บททั้งหมดของ ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!: บทที่ 231 - บทที่ 240

กลับมาถึงบ้าน หลังจากนั้นก็เจย์วางถุงที่ซื้อของทั้งสี่ใบออก เขาก็หยิบล็อคลายนิ้วมือออกจากกล่องเครื่องมือ และรื้อล็อคทองเหลืองที่ประตูอย่างช่ำชองเพื่อซ่อมประตูให้มีล็อคลายนิ้วมือป้องกันอย่างแน่นหนา โรสตกใจเกินกว่าจะเชื่อและรีบหยุดเขา “นี่คือบ้านของฌอน ท่านอาเรส นายไม่สามารถทำลายมันโดยไม่ได้รับอนุญาตได้หรือเปล่า?” มือของเจย์ไม่หยุดเคลื่อนไหว “กุญแจทองเหลืองไม่ปลอดภัยเท่ากับการล็อกด้วยลายนิ้วมือ” เขากล่าวอย่างตรงไปตรงมา “ทำไมแม่กุญแจทองเหลืองจึงไม่ปลอดภัยละ?” โรสงุนงง เจย์จ้องมองเธอและพูดออกมาสองสามคำ “มันไม่ใช่แม่กุญแจที่ไม่ปลอดภัย แต่เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้” โรสหัวเราะ เธอคิดว่าเขาเป็นห่วงความปลอดภัยของเด็ก ๆ “ถ้าอย่างนั้น เธอเคยเห็นผู้ค้ามนุษย์ที่มีความเป็นสุภาพบุรุษและร่ำรวยเหมือนท่านเบลไหม?” เจย์โยนเครื่องมือในมือลงบนพื้นและจ้องมองเธออย่างไม่พอใจ “ถ้าอย่างนั้น เธอเคยเห็นผู้ค้ามนุษย์ที่หล่อและรวยเหมือนฉันไหม?” ‘อืม ... ‘เขายังจำได้ไหมที่ฉันขอให้เด็ก ๆ เรียกเขาว่าผู้ค้ามนุษย์’ เจย์จ้องมองใบหน้าที่เขินอายของโรสและพูดว่า “ฌอนเป็นหมาป่าในชุดแกะ แต่เธอคิดว่าเขาเป็นสุภาพบ

ในที่สุดโรสก็รีบปิดตาและหลับไป เจย์ได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอของเธอและลืมตาขึ้น เขาพลิกตัวนอนตะแคงและมองใบหน้าที่หลับใหลของเธอ รูปลักษณ์ของเธอแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง แต่ความคล้ายคลึงกับแองเจลีนนั้นไม่อาจปฏิเสธได้ เขาไม่เคยมองหน้าเธอตรง ๆ เลย บางทีอาจเป็นเพราะรูปลักษณ์ของเธอไม่เหมือนเดิม เขาพยายามทำความเข้าใจกับเธอน้อยมากตั้งแต่เมื่อเจ็ดปีที่แล้ว เมื่อเธอยอมทิ้งตัวเธอทั้งหมดเพื่อแต่งงานกับเขา ในตอนนั้น พวกเขาสามารถใช้เวลาร่วมกันอย่างมีความสุขได้ แต่เขาก็ใช้เวลาทั้งหมดอย่างสูญเปล่า เขาทำร้ายเธออย่างหนัก และเธอได้เรียนรู้วิธีซ่อนรอยแผลเป็นของเธอเอง เจย์ยกมือขึ้นแตะแก้มของโรสเบา ๆ ผู้หญิงคนที่เขาทำให้เจ็บปวดที่สุดคือผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด เขากอดเธอไว้ใกล้กับร่างกายของเขา ปล่อยให้ความสันโดษของเขาในช่วงหลายปีที่ผ่านมาถูกชะล้างไปด้วยความสุขของการปรากฏตัวของเธออีกครั้ง ในตอนนี้สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือเธอและลูก ๆ เขาจะขออะไรได้อีก? ถ้าเขาเสียใจนั่นคงเป็นลูกสาวที่เธอคลอดออกมาในขณะที่แต่งงานกับชายอื่น เจย์รู้สึกปวดใจทุกครั้งที่นึกถึงผู้ชายที่ไม่รู้จักคนนั้น เขามีแต่โทษตัวเอง

“เอาแบบนั้นจริงเหรอ?” โรสจ้องไปที่เจย์ ‘ผู้ชายคนนี้คงคิดว่า แกรน์ เอเซีย สามารถทำอะไรก็ได้ที่เขาต้องการในเมืองอิมพีเรียลงั้นเหรอ?’ เจย์พยักหน้าอย่างจริงจัง โรสทำอะไรไม่ถูก “ท่านอาเรส นี่คือบ้านของฌอน ฉันเป็นเพียงผู้เช่าและนายเป็นเพียงพ่อของลูกชายของฉันและเป็นเพียงผู้มาเยี่ยมเท่านั้น นายมีสิทธิ์อะไรที่จะกำหนดให้มีการเปลี่ยนแปลงในบ้านหลังนี้” เจย์จ้องไปที่โรสอย่างไม่พอใจ เธอกลายเป็นคนเด็ดเดี่ยวต่อต้านตั้งแต่เมื่อไหร่? โรสคิดได้ว่าเธอกำลังพูดถึงใครออกไปเมื่อครู่เมื่อเธอเห็นการจ้องมองของเขาเปลี่ยนไปเป็นสิ่งที่น่ากลัวเหมือนมีอันตรายกำลังเกิดขึ้น เธอแกะเขี้ยวของเธอและบีบรอยยิ้มที่ประจบบนใบหน้าของเธอแทน เจย์พลิกผ้าห่มแล้วลุกจากเตียง ใบหน้าหล่อเหลาของเขายังคงสีหน้าไม่พอใจนั้นอยู่ โรสทำอะไรไม่ถูกกับอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลาของเขา สิ่งที่เธอทำได้คือการถ่อมตัวลงเพื่อให้เหมาะกับความต้องการของเขา “เอาล่ะ ฉันไม่ขัดข้องถ้านายต้องการปรับปรุงบ้าน แต่ฉันหวังว่านายจะได้รับอนุญาตจากฌอนก่อน” เมื่อเจย์ยืนอยู่หน้าอ่างล้างหน้า เมื่อได้ยินน้ำเสียงประนีประนอมของโรส รอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนใบหน้าข

