All Chapters of พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: Chapter 321 - Chapter 330

“เขาไม่ได้รบกวนฉันหรอกค่ะ ลูกชายของคุณน่ารักจัง" หลิง อี้หราน กล่าว “ดูเหมือนว่าเขาจะอยากกินก๋วยเตี๋ยวนะคะ เขามองก๋วยเตี๋ยวบ่อย ๆ”“ถ้าคุณให้ก๋วยเตี๋ยวเขา เขาอาจจะกินหรือไม่กินก็ได้ เขาแค่อยากเล่นสนุกด้วยค่ะ” ผู้หญิงคนนั้นกล่าวและเริ่มทำท่าทางด้วยมือทั้งสองข้างต่อหน้าเด็กน้อยหลิง อี้หราน ตกตะลึงและสังเกตได้ทันทีว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังทำอะไร... ภาษามือ!“เขา... ” เธอกล่าวโพล่งออกมาหญิงสาวกล่าวว่า “เขาไม่ได้ยิน แต่เขารู้ภาษามือค่ะ เขาเข้าใจได้ท่าทางง่าย ๆ”ผู้หญิงคนนั้นพูดและค่อย ๆ พูดต่อว่า “ขอโทษคุณน้าสิ” ในขณะทำท่าทางจากนั้นหลิง อี้หราน ก็เห็นเด็กน้อยโค้งคำนับมาทางเธอราวกับจะแสดงความขอโทษหลิง อี้หราน อดไม่ได้ที่จะลูบหัวของเด็กน้อย เขายังเด็กแต่เขาไม่สามารถได้ยิน เสียงทั้งหมดในโลกนี้ไม่มีอยู่จริงสำหรับเขาใช่ไหม?หญิงสาวคนนั้นอุ้มเด็กน้อยออกไป ในขณะที่หลิง อี้หราน ยังคงกินก๋วยเตี๋ยวของเธอต่อไป แต่เธอกลับรู้สึกเสียใจเธอกินก๋วยเตี๋ยวเสร็จและกำลังจะออกจากร้านอาหารเล็ก ๆ เมื่อออกไปจากร้าน เธอก็เห็นแผ่นประกาศรับสมัครงานที่หน้าประตูพวกเขากำลังมองหาพนักงานส่งอาหารหลิง อี้หราน ห

ปฏิกิริยาของหลิง อี้หราน เมื่อนึกขึ้นได้ว่าอี้ จิ่นหลี สามารถไปตามกำจัดร้านอาหารเล็ก ๆ ได้ แม้แต่บริษัทที่กำลังมาแรง ที่คนต่างกล่าวว่าจะมีอนาคตที่สดใส กลับกำลังมีข้อสงสัยและอาจจะถูกกำจัดไป ดังนั้นร้านอาหารเล็ก ๆ ก็น่าจะไม่รอด“ฉัน... ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น” เธอพึมพำ เธอไม่ต้องการให้เกิดอะไรขึ้นกับร้านอาหารเล็ก ๆ ของพี่โจวเพราะฉัน เธอเห็นว่าพี่โจวเป็นคนดี ลูกชายของเธอที่หูหนวก ทำให้เธอต้องรับภาระหนัก “ดีแล้วที่พี่ไม่ได้คิดแบบนั้น พี่สามารถอยู่ที่นี่อย่างสงบสุข” อี้ จิ่นหลี กล่าวด้วยรอยยิ้มหลิง อี้หราน เม้มริมฝีปากของเธอเข้าด้วยกันและไม่ได้พูดอะไรต่ออี้ จิ่นหลี จับมือของหลิง อี้หราน ขึ้นมาและวางฝ่ามือของเธอลงบนแก้มของเขา “เพราะพี่ตั้งใจจะหางานด้วยตัวเอง ไม่ว่าพี่จะกลับมาดึกแค่ไหน พี่ก็จะมา

นอกจากนี้ ในฐานะหัวหน้า เธอยังต้องดูแลแคชเชียร์, เสิร์ฟอาหาร, ทำความสะอาดโต๊ะ มันเหมือนกับว่าเธอต้องทำทุกอย่าง เมื่อตอนที่ร้านยุ่ง ๆ เธอก็แทบจะไม่มีเวลาว่างเลย ความสามารถของเธออาจจะมีจำกัด แต่เธอก็มอบสิ่งที่ดีที่สุดให้กับลูกชายของเธอ ประมาณบ่ายสามโมง ทางร้านก็ได้มีออเดอร์อื่นเข้ามา มีทั้งขนมปังไส้สับปะรดและชานม เมื่อกี้แค่หลิง อีหราน ได้เห็นที่อยู่ เธอถึงกับฟุ้งซ่าน “มีอะไรเหรอ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?” โจว เชียนหยุน ได้เตรียมออเดอรให้ หลิง อี้หราน และสังเกตเห็นว่าเธอจ้องไปที่ใบสั่งซื้ออย่าเหม่อลอย “เปล่าไม่มีอะไรค่ะ” หลิง อี้หราน ตอบพร้อมกับหยิบขนมปังสับปะรดและชานม ชัดเจนว่า ที่อยู่ของคำสั่งซื้อนั้นเป็นสำนักงานกฎหมายที่เธอเคยทำงานอยู่ ตอนนี้เธอกำลังจะไปส่งอาหารที่นั่น และเธอจะต้องพบเจอกับอดีตเพื่อนร่วมงานของเธอเป็นธรรมดา ย้อนกลับไป เธอเป็นพนักงานที่ยอดเยี่ยมในออฟฟิศคนหนึ่งเลย แต่บางทีในอีกสักพัก เธออาจจะต้องรู้สึกอับอายใจมาก ๆ หลิง อี้หราน รู้สึกถึงความเจ็บปวดในใจ แต่ในตอนนี้เธอเลือกมุ่งมั่นที่จะทำตรงนี้แล้ว เธอก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องเจอกับสถานการณ์เหล่านี้ นอกจากนี้

