Sobrang nagulat si Madam Dunn na tinignan niya ang tao sa kanyang harapan na para bang nakakita siya ng multo. "Anong sinasabi mo?" Nahirapan siyang sabihin ang bawat isa niyang salita. Sinabi ni Jane ang lahat ng kanyang nalalaman sa simple at matipid na paraan. "Ganoon na nga. Kahit na maniwala kayo o hindi, hindi ako ang anak mo, kaya hindi ko maililigtas ang anak mo. Hindi kulang sa pera ang mga Dunn at lalong hindi kayo kulang sa koneksyon. Sa mga koneksyon niya, naniniwala ako na makakahanap siya ng match para sa anak mo kung talagang gusto niya siyang iligtas. Kung maski ang mga Dunn ay walang mahanap na match para sa kanya, ibig sabihin kahit ako na isang tiga-labas ay hindi kayang iligtas ang anak mo." Kalmadong tinapos ng babae ang kanyang pangungusap. Kung hindi masyadong gulat si Madam Dunn sa sandaling ito, kung papansinin niya ang mukha ni Jane, mapapansin niya ang kalungkutan na nasa likod ng kalmado at walang pakialam na panlabas ni Jane. Kung… Iyon nga lang, wala
Nagkaroon ng anak sa labas ang tatay mo. Nagulat si Jane. Nagulat siya talaga sa pagkakataong ito. Tumingin siya kay Madam Dunn… Ang miyembro ng pamilyang ito… Ang miyembro ng pamilyang ito ay talagang…! Hindi niya siya itinuturing na kabilang sa mga Dunns at hindi na niya dala ang apelyidong Dunn, di ba? "Nagmamakaawa ako sayi, Jane. Please!" Naluluhang nagmakaawa si Madam Dunn. Nakakatawa ito para kay Jane. Nakangiti pa nga siya. Habang nakangiti siya, nagsimula ring tumulo ang mga luha niya. "Jane?" Kumurap ang mga mata ni Madam Dunn. Hindi niya maintindihan kung anong ibig sabihin ng pagtawa at pag-iyak ng kanyang anak. "Ikaw…" Palakas ng palakas ang paghalakhak ni Jane sa harap ni Madam Dunn. Sa dulo ng pagtawa niya, tumutulo rin ang kanyang mga luha. Umupo siya sa lupa, hinawakan niya ang kanyang tiyan, at kinaway niya ang kanyang kamay kay Madam Dunn. "Pinapatawa mo talaga ako ngayon, Madam Dunn. Dapat kang parangalan." Biglang nanlaki ang mga mata ni Madam Dunn.
Pagbukas ng kanyang mga mata, isang maputla at puting silid ang lumitaw sa kanyang paningin. "Gising ka na?" "Ray Sierra?" Lumingon siya sa paligid para masanay ang kanyang mga mata sa maliwanag na sikat ng araw sa labas ng bintana. Hindi siya nagtanong kung bakit siya nasa ospital. Naputol ang kanyang mga alaala. Ngayon na gising na siya, unti-unti nang bumabalik sa kanya ang mga pira-pirasong alaala na iyon. Naaalala niya na. Si Madam Dunn. Mabagal niyang tinanong ang tao sa kanyang tabi. "Nasaan siya?" "Wala dito si Sean." "Si Madam Dunn ang tinutukoy ko." Narinig ni Ray ang sinabi niya at kaagad siyang nagalit. "Hindi ba ganoon kaimportante si Sean sa puso mo na hindi siya maikumpara kay Madam Dunn?" Ngumisi siya. "Jane Dunn, minahal mo ba talaga si Sean Stewart?!" Kung minahal niya siya, paano niya nagagawang umasta na para bang wala siyang pakialam? Nang marinig ni Jane ang mga salitang iyon, parang gusto niyang matawa sa loob-loob niya. Tinignan niya na
