Lahat ng Kabanata ng One Question: Why?: Kabanata 1 - Kabanata 10

Xeia's POV "Dito kaya?" tanong sa akin ni Colline. "Masyado namang malayo 'yan, frenny," tugon ko. Nandito kami ngayon sa hospital room ni tatay at naghahanap ng pwede kong pasukan na trabaho, online, para sa pampagamot ni tatay. Mahigit isang linggo na ang nakararaan nang mangyari ang aksidente. No'ng nangyari 'yon ay agad dumating ang ambulansyang tinawagan ni Colline. Sinakay agad siya sa sasakyan at sumama kami papunta sa hospital. Wala akong ibang ginawa no'n kundi sambitin ang pangalan ni tatay habang umiiyak. Panay naman pagpapatahan ni Colline sa akin kahit siya'y umiiyak na rin. Pag-dating namin sa hospital ay agad ipinasok si tatay. Makalipas ng ilang oars ay lumabas na ang doktor. "Ano na pong nangyari kay tatay?" tanong ko sa doktor pagkalabas niya ng emergency room. "Kayo ho ba ang pamilya ng pasyente?" "Opo, anak niya po ako," sagot ko sa kaniya. "Ganito ho kasi..." Napalunok at napayuko ako sa sasabihin niya. Bumalik na naman sa isip ko 'yung mga nangyari kanina

Xeia's POV "Siguraduhin mong pupunta ka sa eighteenth birthday ko, ha?" Kanina pa 'yan sinasabi ni Colline kay Jung-Hyun, simula nung dumating siya rito hanggang sa babalik na siya sa Korea. Two days lang siyang nag-stay rito, katulad ng sinabi niya ay hanggang sa ma-discharge si tatay. "Para kang sirang plaka. Paulit ulit?" nakakunot noong sabi ni Jung-Hyun, naiirita na ata. Sa dalawang araw niya na nanatili sa Pilipinas ay wala siyang ibang ginawa kundi matulog ng matulog sa sofa ng kwarto ni tatay. Hindi na siya nag-condo dahil gastos raw. Ang dami namang pera hindi nag-condo. Okay na raw siya sa sofa, dalawang araw lang naman, e. Pagkalapag ng eroplanong sinasakyan niya ay diretso na raw siya sa hospital no'n. "Hoy! Tulog ka na lang ng tulog riyan," sigaw ni Colline sa kaniya. "Di ka ba pinapatulog sa Korea, ha? Sino manager mo?" "Mamaya mo na ako kausapin," inaantok pa niyang sagot. Nakahiga siya sa sofa ngayon, nakatalikod sa amin. May nakapatong na unan sa kanan niyang teng

Xeia's POV "Tara na, Xeia, baka matuluyan tayong ma-late." Hinila ako ni Colline pa-kanan dahil doon kami mag-e-exam. Aakyat kami sa ika-anim na palapag ng building gamit ang hagdan, alangan lumipad kami diba? May anim na palapag ang bawat building dito. Umakyat na kami ng hagdan."Wait lang, Frenny. Hinihingal ako," pagod kong sabi. Tumigil kami, nasa fourth floor na kami. Hinihingal akong sumandal sa pader, kinuha ko ang dala kong tubig at ininom 'yon. Maliban sa pagod sa pag-akyat ay ang init pa! Ang dami kayang tao. 'Bat kasi pinagsabay-sabay nila?! "Dalawang floor na lang, Frenny. Ano ka ba!" Hinila ulit niya 'ko pero hindi ako nagpahila sa kaniya. "Magkakatotoo ata 'yung sinabi mo kanina na 'Sinusundo na kita'," sabi ko sa kaniya. Baka pagkatungtong namin ng ika-anim na palapag ay liwanag na ang sasalubong sa amin. "Ang OA naman! Kaya mo 'yan!" sigaw niya. Huminga muna ako ng malalim at saka nagpatuloy sa pag-akyat. Nang makarating na kami sa sixth floor ay nakahinga ako ng m

Xeia's POV "May problema ba?" May biglang lumabas sa may pinto. Galing ata siya sa kusina. Siya siguro ang manager nitong cafe. "Ah, Ma'am Atienza. May mag-aaply ho," ani ni ateng cashier. "Mag-aaply ng trabaho, waitress po." "Madi. Ma'am Madi, ayoko ng ma'am Atienza. Okay?" "Sige po, ma'am... Madi," sabi niya. Nilingon naman kami sa babaeng tinawag niyang Ma'am Madi. Tinignan ako mula ulo hanggang paa na para bang nanghuhusga. Makatingin naman 'to. Makikita sa mukha niya ang pagiging masungit. Pang-masungit ang itsura ng kilay niya. May salamin rin siya na dumagdag sa pagkamataray na mukha niya. "Ang ganda-ganda mong bata, mag-we-waitress ka lang?" aniya. Ano namang problema sa pag-we-waitress? Disenteng trabaho naman 'yon. At teka, haha, tinawag niya akong magandang bata? Aba! Mas malinaw ang mga mata ni ma'am kaysa kay Collin, ha? "Ah, opo. Kailangan ko po kasi, e," tugon ko. Nilingon ko ang loob ng cafe at maraming mga tao dito. Dinadayo talaga 'to. "Sorry pero may nakuha n

Xeia's POV "Frenny! Frenny!" sigaw ni Colline, nasa labas pa siya ng bahay pero rinig na rinig ko na ang boses niya. Nagulat naman ako sa pagdating niya rito sa bahay. Limang araw na ang lumipas nung nag-entrance exam kami sa Lakestone University. Nung pinayagan na ako ni tatay na tanggapin ang offer ni Ms. Atienza ay tinawagan ko siya sa para sabihin na pumapayag na ako, binigyan niya ako ng calling card niya nung nasa cafe kami. Bukas ay magsisimula na raw akong magtrabaho sa kanila. "Bakit ka ba sumisigaw? Ang aga-aga, e," tanong ko nang dumaretso siya rito sa kusina, nakabukas naman ang pinto, e. Nilingon ko siya dahil nakatalikod ako sa kaniya, nagluluto ako ng almusal namin ni tatay. Paglingon ko sa kaniya ay nakangiti siya sa akin. Parang mapupunit na ang mga labi niya dahil sa ngiti niya. Nagtaka naman ako sa inaasal niya ngayon. "Nakapasa ako!" tuwang-tuwang sabi niya sa akin. Niyakap niya agad ako at yinugyog niya ako ng yinugyog. Pinakita niya sa akin ang cellphone niya n