“คุณมีแผนจะทำอะไร?” โรสถามอย่างกังวล เธออยากรู้ว่าเขามีแรงจูงใจในการวางแผนออกนอกเส้นทางเพื่อซื้อบ้านจากฌอนได้ยังไง ฌอนยังไม่ได้พูดคุยกับเธอในเหตุการณ์นี้ แล้วถ้าเขาเป็นเจ้าของบ้านของเธอล่ะ? ทั้งหมดที่เขาต้องการคือให้เธออยู่อย่างสบายขึ้นอีกนิด “ฉันไม่ได้วางแผนอะไรเลย” เขากล่าว โรสรู้สึกสับสน ผู้ชายคนนั้นมีเป้าหมายที่ชัดเจนในการลงทุนและจะไม่เสี่ยงใด ๆ โดยไม่จำเป็นดังนั้นจุดประสงค์ที่แท้จริงในการซื้อบ้านคืออะไร? เจย์ขมวดคิ้วขณะมองผู้หญิงที่เหนื่อยล้า “เธอไปไหนมา?” เขาถามอย่างเย็นชา โรสโกรธมาก “ฉันจะไม่ออกไปข้างนอกถ้าคุณชายไม่ขอให้ฉันหาเตียงใหม่และโครงสำหรับคุณเขาหรอกนะ” เจย์รู้สึกประหลาดใจ “เธอไปที่ร้านอุปกรณ์สินค้าทางกายภาพมาเหรอ?” “ทำไมเธอไม่ซื้อออนไลน์?” เขากล่าวว่าค่อนข้างไม่พอใจ โรสทรุดตัวลงบนโซฟา แล้วเธอก็นั่งกระดิกเท้า ความโง่เขลาของเธอช่างน่าประทับใจ “ฉันกลัวว่าถ้าฉันไม่ได้ทดสอบด้วยตัวเอง นายจะโทษว่าฉันเลือกไม่ถูกอีก” เธอหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า "…" เขาคงไม่รังเกียจสิ่งที่เธอซื้อตราบใดที่ไม่ใช่ของที่ฌอน เบลที่เคยเป็นเจ้าของมาก่อน ตราบเท่าที่เธอชอบมัน
นาฬิกาบนผนังยังคงเดินต่อไป เกือบจะถึงเวลาไปรับเด็ก ๆ จากโรงเรียนอนุบาลแล้ว เจย์เหลือบมองโรสที่ทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา เขายืนขึ้นอย่างเงียบ ๆ และเดินไปที่ประตู “ฉันจะไปรับเด็ก ๆ” โรสมองเขาด้วยความสะใจสุด ๆ “ขอบคุณมาก!” เธอไม่รู้สึกอยากเคลื่อนไหวตลอดทั้งวัน เธอได้รับโทรศัพท์จากฌอนไม่นานหลังจากที่เจย์จากไป “ตอนนี้คุณว่างไหม โรส? ผมอยากคุยกับคุณ” โรสเดินไปที่หน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานในห้องนั่งเล่น เธอดึงผ้าม่านออกและเห็นรถเฟอร์รารีของฌอนอยู่ข้างนอก จอดอยู่ข้างถนน “เอาล่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้” โรสวางสายและหยุดคิดไปชั่วครู่ เธอคิดว่าตอนนี้เธอมีเหตุผลในการเข้าใกล้ฌอน แต่ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของเธอทำให้เธอไม่สบายใจ ช่างติดตั้งเฟอร์นิเจอร์ประกอบเตียงเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาบอกลาโรสอย่างสุภาพ “เตียงพร้อมใช้งานแล้ว คุณผู้หญิง หากคุณมีปัญหาอื่น ๆ คุณสามารถโทรไปที่หมายเลขฝ่ายบริการลูกค้าได้เลยนะครับ” “ฉันจะไปส่งพวกคุณกลับนะคะ” โรสและช่างติดตั้งเฟอร์นิเจอร์ลงลิฟต์ไปชั้นล่าง ที่ทางเข้าของคลาวดี้ ดรีม ฌอนสวมชุดสูทสีขาวและดูเหมือนเจ้าชายสง่างาม เขาเป็นภาพที่น่าตื่นตาในยามพลบค่ำ ฌอนยิ้มเ
