All Chapters of คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!: Chapter 441 - Chapter 450

แคทเธอรีนรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก เธอไม่อาจพูดได้ว่าเธอไม่มีความสุขเพราะนามสกุลของพยาบาลคนนั้นคือแลงลีย์อย่างไรก็ตาม เธอไม่โอเคที่จะแสร้งเป็นเป็นคนใจกว้าง “ฉันไม่คาดคิดว่าคุณจะเชื่อฟังเด็กสาวคนนั้น” เธอพูดพร้อมกับทำหน้าบึ้งฌอนเลิกคิ้วก่อนจะก้มลงไปหอมริมฝีปากของเธอ “อืม ผมคิดว่าผมได้กลิ่นความหึงหวงนะ”“ฉันจริงจังนะคะ” เธอตบหลังเขาอย่างขี้เล่นแรงกดเบา ๆ รู้สึกเหมือนจั๊กจี้มากกว่าการตบเขาจับมือเธอทันทีและจุ๊บมันเล็กน้อย “ในอดีตผมไม่เคยเชื่อฟังเลย และอาจจะไล่ตะเพิดออกไปด้วย ถ้ามีความคิดที่จะมีพยาบาลจากโรงพยาบาลจิตเวชมาอยู่ใกล้ ๆ อย่างไรก็ตาม ผมอยากหายป่วยเร็ว ๆ เพื่อคุณ ดังนั้นผมจึงต้องทำการรักษา ผมไม่อยากทำอะไรที่จะทำให้คุณเจ็บปวดอีก คุณเข้าใจใช่ไหม?”เธอกัดริมฝีปาก จู่ ๆ เธอก็รู้สึกแย่ที่ใจแคบ “ฉันเข้าใจแล้วค่ะ แต่ทำไมคุณไม่หาคนที่แก่กว่า หรืออาจจะเป็นพยาบาลชายล่ะคะ? ฉันทำงานที่ออฟฟิศและปล่อยให้คุณอยู่บ้านตามลำพังกับหญิงสาว...”ชายหนุ่มยิ้มก่อนจะยกคางขึ้นเพื่อให้สายตาทั้งสองประสานกัน “คุณหึงจริง ๆ เหรอ?”“ฌอน ฮิลล์!” เธอจ้องมองเขาด้วยแก้มแดง “หยุดเลยนะ”“ไม่ว่าเลขาหรือพนักง

“เมลานี่ ฟังนะ พ่อของแกอยากจะหย่ากับฉันในอีกไม่นาน เขาจะให้หุ้นของยูล คอร์ปอเรชั่นกับแกแค่ 5 เปอร์เซ็นต์ แต่ให้ 35 เปอร์เซ็นต์ กับแคทเธอรีน ฉันทำทั้งหมดนี้เพื่อแก” นิโคลาตะโกนทั้งน้ำตาและจับไหล่ลูกสาวของเธอไว้ดวงตาของเมลานี่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง “พ่อของหนู... ทำไม? ทำไมเขาถึงทำแบบนั้นกับหนูกันคะ?”“นั่นน่ะสิ” นิโคลาพูดอย่างข้องใจ “พวกเราทั้งคู่จะไม่มีที่ยืนในสังคมของแคนเบอร์ราด้วยส่วนแบ่งหุ้นแค่ 5 เปอร์เซ็นต์ แม้แต่ชาร์ลีก็จะเปลี่ยนใจที่จะอยู่กับลูกต่อ”เมลานี่กัดริมฝีปากของเธอ เธอไม่อยากสัมผัสความเจ็บปวดในการถูกทอดทิ้งอีกครั้ง “แม่คะ ทำไมทุกคนถึงเอนเอียงไปทางแคทเธอรีน? หนูไม่ใช่ลูกสาวของพ่อจริง ๆ เหรอ? แล้วใครเป็นพ่อของหนูล่ะคะ?”“หยุดร้องไห้ พ่อของแกจะยกยูล คอร์ปอเรชั่นให้แก” นิโคลากอดลูกสาวของเธอแน่น “แกจะรู้ความจริงเร็ว ๆ นี้”...เฮดลีย์ยื่นข้อมูลที่เขารวบรวมจากยูล คอร์ปอเรชั่นให้กับแคทเธอรีนเมื่อเร็ว ๆ นี้ เดเมียนกำลังใช้เวลาที่ได้รับการสนับสนุนจากการโหวตคะแนนเสียงของผู้ถือหุ้น เขายังไล่ผู้ช่วยที่น่าเชื่อถือของโจเอลออกด้วยข้ออ้างแบบมั่ว ๆในเวลาน้อยกว่าครึ่งเดือน เขาค

