บททั้งหมดของ มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน: บทที่ 1101 - บทที่ 1110

แต่ก็นั่นแหละ เธอก็เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่นักศึกษาของมหาวิทยาลัยเมย์เบอรี่จะออกเดทกับนักศึกษาด้วยกัน แต่สำหรับแยสมีน เธอข้ามขั้นไปไกลกว่านั้นมาก ย้อนกลับไปตอนนั้น เธอเคยออกเดทกับประธานของบริษัทเมย์เบอรรี่ที่เพิ่งหย่าร้างกับภรรยาของเขาด้วยเหตุนี้ ท่านประธานได้จัดให้วางดอกไม้ไฟไว้ในทุกซอกทุกมุมของมหาวิทยาลัยในคืนวันเกิดของแยสมีน ในค่ำคืนนั้น ทั่วทั้งมหาวิทยาลัยก็สว่างไสวไปด้วยแสงของดอกไม้ไฟที่สวยงามจับตา ส่งผลให้เด็กสาวคนอื่น ๆ ในมหาวิทยาลัยหลายคนยกย่องในตัวเธอ และอีกหลายคนก็รู้สึกริษยาเธอในเวลาเดียวกันอย่างไรก็ตาม นั่นไม่ได้เป็นเพียงเหตุการณ์เดียวที่เจอรัลด์นึกขึ้นมาได้ แต่อีกเรื่องที่เขาจำได้ขึ้นใจคือ ตอนที่แจสมีนสั่งให้เขาเก็บกวาดเศษซากที่เหลือของดอกไม้ไฟรอบ ๆ มหาวิทยาลลัยก่อนจะถึงรุ่งเช้า โดยให้ค่าจ้างเขาเป็นจำนวนเงินสิบห้าดอลลาร์และนั่นถือเป็นเงินจำนวนที่มากสำหรับเขาในตอนนั้น หลังจากที่เขาได้รับเงินแล้ว เขาก็รีบพาเซเวียร์ไปเลี้ยงไก่เคเอฟซีในทันที เขายังจำได้อีกว่า เขาได้เพิ่มเงินส่วนตัวเข้าไปอีกเจ็ดดอลลาร์เพื่อที่จะทำให้งานฉลองของพวกเขาดูยิ

เจอรัลด์ยิ้มอย่างเย้ยหยัน แทนที่เขาจะถอยหนี เขากลับพุ่งเข้าหาคนเหล่านั้นอย่างรวดเร็ว เขารัวทั้งหมัดทั้งเตะใส่พวกเขาไม่ยั้ง เสียงกระดูกหักและแตกร้าวดังกึกก้องไปทั่วในความมืด และไม่กี่วินาทีต่อมา เหล่าคนที่พุ่งจู่โจมเขาเมื่อสักครู่ก็ไปกองรวมกันบนพื้น ใกล้กับเด็กหนุ่มที่หักแขนตัวเองก่อนหน้านี้พร้อมกับอาการฟันหักและกระดูกอวัยวะต่าง ๆ ในร่างกายแตกละเอียด พวกเขาเกือบจะหมดสติจากความรู้สึกเจ็บปวดทรมาน แต่ถึงกระนั้น พวกเขาก็ยังจ้องไปที่เจอรัลด์ด้วยดวงตาเบิกโพลง ราวกับว่าเขาเป็นสัตว์ประหลาดตัวหนึ่ง“เขาเป็นใครกันแน่…? ทำไมเราถึงต้องมาสู้รบกับคนแบบนี้ด้วย…?”เจอรัลด์ไม่คิดที่จะสนใจพวกที่นอนกองอยู่บนพื้นเลยแม้แต่น้อย เขาเพียงแค่ปัดทรายออกจากมือ และเดินต่อไปราวกับว่าไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นก่อนที่เขาจะเดินไปได้ไกล ชายวัยกลางคนที่ร่างกายยังคงเปียกชุ่มไปด้วยเลือดได้วิ่งตามเขาไป ก่อนที่จะโค้งคำนับด้วยความเคารพแล้วพูดว่า “ข ขอบคุณมากครับท่าน ที่ช่วยชีวิตผมเอาไว้! ผมเป็นชาวบ้านในเมืองฮาลิมาร์ค และผมมีชื่อว่าแวกเนอร์ ยาร์น! ผมโชคดีมากที่ได้มาพบกับท่าน ในขณะที่พวกมันกำลังตามล่าตัวผม ไม่เช่นนั้น ผมคงเสร็จ

