โหดร้ายเกินไป โหดร้ายเกินไป” อ๋องฉีมองเธอด้วยความสงสัย “เกิดอะไรขึ้น? ใครโหดร้าย?”ฉู่หมิงชุ่ยคิดถึงดวงตาที่เย็นชาของท่านปู่ และก็คิดถึงความชั่วร้ายของเขา เป็นภรรยามาหลายปี แค่พูดจาไม่ดีเกี่ยวกับนางข้าหลวงสี่ ในที่สุดก็ต้องทนพิษจากการเป็นใบ้ทันใดนั้นนางก็รู้สึกกลัวมาก ขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของอ๋องฉี นางก็ร้องไห้ “ท่านย่าแก่มากแล้ว เจอเรื่องไม่คาดคิดอย่างนี้ ใจจืดใจดำจริง ๆ” อ๋องฉีลูบผมของนางเพื่อปลอบนาง “ข้าถามมาแล้ว เป็นเด็กรับใช้ในจวนจงใจใช้ยาชูกำลังทำเป็นซุป และนำไปให้ท่านย่าเจ้า ไม่มีการตอบสนองร่างกายของท่านย่าเจ้า ทำให้สูญเสียเสียง วันหลังข้าจะเชิญหมอหลวงมาทำการตรวจรักษา ไม่ต้องห่วง” ในใจฉู่หมิงชุ่ยดุด่าอ๋องฉีสำหรับความโง่เขลา คำแก้ตัวที่ไร้สาระอย่างนี้เขาก็เชื่อหมด คนที่ไร้เดียงสาและโง่เขลาเช่นนี้ ในอนาคตจะให้นางพึ่งพาได้อย่างไร? อีกทั้งยังจะยึดอำนาจตำแหน่งองค์รัชทายาทได้หรือไม่? เป็นครั้งแรกที่ฉู่หมิงชุ่ยรู้สึกว่านางอาจจะเลือกคนผิดแล้ว ถ้าเป็นพี่ห่าว เกรงว่าเขาจะรู้แจ้งด้วยสัญชาตญาณความไม
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 132
วันนี้หมอหลวงเฉ่ายังคงมารักษาบาดแผลให้อวี่เหวินห่าวเหมือนเดิม ถามว่าจะจัดการกับไหมเส้นนี้อย่างไร ถังหยางสั่งให้คนไปเชิญหยวนชิงหลิงมาที่นี่ หยวนชิงหลิงพูดกับหมอหลวงเฉ่าว่า “นี่เป็นเส้นไหมไข่ขาวซึ่งร่างกายมนุษย์สามารถดูดซึมได้และไม่จำเป็นต้องตัดออก” “ไข่ขาวสามารถทำเป็นเส้นไหม น่าทึ่งมาก น่าทึ่งมาก!” หมอหลวงเฉ่าอุทานชื่นชม อวี่เหวินห่าวรู้สึกหดหู่ใจมาก “ถ้าอย่างนั้น ต่อไปข้าคงต้องอยู่ร่วมกันและตายร่วมกันกับเส้นไหมเหล่านี้หรือไม่?” “ใช่สิ เส้นไหมอยู่คนก็อยู่ เส้นไหมสลายคนก็สลาย” หยวนชิงหลิงยิ้มเยาะเย้ยในช่วงสองวันที่ผ่านมา เขาและเธอเข้ากันได้ค่อนข้างดี เพราอย่างนี้บางครั้งก็มีเสียดสีกันบ้าง ซูยี่นับถือทักษะทางการแพทย์ของหมอหลวงเป็นอย่างมาก และใช้ประโยชน์จากการรักษาบาดแผลของท่านอ๋อง รีบเข้าไปเพื่อขอคำแนะนำ “หมอหลวง ช่วงนี้ข้ารู้สึกไม่สบาย ท่านช่วยดูให้ข้าหน่อยได้ไหม? “องครักษ์ซูรู้สึกไม่สบายตรงไหน?” หมอหลวงเฉ่าเข้าถึงคนง่าย ไม่ได้ดูถูกซูยี่ในฐานะองครักษ์จวนอ๋อง “ช่วงนี้ข้าง่วงนอนตลอดเวลา, สมองค่อนข้างสับสน, ข้ามักจะผายลมที่มีกลิ่นเหม็นมาก, กลิ่นปากก็เหม็น, ผมมักจะมัน และมีตุ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 133
