Nanlamig ang mata ni Michael. “Patay ako? Paano mo naman nasabi?”“Dahil hinawakan ko ang bagay na gusto ko?”“Hahahaha… Sabi ko na, hindi ka pa nagbabago. Nagdaan na ang maraming tao, ngunit ikaw ay matigas pa din ang ulo at makasarili pa din!”Bawat salita niya ay puno ng walang katapusang lamig. Ang lalaki na kanyang tinitignan ay may mukha na sobrang pareho ng sa kanya, ang mata ay parehong huis, haba, kitid at panlalamig. Pareho sila ay may magandang kilay at mata na kasing dilim ng gabi. Silang pareho… ay mukhang sobrang pamilyar sa isa’t isa.Gayunpaman, si Michael ay tumingin sa lalaking katapat niya na parang siya ang orihinal na sala. Kung ang salita ay may pisikal na pinsala, gusto niyang punitin si Sean Stewart sa pira piraso, balatan siya, hatakin ang paa’t kamay. Dukutin ang mata, buhusan ng lead ang kanyang tenga at putulin ang kanyang dila!Sa kanyang gulat, si Sean ay hindi galit sa mga salitang iyon. Binigyan niya lang si Michael ng mayabang na tingin “Matigas an
Itinulak ni Michael ang babae palayo. Habang siya'y natataranta, tinitignan ng babae ang nangyayari sa harap, hindi niya alam kung ano gagawin. Hindi niya maintindihan kung bakit yung dalawang lalake ay biglang na lang nakipagsapakan sa isa’t-isa.Pareho silang magaling sa fist-fighting techniques, wala sa kanilang dalawa ang madali labanan.Nandilim ang mukha ni Ray sa galit. Balak niya sanang hintuin ang dalawa, pero mahusay siyang tinulak palayo ni Sean.Kumpara kay Sean, walang kalaban-laban si Ray pagdating sa sapakan. Kaya laking gulat niya nang makita niya si Michael ay kinakayang tumapat kay Sean sa paligsahan ng lakas.Halatang halata na si Michael ay masipag na nagpra-praktis, at hindi man niya kinalimutan hasain ang kanyang Martial Arts.Kaso, may isang bagay na hindi maintindihan ni Michael. Si Sean ay ang tagapagmana ng mga Stewart. Ang kanyang edukasyon at pagsasanay simula nung pagkabata niya ay hindi kayang tiisin ng mga ordinaryong tao.Ang pinaka-malaking pagkak
”Sige, gawin mo at tawagan ang mga pulis. Couple lang tayo na nag-aaway. Tignan natin kung may pakialam ang mga pulis.” Galit, tinitigan niya ang babaeng nasa harapan niya. Tutal hindi na nila mababalik ang nakaraan, kung gayon gagawin niya ang lahat para panatilihin siya sa kanyang tabi. Gusto… niya lang na makita siya araw araw.Sa hindi mabilang na mga ideya na tumatakbo sa isipan ni Sean, ni isang beses hindi niya naisip na ang natitira sa kanyang puso ay isang pagmamahal na nakukuha mula sa kanyang maliit na pagmamakaawa.Tumayo bigla si Michael at biglang kinuha ang malapad na palad na nakakapit sa braso ng babae. Tinulak niya ang lalaki sa harap niya ng malakas. “Bitawan mo siya! Makasarili ka, alam mo iyon? Hindi mo ba narinig ang sinabi niya? Ayaw ni Jane na sumama sayo. Ayaw niyang makasama ka sa natitira niyang buhay. Ayaw ka na niyang makita pa kahit kailan! Ang kapal ng mukha mo na gumawa ng mga bagay, ang magaling na President Stewart? Huh?”Si Sean ay nagulat ng siay
