Nang maramdaman ni Madeline na may bumuhat sa kanya, nabigla siya. Pero, sa sumunod na sandali, tinulak niya ito. "Heh, Linnie? Anong binabalak mo, Mr. Zimmerman?" Singhal ni Madeline. "Naparito ka ba para panoorin ako kung paano ko magmukhang tanga dahil sa alam mong bulag ako?" Tumawa siya at tinanong si Jeremy. Kahit na hindi siya makakita, nakatayo siya ng matuwid at hindi nanginig o kaya'y nagpakita ng takot. "Jeremy, makinig ka, kahit na bulag ako, hindi kita hahayaan na paglaruan mo ako. Umiyak ako ng husto nang dahil sayo, at sisiguraduhin ko na pagbabayaran mo ang lahat ng ginawa mo!" Habang nakatingin sa mahina pero matapang na babae sa kanyang harapan, pinigilan ni Jeremy ang nararamdaman niyang kirot sa kanyang puso at dahan dahang naglakad papunta sa harapan nito. "Linnie, naaalala ko na ang lahat." Nang marinig niya ito, naglakbay ang malumanay at malalim na boses ni Jeremy sa tenga ni Madeline. Para bang huminto ang oras dahil sa katahimikan ng ward. Nagu
Ilang taon na rin ang lumipas, at bilang kanyang ina, ito ang unang pagkakataon na nakita niyang umiyak ang kanyang anak. "Jeremy, ikaw…" "Mom, pwede niyo bang ilabas muna saglit si Pudding? Meron akong gustong sabihin sa lalakeng ito." Pinigilan ni Madeline ang kanyang emosyon at inabot si Pudding kay Karen. Kahit na maraming katanungan si Karen, sinunod niya ang pakiusap ni Madeline at inilabas si Pudding. Silang dalawa na lang ang natitira sa loob ng kwarto ngayon, at nakakabingi ang katahimikan. Naglakad papunta sa tabi ng kama si Madeline at naglabas ng ilang mga dokumento mula sa ilalim ng kanyang unan para iabot kay Jeremy. "Pirmahan mo ang mga ito. Makikipaghiwalay na ako sayo." Tinignan ni Jeremy ang mga papel na inabot sa kanya ni Madeline at pakiramdam niya ay hinihiwa ng maraming kutsilyo ang kanyang puso. Tahimik siyang umiyak at hindi kinuha ang mga papel. Sa halip, lumuhod siyang muli sa harapan ni Madeline. Habang nakatingin sa hapong mukha ni Madeline
Nang marinig ni Jeremy ang sinabi sa kanya ni Lana ng buong galak, lalong lumamig ang kanyang mga mata. Magandang balita? Nabulag nga si Madeline, at para kay Lana, isa itong magandang balita. Naalala niya kung paano pinuno ni Lana ng pekeng alaala ang kanyang isipan nung mga tatlong buwan na yun nung wala siyang maalala, at lalong lumamig ang kanyang tingin. Hindi napansin ni Lana ang pagbabago sa mga kilos ni Jeremy. Sa halip, masaya siyang tumawa at sinabi, "Hmph, wala pa man akong ginagawa at bulag na siya agad. Haha! Mukhang maganda atang bisitahin ko siya ngayon para kamustahin." Tinitigan siya ni Jeremy. "Anong gagawin mo sa kanya?" Narinig ito ni Lana at nagsimulang mag-isip. Pagkatapos, nagsindi soya ng sigarilyo. "Um…" "Lana, ito na ang pagkakataon mo." Tinignan ni Naomi ang mensahe at masayang ibinalita, "Malapit na ang ika-52 anibersaryo ng Whitman Corporation at tiyak na sisipot si Madeline doon.”Naningkit ang mga mata ni Lana at nagsimulang gumawa ng plano
Narinig niya ang tungkol sa pagkabulag ni Madeline at gusto niyang kamustahin ang kalagayan nito, pero wala siyang sapat na rason para gawin ito. Nang papunta na sana si Ryan sa likod ng entablado para hanapin si Madeline, lumitaw si Naomi at Lana. Gumastos ng malaking halaga si Lana para lang makakuha ng imbitasyon sa pagdiriwang. Mayabang siyang ngumiti habang naglalakad sa may bulwagan. Pinagtitinginan siya ng lahat, pero ang kanilang mga pansin ay hindi nakatuon sa kanya. Sahalip, ang kanilang mga mata ay nakatuon lahat kay Jeremy na nasa likuran niya. Si Mr. Whitman nga talaga iyon.”“Hindi to maaari! tatlong buwan na ang nakakalipas, hindi ba’t… Anong nangyayari dito?”“Oo nga, kakaiba ito. Nagpunta pa nga ako sa Whitman Manor para ipabatid sa kanila ang aking pakikiramay. Kinumpirma pa nga nila na patay na nga talag siya.”“Pumunta din ako. Nung nandoon ako, sinigawan pa nga ni Karen si Madeline at sinabi na taga-dala ito ng kamalasan. Sinabi rin nito na si Eveline an