หลังจากวางสายของเจย์ ฌอนก็มือของเขาก่ายแนบหน้าผาก แนนซี่ก้าวเข้ามาในห้องทำงานด้วยรองเท้าส้นสูงโดยมีได้นัดหมายไว้ก่อน ฌอนเงยหน้าขึ้นอย่างเคร่งเครียดและมองไปที่น้องสาวต่างแม่ของเขา “ฉันได้ยินมาว่าราคาหุ้นลดลงถึงขีดจำกัดแล้ว” แนนซี่ยืนกอดอกต่อหน้าเมื่อเธอมาถึงหน้าโต๊ะทำงานของฌอน ฌอนยืดหลังของเขาให้ตรงและพยักหน้าให้เธอ มุมริมฝีปากของแนนซี่โค้งขึ้นอย่างเย้ยหยัน “นั่นเป็นการโอนย้ายครั้งแรกที่กล้าหาญมากเลยนะเนี่ย สำหรับประธานบริษัทคนใหม่ของเรา พี่ชาย” ฌอนจ้องมองแนนซี่อย่างเย็นชา “พี่ได้ยินมาว่าเธอหลอกล่อท่านอาเรสไม่หยุดหย่อนในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาไม่ใช่เหรอ?” การแสดงออกที่เอาแต่ใจของแนนซี่เปลี่ยนไปอย่างน่ากลัว “นั่นไม่ใช่เรื่องของนาย” เธอพูดอย่างไม่พอใจ ฌอนยิ้มเมื่อเห็นว่าเธอโกรธ “เธอไม่รู้เหรอ? ท่านอาเรสซื้อคลาวดี้ ดรีม จากพี่ไปแล้วก่อนหน้านี้เธอรู้ถึงเหตุผลเบื้องหลังไหม?” แนนซี่แปลกใจ “ทำไมท่านอาเรสถึงซื้อคลาวดี้ ดรีม ไป? มันไม่ใช่แค่บ้านสี่ห้องธรรมดา ๆ ไม่ใช่เหรอ? ทรัพย์สินของท่านอาเรสในพอร์ตโฟลิโอของเขามีมูลค่ามากกว่านี้อีกไม่ใช่หรือไงกัน?” ฌอนรู้สึกเหมือนสิงโตขย้ำเหยื่อ

นาฬิกาบนผนังยังคงเดินต่อไป เกือบจะถึงเวลาไปรับเด็ก ๆ จากโรงเรียนอนุบาลแล้ว เจย์เหลือบมองโรสที่ทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา เขายืนขึ้นอย่างเงียบ ๆ และเดินไปที่ประตู “ฉันจะไปรับเด็ก ๆ” โรสมองเขาด้วยความสะใจสุด ๆ “ขอบคุณมาก!” เธอไม่รู้สึกอยากเคลื่อนไหวตลอดทั้งวัน เธอได้รับโทรศัพท์จากฌอนไม่นานหลังจากที่เจย์จากไป “ตอนนี้คุณว่างไหม โรส? ผมอยากคุยกับคุณ” โรสเดินไปที่หน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานในห้องนั่งเล่น เธอดึงผ้าม่านออกและเห็นรถเฟอร์รารีของฌอนอยู่ข้างนอก จอดอยู่ข้างถนน “เอาล่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้” โรสวางสายและหยุดคิดไปชั่วครู่ เธอคิดว่าตอนนี้เธอมีเหตุผลในการเข้าใกล้ฌอน แต่ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของเธอทำให้เธอไม่สบายใจ ช่างติดตั้งเฟอร์นิเจอร์ประกอบเตียงเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาบอกลาโรสอย่างสุภาพ “เตียงพร้อมใช้งานแล้ว คุณผู้หญิง หากคุณมีปัญหาอื่น ๆ คุณสามารถโทรไปที่หมายเลขฝ่ายบริการลูกค้าได้เลยนะครับ” “ฉันจะไปส่งพวกคุณกลับนะคะ” โรสและช่างติดตั้งเฟอร์นิเจอร์ลงลิฟต์ไปชั้นล่าง ที่ทางเข้าของคลาวดี้ ดรีม ฌอนสวมชุดสูทสีขาวและดูเหมือนเจ้าชายสง่างาม เขาเป็นภาพที่น่าตื่นตาในยามพลบค่ำ ฌอนยิ้มเ