บททั้งหมดของ มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน: บทที่ 851 - บทที่ 860

“ยัยเด็กโง่ อยู่นี่เอง! ฉันตามหาแกไปทั่วเลย! ฉันยังโทรหาแกด้วยซ้ำแต่แกก็ไม่รับเลย! รู้ไหม ย่าของแกร้อนรนใจมากอยู่ในนั้นแต่แก” แคทเธอรีนโกรธมากอยู่แล้วตอนที่เธอเดินกระทืบเท้าเข้ามา แต่ทันทีที่เธอเห็นว่าลูกสาวของเธอได้จัดเตรียมโต๊ะอยู่ในสวนหลังบ้าน เธอก็กลายเป็นเดือดดาลมากยิ่งขึ้น “แกช่วยฉลาดให้มากขึ้นกว่านี้หน่อยได้ไหม เบ? ฉันบอกแกแล้วไม่ใช่เหรอว่าพวกเราจะฉลองวันเกิดของแกในคืนนี้กัน? แกช่างกล้าแค่ไหนที่อยากจะฉลองมันจนต้องจัดมันในสวนหลังบ้านนี้? มันแทบจะเหมือนว่าแกต้องการให้โรสและครอบครัวของเธอมาถือเอาเรื่องนี้มากล่าวโทษพวกเราเลยนะ!” แคทเธอรีนดุว่าด้วยความเดือดดาล เธอกำลังจะลากลูกสาวของเธอไป เมื่อเธอตระหนักได้ว่าใครกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะนั้น ด้วยความตกใจ แคทเธอรีนเปล่งเสียงร้องแหลมออกมาก่อนที่จะเอามือปิดปากตัวเอง มันชัดเจนว่าเธอรู้จักทุกคนที่อยู่โต๊ะนั้นว่าเป็นใครกัน “คุณคือแม่ของคุณเยลแมน ถูกต้องไหม? ยินดีอย่างยิ่งที่ได้พบนะครับ! พวกเรามาที่นี่ก็เพื่อฉลองวันเกิดของคุณเยลแมนกัน!” แขกผู้มีเกียรติสองสามคนกล่าวด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเขา แม้เธอคิดว่าเธอได้ยินผิดไป แต่ทันทีที่เธอเ

เนื่องจากประธานคนอื่น ๆ หลายคนที่ได้ร่วมมือกับพวกเขาต่างก็อยู่ที่นี่เช่นกัน ยูม่าจึงรีบกล่าวเพิ่มเติม “คุณไม่รู้เหรอว่าสิ่งที่คุณทำได้ทำลายตระกูลเยลแมน?!” “พอได้แล้ว ยูม่า แกตาบอดหรือไง? มันก็ค่อนข้างชัดเจนว่าประธานมิลและคนอื่น ๆ ได้สมรู้ร่วมคิดกับตระกูลหลงมาล่วงหน้าแล้ว!” ท่านผู้หญิงเยลแมนกล่าว ขณะที่เธอถลึงตาใส่ยูม่า เมื่อได้ยินคำถามของเขา ประธานที่เกี่ยวข้องเพียงมองกันและกันก่อนจะยักไหล่และยิ้มเยาะใส่ยูม่า “ฉันพูดมันตอนนี้นะ แม้ว่าพวกเราจะประสบกับความสูญเสียมหาศาล แต่พวกเราก็จะยังคงมีเงินทองมากกว่าคนธรรมดาทั่วไป! ทั้งหมดที่พวกเราต้องทำก็คือละทิ้งทรัพย์สินของเราไม่กี่อย่างและถ้าพวกเราทำเสร็จ พวกเราจะไม่ติดหนี้ตระกูลหลงแม้แต่สตางค์เดียว! ไม่จำเป็นต้องเป็นกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั่น!” ท่านผู้หญิงเยลแมนประกาศ แม้เธอได้พูดไปแบบนั้น แต่มือของเธอก็กำลังสั่นเทาอยู่ในขณะที่เธอพูด ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็รู้เป็นอย่างดีว่าเยลแมนจะต้องทนทุกข์อย่างสุดขีดในคราวนี้ ตระกูลหลงระมัดระวังกับแผนการของพวกเขา และตอนนี้เยลแมนก็ถูกต้อนจนมุมโดยไม่มีโอกาสได้สู้กลับ อย่าลืมว่าท่านผู้หญิงเยลแมนก็แจกจ่ายอำน