Tahimik ang gabi. Ang isa sa mga palapag ng Stewart Tower ay maliwanag na naiilawan. Ito ang lugar na sumisimbolo sa lakas ng mga Stewart. Sa harapan ng mesa, isang lalaki ang mabilis at galit na nagtytype sa keyboard. Ang bawat isang Klik ay parang isang malakas na hukbo ng sundalo na nagmamartsa sa lapag. Sinalamin nitong maigi ang sitwasyon. Parang mga kutsilyo ang madidilim na mga mata ng lalaki. Matalas ang mga ito habang nagpapalipat-lipat ito sa bawat kanto ng screen ng kompyuter. Tatlong taon ang nakakaraan, pinalayas niya si Old Master Stewart mula sa Stewart Industries. Sa tatlong taon na iyon, nagpatuloy siya sa pagpapalawak, pero ngayon, nagawang makapuslit ng ilang mga tao na may masamang intensyon. Naglagay sila ng mga espiya sa iba't-ibang bahagi ng malaking Stewart Industries. Noong nagpunta siya sa Erhai, nagkaroon ng pagkakataon na magprotesta ng old master sa pamamagitan ng pakikigsanib-pwersa sa mga taga-loob at tiga-labas. Magaling! Sobra! Kasabwat
Malaking bagay ang shareholder meeting ng Stewart Industries. Hindi lang sa konektado ito sa mga shareholder at senior executive, pati mga taga-labas ay kinakabahan na naghihintay para rito. Kung ang Stewart Industries ay isang malaking nilalang, si Sean naman ang emperador na nasa taas ng lahat sa tuktok ng malaking nilalang na ito. Ano pa ba ang mas nakakaawa para sa mga tao maliban sa panoorin ang isang nag-iisang emperador na itinapon sa mundo ng mga mortal kung saan mabubuhay lang siya na mas mababa pa sa dumi? Stewart Industries. Sa loob ng meeting room. Sa bilog na meeting table, maagang dumating ang karamihan sa mga shareholder at matiyagang naghihintay sa may mesa. Pagkatapos ng ilang bulong-bulungan, kinatawan ni Don Jenkins ang lahat ng mga shareholder at tumayo. "Old Master Stewart, nakarating ka na." May mga koneksyon si Don sa parehong tiga-loob at tiga-labas. Alam niya kung paano kumilos ng mabilis. Nilapitan niya ang old master nang may ngiti sa kanyang mga
Sa bilog na lamesa, lahat ay may kakaibang ekspresyon sa kanilang mukha.Hindi nagbago ang mukha ni Sean.Pero kahit na magaling siyang magtago, kita pa rin ng mga tao ang maputla niyang mukha.Ang iba ay mukhang nakakaintindi. Mukhang hindi naging madali ang huling sampung araw ni Sean.Tulad ng dapat niyang gawin dahil maraming nangyari sa sampung araw lang.Sa loob, ang Stewart Industries ay humaharap sa krisis ngayon.Sa mga taga labas, iniwan niya ang asawa niya at kinulong ang inosenteng anak ng mga Dunn.Noong unang panahon, si Sean Stewart ay parang Diyos, pero ngayon siya ay pinapaalis ng altar.Binuksan ng Old Master Stewart ang kanyang bibig. “Sa huling pagkakataon, tatanungin kita.”Bago pa makapagsalita ang old master ng kahit ano, nagsalita si Sean Stewart.“‘Wag ka magtanong,” ang lalaki sa tabi niya ay matigas na nagsalita ng may malinaw na boses.“Alam ko ang gusto mong itanong sa akin.” May pares ng itim na mata ang timingin sa galit na titig ng old maste
Natulog si Sean buong gabi at buong araw.Tinawagan ni Elior ang manor sa pangatlong beses. Ang butler na sumagot sa tawag ay ginamit ang kalmado at robotic niyang boses para sabihin paulit-ulit na hindi pa gising ang kanyang Sir.Himala ito.Hindi makapaniwala si Elior.Ngunit ang ganitong bagay ay hindi kailan man nangyari kay Sean ay nangyayari na ngayon.Madyo naiirita si Elior.Wala siyang oras para asikasuhin ang mga bagay-bagay, kaya iniwan at hinayaan niya ang lahat. Ang bago niyang Mustang ay nasa underground na garahe. Pagkatapos humarurot ng makina, umalis na ang sasakyan.Hindi ganun kamahal ang Mustang. Nasa tatlo hanggang limang daang libo lang. HIndi ito tinuturing na luxury car ni Elior. Ngunit ang mga taong alam ang mga kotse ay alam kung gaano kasaya magmaneho ng ganung klaseng sasakyan lalo na kung humaharurot ito sa kalsada.Ngunit, sa puntong ‘to, ang bagong sasakyan ni Elior ay hindi nakuha ang atensyon niya.Trinato niya itong Passat at nagmaneho na papu