ร็อบบี้และเจนส์เก็บสปาเก็ตตี้ไว้ส่วนหนึ่งและเทไปยังจานของเซ็ตตี้ เจย์สังเกตเห็นสิ่งนั้นและตำหนิพวกเขา “อย่าไปแบ่งให้เธอ” ร็อบบี้และเจนส์ทำได้เพียงนำสปาเก็ตตี้กลับไปที่จาน “ฮึ่ม!” เซ็ตตี้ฮึดฮัดอย่างไม่มีความสุข เธอวิ่งเข้าไปในห้องนอนของเธอและปิดกระแทกประตูเสียงดัง เสียงดังนั่นทำให้หัวใจของเจย์เต้นรัว เขาหันไปมองประตูที่ปิดแน่น “อารมณ์ร้ายของเธอทำให้พวกนายนึกถึงใคร?” เขากล่าวอย่างเศร้าโศก ร็อบบี้และเจนส์กำลังกินเกลี้ยงจานของพวกเขาจนหมด พวกเขาเงยหน้าขึ้นจากจานและกระพริบตาอย่างไร้เดียงสา “พ่อของเธอครับ” พวกเขาพูดพร้อมเพรียงกัน เจย์รู้สึกประหลาดใจ เขาคิดอยู่สักพักแล้วพยักหน้า “ถูกต้อง แม่ของนายไม่ได้มีอารมณ์ชั่ววูบ เซ็ตตี้ต้องได้รับการถ่ายทอดอารมณ์จากพ่อขี้ขลาดของเธอ” ร็อบบี้และเจนส์หัวเราะในเวลาเดียวกัน “นายสองคนหัวเราะอะไรกัน?” เจย์ถามอย่างสงสัยเมื่อมองดูเด็กชายทั้งสองอย่างเสียสติ “คุณพ่อครับ บางครั้งเมื่อคุณพ่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้า พ่อมีอารมณ์ฉุนเฉียวและกระแทกประตูแบบนี้” เจนส์เตือนเขา เจย์ ซึ่งเคยหยิ่งผยองมาโดยตลอด ดูเหมือนจะยังไม่ได้สังเกตว่าเจนส์หมายถึงอะไร “ผู้ชาย
โรสวางสาย ความเหนื่อยล้าบนใบหน้าของเธอเห็นได้ชัด ฌอนยื่นแก้วไวน์แดงให้เธอด้วยรอยยิ้ม “ดื่มเถอะ คุณอาจจะลืมความกังวลไปชั่วขณะ” โรสหยิบแก้วขึ้นมา แต่เมื่อเธอนึกขึ้นได้ว่าเจย์ห้ามเธอดื่มหลังจากที่เธอเมาครั้งสุดท้าย เธอก็วางแก้วลงบนโต๊ะ “ฉันไม่ถนัดดื่มเหล้า ฉันเลิกดื่มมันแล้ว” โรสพูดอย่างตรงไปตรงมา ฌอนมองตาใสเป็นประกายของโรส เขานึกถึงวิธีที่เธอปฏิเสธคำขอที่ไม่มีเหตุผลของเขา เมื่อพวกเขาพบกันครั้งแรก หลักการที่ไม่ยอมแพ้ของเธอทำให้เขาประทับใจไม่รู้ลืม “ทำไมคุณถึงต้องการหางาน?” ฌอนถามเธอ โรสรู้สึกประหลาดใจ เธอไม่คาดคิดว่าฌอนจะจำได้ว่าเธอเคยขอให้เขาช่วยหางานเมื่อสองสามวันก่อน โรสคิดอยู่พักหนึ่งและตอบว่า “บางคนทำงานเพื่อความอยู่รอด และบางคนทำงานเพื่อความสุขส่วนตัว และฉันเอง ฉันทำงานเพื่อพิสูจน์คุณค่าของตัวเองกับคนที่ฉันดูแล” ฌอนคว่ำแก้วไวน์ในมือ น้ำสีแดงเลือดหมุนอยู่ในแก้วและดูชวนมองเช่นเดียวกับรอยยิ้มของเขา “คุณเป็นผู้หญิงที่พิเศษที่สุดที่ผมเคยเห็น มาทำงานที่บริษัทของผมเถอะ โรส ลอยล์!” โรสจับช้อนส้อมแน่น จนรอบ ๆ ข้อนิ้วของเธอขาวขึ้น พวกเขาดูอ่อนแอแต่มีความแข็งแกร่งอันยิ่งใหญ่
