บททั้งหมดของ กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ: บทที่ 941 - บทที่ 950

รถบีเอฺมดับเบิลยูสองคันขับทีละคันกลับไปที่วิลล่าธอมป์สัน เฟิร์สความไม่พอใจของจาค็อบรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ เพราะเอเลนดุด่าเขาตลอดทางกลับบ้านเมื่อเขาได้รับโทรศัพท์จากเอเลนครั้งแรก เขากำลังยุ่งกับการร้องเพลงรักกับคนรักคนแรกของเขา เขาจึงมีจิตสำนึกผิดชอบชั่วดี เมื่อเขาได้ยินเสียงเธอโกรธทางโทรศัพท์ เขาก็รีบไปโรงพยาบาลอย่างเร่งรีบหลังจากสงบสติอารมณ์ได้เล็กน้อย เขารู้สึกว่าเอเลนนั้นช่างเลวร้ายจริง ๆดังนั้นความตั้งใจของจาค็อบที่จะหย่ากับเธอจึงแข็งแกร่งยิ่งขึ้นหลังจากลงจากรถ จาค็อบไปที่เบาะหลังเพื่อเอาไม้ค้ำยันที่ซื้อมาจากโรงพยาบาล ก่อนจะส่งต่อให้เอเลนตอนแรกเอเลนกำลังรอให้จาค็อบช่วยเธอเข้าไปในบ้าน เธอยังคิดว่าเขาจะพาเธอเข้าไปในบ้าน แต่ก็ไม่คาดคิดว่าเขาจะแค่ส่งไม้ท้าวให้เธอเฉย ๆเอเลนถือไม้ท้าวในมือของเธอขณะที่เธอตะโกนว่า “จาค็อบ วิลสัน! ไอ้แก่สารเลว! ขาฉันหักอยู่ แต่แกแค่ส่งไม้ท้าวให้ฉันอย่างนี้น่ะเหรอ?”จาค็อบตอบ “ไม่ช้าก็เร็ว ยังไงเธอก็ต้องชินกับไม้ท้าวพวกนี้อยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นเธอจะไปห้องน้ำด้วยตัวเองได้ยังไง?”"อะไรนะ?" เอเลนถามอย่างโกรธจัด “แกหมายความว่ายังไง? แกหมายความว่าฉันไม

เพื่อนชื่อ ฮาร์วีย์ คาร์เวอร์ กล่าวในการแชทกลุ่ม: [ใช่แล้ว! ในที่สุด คุณนายลูอิสก็หายจากอาการป่วยหนัก ถ้าเด็ก ๆ ทั้งหมดที่เธอเลี้ยงดูมาไม่ได้กลับมาหาเธอในทันที ในตอนนั้น เธอก็อาจจะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย]แม็กซ์ตอบว่า: [ถ้าอย่างนั้น เราไปหาเธอกัน ทำไมเราไม่หาโรงแรมระดับ 5 ดาวดี ๆ มาเลี้ยงคุณนายลูอิสในงานอาหารนี้ล่ะ?]สเตฟานีตอบ: [แม็กซ์ เราไม่จำเป็นที่จะต้องฟุ่มเฟือยขนาดนั้น คุณนายลูอิสใช้ชีวิตอย่างประหยัดมาโดยตลอด เธอจะรู้สึกไม่สบายใจอย่างแน่นอนถ้าเราพาเธอไปทานอาหารในสถานที่ฟุ่มเฟือยแบบนั้น ทำไมเราไม่ไปกินที่ร้านอาหารเล็ก ๆ ที่ทำอาหารบ้าน ๆ มาหลายปี ตรงหน้าทางเข้าสถานเด็กกำพร้าล่ะ]ชาร์ลีอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจในเวลานี้ เขาท่วมท้นด้วยอารมณ์เมื่อเขานึกถึงร้านอาหารเล็ก ๆ ที่ทำอาหารบ้าน ๆ ซึ่งร้านนี้เปิดมานานกว่าสิบปีแล้วในช่วงวันเกิดอายุสิบแปดของเขา คุณนายลูอิสใช้เงินทั้งหมดที่เธอเก็บไว้อย่างประหยัดมาตลอดชีวิต ก่อนจะพาเขาและเพื่อน ๆ ของเขาไปรับประทานอาหารอร่อย ๆ ที่ร้านอาหารนั้นเธอซื้อเค้กวันเกิดให้เขาด้วยในวันนั้น หลังจากฉลองวันเกิด เขาไม่ได้เป็นลูกบุญธรรมของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอีกต

เอเลนก็รู้สึกหดหู่ทันที เมื่อได้ยินเรื่องนี้!เธอหายไปเพียงสองวัน แต่ทุกคนในครอบครัวดูเหมือนจะมีทัศนคติต่อเธอที่ต่างไปจากเดิมในตอนนี้สามีของเธอเฉยเมยต่อเธอและอารมณ์เสียใส่เธอด้วย ลูกเขยของเธอก็ไม่ใช่ลูกเขยคนเดิมที่คอยเมตตาผู้อื่นอยู่เสมอ เขายังกล้าโกรธเธอและบอกให้เธอย้ายกลับไปบ้านของตัวเองแม้แต่ลูกสาวแสนดีของเธอที่เธอสามารถพึ่งพาได้เสมอนั้นก็ไม่ได้อยู่ข้างเธออีกต่อไปในเวลานี้ เธอไม่เคยคิดฝันว่าลูกสาวของเธอจะเข้าข้างชาร์ลีเธอเป็นราชินีมาโดยตลอด เมื่อเธอเห็นว่าเธอกำลังจะสูญเสียอำนาจในบ้านหลังนี้ ดวงตาของเธอแดงก่ำและเริ่มที่จะเล่นละครเธอสำลักอย่างน่าสมเพชขณะที่เธอพูดว่า “ในบ้านหลังนี้ ฉันไม่สำคัญอีกแล้ว พ่อของแกก็ไม่สนใจฉัน สามีของแกก็ขู่จะเตะฉันออกจากบ้าน และแกเองไม่แม้แต่จะอยู่ข้างฉันอีก…”ขณะที่ปากของเอเลนพูด น้ำตาก็ไหลอาบแก้มแคลร์ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ก่อนจะพูดว่า “แม่คะ แม่เป็นคนผิด หนูเข้าข้างแม่ไม่ได้ตลอดเวลาหรอกนะ”แม้ว่าเธอจะรู้สึกเสียใจต่อแม่สำหรับความทุกข์ทั้งหมดที่แม่ต้องเจอ เธอรู้สึกว่านี่มันไม่มีเหตุผลเลย ที่แม่ของเธอจะตะโกนใส่ชาร์ลีหรือดูถูกคุณนายลูอิสยิ่ง

สีหน้าของสเตฟานีเต็มไปด้วยความสุขและแปลกใจเมื่อเห็นชาร์ลีเธอวิ่งไปหาชาร์ลีทันทีขณะที่เธอจับแขนชาร์ลีด้วยมือทั้งสองของเธอก่อนจะถามขึ้นว่า “พี่ชาร์ลี ทำไมพี่ไม่กลับมาเยี่ยมเราที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าบ้างเลยคะ?”ชาร์ลีไม่รู้สึกอึดอัดเลยแม้เธอจะคว้าแขนด้วยมือของเธอ ตรงกันข้าม เขาเป็นเหมือนพี่ชายของเธอและเขาพูดอย่างสนิทสนมว่า “ฉันออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าได้ไม่ดีเท่าไหร่เลย ฉันเลยรู้สึกอายเล็กน้อยที่จะกลับมาที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเพื่อมาเยี่ยมพวกเธอทุกคน”ทันทีที่สเตฟานีได้ยินคำพูดของเขา ดวงตาของเธอก็แดงและสำลักขณะที่เธอสะอื้นไห้พลางพูดว่า “คุณนายลูอิสบอกเราว่าพี่ไปทำงานในสถานที่ก่อสร้างหลังจากที่พี่ออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เธอยังบอกเราด้วยว่าพี่จะส่งเงินที่หามาอย่างยากลำบากทั้งหมดให้เธอเสมอ เพื่อที่เธอจะได้ซื้อหนังสือ เสื้อผ้า และอาหารให้เราได้ ทำไมพี่ไม่กลับมาหาฉันบ้างเลย? ผ่านมาหลายปีแล้ว แต่ฉันไม่ได้เจอพี่เลย…”สเตฟานีร้องไห้ขณะที่เธอพูดต่อว่า “เมื่อตอนที่คุณนายลูอิสล้มป่วย ฉันได้ยินว่าเธอบอกว่าพี่จะมาเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาลเสมอ แต่พี่มักจะไปเยี่ยมเธอเสมอหลังจากที่เรากลับไป ดูเหมือ

ชาร์ลีอาศัยอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้มาสิบปี ตั้งแต่เขาอายุได้แปดขวบจนถึงอายุสิบแปดปี ดังนั้นเขาจึงมีความรักต่อสถานที่แห่งนี้เป็นอย่างมากก่อนหน้านี้ เขาไม่มีหน้ากลับมาเพราะยังยากจนอยู่ตอนนี้เขามีเงินอยู่บ้างแล้ว เขารู้สึกว่าเป็นการดีที่จะเข้าไปดูว่ามีอะไรอีกที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าต้องการ ด้วยวิธีนี้เขาจะสามารถช่วยพวกเขาแก้ปัญหานี้ได้เมื่อถึงเวลาชาร์ลีพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น เราเข้าไปข้างในและดูรอบ ๆ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้ากันเถอะ”สเตฟานีมีความสุขเหลือเกิน เธอรีบคว้าแขนของชาร์ลีก่อนจะลากเขาเข้าไปในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าชาร์ลีทำได้เพียงปล่อยให้เธอลากเขาไปรอบ ๆ ในขณะที่เขาจับมือแคลร์ภรรยาของเขาแคลร์รู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นเล็กน้อย แต่เธออนุญาตให้ชาร์ลีจับมือเธอต่อไปในขณะที่เขาพาเธอเข้าไปในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าสถานสงเคราะห์โอลรัส ฮิลล์ถูกสร้างขึ้นในศตวรรษที่ผ่านมาและมีประวัติอันยาวนาน อาคารที่นี่ทั้งหมดเป็นอาคารก่ออิฐที่ค่อนข้างเตี้ยและอาคารแต่ละหลังมีอายุกว่าหลายสิบปีแล้วชาร์ลีตระหนักได้ว่าสถานที่นี้ยังคงเหมือนเดิมกับตอนที่เขายังคงอาศัยอยู่ที่นี