ในไม่กี่ชั่วโมงของวันนี้ ในตอนที่หลิง อี้หราน นอนหลับอย่ารวดเร็วอยู่บนที่นอน ประตูระหว่างห้องสองห้องก็เปิดออกอย่างช้า ๆ ร่างสูง ๆ ก็เดินเข้ามา ผู้ที่มักจะเย็นชา มองไปที่ผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงด้วยสายตารักใคร่ การจ้องมองของเขาในตอนนี้เต็มไปด้วยความผูกพัน “ฝันดีนะพี่สาว” เสียงเบา ๆ และนุ่มนวลดังออกมาจากปากของเขามันผสมไปด้วยความผูกพันและในเวลาเดียวกันมันก็มีความสิ้นหวังที่ไม่อาจจะบรรยายความรู้สึกได้ ... วันรุ่งขึ้น เมื่อหลิง อี้หราน ไปทำงาน ช่วงเที่ยงที่ร้านได้รับออเดอร์ เยอะมาก มากกว่า 30 รายการ ปกติแล้ว รอบหนึ่งเธอจะส่งเพียงแค่ 7-8 รายการ แต่ตอนนี้ มีออเดอร มากกว่า 30 รายการโดยกะทันหัน มันเป็นอะไรที่เลิศมากสำหรับร้านเล็ก ๆ ที่จะส่งอาหารในบ่ายวันนี้ โจว เชียนหยุน เตรียมออเดอร์ให้พร้อมและพูดกับหลิง อี้หราน ว่า “ขอบคุณมาก ๆ สำหรับการส่งอาหารพวกนี้นะ” “แล้วออเดอร์อื่น ๆ ล่ะคะ?” หลิง อี้หรานกล่าว สุดท้ายแล้ว เมื่อเธอส่งออเดอร์นี้แล้ว เธออาจจะไม่ต้องส่งออเดอร์อื่น ๆ ก็ได้ “ไม่เป็นไร ฉันจะขอให้แม่ มาช่วยทำหน้าที่แทนตรงเครื่องคิดเงินหลังจากที่พาอาหยันน้อยเข้านอน แล้วฉันจะไปส่งใ

หลิง อี้หราน หยิบกล่องอาหารกลางวัน และเริ่มก้มหน้าก้มตากินอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เธอต้องการเพียงแค่รีบกิน ๆ ให้หมดไว ๆ และออกไป “พี่กินเร็วมาก เพราะอยากรีบออกไปใช่ไหมครับ?” เสียงของอี้ จิ่นหลี พูดเบา ๆ ในห้องทำงาน “อะแฮ่ม...” หลิง อี้หราน ถึงกับสำลัก จนแทบจะคายอาหารออกมา ตอนนี้เธอทำได้เพียงใช้มือปิดและไออย่างลำบาก อีกสักพักหน้าของเธอก็แดงมาก ในที่สุดเธอก็หยุดไอ แต่ว่าในมือของเธอที่ปิดปากอยู่ก่อนหน้านี้ ดันมีเศษข้าวติดอยู่ เธอจึงตัดสินใจหยิบทิชชูและต้องการที่จะเช็ดมือของเธอ อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เธอจะหยิบทิชชูได้นิ้วของเขาก็คว้ามือของเธอและดึงเข้าหาตัวเขาเอง เธอบิดข้อมือด้วยความอึดอัด แต่ก็ไม่หลุด “มือของฉันไม่สกปรก ฉันต้องเช็ดมัน” เธอกล่าว “สกปรกเหรอครับ?” เขาหัวเราะเบา ๆ ด้วยความตลก “ผมไม่เห็นว่ามันจะสกปรกเลยครับ” เขาก้มหัวลงขณะที่เขาพูด ริมฝีปากของเขาอยู่ติดกับฝ่ามือของเธอ และในตอนนั้นปลายลิ้นของเขาก็เลียเศษข้าวที่มีของเธอ หลิง อีหราน ตัวแข็งทื่อ เธอรู้สึกร้อนที่ฝ่ามือของเธออย่างมาก และการการเลียของเขาเหมือนกับว่าไปสัมผัสกับเส้นประสาทบนฝ่ามือของเธอและความรู้สึกมันกระจ่ายไปทั