Lahat ng Kabanata ng Ang Makasalanang Asawa ni Mr. Whitman: Kabanata 1711 - Kabanata 1720

Ang huling hakbang. Biglang lumubog ang puso ni Jeremy. Nakikita niya ang mukha ni Shirley na nagpapakita ng isang tusong ekspresyon habang nagsasalita. Lalong lumapad ang ngiti ni Shirley nang makita niya ang pangamba sa mga mata ni Jeremy. “Kalimutan mo na yun, hindi ko pa sasabihin sayo ngayon ito nang sa gayon ay hindi ka mag-alala.” “Shirley!” Ubos na ang pasensya ni Jeremy. Ang malalim at singkitan nitong mga mata ay nakatitig ng masama kay Shirley na animoy mga malamig na yelo. “Wala ako sa wisyo na mag-aksaya ng oras sayo. Gusto ko ang anti-toxoid test reagent. Naiintindihan mo ba ako?” “Aray.” Hindi mapigilan ni Shirley ang nararamdaman niyang sakit. Pakiramdam niya ay mababali ang kanyang kamay anumang oras dahil sa higpit ng pagkakahawak sa kanya ni Jeremy. Ang kanyang mga kilay ay nagsalubong. Pagkatapos ay humagikgik ito habang nagkakaskasan ang mga ngipin, at nagpakita ito ng walang magawang ekspresyon sa kanyang mukha. “Nauunawaan ko, pero dapat mo rin mau

Napasimangot si Adam nang marinig niya ang tanong ni Jeremy. Nagsalita lamang siya pagkalipas ng mga ilang sadali. “Hindi ako sigurado kung anong sintomas ang lilitaw pagdating ng huling hakbang, pero napagtanto ko na madalas ng sumpungin si Eveline, at ang pagitan ng mga ito ay masyadong maikli. Hindi ito katulad ng naranasan mo noon.” Sumimangot din si Jeremy. “Anong ibig sabihin nito?” “Ibig sabihin lang nito ay may gusto silang marating sa loob lamang ng maikling panahon. Kapag dumating na sa huling hakbang ang lason sa katawan ni Eveline, gagamitin nila ito para pilitin ka na ipagpalit ang isang bagay na mapapakinabangan nila.” Naunawaan na kaagad ito ni Jeremy. Ang bagay na gusto niyang malaman ngayon ay ang mga sintomas na ipapakita ni Madeline.Habang nilalamon siya ng pangamba, inangat niya ang kanyang kamay para masahiin ang kanyang noo, habang gumagapang ang pagod sa kanyang puso. “Patawad,” Biglang humingi ng tawad si Adam. Sa kalituhan, inangat ni Jere

Tumayo si MAdeline, naalarma, at nilingon ang kanyang pinakamamahal na anak na babae na nanatiling walang alam sa nangyayari. Wala siyang panahon para harapin ang hindi imbitadong bisita na ito sa harap ng kanyang anak, pero hindi siya mapalagay na lumabas sa kwarto na iyon, at iwanan ang kanyang anak ng mag-isa. “Anong problema? Natatakot ka ba sa akin, Mrs. Whitman?” Maririnig ang panghahamak sa boses ng babae. “Huwag kang mag-alala. Narinig ko na may karamdaman na walang lunas ang inyong anak, kaya pumunta ako dito para ipakita ang aking simpatiya,” sabi ni Shirley habng naglalakad papasok, at inabot ang isang bouquet ng powder blue baby breaths kay Lillian. Gusto siyang pigilan ni Madeline, pero ayaw niyang matakot ang bata dahil sa agresibo niyang kilos. Ang magagawa lang niya ay pagmasdan si Shirley na sinusubukang maging kaibigan ng kanyang anak na si Lillian. “Lillian, ang mga bulaklak na ito ay para sa iyo. Nagustuhan mo ba? Narinig ko na paborito mo ang powder blue

Hindi na maitatanggi pa ni Madeline ang bagay na ito ngayon na nagtanong na si Jeremy. “Oo, baka nga siguro.” “Hindi ka sigurado?” “Nasa… Nasa may nursing station ako kanina. Nanjan na ang bouquet sa tabi ng kama ni Lillian nung nakabalik ako.” Iniwasan ni Madeline ang tingin ni Jeremy habang nagsasalita siya. Alam niya na nagsisinungaling siya, pero kailangan niyang magsinungaling dito. Ito ay dahil sa walang siyang maisip na gagamitin para sa kanyang palusot. Kapag sinabi niya na si Shirley ang bumisita, tiyak na mamagalit si Jeremy. “Hindi kaya si Fabian?” Hula ni Jeremy. Kaagad na sinakyan ni Madeline ang hula ni Jeremy. “Si Fabian? Posible.” “Tayo lang naman ang nakakaalam na paborito ni Lillian ang powder blue na baby’s breath. Bukod kay Fabian, wala na akong iba pang maisip,” sabi ni Jeremy, habang binibigay niyav ang kanyang saloobin. Sumang-ayon si Madeline. Ganun na nga. Bukod sa kanilang mga magulang, sino pa ba ang nakakaalam sa mga gusto ng kanilang

Sa katahimikan na sumunod, nilipat ni Shirley ang kanyang tingin papunta sa kamay ni Jeremy.Nang makita niya ang bagay na hawak ni Jeremy, kaagad na nagbago ang ekspresyon ni Shirley. Tumayo si Jeremy, ang kanyang matangkad at diretsong itsura ay naglabas ng isang malaking anino na bumalot kay Shirley na nasa lapag, hindi magawang tumayo. “Ang hula ko ay alam mo kung ano ang bagay na ito?” Dahan dahan na yumuko si Jeremy at dahan dahan niyang binuksan ang siringhilya sa kanyang kamay. “Ipatikim mo sa kanila ang sarili nilang gamot,” sabi ni Jeremy habang hinawakan niya ang braso ni Shirley, na hindi binibigyan si Shirley na makapanlaban, saka tinurukan ng ng anti-toxoid test reagent direkta sa ugat ni Shirley. Napasimangot si Shirley dahil sa sakit, nanlaki ang kanyang mga mata kasabay nito. Ang tanging nagawa lang niya ay manood habang madaling tinurok ni Jeremy ang malamig na likido sa kanyang ugat. At sa sandaling yun, pakiramdam niya ay para bang nanigas ang buong sely