บททั้งหมดของ คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!: บทที่ 421 - บทที่ 430

“คุณผู้หญิง คุณชายฮิลล์คนโต...” เสียงของเฮดลีย์ฟังดูกระวนกระวายใจ แต่เขาไม่รู้ว่าจะเริ่มจากที่ตรงไหน“ฉันรู้เรื่องทุกอย่างจากป้าจัสมินแล้ว ฉันไม่ได้รังเกียจอาการป่วยของเขาเลย” แคทเธอรีนรู้ดีว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“หลังจากที่คุณชายคนโตได้เห็นข่าว เขาก็ขับรถออกไปตามลำพังครับ เราไม่รู้ว่าเขาไปที่ไหน และกำลังตามหาเขาทุกที่ครับ ผมคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติกับอารมณ์ของเขา อาการป่วยของคุณชายอาจจะกำเริบขึ้น แล้วผมก็สงสัยว่าเขาจะไปหารองประธานฮิลล์”“คุณลีอาเหรอคะ?”“ครับ ตอนที่เขาเห็นข่าวเมื่อสักครู่นี้ ผมได้ยินคุณชายพูดพึมพำบางอย่างที่ฟังเหมือน ‘เรื่องนี้ต้องเป็นฝีมือของคุณลีอา’ ด้วยท่าทางน่ากลัวครับ ถ้าคุณลีอามีส่วนเกี่ยวข้อง เขาจะควบคุมอารมณ์ของเขาไม่ได้” เฮดลีย์พูดอย่างใจร้อน “ตอนนี้ผมกำลังขับรถไปหารองประธานฮิลล์อยู่ครับ”“ช่วยส่งที่อยู่ให้ฉันด้วย ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”แคทเธอรีนหยิบกุญแจรถแล้วรีบออกไป...ในคฤหาสน์ส่วนตัวเมื่อลีอาเห็นข่าวเกี่ยวกับอาการป่วยของฌอนอยู่เต็มอินเตอร์เน็ตไปหมด เธอจึงรีบโทรหาวาเลรี่ทันที “เธอเป็นคนปล่อยภาพหรือเปล่า?”“พี่ใหญ่ ตอนนี้พี่กำลังสงสัยฉันอยู่เหรอ?”

แคทเธอรีนกอดเขาเอาไว้ทันที พลางกระซิบชิดข้างหูของเขา “ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่จากไปไหนค่ะ เมื่อคุณฟื้นขึ้นมา ฉันจะทำหมูย่างให้คุณทานนะคะ”คิ้วของเขาที่ขมวดกันแน่นค่อย ๆ คลายลง เขาหมดสติลง และดูราวกับเด็กที่กำลังหลับสนิท ไม่มีใครจินตนาการได้ว่าเขาคือคนไข้ที่ป่วยเสียสติไปเมื่อสักครู่นี้ลีอานั่งลงบนพื้นหลังจากได้รับการช่วยเหลือ แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานแล้ว ใบหน้าของเธอก็ยังคงซีดเผือดอยู่เลียมวิ่งเข้าไปช่วยเธอ “คุณแม่ครับ ผมติดต่อโรงพยาบาลจิตเวชแล้ว พวกเขากำลังส่งรถมารับฌอนไปครับ”ลีอานิ่งอึ้งไปแคทเธอรีนจ้องมองเขา “ใครสั่งให้คุณโทร?”เลียมพูดตามตรง “ถ้าเราไม่ส่งเขาไปรักษา ด้วยอาการป่วยในปัจจุบันของเขา คุณอยากตายหรือไง?”“เขาพูดถูกนะ เมื่อกี้นี้มันน่ากลัวมาก” เมสันจับมือของลีอาพลางพูดขึ้นด้วยความกลัว “ผมกลัวจนแทบเสียสติ อีกนิดเดียวเท่านั้นเขาก็จะผลักคุณลงไปแล้ว ครั้งนี้เป็นคุณ แต่เมื่ออาการป่วยของเขากำเริบขึ้นมาอีกครั้ง ใครจะเป็นคนถัดไป...”เขาพูดอย่างลังเล ทว่าลีอากลับส่ายหน้า “ส่งเขาไปรักษาที่โรงพยาบาลจะดีกว่า ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยรักษามาก่อน...”แคทเธอรีนทนฟังไม่ได้อีกแล้ว “นี่คุณไม่ได้

แคทเธอรีนรู้สึกขมขื่น “ใช่ค่ะ ฉันควรจะโกรธแค้นเขา ฉันควรจะโกรธเขาที่ไม่เชื่อใจฉันที่เมลเบิร์น และทำให้ฉันอับอายครั้งแล้วครั้งเล่า และที่ทำร้ายฉัน แต่ถึงอย่างไร ฉันก็อดเป็นห่วงเขาไม่ได้เมื่อฉันรู้ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับเขาบ้าง มันทำให้ฉันเจ็บปวดเมื่อได้รู้ว่าวัยเด็กของเขาแสนจะลำบาก ฉันหลอกตัวเองให้เชื่อว่าฉันไม่มีความรู้สึกอะไรกับเขาแล้ว แต่ฉันโกหกหัวใจของฉันไม่ได้ ยิ่งฉันอยู่ใกล้ชิดกับเขามากเท่าไร ฉันก็ยิ่งตกหลุมรักเขามากขึ้นเท่านั้น”เธอมองชายที่นอนหมดสติอยู่บนเตียงด้วยความรักเรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป นับจากนี้เป็นต้นไป เธออยากทำดีกับเขาตอนนี้โจเอลอยู่ในอาการโคม่า ฌอนเป็นครอบครัวเพียงคนเดียวของเธอสีหน้าของเชสเตอร์ดูโล่งใจ ทว่าเฮดลีย์ที่อยู่ข้าง ๆ เขาดูกังวล “ถ้าคุณชายฮิลล์ทำงานไม่ได้ แล้วงานแถลงข่าวเกี่ยวกับไมโครชิปจะเกิดขึ้นได้ยังไงครับ? ยิ่งไปกว่านั้น ข่าวเกี่ยวกับอาการป่วยทางจิตของคุณชายฮิลล์กำลังแพร่กระจายลุกลามไปกันใหญ่ เราต้องทำให้ความวุ่นวายซาลง”แคทเธอรีนตกใจ “ไม่มีคนอื่นที่ดูแลฌอนนาราห์ คอร์ปอเรชั่นในช่วงเวลาแบบนี้ได้เลยเหรอคะ?”“มีครับ แต่ได้มีการประกาศออ

