Ramdam ang lamig sa walang emosyong boses ni Shirley. Tinignan ni Adam si Shirley, at hinigpitan niya ang hawak sa kamay ni Cathy, at nagpatuloy siya sa paglalakad papunta sa pinto. Ilang hakbang pa lang ang nagagawa nila at muli nilang narinig ang boses ni Shirley mula sa kanilang likuran. “Adam, dinala ko siya dito nang sa gayon ay makontento na kayo sa kung anong meron kayo. Huwag niyo nang isipin na makakatapak kayo palabas ng pintuang yan.” Nang marinig niya ang mga salitang yun, kaagad itong naunawaan ni Cathy. Isa lamang siyang pain para mapapunta dito si Adam, na pupunta at hahanapin siya dito, na magdadala sa kanya sa patibong na ito. Tinikom ni Adam ang kanyang mga kamao habang lumingon siya sa kanyang likuran. Nang makita niya si Shirley na naninigarilyo na parang walang pakialam, napasimangot siya. “Shirley, nabasa mo naman na siguro ang notebook ni ama. Bakit mo pa rin ginagawa ang bagay na ito?” Naglakad si Shirley papunta kay Adam, walang buhay ang muk
“Sa tingin ko ay ganun na nga.” Sigurado si Cathy sa bagay na yun.Bigla niyang naisip na nakikita niya kay Shirley ang dati niyang sarili. Noon, kapareho niya si Shirley na gagawin ang lahat para kay Felipe ng walang alinlangan. Gagawin niya ito para kay Felipe kahit na anong mangyari. Noon, hinipnotismo pa nga niya si Jeremy para sa lalakeng yun… Pero, nakaraan na lang ang mga araw na yun. Ngayon, bukod sa matagal nang tapos ang mga araw na yun ay wala na rin pati ang lalakeng yun. Habang malalim ang kanyang iniisip, narinig niya na tumunog ang phone ni Adam. “Si Jeremy,” sabi ni Adam, habang sinesenyasan si Cathy na huwag gagawa ng ingay. Tumango si Cathy, pagkatapos ay sinagot ni Adam ang tawag. “Huwag kang mag-alala. Sinisigurado ko sayo na makakagawa ako ng panlunas para mapagaling si Eveline sa lalong madaling panahon. Masyado akong naging abala sa aking pagsasaliksik nitong mga nakaraang araw, kaya huwag kayong mag-alala kung sakaling hindi niyo ako makontak. Tat
Nung makita g guro na huminto sa paglalakad si Lillian, nagtaka ito at tiningnan ang lalakeng nasa labas ng gate. Pagkatapos ay yumuko ito at malumanay na tinanong si Lillian, “Lily, kilala mo ba ang lalakeng yun? Kung kilala mo siya, itango mo ang ulo mo. Kung hindi naman, umiling ka para malaman ko.” Pagkatapos magsalita ng guro, hindi man lang tumango o laya umiling si Lillian sa loob ng sampung segundo. Kakaiba ito para sa guro. Alam niya na kahit hindi nakakapagsalita si Lillian, nanakunawa naman ito ng mga simpleng pangungusap. Sinilip niya ang lalakeng nasa labas ng gate at binitawan ang kamay ni Lillian bago nito nilapitan ang lalake. “Sir, ano pong pangalan nila? Sabi niyo po ay kapamilya kayo ni Lily, pero mukhang hindi niya kayo kilala.” Sinabi ng guro ang kanyang saloobin. “Ang apelyido ko ay Johnson,” tugon ng lalake. Tinignan niya si Lillian, na nanatiling hindi gumagalaw, at dahan dahan na naglabas ng isang pirasong kendi mula sa kanyang bulsa. Mukhang gina
Habang maikokonsidera na isang estranghero si Fabian, ang ugali nito sa kanilang munting prinsesa ay hindi pangkaraniwan. Kung hindi, bakit nito kaagad hahanapin si Lillian pagkababa nito sa eroplano?Sa isang amusement park sa malapit. Dahil sa taglamig ng mga panahon na yun at oras ng trabaho, wala masyadong tao sa may amusement park. Kahit na matindi ang sikat ng araw, hindi ito sapat para painitin ang katawan sa malamig an panahon na ito. Nakatayo sa may harang si Fabian, pinapanood si Lillian na masayang nakasakay sa may carousel. Ang kanyang mukha at mga mata ay wala nang emosyon na tulad ng sa kanina. Naningkit ang mga mata nito, habang nakatitig sa kendi nan nasa kanyang mga kamay. Ang balot ng kendi ay kupas na, at matagal nang panis ang kendi na nasa loob nito. Katulad ng ibang mga bagay, nagbago na sila sa loob ng dalawang taon. Pero, naintindihan naman niya ito, kahit na kupas na ang balot nito at panis na ang kendi, ilan sa mga sangkap nito, katulad ng isa
