Lahat ng Kabanata ng Sir Ares, Goodnight! : Kabanata 121 - Kabanata 130

Halata kay Robbie ang pag-aatubili. Tumingala siya at inosenteng tumingin sa kaniyang Daddy. “Daddy, gusto ko nang umuwi. Sa Exuberant City,” mahina niyang sabi.Hindi nasisiyahan si Jay nang tumingin siya sa nagmamakaawang mga mata ni Robbie, ngunit nanatili pa rin siyang kalmado. “Robbie, si Lolo, at ang mga Tito-Lolo mo ay narito para i-uwi ka. Ayaw mo bang sumama sa akin sa lupain ng Pamilya Ares sa loob ng ilang araw?”Hindi nasisiyahan si Robbie sa ideya na iyon, pero ayaw niyang isipin ng kaniyang Lolo na siya ay walang galang na bata. Nag-aalinlangan siyang tumango ngunit nagpatuloy na makipag-negosyo sa kaniyang Daddy. “Dalawang araw lang, Daddy. Pagkatapos ng dalawang araw, gusto ko nang bumalik sa Exuberant City kahit anuman ang mangyari. Kung ‘di, mag-aalala si Mommy.”“Sige.” Tumango si Jay at nangako.Iyon ang nangyari kung paano napunta si Robbie sa kotse at dinala pabalik sa Tourmaline Estate.Ang Tourmaline Estate ay mayroong sakop na ilang libong ektarya. Ang mga gusa

Ang kulubot na kamay ni Grand Old Master ay tumapik nang malakas sa makapal na bundok ng mga pera. Ang kaniyang madalas na matalas na mga mata ay nagningning ng kasiyahan ng isang bata.“Kung alam mong kaya mong bumili ng maraming magandang bagay gamit ang pera na ‘yon, bakit mo ‘to tinanggihan?” Malambing niyang tanong.‘Alam ni Lolo na kayo ni Mommy ay nananatili sa isang nirerentahan na silid. Robbie, sa pera na ‘to, pwede mong bilihan ang Mommy mo ng isang malaking bahay at siya ay magiging lubos na masaya.’Tumingala si Robbie. “Lolo, kami nga ni Mommy ay hindi kasing yaman niyo, ngunit hindi ibig-sabihin no’n ay pwede kaming tumanggap ng mga regalo mula sa kahit na sino. Tinuro sa akin ni Mommy na dapat akong mabuhay gamit ang sarili kong pamamaraan. Kung gusto ko ng magandang buhay, dapat akong maghirap upang makamit iyon nang hindi umaasa sa iba,” may kumpiyansa niyang sinabi kay Grand Old Master Ares.“Sinabi rin sa akin ni Mommy na ang kamalasan ay nanggagaling mula sa pera,

Pinagmasdan nang mabuti ni Grand Old Master Ares aang gwapo ngunit tahimik na mukha ni Jay. Siya Jay ay kumibot nang marinig niya ang pangalan ni Rose, kahit na siya ay nanatiling walang emosyon, na siyang nagpapakita na kinamumuhian pa rin niya si Rose.“Hay!” Si Grand Old Master Ares ay biglang nalungkot. “Mukhang hindi mo siya kayang kalimutan, hindi ba?”Isang halos ‘di makita, ngunit malalim na anino ang lumitaw sa mukha ni Jay.Pagkatapos ng ilang sandali, siya ay tumango nang bahagya. “Marami akong utang sa kaniya. Ang mga salitang sinabi ko sa kaniya noong kami’y bata pa, tinrato niya ito nang seryoso. Hindi ako sumagot sa paglapit niya… Kung alam ko lang na ganoon ang kahahantungan ng buhay niya, sinabi ko sana na ang pangako ko sa kaniya na pakakasalan ko siya ay ang pinakatotoo na pangakong ginawa ko sa buong buhay ko.”Tumango si Grand Old Master Ares. “Naniniwala ako sa ‘yo. Minahal mo si Angeline mula sa ilalim ng puso mo. Siya ay isang mabuting bata, at naisip ko rin na

Dumating si Jay sa pintuan ng private fortress ni Jenson. Nang makita ng mga tagapaglingkod si Ginoong Ares, sila ay natakot at hindi man lang naglakas-loob na huminga nang malakas, na para bang siya ay isang malupit na pinuno na kaya silang hatiin nang walang kahirap-hirap.Mayroong ibang dahilan kung bakit ang mga tagapaglingkod ay natatakot kay Jay. Si Young Master Jenson ay parang isang tagapagsimula ng galit ni Jay. Si Ginoong Ares ay madalas na isang naglalakad na tulog na bulkan, ngunit kapag may mangyayari kay Young Master Jenson, ang tulog na bulkan na iyon ay biglang magwawala.Ang dalawang young master ay naglalaban nang maigi, at ang mga tunog ng mga salamin at porselana na nababasag ay maririnig sa loob nito. Kung ang dalawang Young Master ay masasaktan, si Ginoong Ares ay magwawala, at ang kamatayan ay darating para sa mga tagapaglingkod.Si Jay na may madilim at malupit na ekspresyon, ay nag-angat ng isang kamay upang kumatok sa pinto. Pagkatapos, isang nakayayanig-lupan

Ang maliit na katawan ni Robbie ay nanginig. Nang buksan ni Jay ang pinto sa fortress, nakita niya si Robbie na nakatitig sa kaniya nang may maputlang mukha.“Robbie!” Lumubog ang puso ni Jay nang makita niya ang mukha ni Robbie. Tumakbo siya papalapit at niyakap nang mahigpit si Robbie.Ang Elephant’s Eye at ang nakatatakot nitong boses ay naglaho.“Patawarin mo ako, Daddy. Hindi ko na ‘yon gagawin ulit,” mahinang sinabi ni Robbie, nagmamakaawa para sa kapatawaran ng kaniyang ama. Pinupuno ng luha ang kaniyang mga mata.Niyakap ni Jay si Robbie nang mahigpit at tinapik ang likod nito. Siya ay lubos na nakokonsensya sa sandaling iyon. “Kasalanan ‘to ni Daddy. Hindi ka dapat pinarusahan ni Daddy nang ganito. Masyado ka pang bata.”Napansin ni Jay na ang silid ay malinis na, at ang mga sirang piraso ng porselana ay nawalis na niya sa isang sulok. Bigla siyang nainis sa kaniyang sarili.Ang lakas naman ng loob niyang isisi ang kahinaan niya sa isang inosenteng bata?“Robbie, umaasa lang s