All Chapters of พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: Chapter 301 - Chapter 310

หลิง อี้หราน รีบรัดเข็มขัดนิรภัยของเธอ และมองดูด้วยความแปลกใจ ขณะที่อี้ จิ่นหลี กำลังขับรถออกจาก คฤหาสน์ อี้ เขาขับรถไปทางที่บอกว่าเป็นที่อยู่ของไป๋ ทิงซิน เขากำลังพาเธอไปที่นั้นอย่างนั้นเหรอ? อย่างไรก็ตาม ตอนนี้หน้าของเขาดูสดใส ริมฝีปากบาง ๆ ของเขาประกบกันแน่น สายตาของเขาดูมืดมัว แสดงออกถึงความไม่พอใจของเขา หลิง อี้หราน อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เธอก็กลัวว่าถ้าเธอพูดอะไรตอนนี้จะยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดมากกว่าเดิม มันจะเเย่แน่ ๆ สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้ก็คือ การได้พบกับเหลียนอีและรู้ให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ‘ถ้าอย่างนั้นฉันรอให้ฃอี้ จิ่นหลี ใจเย็นลงก่อนดีกว่า ก่อนที่... จะขอบคุณเขา’ หลิง อี้หราน คิดกับตัวเอง เมื่อพวกเขาขับรถมาถึง เครเซนท์ เบย์ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็สั่งให้พวกเขาหยุด “บอก ไป๋ ทิงซิน ว่า อี้ จิ่นหลี ต้องการพบเขา และถามเขาด้วยว่า เขาจะมาพบพวกเราไหม?” อี้ จิ่นหลี พูดตรงประเด็น เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองสามคนได้ยินอย่างนั้นถึงกับตาลุกด้วยความประหลาดใจ สุดท้ายแล้ว ทุกคนในเมือง เฉิน รู้จักชื่อ ‘อี้ จิ่นหลี’ นอกจากนี้, ถึงแม้ว่าเจ

ในความคิดถึงเรื่องในคืนนั้น เป็นอีกอย่างหนึ่งที่ทำให้เธอรู้สึกผิด เธอต้องโทษความคึกคะนองในเรื่องนี้ของเธอในคืนนั้น เธอไม่รู้ตัวเองว่าเธอดื่มได้มากน้อยแค่ไหน และยังคิดว่าถูกแล้วที่จะต้องดื่มไวน์ผลไม้ให้มากขึ้น จนในที่สุดการที่ดื่มมากเกินไปของเธอมันทำให้เกิดปัญหา เธอตื่นขึ้นมาและเริ่มจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นตอนที่เธอเมา เธอตรึงเขาลงบนที่นอน เธอยัดเยียดตัวเองให้เขา และคำพูดจาอ่อนหวานทั้งหมดก็ออกมาจากปากของเธอ ขณะที่นึกถึงเกี่ยวกับเรื่องนี้ ชิน เหลียนอี้ ก็รู้สึกว่าพวกเขาเหมือนกับผู้ชายที่พูดกับผู้หญิงในละครทีวี! โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เหมือนกับว่าเลียนแบบบทบางตอนในละครจากทีวีที่เธอเคยดูในตอนนั้น เธอเข้าใจได้เพียงว่า การที่ดูละครโรแมนติกมากเกินไปไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย เมื่อคนหนึ่งเมา อีกคนก็แค่พูดจาหวาน ๆ เหมือนกับว่ามันไม่มีข้อจำกัดในที่สุด… เธอก็ทำสำเร็จ! เธอสำเร็จความปรารถนากับชายหนุ่มรูปหหล่อที่เธอชื่นชมอย่างไม่น่าเชื่อ บางครั้งที่ ชิน เหลียนอี นึกถึงเรื่องนี้ เธอก็แอบสงสัยว่า การพูดจาหวาน ๆ ของเธอ มันใช้ได้ผล เขาอาจจะอยู่ในต่างประเทศมานาน จนไม่รู้ว่าจะตอบโต้อย่างไรกับประเทศที่พูดจาหว

“คุณคือ หลิง อี้หราน” สิ่งที่ ไป๋ ทิงซิน พูดนั้นไม่ใช่คำถาม แต่มันคือการยืนยันตัวตน หลังจากที่เขาได้เห็น ชิน เหลียนอี ที่ถนนในวันนั้น เขาก็เริ่มหาข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับชิน เหลียนอี และแน่นอนว่า ในบางส่วนของส่วนประกอบข้อมูลทั้งหมดที่เขาหาได้นั้นก็คือ หลิง อี้หราน เธอเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของชิน เหลียนอี มันเป็นเพราะ ชิน เหลียนอี ต้องไปช่วยในเรื่องคดีของ หลิง อี้หราน จนทำให้ชิน เหลียนอี ต้องบินกลับจากต่างประเทศอย่างไวที่สุดเช่นกัน เธอทำทุกอย่างอย่างเต็มที่ก็เพื่อจะช่วยหลิง อี้หราน ไม่ว่าจะเรื่องการหาทนายความ และหาหลักฐานต่าง ๆ หรือจะพูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ เป็นเพราะ หลิง อี้หราน นั้นแหละ ที่ทำให้ชิน เหลียนอี ต้องทิ้งเขาไปอย่างกะทันหัน ไป๋ ทิงซิน รู้สึกอึดอัดหัวใจแปลก ๆ เมื่อเขาต้องนึกถึงเรื่องนี้ ถ้า หลิง อี้หราน ไม่ได้เป็นผู้หญิง ไป๋ ทิงซิน อาจจะถือว่าเธอเป็นเหมือนคู่แข่งของเขา “คุณไม่มีสิทธิ์ เข้ามายุ่งกับเรื่องระหว่างชิน เหลียนอี กับผม คุณไม่พูดมากในบางสิ่งที่คุณไม่รู้จะดีกว่า ผมไม่ได้มีความเมตตากับผู้หญิงหรอกนะ” ไป๋ ทิงซิน กล่าวอย่างเย็นชา ชิน เหลียนอี เริ่มรู้สึกกังวล “ไป