มีรอยยิ้มค่อนข้างขมขื่นบนใบหน้าของเจอรัลด์ ขณะที่เขากล่าวไปแบบนั้น “หืมม? ทำไมเชนถึงกลับมาข้างในอีกล่ะ?” ก่อนที่ใครก็ตามจะทันได้ตอบสนองกับคำพูดนั้น เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจก็ดังก้องไปทั่วห้องโถง ไม่นานหลังจากนั้นก่อนที่ทุกคนจะได้เห็นเชนและลูกน้องของเขาถอยกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่น นั่นยังไงล่ะเหตุผล ผู้หญิงที่ดูมีอำนาจคนหนึ่งได้ทำการปรากฎตัวในไม่กี่วินาทีต่อมา และที่ติดตามอยู่ด้านหลังของเธอ คือกลุ่มผู้ชายที่ดูน่ากลัวอย่างยิ่งผู้ที่ทั้งหมดดูเหมือนจะแข็งแกร่งพอ ๆ กัน ‘นี่…นี่อาจเป็นใครกัน…?’ ท่านผู้หญิงเยลแมนคิดกับตัวเอง ขณะที่มุมปากของเธอกระตุก ในทางกลับกัน เบรู้สึกเต็มไปด้วยความเกรงขามและแปลกใจ ขณะที่เธอมองไปที่หญิงสาวคนสวย ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็เห็นด้วยตาของเธอเองว่าเชนถอยกลับมาด้วยความหวาดกลัวเพียงใดด้วยการปรากฏตัวของผู้หญิงคนนั้น “ช่างเป็นความบังเอิญอย่างแท้จริงอะไรอย่างงี้ เชน! พวกเราพบกันอีกแล้วนะ!” ผู้หญิงคนนั้นกล่าว ขณะที่เธอกำลังเคี้ยวหมากฝรั่งตอนที่มองไปยังผู้ชายที่หวาดกลัวคนนั้น “ค ครับ คุณ! มันนานมากแล้วจริง ๆ!” เชนพูดตะกุกตะกัก ใบหน้าของเขาหยดไปด้วยหยาดเหงื่อจ

หลังจากงานเลี้ยงสิ้นสุดลง โรส,ป้าสอง และคนอื่นหลายคนก็แทบจะไม่สามารถฟื้นตัวจากทุกอย่างที่พวกเขาเพิ่งเห็นไปได้ด้วยซ้ำ แม้พวกเขามีความคิดในการประจบประแจงเจสสิก้าสักเล็กน้อยก่อนหน้านี้ แต่ทั้งหมดที่พวกเขาได้รับก็คือสายตาที่ไร้ไมตรีของเธอ พวกเขารู้สึกกลัวเจสสิก้ามาก จนท้ายที่สุดก็ไม่มีพวกเขาคนไหนที่จะพูดกับเธอได้สักคำเลยด้วยซ้ำ นับประสาอะไรกับการทำให้เธอพอใจล่ะ! เบกลายเป็นดาวเด่นในเพียงวันเดียว “เรื่องนั้นก็กลับกลายเป็นเรื่องดีและมีอิทธิพลและอำนาจที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้สินะ! ช่างน่าประหลาดใจอะไรอย่างงี้!” ท่านผู้หญิงเยลแมนกล่าวอย่างเศร้าใจ หลังจากได้ยินข้อสรุปของสิ่งที่เกิดขึ้นจากเจอรัลด์ ตอนนี้เป็นเวลากลางคืน คนอื่นสองสามคนก็กำลังยืนอยู่ภายในห้องนอนของเธอกัน และรวมทั้งท่านผู้หญิงเยลแมนด้วย “ความขัดข้องใจในอดีตไม่มีเหตุผลที่จะยังคงมีอยู่ต่อไปนะครับ คุณยาย…มันถึงเวลาที่จะปล่อยพวกมันไปแล้วและให้ครอบครัวของพวกเราได้กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง!” เจอรัลด์กล่าว “แล้วพวกเขาล่ะ? ฉันโหดร้ายมากกับยูเลียในปีนั้น…ฉันยังทำให้พ่อของเบต้องทนทุกข์อย่างมหันต์ขนาดนั้น! เนื่องจากยูเลียสนิทกับพี่ห้าของเธ

เอาตามตรงเจอรัลด์กำลังรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ขณะที่เขาเดินทางไปยังบ้านหลังนั้น ‘ตระกูลใหญ่จะสามารถอาศัยในสถานที่แยกตัวเช่นนี้เหรอ…?’ ในขณะที่เขาอยู่ห่างจากประตูบ้านไม้ไม่กี่ก้าว เจอรัลด์ก็เห็นชายชราคนหนึ่งที่ดูอายุมากกว่าหกสิบปี ออกจากบ้านหลังนั้นมา แม้ชายชราจะแต่งตัวเหมือนกับชาวบ้านคนหนึ่ง แต่เสื้อผ้าของเขาก็ค่อนข้างสะอาด วินาทีที่เขาสังเกตเห็นเจอรัลด์ เขาก็ถึงกับตะลึงไปชั่วขณะแม้เขาจะรีบซ่อนความตกใจของเขาไว้อย่างรวดเร็วด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะถามขึ้นมา “สวัสดีครับ นาย! มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่าครับ?” “ยินดีอย่างยิ่งที่ได้พบคุณครับ คุณผู้ชาย! ผมอยากจะถามว่าคุณรู้จักตระกูลใหญ่ใด ๆ ที่อาศัยอยู่บนภูเขานี้หรือไม่ครับ” เจอรัลด์ตอบกลับ “ตระกูลใหญ่งั้นเหรอ? ฮ่าฮ่า! ดูรอบ ๆ สิครับ นาย! ไม่มีอะไรนอกจากภูเขาและต้นไม้อยู่ทั่วไปหมด! ผมเพียงอาศัยอยู่ที่นี่ เพราะผมต้องพิทักษ์ป่าไม้เท่านั้น! ไม่มีใครอื่นที่นี่นอกจากผมหรอกครับ!” ผู้ชายคนนั้นอธิบาย ขณะที่เขายังยิ้มต่อไป “ฉันเชื่อใจเพื่อนของฉันที่บอกให้ฉันมาตามหาเขาที่นี่ คุณแน่ใจจริง ๆ ใช่ไหมว่าไม่มีตระกูลอื่นใดอาศัยอยู่บนภูเขาแห่งนี้?” ท่านผู