“...”คำถามของแคทเธอรีนได้รับความเงียบตอบกลับมา“เอาล่ะค่ะ ในที่สุดตอนนี้ดิฉันก็มีโอกาสได้พูด ในเรื่องของอาการป่วยของฌอนนะคะ เป็นเรื่องจริงค่ะ แต่เขาไม่ได้ทำร้ายพี่เลี้ยงของเขาโดยไม่มีเหตุผลนะคะ นี่เป็นรายงานทางการแพทย์เกี่ยวกับการรักษาของฌอนตอนที่เขาอายุแปดขวบ เขาได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคซึมเศร้าและมีภาวะผิดปกติทางจิตใจหลังจากประสบกับสถานการณ์รุนแรง เพราะเขาต้องทนทุกข์จากการถูกทารุณกรรมมาเป็นเวลานาน ด้วยความจริงที่ว่าเขาถูกพี่เลี้ยงทำร้ายมานานแล้ว”แคทเธอรีนชำเลืองมองหลังเวที แล้วภาพวิดีโอเก่า ๆ ก็ปรากฏขึ้นบนจอภาพในที่เกิดเหตุ พบเจ้าหน้าที่ตำรวจกำลังสอบปากคำหญิงวัยกลางคนที่มีผมเผ้ารุงรังและมีริ้วรอยบนใบหน้า “คุณทำยังไงเมื่อเขาร้องไห้?”“ฉันจะถอดเสื้อผ้าของเขาและขังเขาเอาไว้ในตู้”“นานแค่ไหนที่คุณขังเขาเอาไว้?”“ปกติก็หนึ่งวันถึงสองวัน ตระกูลฮิลล์ไม่ได้สนใจเขา เลยไม่มีใครรู้ เขาไม่ตายหลังจากที่ไม่ได้กินอาหารมาสองวัน”เจ้าหน้าที่ตำรวจโมโหมาก “คุณทำแบบนั้นในฤดูหนาวด้วยเหรอ?”“ใช่ เมื่อฉันสังเกตเห็นว่าเขาหมดสติไปเพราะความหนาว ฉันจะรีบดึงเขาออกมาทันทีและบอกกับพวกตระกูลฮิลล์ว่าเ

ฌอนมีสีหน้าไม่เห็นด้วย “นายทำงานให้ฉันมาตั้งนานแล้วนะ ถ้านายจัดการเรื่องนี้ไม่ได้ นายก็ไม่ควรทำงานให้ฉันอีกต่อไป”“...”ตอนนี้เฮดลีย์และเชสเตอร์ต่างปิดปากเงียบ ดูเหมือนภรรยาของเขาจะเป็นคนที่สำคัญที่สุดสำหรับเขา เธอเป็นคนที่มีส่วนร่วมมากที่สุดและไม่มีใครเทียบได้...งานแถลงข่าวดำเนินไปกว่าสามชั่วโมงหลังจากที่งานแถลงข่าวเสร็จสิ้นแล้ว แคทเธอรีนก็กลับมายังวิลล่าริมทะเลเมื่อคนขับเปิดประตูรถ เธอลงจากรถแล้วก็เห็นฌอนยืนอยู่ที่สนามหญ้าข้างสระว่ายน้ำ เขาสวมกางเกงลำลองเนื้อนุ่ม และเสื้อเชิ้ตโดยไม่ได้ยัดชายเสื้อเข้าไปในกางเกงเช่นปกติ การแต่งกายแบบนี้ทำให้เขาดูผ่อนคลายลมทะเลพัดผ่านเสื้อของเขาแล้วผมสีดำก็หล่นลงมาปรกหน้าผากเมื่อมองแวบแรก เขาดูเด็กลงไปกว่าอายุจริงของเขาถึงสิบปี เขาดูเหมือนนักศึกษามหาวิทยาลัย ดูไร้เดียงสาและหมดจด ทว่าสีผิวของเขานั้นดูซีดเซียวเกินไปในตอนนั้นเอง แคทเธอรีนเริ่มรู้สึกใจอ่อนท่ามกลางความสับสนในใจของเธอเธอเดินเข้าไปหาฌอนช้า ๆ พลางกะพริบตา “ขอโทษนะคะที่ยอมรับเรื่องอาการป่วยของคุณในที่สาธารณะ คุณจะดุฉันไหมคะ?”ฌอนยกมือขึ้นลูบผมของเธอ พลางกอดเธอเอาไว้ “คุณเก่งขึ