All Chapters of คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!: Chapter 451 - Chapter 460

“ยากนักหรือไงคะ ที่จะยกตัวอย่าง? เธอไปทำร้ายแฟนเก่าของคุณหรืออะไรคะ?” แคทเธอรีนอดไม่ได้ที่จะแขวะฌอนฌอนสะดุ้งทั้งร่าง เขาหันไปมองแคทเธอรีน “คุณเลิกคิดมากสักทีได้ไหม? คุณเลือกที่จะทะเลาะกับผมเพราะผู้หญิงคนอื่นใช่ไหม? มีเหตุผลอะไร?”“ฉันทะเลาะกับคุณงั้นเหรอ?” แคทเธอรีนฉีกยิ้ม แม้ว่ามันจะเต็มไปด้วยความเย็นชาที่แผ่ออกมาก็ตาม “ฉันพยายามจะคุยกับคุณด้วยเหตุผล แต่คุณเป็นคนที่ไม่ยอมตอบคำถามของฉันเอง”“ผมไม่อยากมานั่งเถียงกับคุณ ผมหิว ผมอยากทานข้าว” ฌอนเดินไปที่ประตู“คุณตอบคำถามเมื่อกี้ของฉันได้ไหม? คุณสามคนพยายามจะหลอกลวงฉันหรือเปล่า?” แคทเธอรีนพูดย้ำทุกคำขณะที่เธอจ้องมองแผ่นหลังของเขาฌอนหันกลับมาอีกครั้งพลางหรี่ดวงตาลึกที่เต็มไปด้วยความโกรธลง “ผมต้องพูดซ้ำอีกสักกี่ครั้ง? คำพูดของแชริตี้เชื่อถือไม่ได้ ก็เห็น ๆ อยู่ว่าเธอพยายามแยกเราออกจากกัน เลิกถามคำถามไร้สาระสักที ไม่อย่างนั้นผมจะไม่ไว้ใจคุณ” แคทเธอรีนรู้สึกจนปัญญาเมื่อต้องเผชิญหน้ากับคำต่อว่าของฌอนเธอไม่ได้ตั้งใจจะสงสัย ทว่าแคทเธอรีนก็ไม่อาจลืมความเห็นอกเห็นใจที่แชริตี้มอบให้เธอ หลังจากที่เธอได้เห็นเชลลี “ก็ได้ค่ะ เลิกเถียงเรื่องแ

แคทเธอรีนถามขึ้นด้วยความสงสัย “แล้วภรรยาเก่าของบอริสมีลูกไหม?”“พอเธอถามถึงลูกของผู้หญิงคนนั้นขึ้นมา ทำให้ฉันรู้สึกประสาทเสีย” เฟรยาพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิด “สองสามวันก่อนฉันไปงานสังสรรค์มา แล้วโทมัส นีสัน ก็มีท่าทางสนใจฉัน แล้วตั้งแต่นั้นมา เขาก็คอยตามตอแยฉันไม่เลิกเลย เขาโคตรน่ารำคาญ”“โทมัส นีสัน เหรอ?” แคทเธอรีนขมวดคิ้ว “ชื่อนี้ฟังดูคุ้น ๆ”เมื่อคิดออก แคทเธอรีนก็ผุดลุกขึ้นในทันที “ฉันจำได้แล้ว ตอนที่ฉันอยู่ที่เมลเบิร์น คนที่ชื่อ ฮิวจ์ จิวเวลอยากฆ่าฉัน แต่โชคดีที่เวสลีย์มาช่วยฉันเอาไว้ ต่อมาฉันรู้มาจากตำรวจว่า โทมัส นีสันจากตระกูลนีสันในแคนเบอร์ราชอบลิลี่ จิวเวล น้องสาวของฮิวจ์ จิวเวล โทมัสใช้เล่ห์เลี่ยมหลอกล่อเธอ และทำให้ลิลี่กระโดดตึกในที่สุด ตระกูลจิวเวลจึงทำการฟ้องโทมัส แต่ฌอนว่าความให้คดีของเขาจนชนะในที่สุด” “ตายแล้ว ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นคนสารเลวแบบนั้น”เฟรยาอึ้งไป “ทำไมเขาถึงเลือกจะมาตามตอแยฉันล่ะ? ทำไมฉันต้องโชคร้ายแบบนี้ด้วย!”“เขาไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหนใช่ไหม?” แคทเธอรีนรู้สึกเป็นห่วงเธอขึ้นมา“เขารู้ ฉันไม่รู้ว่าเขารู้ที่อยู่ของฉันได้ยังไง แต่ในช่วงสองวันที่ผ่านมาเขา

