บททั้งหมดของ ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!: บทที่ 941 - บทที่ 950

เมื่อเกรย์สันเดินผ่านเซย์น เขาก็เอยถามขึ้นมาอย่างเงียบ ๆ “เกิดอะไรขึ้นครับ? นายหญิงเซเวียร์หายจากอาการทางจิตแล้วเหรอครับ?”เซย์นเหลือบมองแองเจลีนที่กำลังเดินอยู่ข้างหน้าเขาอย่างรู้สึกผิด เขาเอามือป้องปากไว้ แล้วพูดว่า “เมื่อวานฉันอยู่ที่ตึกคนไข้ร้องไห้คร่ำครวญว่าเธอป่วยหนักมากขึ้น ฉันครุ่นคิดอยู่ว่าจะส่งเธอไปที่โรงพยาบาลจิตเวชเพื่อรับการรักษา แต่จู่ ๆ เธอก็กลับมาบ้าคลั่งตอนได้ยินที่ฉันพูด เธอกระโดดขึ้นจากเตียงมาทุบตีฉันแรงมากเลย เธอถึงกับอ้างว่าเธอไม่ได้ป่วยทางจิต แล้วเมื่อเช้านี้ เธอเพิ่งฟื้นขึ้นมาหายเป็นปกติอย่างแปลกประหลาดมาก”เกรย์สันกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ “หมายความว่านายหญิงก้าวออกมาจากความหมองหม่นและยอมรับการจากไปของท่านประธานอาเรสแล้วใช่ไหมครับ?”เซย์นลูบคางของเขา ดูเหมือนกำลังมองโลกในแง่ร้ายมาก “ก็นะ เธอไม่ได้ปิดกั้นตัวเองจากโลกแล้ว แต่ฉันสงสัยว่าอาการป่วยทางจิตของเธอหายแล้วได้ยังไง แค่ดูการแต่งหน้าที่เธอแต่ง มันเหมือนกับจานสีที่เปลี่ยนใบหน้าที่บริสุทธิ์และไร้เดียงสาของเธอให้ดูไม่บริสุทธิ์อีกแล้วน่ะสิ ทำให้ดูดุร้ายยิ่งกว่านางพญาเสือโคร่งซะอีก แล้วก็แค่ดูท่าทางอวดดีของ

ชายคนนั้นยืดหลังตรงแล้วพูดว่า “ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น ฉันจะออกไปข้างนอกและมองหาเอง มันต้องมีบางสิ่งบางอย่างที่ฉันทำได้แน่นอน”ขณะที่มาริลีนและผู้ชายของเธอกำลังอับจนหนทาง กลุ่มคนในหมู่บ้านกลุ่มแรกที่ออกไปหาเลี้ยงชีพนอกหมู่บ้านก็กลับมาพวกเขาสวมเสื้อผ้าดูดีและพูดได้อย่างคล่องแคล่วในขณะที่พวกเขาบอกเล่าเรื่องราวและรายละเอียดที่มีชีวิตชีวาแก่เพื่อนร่วมหมู่บ้านของพวกเขาเกี่ยวกับความมหัศจรรย์ของโลกภายนอกมาริลีนได้ยินพวกผู้ชายพูดกันว่าการหาเงินจากที่นั่นทำได้ง่ายมากขนาดไหน ตราบใดที่คน ๆ หนึ่งตั้งใจทำงานหนัก คน ๆ นั้นก็จะหาเงินได้หลายพันเหรียญต่อเดือนได้อย่างง่ายดายเมื่อมาริลีนกลับมาถึงบ้าน เธอพูดกับผู้ชายของเธอว่า “ที่รัก เบรตต์จากหมู่บ้านเราไปที่เมืองอิมพีเรียลมาหนึ่งปี แล้วก็มีการเปลี่ยนแปลงอย่างมากเลยนะหลังจากได้กลับมา พวกเขาบอกว่าการหาเงินจากที่นั่นนั้นง่ายมาก เราควรจะออกไปข้างนอกและลองเสี่ยงโชคกับพวกเขาดูไหม? บางทีเราอาจทำเงินได้เยอะมากและคุณก็จะได้ช่วยรักษาคนที่ช่วยชีวิตคุณไว้ แล้วก็ยังจ่ายค่าเล่าเรียนของไทเกอร์ได้ด้วยนะ คุณคิดว่ายังไง?”มีร่องรอยความสงสัยในดวง