Hindi magawang kontakin n Madeline si Fabian sa buong oras na yun. Hindi rin niya alam kung saan dinala ni Fabian si Lillian. Kahit na hindi mapalagay sa buong pangyayari, naniniwala pa rin hindi sasaktan ni Fabian si Lillian. “Linnie, alam ko kung saan dinala ni Fabian si Lily.” Pinadala ni Jeremy ang lokasyon ni Lillian sa phone ni Madeline. Nagulat dito si Madeline. “Nilagyan mo ba si Lillian ng isang GPS tracker?” “Ito ay gawa ng mahal nating panganay na lalake,” mukhang natutuwa si Jeremy habang sinasabi niya ito. “Kahit na bata pa si Jack, minsan ay kaya niyang mag-isip ng mas malalim kesa sa atin.” Malakas na sumang-ayon si Madeline sa bagay na ito. May mga ilang pagkakataon na kung saan nagawang sagipin ni Jeremy si Madeline mula sa gulo sa tamang oras salamat sa kanilang anak na si Jack. Pero, nang makita niya ang lokasyon ni Lillian, muli nanamang bumilis ang tibok ng puso ni Madeline. “Bakit nasa ospital si Lillian? Bakit dinala ni Fabian si Lily sa isang ospit
‘Ano?’Ang sagot ni Fabian, na parang kidlat sa isang maaliwalas na panahon, ay gumulat sa kanila Madeline at Jeremy. Ang bigat ng balitang ito ay parang katulad sa isang biglaang pagbagsak ng malakas na buhos ng ulan na bumasa sa kanila mula ulo hanggang paa. Dumilim ang paningin ni Madeline, na para bang ang lahat ng hangin sa kanyang katawan ay biglang hinugop palabas ng kanyang katawan. “Linnie!” Sinuportahan ni Jeremy si Madeline, na halos himatayin na. Si Madeline, na biglang tumayo mula sa kanyang kalagayan, ay tnignan si Fabian, pagkatapos ay lumingon at tumakbo papunta sa malapit na opisina ng doktor. Pati si Jeremy ay napatingin kay Fabian, pagkatapos ay mabilis na hinabol si Madeline. “Linnie, huminahon ka.” Nag-aalala siya para dito, pero kasabay nun, nag-aalala rin siya para kay Lillian. ‘Hindi, meron sigurong mali dito.‘Maayos naman ang kalagayan ni Lily buong buhay nito. Paano siya magkakaroon ng leukemia?’Hindi pa rin matanggap ni Jeremy sa kanyang p
Napalingon sila Madeline at Jeremy sa pinanggalingan ng boses at nakita si Fabian na dahan dahang naglalakad papasok ng opisina. Tinignan niya ang munting dalaga, na nakatayo sa isang gilid, kinukurap ang malinaw at mabilog na mga mata nito sa kanya. Hindi niya mapigilan na bahagyang mapasimangot. “Malinaw naman na merong leukemia si Lily,” sagot ni Fabian ng may kasiguraduhan. “Pinaalalahanan ko na kayo na ihanda ang inyong mga sarili.” “Fabian, paano o naman nalaman na may leukemia ang anak ko? Bakit mo kaagad hinanap ang anak ko pagkatapos mong makababa sa eroplano?” Tanong ni Jeremy, ng may pagdududa. “Hindi ba ako pwedeng bumalik para makita ang dati kong kaibigan ko?” Mukhang pinapalabas ni Fabian na hindi importante ang kanyang sagot. Inasar pa nga niya ang limang taong gulang na Lillian bilang isang dating kaibigan. Nilabanan ni Madeline ang sakit na nararamdaman niya habang nilingon niya si Lillian. Labis ang kanyang pag-aalala simula pa kanina nung napansin niya
“Wala namang dahilan. Gusto ko lang siyang makita, kaya nagawa ko yun.” Sumagot si Fabian na para bang sinasaad ang katotohanan. “Yung lang ang dahilan kung bakit mo gustong putulin ang ugnayan mo sa amin? Dahil lang sa gusto mo?’ “Ganun na nga,” Tugon ni Fabian na may ngiti habang sinisindihan ang kanyang sigarilyo. “Kung meron ka pang itatanong sa akin, pwede ko naman sagutin ito ngayon nang sa gayon ay hindi niyo na ako kulitin pa at tawagan sa kahit na anong paraan na alam niyo.” Malinaw na ipinapakita ng sagot ni Fabian na wala na itong balak na makipag-ugnayan sa kanila pagkatapos nito. Nagsalubong ang mga mahabang kilay ni Jeremy habang magsasalita na sana ito, pero narinig niya ang tunog ng mga pamilyar na yabag ng paa na nagmamadali sa kanyang likuran. Nilingon niya ang kanyang likuran at nakita niya si Madeline na tumatakbo papunta sa kanya na may nag-aalalang ekspresyon. Si Jeremy, na wala sa wisyo para harapin si Fabian, ay mabilis na lumingon at tumakbo pap