”May…” gusto niyang tanungin kung nagkamali siya, kung ito isa lamang hindi pagkakaunawaan. Ang namamaos niyang pagbulong ay napunta sa ibang tao. May panibagong konklusyon.Gumising si Michael at sinabing, “Pasensya na. Hindi ko alam na ang isang tulak ay magdadala ng seryosong kahihinatnan.” May bahid ng pagsisisi sa kanyang mukha. Hindi sosobra, hindi kukulang, tamang halaga lang. Tumingin ang babae sa likod niya at napahinto ng ilang saglit bago siya umiling. “Wala kang kinalaman doon.”Ang malapad na palad ng lalaki na nakatago sa kanyang likod ay bumuka. Walang kinalaman sa kanya, ha? Huli na ang lahat. Ito ay mayroon at dapat may kinalaman sa kanya.Pinakita niya ang nararamdaman ng kanyang puso. Sa biglang “Sss”, nakita sa mukha niya ang kirot.“Ikaw… Anong problema, Mr. Luther?”“Wala naman.” ang lalaki na may kirot sa mukha ay tinakpan ang likod ng kanyang baywang, tila nagsisisi siya na siya’y mahanap. Tiniis niya ang sakit at umiling sa babae. “Ayos lang ako.”“‘Wag k
”Boss, hindi ba Stewart ang apelyido mo?” hinabol siya ni Jojo at tinanong siya ng maingat. “Bakit ka nila tinatawag na Jane Dunn?”Sa pintuan ng kanyang kwarto, ang babae ay huminto at tinignan si Jojo. Mayroong takot sa mata ng babae. Tinignan niya ang kanyang tingin at napagtanto na ang babae ay tinabi ang parang batang pagiging inosente na meron siya sa harap nito. Ito ay napalitan ng takot.“Natatakot ka sa akin, hindi ba, Jojo?”Ang babae ay nagtanong bilang tugon.Sa isang swoosh, ang batang mukha ng babae sa harapan niya ay namula na parang kamatis. Ang kahihiyan sa kanyang mukha ay napapansin sa isang tingin. “Hindi, Boss. Paano ako matatakot sayo? Ikaw ang pinakamabait na tao diyan, Boss.”Isang nanlalamig na kamay ang dumikit sa mukha ni Jojo. Ang babae ay nanginig at tinaas ang kanyang mata ng maingat para nakawan ng tingin sa kanyang boss. Ang kanyang nakita, ay isang pares ng mga mata ay nabalot ng kalungkutan, mukhang malalim at walang magawa. “Boss...”“Jojo, hang
Tumawag ng taxi si Madam Dunn. Tinanong siya ng driver kung saan siya papunta. Masayahin ang mga tao rito. Habang pinapakinggan ang kanilang Mandarin na may accent, wala sa isip ng mapiling si Madam Dunn na maging mapili ngayon. Sasagutin pa lang niya sana ang tanong ng driver nang tumunog ang kanyang phone. Kinakabahan niyang pinisil ang kanyang phone at tinignan ang pangalan ng tumatawag ng ilang sandali. Nagdadalawang-isip si Madam Dunn. Kung hindi niya sasagutin ang tawag na ito, pwede niya itong patagalin ng ilang oras. Kapag sinagot niya ang tawag, hindi na niya matatanggihan ang mga susunod dito. Nanahimik na rin ang walang humpay na ringtone. Bago makahinga nang maluwag si Madam Dunn, tumunog na naman ang malagim na ringtone nang walang humpay. Nang wala ng iba pang magawa ay sinagot niya ang tawag. "Hey, Jason." "Mom, nakababa ka na ng eroplano, di ba?" Kinakabahang nagsalita si Jason sa phone. "Mom, dumiretso ka kay Sis. Yun ang homestay na sinabi ko sa'yo dati. T
Sobrang nagulat si Madam Dunn na tinignan niya ang tao sa kanyang harapan na para bang nakakita siya ng multo. "Anong sinasabi mo?" Nahirapan siyang sabihin ang bawat isa niyang salita. Sinabi ni Jane ang lahat ng kanyang nalalaman sa simple at matipid na paraan. "Ganoon na nga. Kahit na maniwala kayo o hindi, hindi ako ang anak mo, kaya hindi ko maililigtas ang anak mo. Hindi kulang sa pera ang mga Dunn at lalong hindi kayo kulang sa koneksyon. Sa mga koneksyon niya, naniniwala ako na makakahanap siya ng match para sa anak mo kung talagang gusto niya siyang iligtas. Kung maski ang mga Dunn ay walang mahanap na match para sa kanya, ibig sabihin kahit ako na isang tiga-labas ay hindi kayang iligtas ang anak mo." Kalmadong tinapos ng babae ang kanyang pangungusap. Kung hindi masyadong gulat si Madam Dunn sa sandaling ito, kung papansinin niya ang mukha ni Jane, mapapansin niya ang kalungkutan na nasa likod ng kalmado at walang pakialam na panlabas ni Jane. Kung… Iyon nga lang, wala