Erhai, YunnanMemory Homestay.Sa araw kung kailan na discharge si Jane, sinundan siya ni Ray pabalik sa Memory Homestay nang hindi nahihiya. Ginamit niya ang kaakit-akit niyang mukha para sulsulan si Jojo na i-check in siya.Gustong ilayo ni Jane ang batang babaeng ‘to dito.Ngunit, nalaman niya lang ‘to nang tapos nang mag check in si Ray.Inosente si Jojo pero ayaw siyang kausapin o bigyang pansin ng boss niya.Nang makita ni Jojo ang gwapong mukha ni Ray, nabigo siya.“Boss nandito nanaman ang matandang babae.”Nasa bar si Jojo nang makita niya ang nakakairitang tao.Sinilip ni Jane ang tao sa dulo ng mata niya at pinikit niya ito. Napagdesisunan niyang ang hindi pagpansin dito ay kaligayahan.Hindi gusto ni Jojo si Madam Dunn. Hindi ganun katanda si Madam Dunn pero tinatawag pa rin siya ni Jojo na ‘matandang babae’.Kinamumuhian din ni Madam Dunn si Jojo hanggang sa mangati ang ipin niya dahil sa pagmumukha nito pero titigan lag ng masama ang kaya niyang gawin sa loko-l
Ang pangalan ko ay Luka Stewart. Ito ay kakaibang pangalan, ‘diba? Parang ‘Tignan mo! Sabaw.’Lolo ko ang nagbigay ng pangalan ko. Sa lahat ng maraming taon ng karanasan ko bilang bata ay nagsasabi na ang lolo ko ay hindi mabait na tao.Isang tabi na ang lahat, tignan mo na lang ang pangalan na binigay niya sa akin. Mayroon siyang mahusay na pangalan mismo, ngunit binigyan niya ako ng kakaibang pangalan.Subalit, bawat beses na mag protesta ako tungkol dito sa kanya, lagi niyang sinasabi na ito ay kasalanan ng aking ama. Kung si Dad ay naging babae, siya sana ang magkakaroon ng pangalan na iyon.Tignan mo, SI Grandpa ay ang siyang nagbigay sa akin ng ganito kasamang pangalan, ngunit sinisisi niya ang lahat sa aking ama.Ah, nakalimutan ko silang ipakilala ng ayos.Ang pangalan ng lolo ko ay Sean Stewart.Tila, siya ay medyo gwapo noong kanyang kabataan.Ang aking lolo ay nagngangalang Jane Dunn.Minsan, hindi ko maiwasang mapaisip kung paano sila nauwing magkasama. Sila talaga
Sa ospital, walang tunog na bumukas ang pinto ng ward. Sa oras na ‘to, hindi ipinahayag ni Dos ang pagdating ng mas maaga.Nang nagmamadaling dumating si Elior, mabilis niyang nakita ang babaeng iyon.Bago pa siya makapagsalita, hinila siya ni Alora papunta sa pasilyo. Nagbukas ang pinto at nagsara muli.Ang lalaki sa kama ay tumagilid, mahimbing ang tulog.Walang nakakaalam kung tungkol saan ang napapanaginipan ng lalaki, ngunit ang malalim na pagkakunot ng noo sa kanyang mukha ay nagpakitang hindi maganda ang mga panaginip niya.Ang kanyang kamay ay nagpapahinga sa panlatag, ang kanyang wedding ring ay suot niya pa rin sa kanyang daliri.Mabagal siyang nilapitan ng babae, sa wakas ay tumigil sa harap ng kanyang hospital bed.Ang mga mata nito’y maningning at maaliwalas, ang kanyang tingin ay lumapag sa singsing sa kamay ng lalaki.Wala ring nakakaalam kung ano ang iniisip ng babae.Tinitigan niya ang singsing ng mahabang, mahabang oras, hanggang mawalan siya ng ulirat.Mata
