All Chapters of Mapanganib na Pagbabago: Chapter 231 - Chapter 240

Mayroong bugso ng mga bisita sa Dali Ancient City. Hindi kakaiba para makakita ng preskong mga mukha sa siyudad na sentro ng turismo.Subalit, ito ay nagpapalingon kapag ang lahat sa kanila ay matangkad at maskuladong mga lalaking naka suot ng itim na suit at slacks.Ang babaeng may ari ng tindahan ng tea set ay sobrang intereasdo. “May hinahanap ba kayo?”Random siyang humablot ng isa sa matatangkad na lalaki sa suit na nagmamadaling lumampas sa kanya.Si Dos ay nakita ang kanyang sarili na pinipigilan ng isang babaeng hindi niya kilala.“Kami nga.”“Sino ang hinahanap niyo?”Ayaw magsalita ni Dos, ngunit tutal may taong nagtatanong , tinaas niya ang kanyang phone na may litrato mula sa bar. “Nakita mo ba siya, ma’am?”“Hindi ko gaano makita.” Ang ekspresyon ng babaeng may ari ay nagbago ng kaunti ngunit umiling siya.Tumango si Dos. “Magtatanong ako sa iba, kung gayon.”Kasama ni Ray si Sean, katapat ng homestay kung nasaan tumutuloy si Haydn at Mindy.“”Tutal harapan nati

Ang pamilyar na init, ang pamilyar na amoy, ang pamilyar… na takot ay inatake ang kanyang pakiramdam!Nanginig siya sa takot at ito ay nakikita sa paraan ng panginginig ng kanyang mga mata kahit na ang mga ito ay nakasara ng maigi. Kahit na ang kanyang labi ay nanginig habang hinalikan niya ito ng malambing.Ang kanyang panginginig ay umabot sa lalaki sa likod niya. Mayroong sakit sa kanyang mata, kalungkutan, pagsisisi… Simula ngayon, ayaw niyang hayaang umasa ang babaeng ito muli!Ayaw niya siyang makaramdam ng takot muli… Iyon ay talagang kasalanan niya.Ang kanyang malakas na kamay ay umakbay mula sa likod, hinahawakan ang kanyang nanginginig na balikat habang siya ay nakaupo sa chair. Ang kanyang labi ay lalong nanlambot, ngunit mayroong lakas na lumitaw sa kanyang braso, na para bang hindi siya hihinto para protektahan ang babaeng nasa kanyang yakap.Oo, alam niya na siya ay natatakot… ngunit hanggat hindi niya siya tinutulak palayo, paano niya magagawang ayawan ang lasa niy

Nanlamig ang mata ni Michael. “Patay ako? Paano mo naman nasabi?”“Dahil hinawakan ko ang bagay na gusto ko?”“Hahahaha… Sabi ko na, hindi ka pa nagbabago. Nagdaan na ang maraming tao, ngunit ikaw ay matigas pa din ang ulo at makasarili pa din!”Bawat salita niya ay puno ng walang katapusang lamig. Ang lalaki na kanyang tinitignan ay may mukha na sobrang pareho ng sa kanya, ang mata ay parehong huis, haba, kitid at panlalamig. Pareho sila ay may magandang kilay at mata na kasing dilim ng gabi. Silang pareho… ay mukhang sobrang pamilyar sa isa’t isa.Gayunpaman, si Michael ay tumingin sa lalaking katapat niya na parang siya ang orihinal na sala. Kung ang salita ay may pisikal na pinsala, gusto niyang punitin si Sean Stewart sa pira piraso, balatan siya, hatakin ang paa’t kamay. Dukutin ang mata, buhusan ng lead ang kanyang tenga at putulin ang kanyang dila!Sa kanyang gulat, si Sean ay hindi galit sa mga salitang iyon. Binigyan niya lang si Michael ng mayabang na tingin “Matigas an

”Sige, gawin mo at tawagan ang mga pulis. Couple lang tayo na nag-aaway. Tignan natin kung may pakialam ang mga pulis.” Galit, tinitigan niya ang babaeng nasa harapan niya. Tutal hindi na nila mababalik ang nakaraan, kung gayon gagawin niya ang lahat para panatilihin siya sa kanyang tabi. Gusto… niya lang na makita siya araw araw.Sa hindi mabilang na mga ideya na tumatakbo sa isipan ni Sean, ni isang beses hindi niya naisip na ang natitira sa kanyang puso ay isang pagmamahal na nakukuha mula sa kanyang maliit na pagmamakaawa.Tumayo bigla si Michael at biglang kinuha ang malapad na palad na nakakapit sa braso ng babae. Tinulak niya ang lalaki sa harap niya ng malakas. “Bitawan mo siya! Makasarili ka, alam mo iyon? Hindi mo ba narinig ang sinabi niya? Ayaw ni Jane na sumama sayo. Ayaw niyang makasama ka sa natitira niyang buhay. Ayaw ka na niyang makita pa kahit kailan! Ang kapal ng mukha mo na gumawa ng mga bagay, ang magaling na President Stewart? Huh?”Si Sean ay nagulat ng siay

”Boss, hindi ba Stewart ang apelyido mo?” hinabol siya ni Jojo at tinanong siya ng maingat. “Bakit ka nila tinatawag na Jane Dunn?”Sa pintuan ng kanyang kwarto, ang babae ay huminto at tinignan si Jojo. Mayroong takot sa mata ng babae. Tinignan niya ang kanyang tingin at napagtanto na ang babae ay tinabi ang parang batang pagiging inosente na meron siya sa harap nito. Ito ay napalitan ng takot.“Natatakot ka sa akin, hindi ba, Jojo?”Ang babae ay nagtanong bilang tugon.Sa isang swoosh, ang batang mukha ng babae sa harapan niya ay namula na parang kamatis. Ang kahihiyan sa kanyang mukha ay napapansin sa isang tingin. “Hindi, Boss. Paano ako matatakot sayo? Ikaw ang pinakamabait na tao diyan, Boss.”Isang nanlalamig na kamay ang dumikit sa mukha ni Jojo. Ang babae ay nanginig at tinaas ang kanyang mata ng maingat para nakawan ng tingin sa kanyang boss. Ang kanyang nakita, ay isang pares ng mga mata ay nabalot ng kalungkutan, mukhang malalim at walang magawa. “Boss...”“Jojo, hang