Nagkaroon ng anak sa labas ang tatay mo. Nagulat si Jane. Nagulat siya talaga sa pagkakataong ito. Tumingin siya kay Madam Dunn… Ang miyembro ng pamilyang ito… Ang miyembro ng pamilyang ito ay talagang…! Hindi niya siya itinuturing na kabilang sa mga Dunns at hindi na niya dala ang apelyidong Dunn, di ba? "Nagmamakaawa ako sayi, Jane. Please!" Naluluhang nagmakaawa si Madam Dunn. Nakakatawa ito para kay Jane. Nakangiti pa nga siya. Habang nakangiti siya, nagsimula ring tumulo ang mga luha niya. "Jane?" Kumurap ang mga mata ni Madam Dunn. Hindi niya maintindihan kung anong ibig sabihin ng pagtawa at pag-iyak ng kanyang anak. "Ikaw…" Palakas ng palakas ang paghalakhak ni Jane sa harap ni Madam Dunn. Sa dulo ng pagtawa niya, tumutulo rin ang kanyang mga luha. Umupo siya sa lupa, hinawakan niya ang kanyang tiyan, at kinaway niya ang kanyang kamay kay Madam Dunn. "Pinapatawa mo talaga ako ngayon, Madam Dunn. Dapat kang parangalan." Biglang nanlaki ang mga mata ni Madam Dunn.
Ang pangalan ko ay Luka Stewart. Ito ay kakaibang pangalan, ‘diba? Parang ‘Tignan mo! Sabaw.’Lolo ko ang nagbigay ng pangalan ko. Sa lahat ng maraming taon ng karanasan ko bilang bata ay nagsasabi na ang lolo ko ay hindi mabait na tao.Isang tabi na ang lahat, tignan mo na lang ang pangalan na binigay niya sa akin. Mayroon siyang mahusay na pangalan mismo, ngunit binigyan niya ako ng kakaibang pangalan.Subalit, bawat beses na mag protesta ako tungkol dito sa kanya, lagi niyang sinasabi na ito ay kasalanan ng aking ama. Kung si Dad ay naging babae, siya sana ang magkakaroon ng pangalan na iyon.Tignan mo, SI Grandpa ay ang siyang nagbigay sa akin ng ganito kasamang pangalan, ngunit sinisisi niya ang lahat sa aking ama.Ah, nakalimutan ko silang ipakilala ng ayos.Ang pangalan ng lolo ko ay Sean Stewart.Tila, siya ay medyo gwapo noong kanyang kabataan.Ang aking lolo ay nagngangalang Jane Dunn.Minsan, hindi ko maiwasang mapaisip kung paano sila nauwing magkasama. Sila talaga
Sa ospital, walang tunog na bumukas ang pinto ng ward. Sa oras na ‘to, hindi ipinahayag ni Dos ang pagdating ng mas maaga.Nang nagmamadaling dumating si Elior, mabilis niyang nakita ang babaeng iyon.Bago pa siya makapagsalita, hinila siya ni Alora papunta sa pasilyo. Nagbukas ang pinto at nagsara muli.Ang lalaki sa kama ay tumagilid, mahimbing ang tulog.Walang nakakaalam kung tungkol saan ang napapanaginipan ng lalaki, ngunit ang malalim na pagkakunot ng noo sa kanyang mukha ay nagpakitang hindi maganda ang mga panaginip niya.Ang kanyang kamay ay nagpapahinga sa panlatag, ang kanyang wedding ring ay suot niya pa rin sa kanyang daliri.Mabagal siyang nilapitan ng babae, sa wakas ay tumigil sa harap ng kanyang hospital bed.Ang mga mata nito’y maningning at maaliwalas, ang kanyang tingin ay lumapag sa singsing sa kamay ng lalaki.Wala ring nakakaalam kung ano ang iniisip ng babae.Tinitigan niya ang singsing ng mahabang, mahabang oras, hanggang mawalan siya ng ulirat.Mata