ถึงอย่างไร เวสลีย์ก็ก้มศีรษะของเขาและสบตากับแคทเธอรีน สายตาของเขาเต็มไปด้วยความรัก “เราไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”“ผมเห็นคุณตอนที่ผมเลิกงานเมื่อกี้นี้ ผมเลยอดไม่ได้ที่จะตามคุณมาที่นี่” เวสลีย์ตอบเศร้า ๆ “คุณเป็นยังไงบ้างครับ? ผมสังเกตว่าตอนนี้คุณดูไม่ค่อยมีความสุข...”“ไม่ใช่หรอกค่ะ ฉันแค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย” แคทเธอรีนปฏิเสธอย่างชัดเจน“นั่นสิครับ ตอนนี้คุณก็ได้อยู่กับผู้ชายที่คุณรัก คุณควรจะมีความสุข” เวสลีย์หัวเราะด้วยท่าทางขัดแย้งกับตัวเอง“ขอโทษนะคะ เวสลีย์...” แคทเธอรีนเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดที่ท่วมท้นหัวใจ“แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่ผมมาที่นี่ตอนนี้เพื่อพูดว่าไม่เป็นไร” รอยยิ้มเศร้า ๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าของเวสลีย์ เขาหยิบไอศกรีมจากที่เสิร์ฟและส่งให้เธอ“พอดีมีเรื่องต้องจัดการน่ะค่ะ ลาก่อนนะคะ” แคทเธอรีนหาข้ออ้างที่น่าขายหน้า เพราะเธอไม่อยากเผชิญหน้ากับเขา“ไม่อยากนั่งกับผมสักหน่อยเหรอครับ? แคทเธอรีน อย่าใจร้ายกับผมนักเลย” ใบหน้าของเวสลีย์แฝงไปด้วยความอ้อนวอนแกมขอร้องแคทเธอรีนจึงไม่อาจบังคับให้ตัวเองใจร้ายกับเขาได้หลังจากที่ทั้งคู่นั่งลง เธอก็ได้ฟังเวสลีย์พูดถึงชีวิตของเขาและปัญ

ป้าจัสมินสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ ฌอนทุบทำลายข้าวของทุกอย่างในห้องรับประทานอาหารและห้องนั่งเล่นเหมือนคนบ้า ทั้งยังมีเลือดไหลออกมาจากมือของเขาอีกด้วยป้าจัสมินรีบโทรหาแคทเธอรีนทันที ทว่าเธอไม่รับสายเมื่อเห็นว่าผู้ชายคนนั้นดูราวกับจะควบคุมตัวเองไม่ได้เข้าไปทุกที เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกเสียจากต้องโทรหาเชลลีเธอไม่รู้ว่าเธอจะรับมือกับอาการป่วยของคุณชายคนโตยังไง เธอจำพยาบาลที่ดูแลเขาเมื่อเร็ว ๆ นี้ได้เป็นอย่างดี...หลังจากออกมาจากเคเอฟซีแคทเธอรีนก็เดินไปตามถนนโดยลำพังอย่างเหม่อลอย เธอลืมแม้กระทั่งรถของตัวเองด้วยซ้ำเธอเดินอยู่นาน เมื่อเธอรู้สึกตัว เธอก็สังเกตว่าเธออยู่ที่ทางเข้าของซาร่า วันเดอร์แลนด์ดอกไม้ไฟที่สวยงามได้ถูกจุดขึ้นเหนือปราสาทเธอมองดูด้วยความรู้สึกที่ว่างเปล่า เมื่อคู่รักเดินผ่านเธอไป“ดอกไม้ไฟสวยมากเลยนะ”“ใช่ คุณรู้ไหมว่าทำไมมันถึงถูกจุดแสดงขึ้นเวลานี้ทุกสัปดาห์?”“ตอนนี้กี่โมงแล้ว? ขอฉันดูหน่อย 08:31 น. วันศุกร์ 831... 8 ตัวอักษร 3 คำ 1 ความหมาย… หมายถึงฉันรักคุณเหรอ?”“ฮ่า ๆ คนเก่ง ฉันได้ยินมาว่าเศรษฐีคนหนึ่งสร้างสวนสนุกแห่งนี้ขึ้นมาให้แฟนของเขาเมื่อหลายปี

ชั่ว... ชั่ว...คำพูดที่แฝงด้วยความเกลียดชังดังก้องอยู่ในสมองของฌอน เขารีบยกมือขึ้นปิดหูเพื่อไม่ให้ได้ยินคำพูดเหล่านั้นเขาไม่อยากได้ยินผู้หญิงที่เขารักเรียกเขาด้วยชื่อแบบนั้นเขารู้ว่าเขาป่วย ทว่าตอนนี้แม้แต่แคทเธอรีนก็ยังเกลียดเขาเมื่อเหตุการณ์สับสนวุ่นวายเกิดขึ้น ป้าจัสมินก็เดินเข้ามาคว้าแขนของเขาเอาไว้ “คุณชายคนโตคะ คุณชายทำกับคุณผู้หญิงแบบนี้ไม่ได้นะคะ เธอพูดแบบนั้นออกไปโดยไม่รู้ตัว เพียงเพราะเธอหึงเมื่อคุณอยู่ใกล้ชิดกับเชลลีเท่านั้น...”ทว่าในตอนนี้ฌอนไม่ต่างอะไรจากคนเสียสติ เขาไม่เพียงแค่ไม่ฟังเธอเท่านั้น แต่ยังผลักป้าจัสมินอย่างแรงจนทำให้ศีรษะของเธอกระแทกพื้นและสลบไปเชลลีรีบตีหัวเขา เขาเงียบเสียงลงและหมดสติไปในที่สุดห้องนั่งเล่นตกอยู่ในความเงียบทันที เสียงเดียวที่ได้ยินคือเสียงตะโกนขอความช่วยเหลือของแคทเธอรีนที่ดังมาจากห้องใต้ดิน มุมปากของเชลลีเหยียดเป็นรอยยิ้มที่เย็นชา ในขณะที่แววตาของเธอเผยให้เห็นความเกลียดชังอันแรงกล้า‘แคทเธอรีน โจนส์ ฉันพนันได้เลยว่าเธอต้องไม่เคยเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นนี้’...ในห้องใต้ดินแคทเธอรีนกรีดร้องออกมาจนกระทั่งเสียงของเธอแหบแห้ง ทว่าก็ย