บททั้งหมดของ คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!: บทที่ 401 - บทที่ 410

ผู้อำนวยการเออไวน์มองไปรอบ ๆ ห้องเพื่อทำให้แน่ใจว่าไม่มีใครจากตระกูลฮิลล์อยากจะช่วยเหลือฌอน “ฉันก็ไม่ใช่คนไม่มีเหตุผลอะไร เพราะแกทำแขนฉันหัก วันนี้ฉันเลยจะให้แกชดใช้ นอกจากนั้น ภรรยาของฉันยังโกรธที่ภรรยาของแกพยายามยั่วฉัน แต่เราลืมเรื่องนี้ไปก็ได้ ถ้าแกปล่อยให้เธอตบหน้าภรรยาของแก”แคทเธอรีนหัวเราะขึ้นเมื่อได้ยินเช่นนั้น “คุณมีหลักฐานมาพิสูจน์ว่าดิฉันพยายามยั่วคุณจริง ๆหรือเปล่าล่ะคะ? ดิฉันมั่นใจว่ามีกล้องวงจรปิดอยู่ทุกที่ ลองไปตรวจสอบภาพที่บันทึกไว้ดูสิคะ ว่าาดิฉันแตะต้องคุณจริง ๆ”ผู้อำนวยการเออร์ไวน์โกรธจัด “เธอหมายความว่ายังไง? ทำไมฉันจะต้องใส่ร้ายผู้หญิงน่าเกลียดอย่างเธอด้วย?”“ผู้อำนวยการเออร์ไวน์ผู้ทรงเกียรติไม่ต้องใส่ร้ายเธอหรอก เรื่องราวต่าง ๆ กลับกลายเป็นแย่ลง แต่เธอก็ยังจะปฏิเสธจะยอมรับการกระทำผิดของตัวเองอยู่อีก ผมคิดว่าการตบหน้าครั้งเดียวยังไม่พอด้วยซ้ำ” ดูเหมือนประธานทอมป์สันจะพยายามทำให้เรื่องแย่ลงเมลานี่แนะนำอย่างช่วยไม่ได้ “เคธี่ รีบขอโทษผู้ชายคนนั้นเร็วเข้าและสัญญาว่าเธอจะไม่ทำอย่างนั้นอีก”มุมปากของแคทเธอรีนเหยียดขึ้นเป็นรอยยิ้มประชดประชัน “ดิฉันบอกได้เลยว่าพวกค

ทั้งผู้อำนวยการเออร์ไวน์และประธานทอมป์สันรู้สึกเข่าอ่อนเมื่อนึกขึ้นได้ว่าพวกเขาทั้งคู่ได้ฉีกหน้าฌอนไปก่อนหน้านี้ ไม่มีประโยชน์ที่พวกเขาจะมาเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไปแล้วในตอนนี้“คุณชาย… คุณชายฮิลล์คนโต ผมมันมีตาหามีแวว ทำไมคุณไหมหักแขนผมเสียล่ะ?” ตอนนี้ผู้อำนวยการเออร์ไวน์เกือบจะร้องไห้อยู่รอมร่อ “หรือบางทีคุณตบหน้าผมก็ได้?”ฌอนเอื้อมมือไปจับแก้มที่มันย่องของผู้ชายคนนั้น “ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้แกจะอวดดีนักไม่ใช่เหรอ? แกพูดว่าภรรยาของฉันจับก้นแกใช่ไหม?”“คุณชายฮิลล์คนโต ผมขอโทษ” ชายคนนั้นคุกเข่าลงกับพื้น“ไปอ้อนวอนเลียมแทนสิ ดูท่าว่าเขาจะพัฒนาไมโครชิปตัวใหม่ได้ภายในหนึ่งสัปดาห์เพื่อช่วยแกได้นะ”ริมฝีปากของเขากระตุกยิ้มก่อนจะเดินจูงมือแคทเธอรีนไปที่ประตูในตอนนี้ไม่มีใครกล้าขวางเขาเอาไว้ แม้แต่ชาร์ลีและเมลานี่เองก็ยังรู้สึกร้อนรนและวิตกกังวลในขณะที่เขากำลังจะไปถึงประตู จู่ ๆ เขาก็หันกลับมามองผู้คนด้วยความเย็นชาก่อนที่สายตาจะมาหยุดที่ชาร์ลีในที่สุด “คุณชายแคมโปส ฉันจะจำเหตุการณ์ที่นายวางแผนจัดการฉันเอาไว้ตลอด”ริมฝีปากของชาร์ลีสั่นระริกอย่างไม่รู้ตัว ผลลัพธ์ที่ได้เกินความคาดหมายของเ