Bumagsak ang kahon malapit sa paanan ni Madeline. Nagpanggap na sumimangot si Lana at matapang na sinabi, “Mrs. Whitman, anong ibig sabihin nito? Meron akong imbitasyon para dumalo bilang isang bisita. Bilang panauhin mo, binigyan kita ng regalo, kaya bakit ayaw mong tanggapin ito?”Tinignan ni Naomi ang kalmado at walang pakialam na Madeline habang humahagikgik. Pagkatapos, nagpanggap siya na nagulat . “Ah, Lana, hindi mo ba napansin? Sa tingin ko ay hindi makakita si Mrs. Whitman.”“Hindi siya makakita?” Nagpanggap si Lana na nalilito at sinimulang tignan si Madeline mula ulo hanggang paa. “Mrs. Whitman, anong problema ng mga mata mo? Bakit ka nabulag?”Nang sabihin ito ni Lana, maraming tao ang nagulat sa paligid. “Ano? Bulag si Eveline?”“Hindi ito maaari!” “Nabulag ba siya sa kakaiyak nung mamatay ang mga magulang niya?” “Kaawa-awa naman siya. Pero, paano niya patatakbuhin ang Whitman Corporation ngayon na bulag na siya? Maaapektuhan ba nito ang pakikipagsosyo namin sa
Malumanay na ngumiti si Madeline at pinindot ang buton ng isang maliit na remote na nasa kanyang kamay. “Kung ganun, panoorin nating lahat kung ano ang itsura ni Miss Johnson nung lumuhod siya at humingi ng tawad.” Pagkatapos sabihin ni Madeline ang mga salitang yun, dumilim ang paligid. Lumitaw sa LED screen ang pangyayari na kung saan lumuhod at humingi ng tawad si Lana sa harapan ni Madeline. Kahit na nag-aalangan si Lana nung mga sandaling yun, sinabi pa rin niya ang ‘Eveline, patawad.’Nang makita ito ni Naomi, nagulat ito. “Lana, ba-bakit mo nagawa…”“Eveline!” Sumabog sa galit si Lana. “Eveline, kinuhaan mo ako ng video!”Muling binuksan ni Madeline ang mga ilaw at ngumiti. "Syempre. Nagawa ko yin sa pamamagitan ng nakatagong kamera sa aking brooch. Kinuhaan ko ang nakakaawa mong mikha nung himingi ka ng tawad sa akin," pagmamalaki niyang inamin ang lahat. "Ito si Miss Johnson na mayabang na nang-aapi ng iba, pero kung titignan mo siya ngayon, wala lang pala siya." "
Naguluhan si Lana. Pakiramdam niya ay lahat ng nangyayari ay hindi naaayon sa plano niya ngayong gabi. Ayos lang nung nautakan siya ni Madeline, pero ano ang nangyayari kay Jeremy? Hindi maunawaan ni Lana ang nangyayayri at galit na galit na. "Hans, anong problema? Bakit mo ako sinampal?" Parang mga kutsilyo ang tingin ni Jeremy. "Gumagawa ka ng gulo sa anibersaryo ng aking kumpanya at nagsama ka pa ng isang walang hiyang babae para guluhin ang asawa ko. Kapag hindi kita sinampal, kung ganun ay hindi ako si Jeremy Whitman." "A-ano?" Naguluhan muli si Lana. Jeremy Whitman!Tinawag niyang Jeremy Whitman ang sarili niya! Sinabi niya na asawa niya si Madeline! Bumalik na ba ang mga alaala niya? Kelan pa nangyari yun? Bakit hindi niya napansin to? Hindi pa rin makapaniwala si Lana habang nakatitig siya sa lalong lumalamig na titig ni Jeremy. Pero, mayabang pa rin siyang ngumiti. "Hand, huwag ka ngang magbiro ng ganyan. Ang taong dapat mong sampalin ay si Eveline Montgomer
Bumuntong-hininga si Karen. “Pumunta siya sa lounge. Sa tingin ko ay pinapadede niya ang bata ngayon.” Kaagad na umalis si Jeremy nang makuha niya ang sagot ni Karen at tumakbo papunta sa lounge.Nang makita niya ang breastfeeding sign sa may pinto, tumapat siya sa pinto at inangat ang kanyang kamay. Gusto niya sanang kumatok, pero nag-alinlangan siya. Pagkalipas ng ilang sandali, kumatok na siya sa pinto. Pagkatapos, nagmula sa loob ng lounge ang boses ni Madeline. “Mom, ikaw ba yan? Pumasok ka.” Alam ni Jeremy na napagkamalan siya ni Madeline na si Karen, pero nagdesisyon siya na sakyan na lang ito at pumasok sa loob. Hindi nagpapadede si Madeline, pero sa halip, nakatalikod ito at nakaluhod malapit sa sopa. Mukhang nagpapalit siya ng lampin ng bata. “Mom, pwede mo bang iabot sa akin ang wet wipes? Nasa bag ko lang yun.”Hindi nakita ni Madeline kung sino ang pumasok. Ang kanyang atensyon ay nakatuon lang sa kanyang sanggol na kakadumi lang. Nung lumapit si Jeremy p