“คุณสวยมาก” แคทเธอรีนชมอย่างจริงใจ“เป็นเกียรติที่ได้รับคำชมจากคุณนายฮิลล์” รอยยิ้มจาง ๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าของหญิงสาว“คุณรู้ว่าฉันเป็นใคร?” แคทเธอรีนรู้สึกแปลกใจ “เอ่อ หลายคนเห็นฉันจากงานแถลงข่าว มันยากที่จะลืมใบหน้านี้”ผู้หญิงอีกคนขมวดคิ้ว “ฉันคิดว่าความงามภายในเอาชนะรูปร่างหน้าตาได้”“ฮ่าฮ่า ฉันเห็นด้วย” แคทเธอรีนหัวเราะคิกคัก “นี่เกิดอะไรขึ้น?”“รถของฉันเกือบชนขอบตอนที่ฉันขับผ่านรถคันอื่นเมื่อครู่และบังเอิญตกลงไปในหล่ม ฉันลองหลายครั้งแล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถเอามันขึ้นมาได้” เธอฝืนยิ้มอย่างขมขื่นแคทเธอรีนเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ “ฉันคิดว่าฉันช่วยได้ ส่งกุญแจของคุณมา”ผู้หญิงอีกคนส่งกุญแจของเธออย่างสงสัยแคทเธอรีนวางก้อนหินก้อนใหญ่ไว้ใต้ยางรถก่อนที่เธอจะขึ้นรถ เธอเหยียบคันเร่งและรถก็ออกจากบริเวณที่เป็นโคลนภายในไม่กี่วินาที“ฉันไม่รู้เลยว่าคุณนายฮิลล์เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านรถยนต์ ขอบคุณคะ” คำพูดขอบคุณเป็นนัย ๆ แวบผ่านดวงตาของผู้หญิงคนนั้น“ไม่เป็นไรเลย” แคทเธอรีนหันกลับเพื่อกลับไปที่รถของเธอแอลรีบขึ้นรถและขับออกไปอย่างรวดเร็วอย่างไรก็ตาม ความคิดแปลก ๆ ผุดขึ้นในใจของแคทเธอรีน แอลอยู่

เชลลีรีบตอบ แต่แคทเธอรีนขัดจังหวะขึ้นก่อนที่เธอจะพูดจบ “ในเมื่อเราจ่ายเงินให้เธอทำงาน ไม่ใช่ว่ามันก็สมเหตุสมผลแล้วเหรอที่เธอจะให้ความเคารพ? คุณจ่ายเงินให้แม่บ้านและพนักงานรักษาความปลอดภัยเพื่อดูแลบ้านคุณด้วยเช่นกันนี่ แล้วนั่นหมายความว่าพวกเขาจะปฏิบัติต่อคุณอย่างไม่เคารพได้อย่างนั้นเหรอ?”ร็อดนีย์ก็อารมณ์เสียเช่นกัน “แคทเธอรีน พอได้หรือยัง? ผมเคยทำอะไรให้คุณไม่พอใจ? คุณเอาแต่ฉีกหน้าผม ผมจะบอกคุณว่าเชลลีต่างจากคนอื่น...”“ร็อดนีย์” ฌอนขัดจังหวะประโยคของเขาด้วยเสียงต่ำ “เคธี่เป็นภรรยาของฉัน สุภาพกับพี่สะใภ้ของนายหน่อย”แคทเธอรีนขมวดคิ้ว สงสัยว่าร็อดนีย์กำลังวางแผนจะพูดอะไรต่างจากคนอื่น?เชลลีแตกต่างกันอย่างไร?ร็อดนีย์ตอบกลับด้วยเสียงแหบพร่าว่า “นายควรควบคุมเธอ ถ้าเธอมีอะไรจะพูด เธอก็ควรจะพูดมันแทนที่จะพูดประชดประชัน”“ฉันคิดว่าฉันพูดตรงพอนะ” แคทเธอรีนเถียงอย่างไม่ใส่ใจ“คุณ...”“เคธี่ ย่างผักให้ผมหน่อย” ฌอนดึงแคทเธอรีนออกไปทันที “ไปตรงนั้นกันเถอะ”“...ก็ได้” ท้ายที่สุด แคทเธอรีนก็พิจารณาว่าร็อดนีย์เป็นเพื่อนของฌอน หากเธอเอาแต่โกรธ เรื่องนี้มันก็จะไม่เป็นประโยชน์กับเธอเช่นกัน

“พอแล้ว แชริตี้ หยุดทำให้ฌอนและภรรยาของเขาแยกออกจากกัน”ในที่สุดเชสเตอร์ซึ่งยืนอยู่ข้างเตาย่างบาร์บีคิวก็พูดขึ้น เขาแต่งกายด้วยเสื้อผ้าลำลอง จมูกโด่งของเขาแสดงออกถึงความสูงส่งและความสง่างาม อย่างไรก็ตาม ดวงตาของเขาสะท้อนถึงความเกลียดชังที่รุนแรง “คุณยังคงปากจัดเหมือนเดิม น่ารำคาญชะมัด!”คำพูดของเขาทิ่มแทงแชริตี้อยู่ในหัวใจผู้ชายคนนั้นตอนนี้ดูดีกว่ามาก แต่ความเกลียดชังของเขาที่มีต่อเธอยังคงเหมือนเดิมรอยยิ้มเยือกเย็นยกขึ้นที่มุมปากของเธอ “ฉันพยายามที่จะหลีกเลี่ยงพวกคุณมาหลายปีแล้ว เท่าที่ฉันจำได้ ฉันไม่คิดว่าฉันเคยทำอะไรไว้กับพวกคุณด้วย แต่ทำไมจู่ ๆ พวกคุณถึงจับผิดกับนีสัน คอร์ปอเรชั่น? คุณชายใหญ่ฮิลล์ ไมโครชิปมีความสำคัญจริง ๆ สำหรับเรา ฉันขอร้องคุณ...”“มันเกี่ยวอะไรกับผม?” ท่าทางของฌอนแสดงถึงความเฉยเมยใบหน้าสวยของชาริตี้ซีดจางการเห็นแชริตี้ที่สิ้นหวังทำให้แคทเธอรีนนึกถึงวันเก่า ๆ ของเธอ“คุณชายใหญ่ฮิลล์ คุณจะพิจารณาคำขอร้องของฉันไหม ถ้าฉันคุกเข่าขอร้องคุณ?” แชริตี้จ้องไปที่แผ่นหลังของฌอนด้วยความผิดหวังร็อดนีย์พูดอย่างโหดร้ายว่า “การขอร้องไม่มีประโยชน์อะไร แชริตี้ นี่มันข