ในที่สุดฌอนก็ถอนริมฝีปากออกจากริมปากแดงระเรื่อของแคทเธอรีนอย่างไม่เต็มใจนัก หญิงสาวยังคงได้ลิ้มรสชาติของเขาบนริมฝีปากของเธอ เธอเงยหน้าขึ้นมองด้วยความเขินอาย และรู้สึกแปลกใจที่หน้าต่างถูกลดลงครึ่งบาน “ฉันคิดว่า… ฉันได้ยินเสียงรถขับผ่านไปก่อนหน้านี้...”หญิงสาวรู้สึกอยากจะฆ่าตัวตายเสียเดี๋ยวนั้น ก่อนหน้านี้มีใครเห็นพวกเขาหรือเปล่านะ?“อืม” แววตาของชายคนนั้นเป็นประกายก่อนที่เขาจะเผยรอยยิ้มออกมา “ไม่ผิดหรอกที่สามีภรรยาจะจูบกัน” หญิงสาวกัดริมฝีปากของเธอ ‘เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับการที่จะแต่งงานหรือยังไม่ได้แต่ง ฉันไม่ได้หน้าด้านอย่างคุณสักหน่อย’ เธอคิดในใจ“เมื่อกี้นี้... คุณจับมือผมเอาไว้ทำไม?” เขาจ้องมองไปที่เธอความอับอายเข้ามาแทนที่บนใบหน้าอันสับสนของเธอในเวลาชั่วครู่ต่อมา“ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดถึงอะไรค่ะ” เธอมองไปที่ด้านข้าง“ผมพูดถึงตอนที่ตระกูลฮิลล์สนับสนุนให้ผู้อำนวยการเออร์ไวน์หักแขนผม” เขาโน้มตัวไปหาเธอพลางหัวเราะเบา ๆ ใกล้ใบหูของเธอ “คุณสงสารผมเหรอ?”“เปล่าค่ะ เลิกหลงตัวเองเถอะค่ะ” ด้วยความอึดอัดใจ เธอจึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างกะทันหัน “คุณยังจะทำงานร่วมกับผู้อำนวยการเออร์

“ชอบรถไหมครับ?”ฌอนยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเอียงศีรษะของเขาเพื่อสังเกตปฏิกิริยาของแคทเธอรีน“ทำไมจู่ ๆ คุณก็ซื้อรถให้ฉันล่ะคะ? ฉันมีอยู่แล้วหนึ่งคันนะ” เธอพยายามอย่างเต็มที่เพื่อตั้งสติจากการล้อเล่นของเขา“รถคันนั้นมันดีไม่พอสำหรับภรรยาของผม ผมอยากให้คุณได้สิ่งที่ดีที่สุด” เขากดกุญแจรถแล้วประตูรถก็กางออกราวกับปีก เผยให้เห็นด้านในที่ตกแต่งอย่างหรูหราและสวยงาม“ฉันชอบค่ะ ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวพยักหน้ารับอย่างจริงใจเป็นเมื่อก่อนเธอคงปฏิเสธของขวัญชิ้นนี้ทว่าในตอนนี้เธอเป็นภรรยาของเขาแล้ว ดังนั้นเธอจึงรู้ว่ามันเหมาะสมที่จะรับ“แค่นั้นเอง?” เขาเลิกคิ้วแกมหยอก เห็นได้ชัดว่ายังไม่พอใจ “ไม่มีอย่างอื่นเหรอครับ?”สีหน้าแบบนั้นของเขาทำให้เธอใบหน้าแดงเห่อขึ้นมาแทน “คุณต้องการอะไรมากกว่านั้นอีกล่ะคะ? ฉันเป็นภรรยาของคุณ แล้วอะไรที่เป็นของคุณก็เป็นของฉันด้วย”“นั่นก็ถูก แม้แต่ร่างกายของผมก็ยังเป็นของคุณ” เขาโน้มตัวเข้าไปใกล้พลางดันเธอติดกับประตู หลังจากมอบจุมพิตที่เนิ่นนานและเร่าร้อน เขาก็ผละออกอย่างไม่เต็มใจ “เบบี๋ครับ คุณน่ารักขึ้นทุกวันเลยนะ” “พอแล้วนะคะ ตอนนี้ฉันต้องไปทำงานแล้ว” เธอรับมือกับผู้ช

“แคทเธอรีน อย่าล้ำเส้น นี่เป็นเรื่องระหว่างฉันกับเฟรยา” ตอนนี้แพทริครู้สึกโกรธขึ้นมาแล้ว “อย่าคิดว่าเธอจะทำตัวเย่อหยิ่งเท่าไรก็ได้เพราะตอนนี้เธอเป็นภรรยาของคุณชายฮิลล์คนโตนะ”“นี่คือสิ่งที่นายมองเพื่อนของเฟรยาสินะ… นายไม่เคยเคารพเธอและแน่นอนว่านายไม่คู่ควรกับเธอเลย”แคทเธอรีนหยิบแก้วกาแฟขึ้นมา และออกไปหลังจากพูดแบบนั้นจบ...“ฉันจะอยู่ที่แคนเบอร์ราสักพัก แล้วจะไม่กลับจนกว่าจะได้เจอเฟรยา”น้ำเสียงโกรธเคืองของเขาดังขึ้นจากด้านหลังของเธอ ทว่าเธอกลับทำหูทวนลมกับคำพูดของเขา...เมื่อกลับมาที่ออฟฟิศจู่ ๆ ฌอนก็โทรมาหาแคทเธอรีน เธอรับโทรศัพท์ขณะที่กำลังดื่มกาแฟ“ผมได้ยินมาว่าคุณไปออกเดทดื่มกาแฟกับผู้ชายคนอื่นลับหลังผม...”“อะไรคะ?” เธอบ้วนกาแฟในปากด้วยความรำคาญ “นี่คุณได้ยินมาจากแอลอีกแล้วใช่ไหมคะ?”“คราวนี้ไม่ใช่ คุณเป็นภรรยาของผมนะ แล้วชื่อนั้นทำให้คุณไม่ต่างอะไรจากคนมีชื่อเสียง ปาปารัสซี่จับตามองคุณอยู่ทุกหนทุกแห่ง แต่ผมจัดการแทรกแซงก่อนที่รูปจะหลุดไปแล้ว” ดูเหมือนว่าเขาจะเคาะนิ้วกับโต๊ะอยู่ที่อีกฝั่งหนึ่งของโทรศัพท์ “คุณไปรู้จักกับเขาได้ยังไง? ขาผมยังดูดีกว่าหน้าตาน่าเกลียดของเขา