บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 1451 - บทที่ 1460

โถงไว้อาลัยนั้นสว่างเรืองรอง เทียนต้องถูกจุดไว้ตลอดทั้งสามวันและพวกเขาต้องจุดธูปตลอดด้วยหลิงอี้หรานเดินเข้าไปในโถงไว้อาลัยและเห็นอี้จิ่นหลียืนอยู่ในห้องมีแสงส่องลงมาโดนตัวเขา และเห็นเงาบังสลัวบางส่วน เขานั้นมองนายท่านอี้ซึ่งสวมใส่ชุดดี ๆ เตรียมพร้อมสำหรับฝังนอนอยู่ในโลงเย็น ใบหน้าหล่อเหลาของอี้จิ่นหลีดูไร้อารมณ์“จินคะ” หลิงอี้หรานเรียกตอนนั้นเองที่เขาเหมือนจะกลับมาได้สติ เขาหันมามองเธอ“ฉันบอกเธอแล้วว่าไม่ต้องมาที่นี่บ่อยนักไม่ใช่เหรอ? ฉันดูแลที่นี่ได้”“ฉันมาเพราะว่าอยากเจอคุณ” อี้หรานบอกขณะที่เธอเดินเข้าไปหาจิ่นหลีเธอยกมือขึ้นสัมผัสหน้าเขา ตอนนี้เป็นช่วงต้นเดือนมกราคมและอากาศก็ยิ่งหนาวเย็นขึ้นเรื่อย ๆห้องโถงไว้อาลัยนั้นไม่มีเครื่องทำความร้อน ดังนั้นแม้ว่าจะอยู่ในอาคารอากาศก็ยังเย็น และที่นี่ก็ยิ่งเย็นโดยเฉพาะในตอนกลางคืน“คืนนี้คุณจะอยู่ที่นี่เหรอคะ?” เธอถามเขาพึมพำ “เพราะว่าเขาเลี้ยงฉันมา ฉันก็ยังต้องทำเรื่องที่ควรทำ พรุ่งนี้เป็นวันฝังศพของนายท่านอี้แล้วก็จะมีคนมากมาย เธอไม่จำเป็นต้องไปร่วมเพราะว่าไม่สะดวกกับสภาพร่างกายของเธอตอนนี้” จิ่นหลีบอก“ฉันยังไม่ได้จะคลอดสักห

ตอนนี้นายท่านอี้จากไปแล้ว หลิงอี้หรานก็เป็นนายหญิงของตระกูลอี้อย่างเป็นทางการ อีกอย่างยังว่ากันว่าเธอกำลังท้องลูกแฝดสามด้วยพอเด็กทั้งสามคลอดออกมา สถานะของเธอในฐานะนายหญิงของตระกูลอี้ก็อาจจะยิ่งมั่นคงดังนั้นคนที่มาร่วมงามศพของนายท่านอี้ต่างก็ปฏิบัติกับหลิงอี้หรานอย่างให้เกียรติในฐานะญาติของผู้ล่วงลับ หลิงอี้หรานยืนอยู่ข้างอี้จิ่นหลีตลอดทั้งงานงานศพสำหรับตระกูลอย่างตระกูลอี้นั้นเป็นธรรมดาที่จะวุ่นวายซับซ้อนมากกว่างานศพของคนทั่วไปจิ่นหลีกลัวว่า อี้หรานจะเหนื่อยเลยบอกให้เธอนั่งพักแต่เธอก็ยังยืนกรานที่จะยืนอยู่ข้างเขา“ฉันยังไม่เหนื่อยค่ะ ถ้าฉันเหนื่อย ฉันจะบอกคุณนะคะ ฉันไม่เสี่ยงให้เสียสุขภาพหรอก” เธอพูด เพราะรู้ดีว่าตอนนี้เธอไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วเธอนั้นมีทารกอีกสามคนอยู่ในครรภ์ตอนนั้นเอง คนต้อนรับของงานศพก็ขานชื่อกู้ลี่เฉินหลิงอี้หรานตัวสั่นสะท้านและหันหน้าไปมองทางเข้าทันทีเธอเห็นเงาร่างคุ้นเคยในสูทสีดำเดินเข้ามาพูดแล้วก็คือ ทั้งเธอและกู้ลี่เฉินต่างก็ไม่เจอกันมาหลายเดือนเขาเคยเป็นเพื่อนสมัยเด็กที่ผ่านความยากลำบากมาด้วยกัน แต่พวกเขาก็ต้องแยกจากกันด้วยเรื่องบางอย่างก

