บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 331 - บทที่ 340

แน่นอนว่าคนที่ตอบคำถามนั้นก็คือ กวาน ลี่หลี่, กวาน ลี่หลี่ ดูเหมือนตั้งใจส่งเสียงของเธอ เธอพูดถึงเรื่องที่หลิง อี้หราน เข้าคุกเพราะเธอขับรถชนคนตาย ขณะที่เมาแล้วขับ... หลิง อี้หราน ยิ้มอ่อน กวาน ลี่หลี ต้องการเยียบย่ำเธอเพื่อชดเชยกับความขับแค้นใจจากการที่ถูกเธอกดขี่ในช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมาสินะ? แน่นอนว่าคุณไม่สามารถรู้ถึงนิสัยใจคอของผู้คนได้ทั้งหมดในตอนที่คุณถูกยกย่องสรรเสริญ และแน่นอนว่าเมื่อไหร่ที่คุณตกอับ คุณจะรู้นิสัยที่แท้จริงของคนได้หมดเปลือก ขณะที่หลิง อี้หราน กำลังออกจากบริษัทไปยังลิฟต์ ก็มีเสียงฝีเท้าตามหลังเธอมาอย่างรวดเร็ว และเสียงก็ดังขึ้น “เดี๋ยวก่อน อี้หราน!” หลิง อี้หราน หันหัวกลับไปและเห็นผู้ชายคนหนึ่งรีบเขามา ก่อนที่จะหยุดตรงหน้าของเธอ เขากำลังมองเธอด้วยสายตาที่คลุมเครือ เขาเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีพอสมควร อายุราว ๆ 30 เขามีรูปร่างปานกลางและแต่งกายด้วยชุดสูทแบบที่คนมีฐานะในเมืองมักใส่กัน “มีอะไรเหรอ?” หลิง อี้หราน ถามขณะที่มองไปทางเพื่อนร่วมงานเก่าของเธอ เขาเคยเป็นเพื่อนร่วมงานกับเธอที่บริษัทและก็มีช่วงหนึ่งมีข่าวลือขึ้นว่าเขาแอบชอบเธอ แต่เธอได้คบกับเซียว จื่อฉี

อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นสีหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสของโจว เชียนหยุน หลิง อี้หราน ก็ถอนหายใจอย่างโล่งใจกับตัวเองและนำออเดอร์ใส่บนรถจักรยานไฟฟ้า ด้วยออเดอร์ที่มากขึ้น พี่โจวจึงสารมารถทำรายได้ ได้เยอะมากขึ้นและจะได้รับการปลูกถ่ายประสาทหูเทียมให้อาหยันน้อยได้ เมื่อเธอนึกถึงอาหยันน้อย หลิง อีหราน ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บปวดในใจของเธอ เด็กที่น่ารักอย่างเขามีข้อบกพร่องเช่นนี้ นอกจากนี้เธอก็ยังไม่เคยเห็นพ่อของอาหยันน้อยเลย อาหยันน้อยก็ใช้นามสกุล โจว ดังนั้นเธอก็เดาอะไรได้ว่า บางทีเด็กอาจจะอยู่กับพี่โจวเพียงลำพัง ในกรณีนี้แน่นอนว่าต้องลำบากกว่า หลิง อี้หราน ขี่จักรยานไฟฟ้ามาถึงทางเขาอาคาร อี้ กรุ๊ป รปภ. หลายคนคุ้นเคยกับ หลิง อี้หราน แล้ว เมื่อพวกเขาเห็นหลิง อี้หราน พวกเขาก็วางอาหารทั้งหมดลงบนรถเข็นอย่างกระตือรือร้นและยังช่วยเข็นมันเข้าไปในอาคารจนถึงลิฟต์และพวกเขายังมีน้ำใจกดลิฟต์ให้เธออีกด้วย สำหรับพนักงานต้อนรับยังทักทาย หลิง อี้หราน ด้วยรอยยิ้มและยังโค้งคำนับเธอด้วยความเคารพ หลิง อี้หราน อาจจะเป็นเพียงแค่สาวส่งอาหารที่มีความสุขกับสิ่งนี้ แน่นอนเธอรู้ว่าทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะ อี้ จิ่

