All Chapters of Mistress Series: Bedroom Negotiations: Chapter 41 - Chapter 50

Hindi ko alam na maaari pa pala akong bumalik. Hindi ko naisip na darating ang araw na muli kaming magkikita. It was not so long ago when the inevitable pain slapped me over and over again. The same time I have experienced the worst nightmare in my life. Kagigising ko lang noon at gusto kong makita si Marcus ngunit isang sampal at mariing titig ng ina nito ang bumungad sa akin. Kasabay ng mga masasakit na salita nito ay ang katotohanang namumuhi siya sa akin. Kung ano ang rason. . . Hindi ko alam. "I'm sorry about what happened between us the last time, Apple.” Hindi ako nagsalita. Hinayaan ko siyang magpatuloy. "I am at fault. I'm sorry." I could feel the emptiness in her words. It was so shallow. Hindi ko ramdam. Nababaliw na ba ako? Why would I think that way? I cleared my throat. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin. In fact, until now I didn't know if I did the right thing. Hindi ko alam kung dapat ba akong sumama sa kaniya sa hospital kung nasaan si Marcus. O kung ano ang dapat

"Apple, huy! Bakit ka tulala, d'yan!"Naningkit ang mga mata kong hinarap si Nylen. Masakit kasi ang pagkakahampas nito sa aking balikat. Pinangunutan ko rin siya ng noo nang makita itong may bitbit na sigarilyo sa kaliwang kamay. ”I thought you quit smoking?" I asked. Hinayaan ko na lang ang ginawa nitong paghampas sa akin. Natawa ito. Sumayaw-sayaw pa na parang hindi makapaniwala sa aking sinabi. "Huy, Apple. Hindi porke't nagka-amnesia ka, eh, magiging Santa ka na rin." Umiling ito. Napabuntonghininga. "Anyway, malaki na investment ko sa bisyo kong ito kaya sayang kung ngayon pa ako titigil. Kung mamamatay, 'di mamatay. Problema ba 'yun?" sarkastiko nitong wika. Napailing na lamang ako sa logic ni Nylen. How could she say those words? Hindi ba siya nag-aalala sa maaaring mangyari sa kaniya? How about her family? Alam ko, patay na rin ang nanay niya pero buhay pa ang karelasyon niya ngayon. Hindi ba siya nalulungkot kung maiiwan niya ito?"Masama ang sigarilyo sa katawan." Nasabi

“I'm sorry." Iyon ang unang lumabas sa bibig ko nang kumalma mula sa pag-iyak. Magkatabi kami ni Marcus sa kama nito habang nakaupo. "Wala ka namang kasalanan," sagot niya. "Ako nga dapat ang mag-sorry dahil sa nangyari sa 'yo." Umiling ako. Marahil sa nangyari sa akin may karapatan akong magalit sa kaniya. He kept on insisting that it was his fault why we had an accident. Masyado raw kasing mabilis ang pagmamaneho niya. Pero naisip ko, sa nangyari sa kaniya, pareho lang kaming may kasalanan. Blaming was not the best option for us in the meantime. Wala rin namang magbabago. Nangyari ang mga nangyari at hindi na maibabalik pa."We were both at fault, Marcus. So stop saying sorry," nasabi ko na lang. Tumango siya. He smiled at me. "Hindi ka pa rin nagbabago kahit nawala ang alaala mo. Mabait ka pa rin."I smiled shyly. Itinaas ko ang paningin at nakita ang bata na may-ari ng bola kanina. She was playing on the flour with her barbie dolls. Nagsasalita ito nang mag-isa, alam ko. Kita k

"Huy, Apple, may problema ka ba? Napapansin ko nitong mga nakaraan, ang tahimik mo? Wala kang ganang kumain? Suicidal ka na ba?" Umiling ako sa tanong na iyon ni Nylen. Binalik ang atensiyon sa pinapanood na palabas at tumahimik. "Snob mo na rin ako. Tell me, ano ba ang problema?" dagdag nito. Hindi pa rin ako sumagot. Bakit ako sasagot kung hindi rin niya masagot ang mga tanong ko?Pagkatapos ng sinabi sa akin ni Doña Henrietta sa mansion ng mga Trinidad, hindi ko alam kung paano ako nakauwi sa condo ni Nylen nang matiwasay. Umiyak ako sa dahilan na hindi ko alam. Nangangapa at nasasaktan sa mga salitang hindi ko alam kung totoo. Naging masama ba ako? Iyon ba ang rason kung bakit ramdam ko sa puso na may itinatago sila sa akin? Pero kung iyon nga, bakit ayaw nilang aminin sa akin ang totoo?Bakit nila pinaparamdam na wala akong karapatang malaman ang nakaraan?I deserved to know. "Nylen. . ." I called Nylen and looked at her straight to the eyes. Nagsusumamo ang aking mga mata.

"When are you coming home?" A soft voice got my attention. Ngumiti ako at tiningnan ito. She was so beautiful in my eyes that I couln't help but to touch her chubby cheeks. Her geniune smile was glowing. Her sparkling eyes were like a reflection of my soul. Bagay na bagay rito ang suot na namumukadkad na bestidang kulay ube habang isinasayaw ng hangin ang kulot at umaalon nitong buhok. Napahagikhik ito sa ginawa ko. Mas lalong lumawak ang aking pagkakangiti. "I am home," sagot ko. Umiling ito. Biglang Lumamlam ang mga mata. Nasaktan ako sa paraan ng pagtitig nito sa akin ngunit hindi ko na lamang binigyang pansin. It was better that way. Sometimes, you just have to keep your feelings by yourself. Enduring it alone no matter how hard or suffocating it was. "You don't belong here," mahinang wika nito. "You belong to somewhere else." May itinuro ito. "There!"I shifted my gaze and saw endless clouds in front of me. It was so white and looked fluffy. Parang ang sarap humiga roon at m