มีความสุขอย่างแท้จริง ค่อย ๆ ละสายตาไป “ถ้าอย่างนั้นท่านก็รีบหย่ากับข้าเลย และแต่งงานกับผู้หญิงที่สวยกว่าข้าเป็นพระชายา” เขาโกรธมาก “ไม่ช้าก็เร็ว” พูดอย่างกับว่าเบื่อหน่ายกับการเป็นพระชายาเขา นั่นเพราะไม่ใช่นางเองเหรอที่รีบเสนอตัวมา? เขาเปลี่ยนเรื่องไป “ถังหยางเพิ่งบอกว่าคนจากจวนโฮ่วมาแล้ว” “อืม บอกว่าท่านย่าข้าไม่สบาย ให้ข้ากลับไปสักครั้ง” “แล้วเจ้ายังจะนั่งอยู่ที่นี่อีกเหรอ?” อวี่เหวินห่าวตกใจ หยวนชิงหลิงมองมาที่เขา “ข้าบอกว่าท่านอ๋องเจ็บหนักยังไม่หายดี ข้าต้องทำหน้าที่ในฐานะพระชายาให้ดีทีสุด อยู่ดูแลท่านที่นี่” “ใครอยากให้เจ้าดูแล...” เขาพูดแล้วก็เข้าใจและพูดอย่างเบา ๆ “ท่านพ่อของเจ้าคงจะรุกเป็นไฟแล้ว” “ขอบพระทัยท่านอ๋อง เกรงว่านี่จะเป็นเพียงจุดเริ่มต้น” หยวนชิงหลิงกล่าว อวี่เหวินห่าวพูดอย่างโกรธเคือง “ถือว่าเราเสมอกันแล้ว ไม่ว่าใครก็ไม่อนุญาตให้อ้างถึงกันอีก” “พูดถึงสักนิดก็ไม่ได้หรือ ท่านอ๋อง ท่านคงปวดร้าวมาก?” “หยวนชิงหลิง!” อวี่เหวินห่าวตะโกน เมื่อเห็นแววตาใสซื่อบริสุทธิ์ของนาง เขาถอนหายใจ “ข้าอยากจะเย็บปากเจ้าจริง ๆ” หยวนชิงหลิงเหลือบตาลง “เย็บเหรอ? ท่
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 134
รอจนหมอหลวงวินิจฉัยเสร็จออกไป จิ้งโฮ่วจึงลากหมอหลวงและซูยี่ไปดื่มชาที่ห้องโถงใหญ่ จิ้งโฮ่วลองถามซูยี่ “อาการบาดเจ็บของท่านอ๋องหายดีแล้วเหรอ?” “ท่านโฮ่วช่างใส่ใจเสีนจริง ท่านอ๋องดีขึ้นมากแล้ว” ซูยี่อยู่ข้างนอกยังคงทำตัวดี “แล้ว…” จิ้งโฮ่วยิ้ม ๆ “พระชายาดูแลท่านอ๋องด้วยตัวเองเลยหรือไม่? ลูกสาวของข้าคนนี้ นิสัยเสียมากเมื่ออยู่ในจวน ข้ากลัวว่านางจะทำให้ท่านอ๋องโกรธเอาได้?” “ท่านอ๋องไม่เคยโกรธพระชายา” ซูยี่ลืมตาและพูดเรื่องไร้สาระ ปกติถังหยางจะเป็นคนสารภาพโดยบอกว่าถ้าจิ้งโฮ่วรู้ว่าพระชายาและท่านอ๋องมีความสัมพันธ์ที่มั่นคง โดยสัญชาตญาณเขาจะ ไม่ทำให้พระชายาลำบาก “จริงเหรอ?” จิ้งโฮ่วไม่ค่อยเชื่อนัก แต่พวกบ่าวบอกว่าพระชายาประคองท่านอ๋องเข้าไปในบ้าน นี่คือสิ่งที่เขาเห็นด้วยตาตัวเอง เป็นไปได้ไหมว่าหยวนชิงหลิงชนะใจอ๋องฉู่แล้วจริง ๆ? หลังจากหมอหลวงช่วยแล้ว เขาก็ลูบ ๆ เคราแล้วถอนหายใจ “ความรู้สึกระหว่างท่านอ๋องกับพระชายาดีมากจริง ๆ สองสามวันมานี้ที่ข้าคอยรักษาท่านอ๋อง ก็มีพระชายคอยดูแลอยู่ข้าง ๆ ตลอด” เป็นธรรมดา ที่เขาจะไม่รู้ว่าหยวนชิงหลิงมาที่นี่ก็แค่เพื่อแอบเรียนรู้วิชา แพทย์แผนจีนเ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 135