”แม่ขอโทษนะฌอน แม่ไม่อยากทิ้งลูกไว้ข้างหลัง แต่โรคประสาทของแม่แย่ลงในแต่ละวันแม่กลัวว่าจะทำร้ายลูก ให้อภัยแม่ที่ทิ้งลูกไปด้วย” ย้อนกลับไปตอนนั้นเขายังไม่เด็กหรือแก่เกินไป เขาอยู่ในช่วงวัยไม่เชื่อฟัง เขาเป็นเด็กที่น่ารังเกียจที่สุดในโรงเรียน และเขามักจะมีปัญหากับการต่อสู้และการละทิ้งหน้าที่การเรียน ทุกคนคิดว่าเขาเป็นคนเกเร แต่ไม่มีใครรู้ว่าเขาทำทุกอย่างเพื่อเรียกร้องความสนใจจากพ่อแม่ พ่อของเขามักมีความสุขกับผู้หญิงคนอื่น ๆ บรรดานายหญิงของเขาจะโทรหาแม่ของเขาทางโทรศัพท์ทุกวันและทำให้เธอเสียใจด้วยวาจาแย่ ๆ แม่ที่ใจดีและอ่อนโยนของเขาไม่สามารถทนต่อความเครียดได้และในที่สุดก็ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคซึมเศร้าและโรคประสาท สุขภาพของเธอล้มเหลวและอารมณ์ของเธอแย่ลง เขาคิดว่าเมื่อแม่บอกว่าเธอจะ ‘จากไป’ เธอจะหนีออกจากบ้านเหมือนอย่างที่เคยทำ เขาไม่คาดคิดว่านั่นคือจดหมายลาตาย แม่กระโดดลงจากตึกสูงหลังจากเขียนมัน … “พวกเขาฆ่าแม่ของผม โรส ตั้งแต่นั้นมาผมไม่สามารถหยุดคิดที่จะแก้แค้นได้แม้จะอยู่ในความฝันก็ตาม” ฌอนพูดอย่างไม่พอใจ เขาฟังราวกับว่ากำลังเล่าเรื่องเกี่ยวกับคนอื่น โรสวางแผนท
“ทำไมนาย… ยังไม่นอนอีกล่ะ ท่านอาเรส” โรสอยากถามเขาว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ที่บ้านเช่าของเธอ แต่เธอก็รู้ได้อย่างรวดเร็วว่าบ้านหลังนี้เป็นของเขาไปแล้ว “โรส เธอเพิ่งละเลยลูก ๆ ของเธอเพราะเธอไปเดทกับผู้ชายคนอื่นมาใช่ไหม?” เจย์พูดเสียงแหบ เขาคีบบุหรี่ระหว่างนิ้วของเขาบนที่เขี่ยบุหรี่ เอาปลายเขี่ยบุหรี่เข้าไปข้างใน และยื่นไปที่โรส โรสตกใจมากเมื่อเห็นกองก้นบุหรี่อยู่ในที่เขี่ยบุหรี่ เขารอเธอมานานแค่ไหนกัน? “ท่านอาเรส” เธอเดินมาและอธิบายกับเขาว่า “ฉันอยากกลับมาก่อนหน้านี้เพื่อดูแลเด็ก ๆ แต่วันนี้คุณเบลรู้สึกไม่ค่อยสบายใจและในฐานะเพื่อนของเขา ฉันคิดว่าฉันจะอยู่คุยกับเขา…” ก่อนที่เธอจะพูดจบประโยค ความโกรธเกรี้ยวก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่เหนื่อยล้าของเจย์ “ผู้ชายขี้ขลาดหลายคนต้องทนทุกข์ทรมานจากความเศร้าและจิตใจที่พังทลายทุกวัน โรส ลอยล์ เธอจะคุยกับพวกเขาทั้งหมดหรือไงกัน?” เขาบอกเป็นนัยว่าเธอเป็นผู้หญิงที่โลภขี้ใจออ่อนไปทั่ว ดวงตาของโรสเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยน้ำตา แม้ว่าเธอจะยังคงเถียงอย่างท้าทาย “ท่านอาเรส นายไม่รู้หรอกว่าชีวิตของฉันลำบากแค่ไหน พ่อแม่และสามีของฉันทิ้งฉันไป คุณเบลเป็นเพื่อนที่