"Jane, hindi paraiso ang Erhai. Ang tinatawag mong kapayapaan ay pagtakas lamang," taimtim na sinabi ni Alora.Hindi nga dapat niya ito sinasabi, pero may mga nakikita siyang bagay na hindi nakikita ng mga taong sangkot.Siguro ang sitwasyon ay laging mas malinaw mula sa labas. Siguro hindi.Kahit na, malinaw niyang nakikita na nag-aalinlangan si Jane.Tatlong taon na ang nakalipas, tinulungan niya si Jane tumakbo palayo dahil taos puso niyang gustong mamuhay si Jane ng payapang buhay mula noon.Marami na ang nagbago sa tatlong taon. Nagmature na rin siya.Ito ay dahil sa bago niyang nalamang maturity na hindi siya tumigil kakaisip tungkol doon.Tama ba siyang tulungan si Jane na makatakas tatlong taon na ang nakalipas? O ito ay isang pagkakamali?Malabo, nagsimula siyang mag-isip na mali siya.Ang babaeng ito ay lubusang natakot. Walang paraan na titigil siya at titingin sa kanyang paligid para makita ang mga tao at katotohanan.Sa loob ng tatlong taon, nakita rin ni Alora k
So pumunta ka nga rito para pag-usapan ang matandang lalaki?” Natawa ang lalaki sa kama, may malinaw na hindi makapaniwala sa kanyang mga mata. “Michael Luther, ang matandang lalaki ay hindi takot na mamatay ako. Mayroon siyang isa pang apo para magmana ng trono niya.Si Michael ay tumawa ironically.“Sa tingin mo talaga na babalik ako sa Stewarts? Ang maruming lugar na iyon.”“Ayaw mo sa Stewart Industries?” malamig na sinabi ni Sean. “Well, sa kasong ‘yan, mukhang mabibigo ka.“Stewart Industries, huh.” Pinadaan ni Michael ang kanyang tingin kay Sean at tumingin sa labas ng bintana. “Mukha maganda, so palagay ko gusto ko nga ito. Ibibigay mo ba ito sa akin?”“Kung hindi, hindi mo ba ‘to kukunin ng pwersahan?”“Kung ikaw ang may hawak, sigurado.” Hindi sinubukan ni Michael itago ang kanyang ambisyon. “Pero kung mamatay ka, hindi ko ito kukunin mula sa kanya.”Naningkit ang mga mata ni Sean. “Well, siguradong tapat ka sa nararamdaman mo para sa kanya. Dapat bang sabihan kitang a
Si Michael Luther ay pumasok sa Stewart Old Manor.“Ikaw ang nasa likod ‘nun, hindi ba?”Walang kahit anong babala o konteksto, sinigawan niya si Old Master Stewart, na simpleng umiinom ng tsaa.“Bigla kang lumabas kung saan… para lang magpakita ng kabastusan sa lolo mo? Ibinaba ni Old Master Stewart ang kanyang tasa, naninigas ang kanyang matandang mukha.“Ikaw ang naglagay kay butler Summers doon, ‘di ba?“Kung hindi man, ay hindi siya maglalakas ng loob, ‘di ba?”“Anong ibig mong sabihin? Anong nagawa ni Summers na dahil sa akin?”“Ikaw ang nasa likod ng aksidente ni Jane. ‘Yan ang gusto kong malaman. Ikaw ba, o hindi ikaw?!” Si Michael ay nasa tabi niya.Sa sandaling narinig ni Old Master Stewart ang pangalan ni Jane, ang kanyang ekspresyon ay mabilisang naging madilim. “Ano ito? Lalabanan mo ang sarili mong lolo para sa kanya?”“Ibig sabihin niyan… inaamin mo.”Tinikom ni Michael ang kanyang kamay sa isang kamao, ang kanyang buong katawan ay nanginginig sa galit. “Ano ba
Sa sumunod na tatlong araw, ang taong iyon ay hindi humakbang kahit isa papasok ng bahay.Tumayo si Tres at si Cuatro sa may pinto na tila isang pares ng walang ekspresyong guardian gods.Ang dating tahanan ng babae ay wasak na, kaya bumalik siya sa Stewart Manor. Sa pinakamalalim na bahagi ng manor, hindi niya marinig ang mga ibon o maamoy ang mga bulaklak. Ang butler ay ganap na ganap na professional din, at lahat ay naayos na para sa kanya.Bukod kay Tres at kay Cuatro, wala siyang ibang makausap.Wala, kahit si Tres at si Cuatro ay hindi siya kinausap.At para sa family butler, laging mabuti ang pagkilos nito at tunay na magalang sa kanya sa tuwing sila’y nagkikita.Ang kanyang tainga ngayon ay halos wala nang pakinabang, ang kanyang bibig ay dekorasyon na lamang.Ang mga naglilingkod sa paligid ng bahay ay pamilyar ang mga mukha, habang ang iba ay mukhang bago. Hindi ito mahalaga. Kahit sino pa ang makakita sa kanya, sila’y tumatango lamang bilang paggalang at maglalakad sa