ท่าทางของนางอ่อนโยนมากขึ้น “จะรบกวนท่านอ๋องเกินไปไหม ถ้าไม่รบกวนมากเกินไป โปรดขอให้พระชายาจัดเตรียมให้ด้วย” หยวนชิงหลิงพูดว่า “ไม่จำเป็นต้องจัดเตรียม ตรงไปที่ตำหนักเสี่ยวเยว่เลย เขาจะอยู่ข้างใน” เมื่อหลวนได้ยินเช่นนั้นก็แสร้งทำเป็นแปลกใจว่า “ท่านอ๋องกับพระชายาไม่ใช่อยู่ตำหนักเดียวกันหรือ? เป็นสามีภรรยาและยังไม่ได้แต่งงานกับนางสนม ทำไมถึงแยกกันอยู่?” สำหรับคำยั่วยุเช่นนี้ หยวนชิงหลิงทำเป็นไม่ได้ยิน แต่นางข้าหลวงสี่พูดอยู่ข้าง ๆ “อาการบาดเจ็บของท่านอ๋องยังไม่หายดี กลัวจะรบกวนการบรรทมของพระชายา พระองค์จึงย้ายไปที่ตำหนักเสี่ยวเย่ว” หลวนมองไปที่นางข้าหลวงสี่ “เจ้าเป็นใคร ทำไมไม่เคยเห็นเจ้า?” “นางข้าหลวงสี่ ที่คอยรับใช้ไท่ซ่างหวง ไท่ซ่างหวงกลัวว่าจะไม่มีคนดูแลข้าตอนข้าอยู่ในจวน จึงให้นางออกไปรับใช้ข้า” หยวนชิงกล่าวอย่างเบา ๆ เมื่อคุณนายรองได้ยินถ้อยคำนั้น นางก็ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วและทำความเคารพนางข้าหลวงสี่ “ที่แท้เป็นนางข้าหลวงสี่ข้างกายของไท่ซ่างหวงนี่เอง ข้าชื่นชมท่านมาช้านาน ข้าช่างไร้มารยาท” “คุณนายรองไม่จำเป็นต้องสุภาพขนาดนั้น ข้าเป็นแค่บ่าวรับใช้นาย” นายของนางคือพระช
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 136
อวี่เหวินห่าวให้ซูยี่ประคองเดินเข้าไปอย่างช้า ๆ แต่งกายด้วยชุดเสื้อผ้าไหมสีขาว คาดเข็มขัดหยกสีทองรอบเอว ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาถูกแสงแดดสาดส่องประหนึ่งว่าเขาตกลงมาจากฟากฟ้า... ท่านอ๋องบาดเจ็บ เพราะการกระทำของเขาช้าเกินไป ดูเหมือนจะหมดแรงที่จะก้าว เขามาถึงด้วยความยากลำบาก ใบหน้าของเขาสบายขึ้น คิ้วดูอ่อนโยน มุมริมฝีปากสั่น ๆ มองไปที่หยวนชิงหลิง “ร่างกายของท่านอ๋องดีขึ้นแล้ว?” คุณนายรองทักทายอย่างรวดเร็วหลวนยืนขึ้น ดูประหลาดใจเล็กน้อยอวี่เหวินห่าวมองผ่านหยวนชิงหลิงไปที่ใบหน้าของคุณนายรอง และพูดด้วยรอยยิ้ม “คุณนายรองเป็นห่วง ข้าดีขึ้นมากแล้ว” หลังจากพูดจบ เขาก็เดินช้า ๆ ไปข้าง ๆ หยวนชิงหลิง และถามด้วยน้ำเสียงโกรธว่า “ยังโกรธอยู่หรอ? วันนี้ไม่ได้ไปดูข้า อย่าโกรธเลย ตกลงไหม?” หยวนชิงหลิงมองที่เขา ผู้ชายคนนี้ต้องการอะไร? จงใจทำท่าทางอบอุ่น ถึงจะเป็นการคิดแทนเธอก็เถอะ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องเป็นอย่างนั้น เธอค่อย ๆ พูดว่า “ข้าไม่ได้โกรธ” เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกอย่างแรง “ไม่ได้โกรธก็ดี แล้วเจ้าบอกว่าวันนี้จะออกไปเป็นเพื่อนข้า ยังจะไปไหม?” เธอพูดเหรอ?“ข้ามีแขกอยู่” อวี่เหวินห่
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 137
