All Chapters of Ang Makasalanang Asawa ni Mr. Whitman: Chapter 1311 - Chapter 1320

NIlamig ang katawan ni Jeremy sa sinabi ni Madeline. Pinanood niya ang gumegewang na camera nang idiin ni Madeline ang matalas na dulo ng clip sa kanyang pulso. Di malubhang sandata ang clip pero binubuhos ni Madeline ang buong lakas niya. Isang pulang linya ang kaagad na gumuhit sa kanyang braso nang magsimulang tumulo ang pula sa sugat nang nakakatakot. “Linnie!” Sumigaw si Jeremy nang nalulungkot nang kumalat sa kanyang katawan ang sakit na parang binabalatan siya nang buhay. Alam niya na malamang napahirapan na nang sobra si Madeline sa puntong wala na siyang pag-asa dahil kung hindi, hindi niya gagawin ang ganyang bagay. Nabigla si Ryan sa ikinilos ni Madeline. Tinitigan niya nang tuliro si Madeline nang tumigil ang babae. Sumakit ang puso niya, ngunit kasabay nito, nagkaroon ng galit sa kanyang mata. “Bakit? Bakit ba di ko mapantayan si Jeremy?” Tulad ng isang manika, nakakaawang tignan si Madeline na may magulong buhok at damit. Ngunit ang mata niya ay malinaw

Nagbago ang mukha ni Ryan at isang bugso ng damdamin ang lumitaw sa mata ni Madeline nang mabanggit ang pangalan ni Jeremy. “Paano nahanap ni Jeremy ang daan papunta dito?” Tanong nin Ryan at inututsan ang dalawang katulong, “Bantayan niyo ang Madam at manatili kayo sa loob.” Tumango sila nang magmadaling umalis si Ryan. naglakad siya patungo sa kama para bantayan si Madeline. Tinignan ni Adam nang nagtataka ang balisang mukha ni Madeline bago ito tumalikod para umalis. Bumalik si Ryan sa study at pinindot ang isang software sa computer na ipinakita sa kanya ang maraming mga kotse na bumabyahe papasok ng villa. Pinalaki niya ang footage at nakita niya nang malinaw ang mukha ni Jeremy. Masyadong gwapo ang mukha ni Jeremy para maging ibang tao. “Paano niya nalaman kung nasaan tayo?” Mukhang naguguluhan at naiinis si Adam. “Ano nang gagawin natin?” “Ang katotohanang natunton niya tayo ay nangangahulugang dumating siya nang handa. Ilayo mo si Eveline at ang magulang niya. A

Pamilyar na pamilyar kay Ryan ang boses na ito. Lumagpas sa mga tao sa harapan niya ang tingin ni Ryan at dumapo sa isang lalaking dahan-dahang lumalapit sa kanya. Di lang ito basta isang tao. Ito ang taong pinaka pinagkakatiwalaan niya nitong nakaraan—si Adam. Medyo nagulat si Jeremy nang makita niya si Adam ngunit di rin siya masyadong nagulat. Nalaman na niya ang halos lahat nang papunta siya dito. Ang misteryosong lalaking nagbigay ng first aid sa kanya, nagdala sa kanya sa ospital, at nagpadala ng mensahe sa kanya ay si Adam. Tinignan ni Ryan si Adam na dahan-dahang lumalapit sa kanya, ang mayabang na ngiti sa kanyang mukha ay naglalaho. “Bakit ka nandito?” Malamig ang mukha ni Ryan. Sa katotohanan, gusto niyang itanong kay Adam kung bakit niya sinabi ang mga salitang ito kanina. Ngumiti nang kalmado si Adam, itinaas ang madilim niyang mata sa likod ng salamin. “Sa tingin mo saan ako pupunta?” Tanong ni Adam nang nakangiti. “Tingin mo ba susundin ko ang utos mo

Tinignan niya si Adam na nakatayo sa iisang pwesto. Sa sandaling ito, di niya mapakawalan ang taong nagtatago sa loob ng kanyang puso. Gusto niyang magtanong ngunit nang tumingin siya sa mata ni Adam, pakiramdam niya hindi na kailangan. “Kapag tumanggi pa siya ulit na magpaaresto, barilin niyo na siya nang direkta!” Narinig ni Jeremy ang ganitong utos mula sa mga kasamahan niya. Hindi na niya pinatagal pa at kaagad na sinimulang tugisin si Ryan kasama nilang lahat. Ngunit mukhang inasahan ni Ryan na magnyayari ang ganitong bagay matagal na. Sumakay siya sa kanyang motorsiklo na nakaparada sa garahe at humarurot. Isa sa mga agent ng Interpol ang nagoaoutok kay Ryan na tumatakas sa motorsiklo. Kahit na di nito tinamaan sa delikadong bahagi si Ryan, tumama sa braso niya ang bala at napuruhan siya. “Habulin niyo siya!” Iniutos ng pinuno. Bago siya umalis, nalungkot siya para kay Jeremy nang makita niya ang nag-aalalang mukha ni Jeremy. “Jeremy, alam kong nag-aalala ka ngayo

Subalit, nang yakapin ni Jeremy si Madeline, nagpumiglas ito at itinulak siya palayo. Nagmamadali nitong ibinalik ang binti nito sa kama at hinila pataas ang kumot para ibalot ito sa kanyang sarili. Napuno ng takot ang mata ni Madeline nang hawakan niya nang mahigpit ang braso niya habang binubulong sa kanyang sarili, “Wag kang lalapit. Gagawin ko ang lahat ng gusto mo, makikinig ako sa’yo. Wag mo akong pwersahin…” Tinitigan ni Jeremy si Madeline na mukhang natatakot. Nang pakinggan niya ang sinasabi nito sa sandaling ito, unti-unti niyang naunawaan kung bakit ganito ang reaksyon ni Madeline. Dahil sa pinahirapan siya nang sobra ni Ryan kaya siya nagkaganito. Itinikom ni Jeremy ang kanyang kamao. Nagkaroon ng bagyo sa kanyang mata. Di nagtagal, ang dilim at lamig sa kanyang mata ay naglaho para sa kapakanan ni Madeline, naiwan lamang ay ang lambing na parang ang simoy ng hangin sa tagsibol.“Linnie,” tinawag nang marahan ni Jeremy si Madeline bago itaas ang kanyang kamay para