"Jane, hindi paraiso ang Erhai. Ang tinatawag mong kapayapaan ay pagtakas lamang," taimtim na sinabi ni Alora.Hindi nga dapat niya ito sinasabi, pero may mga nakikita siyang bagay na hindi nakikita ng mga taong sangkot.Siguro ang sitwasyon ay laging mas malinaw mula sa labas. Siguro hindi.Kahit na, malinaw niyang nakikita na nag-aalinlangan si Jane.Tatlong taon na ang nakalipas, tinulungan niya si Jane tumakbo palayo dahil taos puso niyang gustong mamuhay si Jane ng payapang buhay mula noon.Marami na ang nagbago sa tatlong taon. Nagmature na rin siya.Ito ay dahil sa bago niyang nalamang maturity na hindi siya tumigil kakaisip tungkol doon.Tama ba siyang tulungan si Jane na makatakas tatlong taon na ang nakalipas? O ito ay isang pagkakamali?Malabo, nagsimula siyang mag-isip na mali siya.Ang babaeng ito ay lubusang natakot. Walang paraan na titigil siya at titingin sa kanyang paligid para makita ang mga tao at katotohanan.Sa loob ng tatlong taon, nakita rin ni Alora k
So pumunta ka nga rito para pag-usapan ang matandang lalaki?” Natawa ang lalaki sa kama, may malinaw na hindi makapaniwala sa kanyang mga mata. “Michael Luther, ang matandang lalaki ay hindi takot na mamatay ako. Mayroon siyang isa pang apo para magmana ng trono niya.Si Michael ay tumawa ironically.“Sa tingin mo talaga na babalik ako sa Stewarts? Ang maruming lugar na iyon.”“Ayaw mo sa Stewart Industries?” malamig na sinabi ni Sean. “Well, sa kasong ‘yan, mukhang mabibigo ka.“Stewart Industries, huh.” Pinadaan ni Michael ang kanyang tingin kay Sean at tumingin sa labas ng bintana. “Mukha maganda, so palagay ko gusto ko nga ito. Ibibigay mo ba ito sa akin?”“Kung hindi, hindi mo ba ‘to kukunin ng pwersahan?”“Kung ikaw ang may hawak, sigurado.” Hindi sinubukan ni Michael itago ang kanyang ambisyon. “Pero kung mamatay ka, hindi ko ito kukunin mula sa kanya.”Naningkit ang mga mata ni Sean. “Well, siguradong tapat ka sa nararamdaman mo para sa kanya. Dapat bang sabihan kitang a
Si Michael Luther ay pumasok sa Stewart Old Manor.“Ikaw ang nasa likod ‘nun, hindi ba?”Walang kahit anong babala o konteksto, sinigawan niya si Old Master Stewart, na simpleng umiinom ng tsaa.“Bigla kang lumabas kung saan… para lang magpakita ng kabastusan sa lolo mo? Ibinaba ni Old Master Stewart ang kanyang tasa, naninigas ang kanyang matandang mukha.“Ikaw ang naglagay kay butler Summers doon, ‘di ba?“Kung hindi man, ay hindi siya maglalakas ng loob, ‘di ba?”“Anong ibig mong sabihin? Anong nagawa ni Summers na dahil sa akin?”“Ikaw ang nasa likod ng aksidente ni Jane. ‘Yan ang gusto kong malaman. Ikaw ba, o hindi ikaw?!” Si Michael ay nasa tabi niya.Sa sandaling narinig ni Old Master Stewart ang pangalan ni Jane, ang kanyang ekspresyon ay mabilisang naging madilim. “Ano ito? Lalabanan mo ang sarili mong lolo para sa kanya?”“Ibig sabihin niyan… inaamin mo.”Tinikom ni Michael ang kanyang kamay sa isang kamao, ang kanyang buong katawan ay nanginginig sa galit. “Ano ba
Sa sumunod na tatlong araw, ang taong iyon ay hindi humakbang kahit isa papasok ng bahay.Tumayo si Tres at si Cuatro sa may pinto na tila isang pares ng walang ekspresyong guardian gods.Ang dating tahanan ng babae ay wasak na, kaya bumalik siya sa Stewart Manor. Sa pinakamalalim na bahagi ng manor, hindi niya marinig ang mga ibon o maamoy ang mga bulaklak. Ang butler ay ganap na ganap na professional din, at lahat ay naayos na para sa kanya.Bukod kay Tres at kay Cuatro, wala siyang ibang makausap.Wala, kahit si Tres at si Cuatro ay hindi siya kinausap.At para sa family butler, laging mabuti ang pagkilos nito at tunay na magalang sa kanya sa tuwing sila’y nagkikita.Ang kanyang tainga ngayon ay halos wala nang pakinabang, ang kanyang bibig ay dekorasyon na lamang.Ang mga naglilingkod sa paligid ng bahay ay pamilyar ang mga mukha, habang ang iba ay mukhang bago. Hindi ito mahalaga. Kahit sino pa ang makakita sa kanya, sila’y tumatango lamang bilang paggalang at maglalakad sa