Nalalapit na ang araw para sa bone marrow transplant ni Jason.Nagpalit na siya sa isang surgical gown. Si Madam Dunn ang kasama niya.“Huwag ka kabahan, Jason. Walang mangyayari na mali.” Inalo siya ni Madam Dunn. Kahit na, ang anak niya ay nanatiling tahimik.Habang tinitignan niya ang payat na pisngi ng anak niya, minura niya ulit si Jane sa puso niya.“Kung hindi dahil sa mabuting-puso na tao na kamatch mo, iyong malditang Jane na iyon ay muntik ka na mapatay.”Mukhang nasaktan si Jason.“Mama! Tumigil ka!”“Huh? Anong mayroon sa iyo?“Naaawa si mama para sayo. Bakit mo ako sinisigawan?”“Mama, huwag ka magsalita ng ganyang kay Jane.”“Bakit hindi ko pwede gawin iyon? Wala nga siya pake sa sariling miyembro ng pamilya niya.”Kinamumuhian ni Madam Dunn ang anak niyang babae mula sa kailaliman ng puso niya.Ngunit kahit na napatunayan niyang na talgang napagkamalan niya na hindi niya sariling anak si Jane, si Madam Dunn ay nanatiling kampi laban sa anak niya.Kung sabaga
Lumipas ang mga araw. Lulutuin ng lalaki lahat ng pagkain niya. Kapag pupunta siya sa trabaho, isasama niya ang babae sa tabi niya, pinapanatili siya sa paningin niya sa lahat ng oras. Mukha silang matamis at mapagmahal na mag-asawa.Mayroon itsura ng kainggitan sa mga mata ng ibang tao kapag nakikita nila si Jane.Sa oras, lahat ng tao mula sa bilog ay alam na.May nag buntong hininga, ‘si Jane Dunn mula sa pamilyang Dunn ay nakaraos na. Noong hinahabol niya pa lang si Sean dati, siya ay isang mapamillit na go-getter.’Ang iba ay may katulad na sentimyento rin. Nakuha na rin Jane kung ano ang gusto niya/Isang katapusan ng linggo.“Gusto ko siya makita.”“Sino?”“...Kuya ko.”May kumislap sa mga mata ng lalaki. Kahit na, pinanatili niya pa rin ang itsura niya.“Hindi mo kailangan mag-alala kay Jason.”Isang casual na ugali.Piniga ni Jane ang mga kamao niya. Pagkatapos ng ilang saglit...“Ang kondisyon niya ay hindi maganda. Gusto ko siya makita.”“Hindi ba maayos ang pa
‘Di kinalauna’y nagising din si Jane. Madilim ang kuwarto nang siya’y magising. Bumangon siya at naglakad-lakad sa sala. Hindi na niya ikinagulat ang lalaking nakaupo sa may sofa sa ilalim ng mainit na ilaw habang nanonood ng telebisyon.Mahina lamang ang tunog ng telebisyon sa sala dahil nag-aalala itong baka magising niya ang kanyang kasama kapag masyado itong malakas.Maririnig ang mga magaang yapak mula sa pasilyo. Napalingon ang lalaki.Nagtagpo ang kanilang mga mata.Ni wala ma lang pagbabago sa kanilang mga emosyon. Tila’y matagal na panahon na silang kasal at nagsasama. Tila ri’y mayroon silang kasunduang hindi na kailangang sabihin pa. Walang nagtangkang pigilan ang kakaibang kapayapaang kanilang nararamdaman.Mistulang… payapa sila sa isa’t isa.Tumayo ang lalaki, naglakad patungo sa gilid na lamesa, ininit ang mga pagkain, at ibinalik ito sa lamesa.Tahimik na tumungo rito ang babae, at umupo sila upang kumain.Mistulang wala silang away-bati na pagsasama, na wala si