Pamilyar na pamilyar kay Ryan ang boses na ito. Lumagpas sa mga tao sa harapan niya ang tingin ni Ryan at dumapo sa isang lalaking dahan-dahang lumalapit sa kanya. Di lang ito basta isang tao. Ito ang taong pinaka pinagkakatiwalaan niya nitong nakaraan—si Adam. Medyo nagulat si Jeremy nang makita niya si Adam ngunit di rin siya masyadong nagulat. Nalaman na niya ang halos lahat nang papunta siya dito. Ang misteryosong lalaking nagbigay ng first aid sa kanya, nagdala sa kanya sa ospital, at nagpadala ng mensahe sa kanya ay si Adam. Tinignan ni Ryan si Adam na dahan-dahang lumalapit sa kanya, ang mayabang na ngiti sa kanyang mukha ay naglalaho. “Bakit ka nandito?” Malamig ang mukha ni Ryan. Sa katotohanan, gusto niyang itanong kay Adam kung bakit niya sinabi ang mga salitang ito kanina. Ngumiti nang kalmado si Adam, itinaas ang madilim niyang mata sa likod ng salamin. “Sa tingin mo saan ako pupunta?” Tanong ni Adam nang nakangiti. “Tingin mo ba susundin ko ang utos mo
Hinawakan niya ang braso ni Ryan at itinulak ito palayo bago ayusin ang kwelyo ng kanyang puting coat. “Ryan, ang tungkulin ng isang doktor ay magligtas ng tao.” Nagulat si Ryan sa sagot ni Adam at nagwala ito. “Anong sinasabi mo Adam?” Ngunit nanatiling kalmado si Adam. Ngunit ang kanyang mata ay naiinis. “Ayaw kitang ibuking sa oras na ito, ngunit ang pinakamasamang ginawa mo ay manakit ng ibang tao nang paulit-ulit sa harapan ng isang doktor.” “Ano?” Tumawa nang sarkastiko si Ryan. “Kaya sinabi mo kay Jeremy na nandito ako?” “Oo,” Harapang umamin si Adam. “Di ko lang sinabi sa kanya ang tungkol sa lugar na ito, iniligtas ko rin siya matapos mo siyang puruhan at dinala sa ospital. Noong pinagbantaan mo siya gamit ni Eveline, sinabi ko sa kanya na magiging ayos lang ito.” Sinabi ni Adam sa kanya ang lahat ng ginawa nito. Ang lahat ng ito ay eksakto sa naiisip ni Jeremy. Talagang si Adam Brown ang misteryosong lalaking tumutulong sa kanya! Ngunit nagulantang nang sobr
Tinignan niya si Adam na nakatayo sa iisang pwesto. Sa sandaling ito, di niya mapakawalan ang taong nagtatago sa loob ng kanyang puso. Gusto niyang magtanong ngunit nang tumingin siya sa mata ni Adam, pakiramdam niya hindi na kailangan. “Kapag tumanggi pa siya ulit na magpaaresto, barilin niyo na siya nang direkta!” Narinig ni Jeremy ang ganitong utos mula sa mga kasamahan niya. Hindi na niya pinatagal pa at kaagad na sinimulang tugisin si Ryan kasama nilang lahat. Ngunit mukhang inasahan ni Ryan na magnyayari ang ganitong bagay matagal na. Sumakay siya sa kanyang motorsiklo na nakaparada sa garahe at humarurot. Isa sa mga agent ng Interpol ang nagoaoutok kay Ryan na tumatakas sa motorsiklo. Kahit na di nito tinamaan sa delikadong bahagi si Ryan, tumama sa braso niya ang bala at napuruhan siya. “Habulin niyo siya!” Iniutos ng pinuno. Bago siya umalis, nalungkot siya para kay Jeremy nang makita niya ang nag-aalalang mukha ni Jeremy. “Jeremy, alam kong nag-aalala ka ngayo
Pinakalma ni Jeremy ang kanyang sarili at dinala niya si Madeline palabas ng kotse. Nang ilabas niya si Madeline, nakita ni Jeremy ang isa pang lalaking nakahiga sa driver’s seat. Mukhang siya ang driver. Di siya interesadong malaman ang kalagayan ng tao. Puno ng pagkabahalas i Jeremy nang tignan niya si Madeline na tulog pa rin. “Adam, anong nangyari kay Linnie? Di mo sinabi sa akin ang lahat sa kotse kanina.” “Di mo kailangang mag-alala masyado. Tulog lang siya sa ngayon. Binigay ko sa kanila ang lahat ng injection kasama na ang driver. Kung hindi, paano ko nagawang bumalik kaagad?” Nagpaliwanag si Adam, “Iuwi mo muna si Eveline sa kung saan kayo nakatira. Tumawag na ako ng pulis at may darating na para arestuhin ang driver ni Ryan na ito.”Nang sabihin niya ito, inilabas niya ang isang business card at itinabi ito sa bulsa ng jacket ni Jeremy. “Ito ang aking contact information. Kapag may tanong ka pa, pwede mo akong tawagan ulit. Kailangan kong bumalik at asikasuhin ang