Nalalapit na ang araw para sa bone marrow transplant ni Jason.Nagpalit na siya sa isang surgical gown. Si Madam Dunn ang kasama niya.“Huwag ka kabahan, Jason. Walang mangyayari na mali.” Inalo siya ni Madam Dunn. Kahit na, ang anak niya ay nanatiling tahimik.Habang tinitignan niya ang payat na pisngi ng anak niya, minura niya ulit si Jane sa puso niya.“Kung hindi dahil sa mabuting-puso na tao na kamatch mo, iyong malditang Jane na iyon ay muntik ka na mapatay.”Mukhang nasaktan si Jason.“Mama! Tumigil ka!”“Huh? Anong mayroon sa iyo?“Naaawa si mama para sayo. Bakit mo ako sinisigawan?”“Mama, huwag ka magsalita ng ganyang kay Jane.”“Bakit hindi ko pwede gawin iyon? Wala nga siya pake sa sariling miyembro ng pamilya niya.”Kinamumuhian ni Madam Dunn ang anak niyang babae mula sa kailaliman ng puso niya.Ngunit kahit na napatunayan niyang na talgang napagkamalan niya na hindi niya sariling anak si Jane, si Madam Dunn ay nanatiling kampi laban sa anak niya.Kung sabaga
Lumipas ang mga araw. Lulutuin ng lalaki lahat ng pagkain niya. Kapag pupunta siya sa trabaho, isasama niya ang babae sa tabi niya, pinapanatili siya sa paningin niya sa lahat ng oras. Mukha silang matamis at mapagmahal na mag-asawa.Mayroon itsura ng kainggitan sa mga mata ng ibang tao kapag nakikita nila si Jane.Sa oras, lahat ng tao mula sa bilog ay alam na.May nag buntong hininga, ‘si Jane Dunn mula sa pamilyang Dunn ay nakaraos na. Noong hinahabol niya pa lang si Sean dati, siya ay isang mapamillit na go-getter.’Ang iba ay may katulad na sentimyento rin. Nakuha na rin Jane kung ano ang gusto niya/Isang katapusan ng linggo.“Gusto ko siya makita.”“Sino?”“...Kuya ko.”May kumislap sa mga mata ng lalaki. Kahit na, pinanatili niya pa rin ang itsura niya.“Hindi mo kailangan mag-alala kay Jason.”Isang casual na ugali.Piniga ni Jane ang mga kamao niya. Pagkatapos ng ilang saglit...“Ang kondisyon niya ay hindi maganda. Gusto ko siya makita.”“Hindi ba maayos ang pa
‘Di kinalauna’y nagising din si Jane. Madilim ang kuwarto nang siya’y magising. Bumangon siya at naglakad-lakad sa sala. Hindi na niya ikinagulat ang lalaking nakaupo sa may sofa sa ilalim ng mainit na ilaw habang nanonood ng telebisyon.Mahina lamang ang tunog ng telebisyon sa sala dahil nag-aalala itong baka magising niya ang kanyang kasama kapag masyado itong malakas.Maririnig ang mga magaang yapak mula sa pasilyo. Napalingon ang lalaki.Nagtagpo ang kanilang mga mata.Ni wala ma lang pagbabago sa kanilang mga emosyon. Tila’y matagal na panahon na silang kasal at nagsasama. Tila ri’y mayroon silang kasunduang hindi na kailangang sabihin pa. Walang nagtangkang pigilan ang kakaibang kapayapaang kanilang nararamdaman.Mistulang… payapa sila sa isa’t isa.Tumayo ang lalaki, naglakad patungo sa gilid na lamesa, ininit ang mga pagkain, at ibinalik ito sa lamesa.Tahimik na tumungo rito ang babae, at umupo sila upang kumain.Mistulang wala silang away-bati na pagsasama, na wala si