All Chapters of Ang Makasalanang Asawa ni Mr. Whitman: Chapter 1691 - Chapter 1700

Hinawakan ni shirley ang kanto ng notebook, medyo nanginginig ang mga daliri nito. Nang makita niya ang pamilyar na sulat kamay, mukhang kaagad namasa ang mga kanto ng kanyang mga mata dahil sa malamig na hangin. Hindi alam kung ilang oras na ang lumipas bago tumayo si Shirley na may malamig ekspresyon sa mukha nito habang kagat kagat ang kabi nito at pisil-pisil ang kanto ng notebook. Ang kanyang mga mata ay napuno ng luha habang nakatitig sa nakaukit sa lapida na nasa kanyang harapan. Pagkatapos niyang manatili doon sa loob ng sampung segundo, lumingon si Shirley at umalis. Pagkalipas ng ilang araw, isang balita ang mabilis na kumalat sa internet. Ang balita ay tungkol sa sentensyang kamatayan para kay felipe. Nang maungkat ang lahat ng litrato, edukasyon, pinanggalingan, at lahat ng may kinalaman na impormasyon tungkol kay Felipe, marami ang naawa sa kanya, pero mas marami pa rin ang natuwa sa naging hatol sa kanya. Ang mga taong nakagawa ng isang krimen ay hindi dapa

Iilang salita lang ang mga ito pero bumaon ito ng malalim sa puso ni Cathy. Kaagad din niyang naunawaan kung ano ang ibig sabihin nito.“Cathy, nakikinig ka pa rin ba?” Kaagad na bumalik sa sarili sib Cathy nang marinig niya na tinawag siya ni Jeremy.“Oo, nakikinig pa rin ako.” Sinubukan niyang pigilan ang kanyang emosyon at panatilihing kalmado ang kanyang sarili, pero hindi pa rin niya maitago ang panginginig ng kanyang boses. “Salamat sa pagsabi sa akin nito, Jeremy. Kung wala ka nang iba pang sasabihin, ibaba ko na ang tawag.” Mabilis na ibinaba ni Cathy ang tawag pagkatapos niyang magsalita. Wala siyang lakas ng loob na patuloy na makinig sa lahat ng sasabihin sa kanya ni Jeremy. Hindi nga rin niya matanggap kahit na isang salita. Ang ulan sa kanyang harapan ay palakas ng palakas. Ang makakapal na patak ng ulan ay mukhang bumabagsak sa kanyang puso, na nagdudulot ng matinding sakit para sa kanya. Ang mga dilaw na rosas na hawak niya ay mukhang nawalan ng kulay s

Humakbang ng dalawang beses paatras si Cathy bilang pag-iingat. Nagtataka siya kung sila ba ay ang mga taong gumawa noon ng gulo kay Felipe, pero mukhang hindi naman sila ang mga iyon. “Sino ba kayo?” NAgtanong siya uli at inilabas ang kanyang phone ng palihim para tawagan ang kanyang emergency contact. “Miss Jordan, huwag kang matakot. Wala kaming balak na masama sayo. Ang aming amo ay gusto lang na makasalo na uminom ng kape.” “Sino ang amo niyo?” Tanong ni Cathy at pinindot niya ang numero ng kanyang emergency contact. “Malalaman mo rin kung sino siya kapag sumama ka. Sana naman ay makikoopera ka sa amin. Huwag mo kaming pilitan na pwersahan kang isakay sa kotse,” sabi ng isa sa mga lalake na mukhang edukado na isang malalim na pamamaraan. Tinigil ni Cathy ang kanyang daliri sa pagpindot sa buton. Bago pa man siya makapagsalita, nilapitan na siya ng mga bodyguard. “Miss Jordan, pakiusap.” Hindi nagpakita ng takot o kahinaan si Cathy ng makita niya ang mga seryosong m

Ramdam ang lamig sa walang emosyong boses ni Shirley. Tinignan ni Adam si Shirley, at hinigpitan niya ang hawak sa kamay ni Cathy, at nagpatuloy siya sa paglalakad papunta sa pinto. Ilang hakbang pa lang ang nagagawa nila at muli nilang narinig ang boses ni Shirley mula sa kanilang likuran. “Adam, dinala ko siya dito nang sa gayon ay makontento na kayo sa kung anong meron kayo. Huwag niyo nang isipin na makakatapak kayo palabas ng pintuang yan.” Nang marinig niya ang mga salitang yun, kaagad itong naunawaan ni Cathy. Isa lamang siyang pain para mapapunta dito si Adam, na pupunta at hahanapin siya dito, na magdadala sa kanya sa patibong na ito. Tinikom ni Adam ang kanyang mga kamao habang lumingon siya sa kanyang likuran. Nang makita niya si Shirley na naninigarilyo na parang walang pakialam, napasimangot siya. “Shirley, nabasa mo naman na siguro ang notebook ni ama. Bakit mo pa rin ginagawa ang bagay na ito?” Naglakad si Shirley papunta kay Adam, walang buhay ang muk

Nung makita g guro na huminto sa paglalakad si Lillian, nagtaka ito at tiningnan ang lalakeng nasa labas ng gate. Pagkatapos ay yumuko ito at malumanay na tinanong si Lillian, “Lily, kilala mo ba ang lalakeng yun? Kung kilala mo siya, itango mo ang ulo mo. Kung hindi naman, umiling ka para malaman ko.” Pagkatapos magsalita ng guro, hindi man lang tumango o laya umiling si Lillian sa loob ng sampung segundo. Kakaiba ito para sa guro. Alam niya na kahit hindi nakakapagsalita si Lillian, nanakunawa naman ito ng mga simpleng pangungusap. Sinilip niya ang lalakeng nasa labas ng gate at binitawan ang kamay ni Lillian bago nito nilapitan ang lalake. “Sir, ano pong pangalan nila? Sabi niyo po ay kapamilya kayo ni Lily, pero mukhang hindi niya kayo kilala.” Sinabi ng guro ang kanyang saloobin. “Ang apelyido ko ay Johnson,” tugon ng lalake. Tinignan niya si Lillian, na nanatiling hindi gumagalaw, at dahan dahan na naglabas ng isang pirasong kendi mula sa kanyang bulsa. Mukhang gina