Subalit, nang yakapin ni Jeremy si Madeline, nagpumiglas ito at itinulak siya palayo. Nagmamadali nitong ibinalik ang binti nito sa kama at hinila pataas ang kumot para ibalot ito sa kanyang sarili. Napuno ng takot ang mata ni Madeline nang hawakan niya nang mahigpit ang braso niya habang binubulong sa kanyang sarili, “Wag kang lalapit. Gagawin ko ang lahat ng gusto mo, makikinig ako sa’yo. Wag mo akong pwersahin…” Tinitigan ni Jeremy si Madeline na mukhang natatakot. Nang pakinggan niya ang sinasabi nito sa sandaling ito, unti-unti niyang naunawaan kung bakit ganito ang reaksyon ni Madeline. Dahil sa pinahirapan siya nang sobra ni Ryan kaya siya nagkaganito. Itinikom ni Jeremy ang kanyang kamao. Nagkaroon ng bagyo sa kanyang mata. Di nagtagal, ang dilim at lamig sa kanyang mata ay naglaho para sa kapakanan ni Madeline, naiwan lamang ay ang lambing na parang ang simoy ng hangin sa tagsibol.“Linnie,” tinawag nang marahan ni Jeremy si Madeline bago itaas ang kanyang kamay para
Sinuri ni Adam ang kalagayan ni Madeline bago sabihing, “Mukhang mas lumala ang kalagayan niya kaysa noong una. Di nito maaalis ang posibilidad na makakalimutan ka niya nang tuluyan.” Tumikom ang manipis na labi ni Jeremy. Pinipigil niya ang kanyang galit na halos umapaw na. “Si Ryan ba ang dahilan kung bakit nagkaganito siya? Anong ginawa ng baliw na yun kay Linnie?” Ihinampas ni Jeremy ang kamao niya sa lamesa. Pinipigilan na niya ang kanyang damdamin, ngunit di na niya kayang manatiling kalmado. Dahil ang pananaw niya ay pang tigalabas, mas kalmado si Adam kay Jeremy. Pagkatapos itong pag-isipan, sinabi na niya dito ang masaklap na katotohanan. “Maraming beses siyang nasugatan sa mga oras na ito, at ang lahat ng ito ay kagagawan ni Ryan. “Akala ni Ryan na masyadong malakas at matigas ang ulo ni Eveline. Ang inaasahan niya ay susundin siya nang lubusan ni Madeline at kakapit ito sa kanya, kaya gustong sirain ni Ryan ang kanyang tapang. “Ang pamamaraan niya ay ang pilitin
Parang nagmamakaawa pakinggan sin Jeremy nang yakapin niya ito nang mas mahigpit sa takot na mawawala uli siya, ngunit mukhang natakot si Madeline sa kanya at nagpumiglas ito gamit ng natitira nitong lakas. “Bitiwan mo ako, kailangan kong hintayin si Jeremy! Papunta na siya para sunduin ako!” Nadurog ang puso ni Jeremy. Ang mata niya ay namumula nang maluha siya. Tapos itinaas niya ang natatarantang mukha ni Madeline. “Linnie, ako si Jeremy! Nandito ako para sunduin ka.” Huminto si Madeline at itinaas ang kanyang bukod-tangi at magagandang mata para tignan ang malambing at maamong mata ni Jeremy. Tinignan niya ulit si Jeremy nang maigi na parang may siusuri siya. Nang makitang di na masyadong nagwawala si Madeline, hinaplos ni Jeremy nang marahan ang pisngi nito. “Linnie, tignan mo nang maigi. Ako ang pinakamamahal mo, si Jeremy.” “Jeremy…” “Oo Linnie, ako ito,” Sumagot si Jeremy nang di nag-iisip. Kung kailan akala na niyang nagugustuhan na siya ni Madeline, kasunod ni
Nagmamadali ang lalaki, ngunit nang makita niyang talagang di siya pinapansin ni Madeline at walang balak na magbigay-daan, nagmamadali niyang iniliko ang kanyang motorsiklo. Nabangga niya ang isang puno sa harap niya at bumagsak sa sahig. Huminto si Madeline nang makita niyang may biglang bumagsak sa harap niya. Sumigaw sa sakit ang lalaki at itinaas ang tingin nito para makita si Madeline na nakatayo sa harapan niya. Tapos ibinuka niya ang kanyang bibig patra magmura nang walang-tigil. “Di mo ba ako narinig noong sinabi kong tumabi ka? Maganda ka pero bulag o bingi ka ba? Dahil sa’yo natumba ako!” “Sino sa tingin mo ang kinakausap mo? Sabihin mo yan ulit kung matapang ka!” Lumapit si Jeremy para hilahin si Madeline sa likod niya. Nang tignan niya ang lalaki gamit ng malamig at nakakatakot niyang mata, nanginig ang lalaki. Yumuko siya at hinawakan ang damit ng lalaki. Tapos galit siyang nagbanta, “Umaandar ka sa salungat na direksyon ng sidewalk tapos may kapal ka pa ng mukh