ทอมมี่ยังคงโน้มน้าวเขาด้วยความสุข “จากที่ฉันได้ยินมา โครงการนี้เป็นโครงการฟื้นฟูของท่านประธานแกรนด์เอเซียเพื่อที่จะฟื้นฟูอสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนน่ะ เธอมีเงินเยอะมาก แล้วก็จ่ายเงินพวกเราตรงเวลาตลอดเลยนะ กลับไปกับฉันเถอะ”เบ็นคิดทบทวนอีกรอบ เขาไม่มีเงินสักเพนนีเดียว รวมทั้งไม่มีความเชี่ยวชาญในสายงานใดแบบเฉพาะเจาะจงเลย ดังนั้นเขาจึงกลับไปที่สถานที่ก่อสร้างพร้อมกับทอมมี่เมื่อสแตนและคนอื่น ๆ เห็นว่าเขากลับมา พวกเขาต่างก็เยาะเย้ยอย่างเป็นกันเอง “ทำไมถึงกลับมาล่ะ? ฉันนึกว่านายออกไปหาเงินได้ก้อนโตแล้วเสียอีก”เบ็นมองไปที่สถานที่ก่อสร้างที่แสนสกปรกแล้วถามสแตนว่า “หัวหน้าโครงการนี้อยู่ที่ไหนเหรอ?”บางทีเขาอาจจะไม่เหมาะกับงานที่สกปรกโสโครกแบบนี้ แต่เขาอาจจะลองทำงานอื่น ๆ ได้สแตนมองเขาอย่างสงสัย แล้วก็จ้องไปที่ใบหน้าของเบ็นที่ช่างแตกต่างกับของพวกเขาอย่างมาก ชาวประมงอย่างพวกเขาล้วนมีผิวสีแทนตั้งแต่เด็ก แต่ใบหน้าของเบ็นดูงามและไร้ที่ติ เขาดูดีกว่านายน้อยในเมืองใหญ่ ๆ เสียอีกสแตนครุ่นคิดและคิดได้ว่าเบ็นอาจจะมีความสามารถในด้านอื่น ดังนั้นเขาจึงชี้ไปทางห้องทำงานของหัวหน้าโครงการที่เป็นตึกคอน

ในตอนนั้นเอง ท่านประธานแกรนด์เอเซีย แองเจลีน กำลังนั่งอยู่ในห้องทำงาน เธอเดือดดาลด้วยความโมโห“ฉันจ่ายเงินไปหลายร้อยล้านเพื่อสร้างอสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีน ไม่ใช่เพื่อให้คุณมาสร้างโครงการตึกกระจอกงอกง่อยนี่ มีพายุเข้าเมื่อคืนแล้วกำแพงก็ถล่มลงมาแบบนั้น ใครก็ได้ช่วยอธิบายให้ฉันฟังทีว่านี่เกิดบ้าอะไรขึ้น?”“ใจเย็น ๆ นะครับ นายหญิงเซเวียร์ นี่เป็นความผิดของนักออกแบบเองครับ พิมพ์เขียวมีบางอย่างผิดพลาดไปน่ะครับ”“นักออกแบบอยู่ที่ไหน? ฉันต้องการเจอเขาเดี๋ยวนี้ อย่าได้ตกลงรับงานยาก ๆ สิถ้าคุณไม่มีทักษะความสามารถที่จะทำมัน” แองเจลีนโกรธจัดชาวประมงหลายคนลากเบ็นไปที่ห้องทำงานที่ซึ่งประธานกำลังกล่าวตักเตือนอยู่ ด้วยระยะที่ไกลพอสมควร เบ็นก็สามารถได้ยินเสียงตะโกนที่เกรี้ยวกราดของท่านประธานได้ “นักออกแบบกำลังทำอะไรอยู่? กินอึอยู่เหรอไง? นี่เขาทำพลาดกับโครงสร้างง่าย ๆ แบบนี้ได้ยังไง?”เมื่อผู้จัดการฮาเนสพาเบ็นเข้ามา ชาวประมงหลายคนเตะเบ็นที่หลังเข่า ทำให้เขาล้มลงกับพื้นตรงหน้าแองเจลีนแองเจลีนมักจะรู้สิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นรอบตัวเธอเสมอ เบ็นก้มหน้าลง ใบหน้าที่ดูดีของเขาเย็นชาราวกับรูปปั้นน้ำแข็ง

แองเจลีน “...”ให้ตายเถอะ เขาผลักไสเธอในขณะที่เขาดึงดูดเธอแบบนี้ได้อย่างไรกัน?ทำไมตอนนี้เขาถึงได้รังเกียจเธอในเมื่อเธอก็ทำตัวเหมือนเดิม?คนขับรถอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเมื่อคิดได้ว่ามันน่าอับอายขนาดไหน แองเจลีนก็ขู่คนขับรถอย่างชั่วร้ายว่า “หัวเราะอีกสิ แล้วฉันจะขอให้หมอฉีดเชื้อคลอสทริเดียม โบทูลินัมให้นายสักสองเข็ม”คนขับรถต้องกลั้นหัวเราะอย่างไม่มีทางเลือกเมื่อรถเฟอร์รารี่แล่นมาถึงสวนบันทึกรัก แองเจลีนดึงเจย์ออกมาจากรถด้วยการดึงที่ปลายของผ้าฝ้ายที่มัดข้อมือของเจย์ไว้ แล้วเขาก็เดินมุ่งไปยังตัวบ้านใบหน้าที่ดูดีของเจย์ดูมืดมนกว่าเถ้าถ่าน เขารู้สึกอับอายอย่างมากที่ถูกนางมารร้ายปฏิบัติเหมือนกับเป็นสัตว์เลี้ยงแองเจลีนดึงเขาเข้าไปในห้องนอน เธอหยิบกุญแจมือคู่หนึ่งออกมาจากลิ้นชักแล้วใส่กุญแจมือไว้ที่มือซ้ายของเขาเข้ากับเสาเตียง จากนั้นก็แก้ผ้าฝ้ายที่ผูกไว้รอบข้อมือของเขาออกเจย์พยายามปลดกุญแจมือออก แต่ก็ไม่ได้ผลเขาจ้องเขม็งไปที่แองเจลีนและตะคอกว่า “คุณมันวิปริต!”แองเจลีนเยาะเย้ยและถามว่า “นี่คุณเองก็คิดว่ามันวิปริตสำหรับคุณจริง ๆ เหรอ?”ให้ตายสิ คำว่า ‘วิปริต’ ไม่ได้เข้าไปอ