All Chapters of Ang Makasalanang Asawa ni Mr. Whitman: Chapter 971 - Chapter 980

Sa sandaling narinig iyon ni Lana ay nagulat siya dahil akala niya ay nagkamali siya ng rinig. Ngunit matalim ang titig ni Madeline. Malakas niyang hinila si Lana at sinipa siya sa kanyang kanang tuhod. Hindi handa si Lana. Nang tumupi ang kanyang kanang binti, nakaluhod na siya ngayon nang isang tuhod sa harapan ni Madeline. Walang nag-akala na gagawin ito ni Madeline at natulala rin si Lana. Ngunit hindi nagtagal ay nainis siya. Tinaas niya ang kanyang ulo para tumayo pero mabigat siyang sinampal ni Madeline sa mukha nang walang sabi-sabi. Nanggagalaiti si Lana. "Eveline, ikaw––" Nang magmumura sana siya para balaan siya, malakas na hinawakan ni Eveline ang kanyang baba. Ang kanyang malalamig na mga mata ay puno ng apoy ng paghihiganti na mahigpit na bumalot kay Lana. "Humingi ka ng tawad!" Direktang nakatingin nang masama si Madeline sa kanya. Pagkatapos, naglabas siya ng isang polaroid picture Mula sa kanyang bulsa. Ito ang larawan ni Eloise at Sean na kinuha niya no

Nang tinanong siya ni Jeremy ng ganito, bahagyang nabigla si Madeline. Ngunit habang nakatingin sa mga malalalim na matang iyon, hindi na umaasa si Madeline sa kanya. Lalo ring lumalamig nang lumalamig ang kanyang mga mata. "Jeremy, mula ngayon, ako, si Eveline Montgomery, ay unti-unti kang tatanggalin sa puso ko. Hindi na ikaw ang taong pinakamamahal ko. Sa halip, ikaw na ang taong pinakakinamumuhian ko!" Bahagyang nagbago ang ekspresyon ni Jeremy nang marinig niya itong sabihin nang walang pag-aalinlangan. Nawalan rin ng buhay ang kanyang mga braso na nakapalibot sa kanya. Nakawala si Madeline sa kanyang yakap at binalak na tanggalin ang wedding ring sa kanyang harapan. Ngunit para bang lumiit ang singing at hindi niya ito matanggal kahit gaano pa niya ito kalakas na hilahin. Sumigaw si Madeline at ginamit ang lahat ng kanyang lakas para tanggalin ito. Sinubukan niya ang lahat ng kanyang makakaya na ulitin na tanggalin ang singsing kahit na namula na ang kanyang daliri.

Ang kanyang mga mata ay nakatuon sa kanya at biglang nagsimulang bumilis ang tibok ng kanyang puso. Napakaganda niyang tignan sa harapan niya ngayon. Mayroon siyang malamig na aura sa kanyang paligid at walang ngiti sa kanyang maliit na mukha. Ngunit habang mas lalo siyang malamig ay mas lalo siyang nakakaakit. Kahit na hindi siya magbihis, malinaw na naglagay siya ng kaunting makeup. Nakita niya rin ang isang pulang linya sa palasinsingan ng kanyang kaliwang kamay na nakahawak sa kanyang bag. Iyon ang sugat noong pilit niyang tinanggal ang singsing. Dinala siya ni Fabian sa ikalawang palapag. Nang madaanan nila si Jeremy, nagpanggap si Madeline na parang hindi niya siya nakita at simple lang siyang nilagpasan. Hinawakan ni Jeremy ang kanyang manipis na braso nang may kalungkutan sa kanyang mga mata. "Bakit ka nandito?" Hindi man lang siya tinignan ni Madeline. "Wala ka nang pakialam dito," malamig niyang sagot at nagpatuloy na umakyat ng hagdan pagkatapos niyang kumawa

Nang tumalon palabas ng kotse si Madeline, nagblanko ang utak ni Jeremy. Gumapang ang hindi mawaring takot sa kanyang lalamunan. “Linnie!”Habang inabot niya ang kanyang kamay para hawakan si Madeline, tumalon din ang kanyang katawan papunta sa direksyon kung saan tumalon si Madeline.Dahil sa lakas ng pagbagsak nila, hinawakan ni Jeremy si Madeline habang ialng beses na nagpagulong-gulong sa kalsada bago tumigil. Pagkatapos, bumangga ang kotse sa isla na naghihiwalay sa kalsada. Kumaskas ang gulong nito sa kalsada. Pero, walang pakialam si Jeremy sa kotse o kaya sa kanyang mga natamong sugat at binuhat ang walang malay na Madeline.“Linnie! Linnie!”Binuhat niya ang ulo nito at tinapik ang pisngi nito.“Linnie, huwag kang matutulog.”Nanginginig ang kanyang boses, at hindi niya maunawaan kung bakit siya natatakot. Nung maramdam niya na may malagkit sa likod ng ulo ni Madeline, dun lang niya nalaman na duguan na pala ang kanyang kamay. Lalong lumakas ang tibok ng puso

Nang maramdaman ni Madeline na may bumuhat sa kanya, nabigla siya. Pero, sa sumunod na sandali, tinulak niya ito. "Heh, Linnie? Anong binabalak mo, Mr. Zimmerman?" Singhal ni Madeline. "Naparito ka ba para panoorin ako kung paano ko magmukhang tanga dahil sa alam mong bulag ako?" Tumawa siya at tinanong si Jeremy. Kahit na hindi siya makakita, nakatayo siya ng matuwid at hindi nanginig o kaya'y nagpakita ng takot. "Jeremy, makinig ka, kahit na bulag ako, hindi kita hahayaan na paglaruan mo ako. Umiyak ako ng husto nang dahil sayo, at sisiguraduhin ko na pagbabayaran mo ang lahat ng ginawa mo!" Habang nakatingin sa mahina pero matapang na babae sa kanyang harapan, pinigilan ni Jeremy ang nararamdaman niyang kirot sa kanyang puso at dahan dahang naglakad papunta sa harapan nito. "Linnie, naaalala ko na ang lahat." Nang marinig niya ito, naglakbay ang malumanay at malalim na boses ni Jeremy sa tenga ni Madeline. Para bang huminto ang oras dahil sa katahimikan ng ward. Nagu