แวกเนอร์พูดพลางพยักหน้าตอบรับพอได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็คลี่ม้วนกระดาษที่ได้รับออกอย่างช้า ๆ และเป็นไปตามคำพูดของแวกเนอร์ ม้วนกระดาษโบราณที่ถูกคลี่ออก ได้เผยให้เห็นภาพวาดเสมือนจริงที่ดูมีชีวิตชีวาของนายพลท่านหนึ่งในภาพวาด ท่านนายพลกำลังถือดาบยาวด้ามหนึ่งไว้ในมือ เขาดูน่าเกรงขามเป็นอย่างยิ่ง แม้แต่เจอรัลด์เองก็ยังรู้สึกเกรงกลัวภาพวาดนั้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ใช่เพียงสิ่งเดียวที่ดึงดูดความสนใจของเจอรัลด์ สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของเขาเป็นพิเศษก็คือ ท่านนายพลในภาพวาดนั้นช่างมีลักษณะที่คล้ายคลึงกับเทพเจ้าในโลงศพอมตะ ซึ่งก็หมายความว่า บุคคลทั้งสองคนนั้นหน้าตาเหมือนกับเขาไม่มีผิด!แม้แต่ดาบยาวที่ท่านนายพลกำลังถืออยู่ ซึ่งน่าจะเป็นดาบอาวุธที่สำคัญของเขา ก็ยังดูเหมือนดาบที่เจอรัลด์ถือติดตัวตลอดเวลา“เขานั่นเอง!” หนังตาของเจอรัลด์กระตุก ขณะที่กำลังพูด“ท่านรู้ว่าเขาคือใครใช่หรือใม่? นอกจากเรื่องที่ผมบอกกับท่านว่า ผมมีเหตุผลบางอย่างกับการกระทำของผมแล้ว ที่ผ่านมาครอบครัวของผมได้เฝ้ารอใครบางคนที่มีลักษณะคล้ายคลึงกลับบุคคลในภาพวาด และคนผู้นั้นก็คือท่าน!”เจอรัลด์ไม่รู้ด้วย

ด้วยสาเหตุที่ว่า คนที่ออกค้นหาสมุนไพรมาปรุงยามักจะเสียชีวิตในทะเลหรือบนภูเขาสูงในทุก ๆ ปี สมุนไพรหลายชนิดที่ถูกนำมาประมูลในงานจึงมีที่มาที่ไปไม่ค่อยชัดเจนนักเหมือนที่หลายคนเคยบอกว่า สิ่งที่หายากมักจะมีคุณค่าเสมอ ในเมื่อมีพ่อค้าที่ร่ำรวยและบุคคลมีเกียรติหลายคนมุ่งหน้าไปที่งานเลี้ยงแห่งมนตรา เพื่อโอกาสที่จะได้สมุนไพรเก่าแก่หายากเหล่านั้นมาครอบครอง ผมคิดว่าท่านก็อาจจะพบสมุนไพรที่ท่านกำลังอยากได้ที่นั่นเช่นกัน” แวกเนอร์พูดเสริมเจอรัลด์ได้แต่พยักหน้าตอบรับเขาเท่านั้น“...ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ ก่อนหน้านี้คุณพูดถึงใครบางคนที่เรียกว่าเจ้าแห่งวิญญาณ…คุณบอกว่าคนคนนี้ได้ทำนายเอาไว้ว่าผมจะปรากฏตัวขึ้นในไม่ช้าใช่หรือไม่? ในเมื่อเขามีความสามารถที่จะทำนายเรื่องราวเหล่านี้ได้ ผมเลยสงสัยว่า ที่จริงแล้วเขาเป็นใครกันแน่…?” เจอรัลด์ถาม เมื่อนึกถึงสิ่งที่แวกเนอร์พูดไว้ก่อนหน้านั้นได้มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เจอรัลด์เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน เพราะก่อนหน้านั้น บุคคลที่มีชื่อว่าเจ้าแห่งวิญญาณ ก็เคยช่วยอลิซให้รอดพ้นจากสถานการณ์ที่ยากลำบากมาได้ครั้งหนึ่ง ขณะที่เขากำลังคิดเช่นนั้น เจอรัลด์ก็เกิดความสงสัยว่าเจ้าแห่งวิ

หลังจากที่ได้ยินเหตุผลที่ไร้สาระของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย เจอรัลด์ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า “เอาออกมาให้เขาดู!”แวกเนอร์ทำตามคำสั่งของเจอรัลด์ เขาหยิบบัตรเชิญแล้วยื่นให้เจ้าหน้าที่ดู พอเขาได้รับมัน เขาก็รีบตรวจทานอย่างละเอียดเจอรัลด์นั้นไม่ใช่เด็กที่ไร้เดียงสาเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เขารู้ดีว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนี้กับโซอี้กำลังจะทำอะไรเมื่อเขาเห็นเจ้าหน้าที่คนนั้นกำลังใส่หูฟัง เจอรัลด์ก็ใช้ความสามารถในการหยั่งรู้พิเศษของเขาแอบฟังแผนที่พวกเขาได้วางไว้ เขาจำเสียงของโซอี้ได้ในทันที เธอกำลังออกคำสั่งบางอย่าง “ไล่พวกมันออกไป แล้วก็ไปสืบประวัติของเด็กนั่นมาด้วย จากนั้นก็ส่งคนไปหักหลังพวกมัน”เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัยแวกเนอร์เคยเล่าให้เขาฟังแล้วว่า ตระกูลมินแชลร่ำรวยขึ้นมาได้ก็เพราะพวกเขาพึ่งพาพวกโจรและหัวขโมย ความจริงแล้วต้นตระกูลของพวกมินแชลก็คือพวกโจรสลัดทั้งนั้นหลังจากที่ได้ยินแผนการของโซอี้ เจอรัลด์ถึงกับต้องพยายามบังคับตัวเองไม่ให้หลุดหัวเราะเสียงดังออกมา“ต้องขออภัยด้วยนะครับ ท่านสุภาพบุรุษ หลังจากที่ได้ตรวจสอบบัตรเชิ