“เจ้าดื่มเหล้าเมาในวัง เกิดอะไรขึ้นในพระตำหนักเฉียนคุน เจ้าจำไม่ได้เลยหรือ?” อวี่เหวินห่าวมองดูหน้าที่ซีดเซียวของนาง ก็รู้สึกปลื้มปิติและรู้สึกสะใจในคราเดียวกันหยวนชิงหลิงจำได้ว่า เธอโกรธและเสียใจมากในตอนนั้น กระโดดขึ้นบนโต๊ะแหกปากตะโกน แน่นอนว่า เธอก็มีสติเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เธอใช้เป็นภาษาอังกฤษในการด่า แต่ พระเจ้า... เธอกล้ามากที่ไร้มารยาทในพระตำหนักเฉียนคุน “ฟังกู้ซีพูด เจ้าทำให้ไท่ซ่างหวงตกใจมากจนต้องหลบไปอยู่บนเตียงหลัวฮั่น ไม่แม้แต่จะส่งเสียง!” อวี่เหวินห่าวช่วยเสริมความจำของนาง หยวนชิงหลิงเอามือปิดหน้า เทพเจ้าสายฟ้า ได้โปรดผ่าเธอเถอะ! ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอเอามือออก เห็นใบหน้ายิ้มสะใจของอวี่เหวินห่าวส่ายไปมาต่อหน้าต่อตา ก็อดไม่ได้ที่จะทุบตี “ทั้งหมดเป็นเพราะท่าน” อวี่เหวินห่าวสบายใจมาก “เจ้าจะมาพูดแบบนี้ไม่ได้อีกต่อไป เพราะเราสองคนเสมอกันแล้ว” เสมอกันกับผีนะสิ! หยวนชิงหลิงรู้สึกคันปากมากด้วยความโกรธ แต่เมื่อคิดลึก ๆ ในตอนแรกสถานการณ์ของเขาก็ไม่ได้ดีอะไรมากนัก จึงทำให้เธอเกลียดเขาไม่ลงจริง ๆ “ไม่ได้ ข้าต้องเข้าวังไปขออภัยโทษ” หยวนชิงหลิงยืนขึ้นหมุนเป็นวงกลม “เปลี
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 138
อวี่เหวินห่าวแยกเขี้ยวยิงฟัน ลูบ ๆ หน้าอกของตัวเอง และสาบานกับตัวเองว่า หลังจากที่เรื่องสงบลง เขาจะลากหยวนชิงหลิงเข้าไปในห้องมืด และปล่อยให้สุนัขบ้ากัดนางสักร้อยตัว สำหรับการแก้แค้นในวันนี้ หยวนชิงหลิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก ทั้งตัวสดชื่นขึ้นมาเยอะเลย รู้สึกสบายใจไร้กังวล อย่างไรก็ตาม เมื่อมองดูเขามีใบหน้าที่เคร่งขรึม เธอจึงรู้สึกว่าเมื่อกี้กัดเขาแรงเกินไป และพูดอย่างจริงใจและตรงไปตรงมา “ขอโทษ ข้าไม่ควรกัดท่าน”อวี่เหวินห่าวมองดูดวงตาที่ใสซื่อและจริงใจของนาง พยายามดึงใจตัวเอง ห้ามใจอ่อน ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ขอโทษอย่างจริงใจ นางแค่ทำเป็นเสแสร้ง “คือ ข้าก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง ข้าขอโทษจริง ๆ ที่กลายเป็นคนบ้า” หยวนชิงหลิงยังคงขอโทษ เขาทำหน้าหงุดหงิดมาก “ข้ารู้ว่าท่านทำเพื่อข้าจริง ๆ ทั้งยังช่วยข้าแสดงละครตอนที่จวนอีก และยังจำได้ว่าตอนที่ข้าดื่มจนเมาบอกว่าอยากกลับบ้าน จริง ๆ แล้วท่านก็เป็นคนดี แต่ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มักจะหาเรื่องท่านเสมอ” อวี่เหวินห่าวพูดด้วยใบหน้าเย็นชา “ช่างเถอะ ข้าขี้เกียจคิดเล็กคิดน้อยกับเจ้าแล้ว”หยวนชิงหลิงกล่าวอย่างซึ้งใจ “ข้ารู้ว่าท่านอ๋องเป็นคน
บทล่าสุด
