All Chapters of พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: Chapter 721 - Chapter 730

ดูเหมือนว่าเธอจะต้องรับรู้ไปถึงก้นบึ้งของความฝันและอาการปวดหัวให้ได้!หลิง อี้หรานตัดสินใจและนัดหมายกับหมอเหลิ่งทางโทรศัพท์หลังจากที่หลิง อี้หรานวางสาย เกา ฉงหมิงก็เคาะประตูและเข้าไปในห้องทำงานของอี้ จิ่นหลี“นายน้อยอี้ คุณหลิงเพิ่งติดต่อกับจิตแพทย์นามสกุลเหลิ่งเพื่อทำการนัดหมายวันมะรืนนี้ครับ”อี้ จิ่นหลีหลับตาลง เรียวนิ้วยาวของเขาที่กำลังถือปากกาไว้ในมือ ยังคงเซ็นชื่อบนกระดาษอย่างราบรื่น “อืม เข้าใจแล้ว”จากนั้น เกา ฉงหมิงก็ออกมาจากห้องทำงานขณะที่ประตูกำลังจะปิดลง เขาก็ได้ยินเสียงแตกเบา ๆ ดังเข้ามาในรูหูของเขาราวกับว่ามีบางอย่างแตกร้าวประตูห้องทำงานของท่านประธานปิดลงและอี้ จิ่นหลีที่นั่งอยู่บนเก้าอี้โซฟา ยังคงอยู่ในตำแหน่งเดิม แต่เขากลับหยุดสนใจที่จะเซ็นชื่อลงบนกระดาษต่อปากกาในมือของเขาหักออกเป็นสองส่วนและใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาก็เต็มไปด้วยความมืดมน‘อี้หราน... ยังคงพยายามเอาความทรงจำที่หายไปของเธอกลับคืนมา? เธอกำลังพยายามเรียกคืนความทรงจำที่เกี่ยวข้องกับกู้ ลี่เฉินใช่ไหม?’‘ทำไมล่ะ? เธอบอกว่าเธออยากจะแก่ไปพร้อมกับฉัน แต่ทำไมเธอถึงต้องการเอาความทรงจำที่เกี่ยวข้องกับผู

‘ทำไมเขาถึงรีบแสวงหาความตาย? ทำไมเขาถึงไม่คิดถึงลูกชายที่เขายังมีอยู่? เขารู้บ้างไหมว่าการตายของเขา ทำให้จินที่อายุยังน้อยในตอนนั้นรู้สึกอย่างไร?’‘ชายผู้นี้คิดจริง ๆ เหรอว่าการส่งจินกลับมาหาตระกูลอี้เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด? เขาลืมไปหรือเปล่าว่าลูกของเขาต้องการพ่อ’‘จินสูญเสียแม่ของเขาไปแล้ว แล้วเขาก็สูญเสียพ่อไปด้วย’‘เขาต้องอยู่ในบ้านหลังนี้ตั้งแต่อายุยังน้อย พร้อมด้วยปู่ที่เกลียดชังเลือดอีกครึ่งหนึ่งของเขา!’เธอแทบจะจินตนาการได้ว่าเขาต้องยากลำบากอย่างไรเมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็กในคฤหาสน์หลังนี้ ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าความรักระหว่างปู่กับหลาน มีเพียงเด็กที่ดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอด!หลิง อี้หรานเดินผ่านห้องโถงด้านหน้าและเข้าไปในห้องชั้นในที่ละก้าวการตกแต่งภายในนั้นเหมือนกับที่เธอเคยเห็นก่อนหน้านี้ มีการประดับแผ่นจารึกของพ่อของจินบนแท่นบูชาเธอเห็นร่างสูงยืนนิ่งราวกับรูปปั้นประติมากรรมตรงหน้าแผ่นจารึกที่ระลึกหลังของเขาตั้งตรงและมีเพียงแสงสลัวของตะเกียงส่องมาที่เขา ความสว่างเพียงเล็กน้อยที่ปะปนอยู่กับความมืดมิดความอ้างว้างแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเขาราวกับว่าเขาเป็นเพียงคนเดียวท

เธอรีบอาบน้ำแล้วไปโรงพยาบาลสิ่งที่เธอไม่รู้คือเมื่อปลายเท้าของเธอก้าวออกจากคฤหาสน์อี้ มีใครบางคนคอยรายงานการเคลื่อนไหวของเธอให้กับอี้ จิ่นหลี“นายน้อยอี้ คุณหลิงออกจากบ้านแล้วครับ” เกา ฉงหมิงในห้องทำงานของท่านประธานพูดขึ้นอี้ จิ่นหลีหลุบตาลง ขนตาสีดำยาวของเขาสั่นเล็กน้อย “อืม ฉันเข้าใจแล้ว”หลังจากนั้นความเงียบสงบก็ปกคลุมภายในห้องร่างกายของเกา ฉงหมิงสั่นเทา นายน้อยอี้เงียบมากจนเขาพบว่ามัน… น่ากลัวหลิง อี้หรานมาถึงโรงพยาบาล หยิบบัตรคิว แล้วเข้าพบกับหมอเหลิ่งเธอเป็นแพทย์หญิงอายุ 40 ปี และค่อนข้างอวบ ดวงตาที่ยิ้มแย้มของเธอทำให้ผู้คนรู้สึกเป็นมิตรและเชื่อใจบางทีคนที่หน้าตาแบบนี้น่าจะเหมาะกับการจิตแพทย์ที่สุดหลิง อี้หรานนั่งลงและบอกเธอเกี่ยวกับอาการของเธอ รวมถึงความฝันของเธอที่เกิดขึ้นบ่อย ๆ เมื่อเร็วๆ นี้โดยเฉพาะ... หลังจากที่ได้พบกับกู้ ลี่เฉินที่งานจัดแสดง เธอก็เริ่มฝันถึงเหตุการณ์เหล่านี้อีกครั้ง“เป็นไปได้สูงที่จะเป็นโรคความจำเสื่อม ถ้าเป็นอย่างที่คุณพูด มันคงเกิดขึ้นเพราะมีคนอื่นบอกคุณในสิ่งเดียวกันที่คุณเผลอลืมไป ถ้าคุณคิดไปเองในตอนกลางคืน มันก็ไม่น่าจะเกิดขึ้นซ้ำซ