“ขอบคุณค่ะ” หลิง อี้หรานกล่าว ขณะที่เธอกำลังหยิบหนังสือ “ฉันต่างหากที่ต้องเป็นคนที่ขอบคุณเธอ” โจว เชียนหยุน กล่าว “อาหยันน้อย มีการสื่อสารได้เพียงเล็กน้อยกับบุคคลภายนอก นอกจากนี้ เขายังไม่สามารถได้ยินหรือพูดได้ คนอื่น ๆ จึงไม่ค่อยเต็มใจที่จะสื่อสารกับเขา ฉันดีใจมากที่เธอเต็มใจที่จะเรียนรู้ภาษามือเพื่อสนทนากับเขา” “อาหยันน้อยเป็นเด็กน่ารักและดูเหมือนว่าเขาจะชอบฉันด้วย ฉันคิดว่ามันเป็นเพียงโชคชะตา” หลิง อี้หรานกล่าว โชคชะตา... ริมฝีปากของโจว เชียนหยุน ขยับ แต่ในที่สุดเธอก็พูดเพียงแค่ว่า “ใช่บางที... นี่อาจจะเป็นโชคชะตา” “ฉันต้องไปแล้วนะคะพี่โจว” หลิง อี้หราน กล่าว “เอาล่ะ พรุ่งนี้เจอกันนะ” โจว เชียนหยุน รอจนหลิง อี้หราน ออกไป ก่อนจะปิดประตูร้านและเข้าไปในห้องเล็ก ๆ ที่อยู่ด้านหลังร้านอาหาร เธอมองดูลูกชายของเธอบนเตียงของเขา ที่หลับไปแล้ว คุณนายโจวกำลังตบเบา ๆ บนตัวของเขา “เขาหลับแล้วเหรอ?” โจว เชียนหยุน ถามอย่างเบา ๆ ลดเสียงลงโดยไม่รู้ตัว ถึงแม้จะรู้ว่าลูกชายของเธอจะไม่ได้ยินก็ตาม “ใช่ เขาเพิ่งจะหลับไป” คุณนายโจว กล่าว “หลิง อี้หราน กำลังจะเรียนภาษามือเหรอ?” “มันต้องไม่น่า

เธอไม่ได้เรียนกฎหมายมาเพื่อหวังว่าจะได้รับความยุติธรรมหรอกหรือ? อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เธอไม่สามารถแม้แต่จะใช้มันเพื่อเรียกความยุติธรรมให้ตัวเองได้ “เธอฉลาดนะ” ชายคนนั้นตะคอกเธอก่อนที่จะพูด หลิง อี้หราน กำหมัดของเธอแน่น การที่จะถูกเยียบย่ำนั้นมันง่ายนิดเดียว! เธอตัวสั่นมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อกริชนั้นเข้ามาใกล้ใบหน้าของเธอมากขึ้น ทันใดนั้น เธอก็ย่อตัวลงแต่วิ่งไปที่ประตูของห้องพยาบาล อย่างไรก็ตาม ทันใดนั้นเมื่อเธอเปิดประตูเธอก็ติดอยู่กับบอดี้การ์ดสองคนที่เฝ้าอยู่หน้าประตู ชายคนนั้นเดินเขาไปหาหลิง อี้หราน และหัวเราะเยาะ “ฉันคิดว่าเธอจะกล้าหาญซะอีก แต่ที่จริงแล้วเธอก็แค่หาโอกาสที่จะหนี อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีทางหนีรอดนะ” ไม่ใช่ว่าไม่มีทางหนีแต่อย่างน้อยเธอก็แค่ต้องการมีทางเลือกในการต่อต้านถึงแม้ว่าเธอจะเป็นเหยื่อที่อยู่ในความเวทนาของคนอื่นก็ตาม หลิง อี้หราน ถูกจับตัวกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง เมื่อเธอเห็นว่ากริชกำลังจะกรีดที่หน้าเธอ ในครั้งนี้ประตูก็ถูกเตะและเปิดออก ร่างหนึ่งเดินเข้ามาหาหลิง อี้หราน ในเสี้ยววินาทีนั้นมีคนหยิบกริชออกและถีบเลขาจนกระเด็นออกไป “คุณปู่ไม่ใจ

เขาไม่ได้อยู่ในห้องแล้วเขาจะอยู่ที่ไหน? ชั้นล่างเหรอ?เมื่อหลิง อี้หราน ลงไปที่ชั้นล่างก็ไม่เห็นอี้ จิ่นหลี อยู่ที่นั่นเช่นกันเธอออกไปจากบ้านด้วยซ้ำ หลังจากที่เธอไม่พบเขาในคฤหาสน์หลังใหญ่คฤหาสน์ อี้ มีขนาดใหญ่มาก นอกจากคฤหาสน์หลังใหญ่แล้วยังมีห้องคนรับใช้, สวน, ศาลานั่งเล่น และสระน้ำหลังจากอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ อี้ เป็นเวลานาน เธอไม่เคยสำรวจที่คฤหาสน์ อี้ เลยและไม่รู้ว่ามันใหญ่แค่ไหนเป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว และเท่าที่มองเห็นมันมืดมาก มีเพียงไฟส่องสว่างอยู่สองสามดวงตลอดทางอากาศตอนกลางคืนค่อนข้างเย็น หลิง อี้หราน อดไม่ได้ที่จะจับคอเสื้อเข้ามาแนบชิดกัน แต่เธอก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมเธอถึงมองหาอี้ จิ่นหลี เธอกลัวว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเขาอย่างนั้นเหรอ?จะมีอะไรเกิดขึ้นกับเขาในคฤหาสน์ อี้ อีก?ท้ายที่สุดเธอก็ทำได้แค่อธิบายกับตัวเองว่าเขาช่วยชีวิตเธอในวันนี้ และเธอแค่ต้องการความสบายใจทันใดนั้น แสงแฟลชก็ดึงดูดความสนใจของเธอเธอเห็นสิ่งที่ดูเหมือนบ้านเดี่ยวหลังเล็ก ๆ อยู่ข้างหน้าและมีแสงไฟส่องผ่านทางหน้าต่างเมื่อหลิง อี้หราน เข้าไปใกล้ เธอก็พบว่ามีแผ่นโลหะอยู่ที่หน้าบ้าน มั