นอกจากนี้ ถ้าผู้ชายอย่างเขาตกอยู่ในอันตราย มันก็ไม่สำคัญอะไรเลย แม้ว่าเธอจะคุกเข่าหรือไม่คุกเข่าก็ตาม ถึงแม้ว่าเธอจะหักขาตัวเอง มันก็ไม่ได้ส่งผลดีอะไรต่อเขาเลย ความเงียบของเธอ ทำให้แววตาของเขาพล่ามัว เขาสตาร์ทรถและขับไปโดยที่ไม่พูดอะไรต่อ ในตอนนั้น หลิง อีหราน ก็ไม่มีความรู้สึกอะไรเลยนอกจากนิ่งเงียบ และอึดอัดในตอนที่อยู่ในรถ วันรุ่งขึ้น หลิง อี้หราน ไปหาชิน เหลียนอี เธอทั้งสองหาโต๊ะอารหารนั่งในร้านอาหารที่อยู่ใกล้ ๆ กับบ้านของชิน เหลียนอี เมื่อเธอมองไปที่เพื่อนสนิทของเธอ ก็เห็นว่ามีรอยคล้ำรอบดวงตาที่เห็นได้ชัด หลิง อี้หราน คิดว่าเมื่อคืนเธอคงนอนไม่ค่อยหลับ “เมื่อวานนี้หลังจากที่เธอกลับมาบ้าน มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ?” หลิง อี้หราน ถาม “อย่าไปพูดถึงมันเลย ตอนที่ฉันกลับไปถึงบ้าน พ่อแม่กำลังเตรียมทำโทษฉัน ฉันเกือบโดนนั่งคุกเข่าบนกระดานซักผ้า” ชิน เหลียนอี กล่าว หลิง อี้หราน ทำหน้าสงสัย “ทำไมเธอไม่บอกกับพวกเขา เกี่ยวกับเรื่องไป๋ ทิงซิน?” “เอ่อ... ฉันบอกพวกเขาว่า เพื่อนที่ฉันไม่ได้เจอมานาน แค่แกล้งฉันเล่นนิดหน่อย แต่ฉันเผลอบอกพวกเขาไป แต่ทั้งหมดนั้นมันไม่ใช่เรื่องจริง” ชิน เหลียน

“ขึ้นมา” ปากบาง ๆ ของเขาพูดสองคำนี้ออกมา คำพูดเป็นนัย ๆ ของการต่อสู้ปรากฏขึ้นต่อหน้าของชิน เหลียนอี อย่างกะทันหัน โทรศัพท์เครื่องนั้นของเธอมีค่า แต่อิสรภาพของเธอนั้นมีค่ายิ่งกว่า เธอไม่อยากถูกขังให้อยู่ในห้องของเขานานหลายชั่วโมงแบบเมื่อวาน ถ้า อี้หราน ไม่มากับอี้ จิ่นหลี เพื่อพาเธอออกมาเมื่อวาน เธอก็รู้ไม่เลยว่าเมื่อไหร่เธอจะได้ออกมา “ไม่เป็นไร ฉันกำลังคิดว่าจะเปลี่ยนโทรศัพท์อยู่พอดี ฉันไม่ต้องการโทรศัพท์เครื่องเก่าแล้ว” ชิน เหลียนอี พูดอย่างกลัว ๆ “คุณไม่ต้องการรูปถ่ายและบัญชีอินเทอร์เน็ตทั้งหมดในโทรศัพท์ของคุณแล้วเหรอ? ผมคิดว่ามันมีข้อมูลในบริษัทของคุณอยู่ด้วยนะ” ไป๋ ทิงซิน พูดเบา ๆ “ถ้าคุณไม่ต้องการแล้ว ก็ช่างมันเถอะ” นี่มัน... ภัยคุกคาม! ชิน เหลียนอี กัดฟัน แต่ปัญหาคือโทรศัพท์ของเธอมีการป้องกันด้วยรหัสผ่าน หรือว่า... เขาปลดล็อกโทรศัพท์ของเธอ แล้วเจอรูปถ่ายและข้อมูลในนั้น? แล้วบัญชีโซเซียวต่าง ๆ ของเธอ... เขาก็สามารถถอดรหัสได้ใช่ไหม? “ทำไมคุณถึง?” เธอพูดด้วยความโกรธ “คุณอยากขึ้นามาหรือไม่?” เขาถามโดยไม่ตอบ เธอรู้สึกหมือนมีอะไรติดอยู่ในลำคอ ที่เธอไม่สามรถจะกลืนหร