เมื่อหลิง อี้หรานผลักประตูเข้าไปในห้องทำงานของท่านประธาน เธอก็เห็นร่างสูงที่ยืนมองออกไปด้านนอกหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศสซึ่งเป็นวิวที่มองเห็นเส้นขอบฟ้าของเมืองเฉินหลิง อี้หรานพบว่าภาพตรงหน้าเธอเหมือนกับภาพถ่ายบนโปสเตอร์ เพียงแค่เขายืนอยู่ที่นั่นก็ราวกับเมืองเฉินทั้งเมืองอยู่ภายใต้การควบคุมของเขาแต่มันก็เป็นความจริงที่ว่าเขากำลังปกครองเมืองเฉินอยู่เขาดูแตกต่างจากชายผู้โดดเดี่ยวและเปราะบางที่เธอเคยเห็นในช่วงเช้าสร่าง“จิน” เธอเรียกเขาเสียงดังเขาหันศีรษะกลับมามองเธอ รอยยิ้มเล็กน้อยปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเขา “มาถึงแล้วสินะ”“อืม ฉันเอาอาหารกลางวันมาให้คุณ ดูสิว่าคุณชอบไหม” ขณะที่เธอพูด เธอเดินไปที่โต๊ะกาแฟที่คุ้นเคยและวางกล่องอาหารกลางวันและผลไม้ในมือลงเขาเดินเข้ามา เปิดฝากล่องข้าว แล้วนั่งลงบนโซฟาหลิง อี้หรานรู้สึกราวกับว่าเธอได้ย้อนกลับไปในวันที่เธอรับประทานอาหารกลางวันกับเขาในที่ทำงานของเขา“ชอบไหม?” เธอถามอย่างมีความหวัง โดยไม่รู้ว่าอาหารกลางวันที่เธอเลือกนั้นเหมาะกับรสนิยมของเขาหรือไม่“ก็ดี” เขาตอบ“ดีแล้วที่ชอบ” เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก“แล้ววันนี้เธอไม่ปวดหัวแล้วเหรอ? ทำไ

“ใช่ เค้กก็พอแล้ว คุณยายเพิ่งจากไปเพียงแค่ 49 วัน ฉันยังไม่อยากจัดงานฉลองใหญ่ ฉันแค่อยากกินเค้กกับคุณ เหลียนอี แล้วก็พักผ่อน” หลิง อี้หรานพูดนี่เป็นวันเกิดปีแรกของเธอหลังจากที่พวกเขาได้อยู่ด้วยกันแต่คุณยายก็เพิ่งจากไปและเธอยังคงอยู่ในช่วงไว้อาลัยอยู่เธอไม่ต้องการงานเลี้ยงฉลองวันเกิดที่อึกทึก เธอเพียงต้องการฉลองวันเกิดอย่างเงียบ ๆ กับเขาและเพื่อน ๆ ของเธอ“ได้ ฉันจะเตรียมเค้กวันเกิดให้เธอ” เขาตอบ“ขอบใจนะ” เธอยิ้มและมองดูเวลา ใกล้ถึงเวลาที่เขาต้องทำงานตอนบ่ายต่อแล้ว “งั้นฉันจะไปก่อนนะ คุณจะได้ทำงานต่อ”เธอหยิบกระเป๋าของเธอขึ้นและลุกขึ้นยืนขณะที่เธอพูดแต่ก่อนที่เธอจะก้าวออกไป แขนแกร่งคู่หนึ่งกลับโอบกอดเธอจากด้านหลังและเธอก็ถูกดึงเข้าไปในอ้อมแขนของเขาในทันทีใบหน้าของเขาซบอยู่กับลำคอหงส์ เขาสูดกลิ่นหอมของเธอ “อย่า… พรุ่งนี้อย่าไปโรงพยาบาลเลยนะ ฉันจะพาเธอไปที่โรงพยาบาลอื่นและพาหมออีกคนมาตรวจอาการปวดหัวของเธอให้ ตกลงไหม?”เสียงแหบซ่านของเขาเอื้อนเอ่ยออกมาเบา ๆ ขณะที่แขนของเขากอดรัดเธอแน่นหลิง อี้หรานตัวสั่นเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะตอบว่า “รอก่อนนะ... จนกว่าฉันจะกลับมาจากโรงพยาบาล