เซ็ตตี้เดินเข้าไปกอดโรสทันทีที่เธอลุกจากเตียง “เมื่อคืนคุณแม่อยู่ที่ไหนคะ คุณแม่? หนูคิดถึงคุณแม่!” โรสลูบหัวเซ็ตตี้และพูดกับเธอเบา ๆ “เมื่อคืนหนูกับพ่อทะเลาะกันหรือเปล่า และหนูอดอาหารเย็นด้วยไหม? หนูต้องอดอาหารแน่เลย!”เซ็ตตี้ตบท้องของเธอและพูดอย่างหวาน ๆ ว่า “คุณพ่อทำซุปบะหมี่ให้หนูเมื่อคืน คุณแม่ หนูไม่ได้อดอาหารค่ะ” “เขาปรุงน้ำซุปให้หนูหรอ?” โรสตกใจมาก “อืมม” เซ็ตตี้พยักหน้า โรสบีบแก้มของเซ็ตตี้เบา ๆ “แม่บอกหนูแล้วว่าเขาเป็นคนใจดีภายใต้ท่าทางที่เย็นชาของเขาอย่าทำให้เขาเดือดร้อนในครั้งต่อไปอีกล่ะ!” เซ็ตตี้พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “หนูจะไม่ทำอีกแล้วค่ะ คุณแม่” โรสส่งลูกทั้งสามคนไปโรงเรียนอนุบาลหลังอาหารเช้า แล้วรีบไปที่สำนักงานบริษัท เบล ทันที เป็นวันแรกที่เธอทำงานในบริษัทเบล เพื่อนำเสนอความประทับใจแรกที่ดีให้กับเพื่อนร่วมงานของเธอ เธอแต่งหน้าเบา ๆ และสวมชุดพนักงานที่เหมาะสม ภาพลักษณ์ที่บริสุทธิ์และสะอาดของเธอหายไปแล้ว และตอนนี้บุคลิกแทนที่ก็จะดูเป็นคนขยันและมีความสามารถเท่านั้น เธอดึงดูดสายตามากมายเมื่อก้าวเข้าไปในอาคารกลางของบริษัท เบล เธอมีรูปลักษณ์ที่สดชื่นและบ
โรสยกมือตบแก้มของแนนซี่เพี๊ยะ -ทุกคนต่างตกตะลึงเมื่อได้ยินเสียงตบแหลมที่ดังก้องไปทั่วห้องแนนซี่มองไปที่โรสอย่างไม่ต้องสงสัย เมื่อเธอถูกจัดการกับผิวที่ไหม้เกรียมของแก้มแนนซี่ “นี่แกกล้าตบฉันได้ยังไง?”เห็นได้ชัดว่าฌอน เบล ตกใจมากแม้จะมีความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดที่เขามีต่อ แนนซี่ เบล น้องสาวของเขา ฌอนก็ยังคงพยายามอย่างเต็มที่ในการแสร้งทำเป็นสวมกอดผู้หญิงคนนี้ในฐานะน้องสาวของเขา ปิดตาของเขาเพื่อกลบดูอารมณ์ฉุนเฉียวของแนนซี่ และเพื่อรักษาความอ่อนโยนและสง่างามที่เขาวางไว้ต่อหน้าท่านประธานเบลมันไม่เคยคิดมาก่อนเลยที่โรส ลอยล์ จะล้างแค้นให้เขาลึก ๆ อย่างเด็ดเดี่ยวสำหรับบางสิ่งที่เขายอมทิ้งตัวเองเพื่อความอดทนรู้สึกดีมาก!อย่างไรก็ตาม เมื่อเผชิญหน้ากับคู่หูที่ดูเข้ากันแบบมีตัวตนพิเศษ ฌอนอดไม่ได้ที่จะกังวลเกี่ยวกับผลที่ตามมาที่แนนซี่ต้องเผชิญ“พี่เห็น ใช่ไหมพี่ฌอน? ผู้ช่วยของพี่ตบฉัน! ฉันจะไปบอกพ่อ” แนนซี่ร้องเสียงหลงขณะที่เธอวิ่งออกไปการแสดงออกของฌอนดูมืดมนต่อการคุกคามของน้องสาว เมื่อรู้ว่าการกระทำของแนนซี่ในการนำเรื่องนี้ไปฟ้องกับพ่อของพวกเขาจะทำลายความไว้วางใจที่สร้างขึ้นใหม่ท