หลิงอี้หรานอึ้งไป ตระกูลเซียวนั้นไม่ได้รับเชิญมาร่วมงานศพในวันนี้ เซียวจื่อฉีต้องพยายามอย่างมากเพื่อให้ได้เข้ามาจากนั้นเซียวจื่ออี้ก็เดินกะเผลกเข้ามาและพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “หลิงอี้หราน เธอคงไม่ได้เป็นนายหญิงตระกูลอี้หรอก ถ้าพี่ชายของฉันไม่ได้เลิกกับเธอ เธอ-”“หุบปาก” เซียวจื่อฉีรีบห้ามน้องสาวเพราะกลัวว่าเธอจะพูดอะไรไม่เข้าท่า “รีบขอโทษอี้หรานเร็วเข้า”เซียวจื่อฉีหันไปพูดกับหลิงอี้หรานว่า “อี้หราน ฉันขอโทษนะ น้องสาวฉันไม่รู้ความ เธอใจกว้างคงไม่ถือสาไปโต้เถียงกับน้องนะ ตระกูลเซียวทำผิดกับเธอมาหลายหน จะให้ฉันขอโทษเธอยังไงก็ได้ ฉันแค่ขอให้เธอปล่อยตระกูลเซียวไป”ดวงตาอี้หรานฉายแววงุนงง จากนั้นเธอก็คิดถึงสิ่งที่อี้จิ่นหลีทำกับตระกูลห่าวไปก่อนหน้านี้‘หรือที่จริง จิ่นหลีอาจจะจัดการตระกูลห่าวกับตระกูลเซียวพร้อมกัน เซียวจื่อฉีถึงได้มาโวยวายแบบนี้?’เซียวจื่อฉีดูสำนึกและเศร้าเสียใจขณะที่เขาพูด แต่หลิงอี้หรานก็มองเขาด้วยสายตาเย็นชาตอนนี้เซียวจื่อฉีน้ำตาเอ่อคลอ ผู้หญิงหลายคนคงจะรู้สึกสงสารหากว่าเห็นสีหน้าเศร้าสร้อยบนใบหน้าหล่อเหลาของเซียวจื่อฉีแบบนี้ตอนนี้เธอจำได้ว่า เขายืนอยู่ข้างกา

กู้ลี่เฉินเม้มริมฝีปากบางเข้าหากันเบา ๆ แต่ว่าดวงตาเหยี่ยวของเขาจับจ้องอยู่ที่หลิงอี้หรานเท่านั้น“หากวันหนึ่งคุณพบว่า จิ่นหลีไม่ใช่คนแบบที่คุณคิดแล้วก็ทนอยู่กับเขาไม่ได้อีกต่อไป คุณจะ… ให้ผมได้ดูแลคุณไหม?” เสียงเขาสั่นเล็กน้อยบ่งบอกว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเขาที่พูดออกมา เขานั้นรวบรวมความกล้าทั้งหมดแล้วก็พูดออกมา บางทีนี่อาจจะเป็น… โอกาสเดียวของเขา เขานั้นแทบกลั้นหายใจไปด้วยขณะที่พูด และมือที่อยู่ข้างตัวก็สั่นระริกอย่างคุมไม่ได้ เขานั้นรอคำตอบอย่างกระวนกระวายหลิงอี้หรานอึ้งไปพักหนึ่ง จากนั้นเธอก็รู้สึกได้ถึงแรงบีบของมืออี้จิ่นหลีที่กุมมือเธออยู่ ‘จินรู้สึก… ไม่สบายใจอีกแล้วเหรอ?’หลิงอี้หรานบีบมืออี้จิ่นหลีและพูดกับกู้ลี่เฉินว่า “ไม่ค่ะ เรื่องที่คุณพูดยังไงก็ไม่มีทางเกิดขึ้น ตอนนี้ฉันอยากจะอยู่กับจินแล้วก็รวมถึงในอนาคตด้วย” คำยืนยันของเธอทำให้ดวงตาของกู้ลี่เฉินฉายแววผิดหวัง หัวใจที่กระวนกระวายดูเหมือนจะว่างเปล่าทันใด เขายิ้มขื่น ‘นี่ฉันหวังอะไรกัน?’“จินคะ ไปกันเถอะ” คราวนี้เป็นหลิงอี้หรานที่ออกแรงดึงจินออกมา กลุ่มบอดี้การ์ดก็ตามพวกเขาออกมากู้ลี่เฉินยืนค้างอยู่ตรงนั้น

’จินรู้ตั้งแต่แรกว่าฉันถูกกล่าวหาแต่ว่าเพื่อผลประโยชน์ของบริษัท เขาเลยไม่ทำอะไรเลย เขาเลือกที่จะเงียบ ปล่อยให้ฉันเข้าคุกแล้วก็ให้ตระกูลห่าวกล่าวหาฉันผิด ๆ เหรอ?’ตอนนั้นหลิงอี้หรานรู้สึกได้แต่ความเหน็บหนาว ขั้นบันไดที่ทอดไปสู่ชั้นล่างนั้นอยู่ตรงหน้าเธอไปไม่ไกล และก็มีเพียงแค่ประมาณ 30 ขั้น แต่ทำไมเธอถึงได้รู้สึกเหมือนว่าบันไดนั้นทอดยาวไปเรื่อย ๆ กันล่ะ? เธอรู้สึกเหมือนว่าต้องเดินไปอย่างไม่มีจุดสิ้นสุด“ถ้านายอยากมอบความยุติธรรมให้อี้หรานจริง ๆ นายควรให้ห่าวอี้เหมิงต้องรับโทษทางกฎหมาย ทั้งนายและตระกูลห่าวสมควรต้องรับโทษ” กู้ลี่เฉินพูดอย่างกราดเกรี้ยว เขารู้สึกว่าความเจ็บปวดในใจปะทุขึ้นมาเมื่อคิดว่าอี้หรานต้องโดนกล่าวหาอย่างผิด ๆ เพราะห่าวอี้เหมิง ‘หากว่าฉันอยู่เคียงข้างเธอ ฉันจะไม่มีวันให้เธอต้องได้รับความไม่เป็นธรรมแน่’โทสะปะทุขึ้นมาในดวงตาของอี้จิ่นหลี เขาพุ่งเข้ามาแล้วคว้าคอเสื้อของกู้ลี่เฉินไว้ “นายจะไปรู้อะไร? นายเป็นใครที่มาพูดแบบนั้นต่อหน้าฉัน? ถ้าฉันได้เจออี้หรานก่อนหน้านี้แล้วตกหลุมรักเธอก่อนนี้ ฉันจะไม่มีวันให้เธอต้องทรมานในตอนนั้นหรอก” กู้ลี่เฉินแค่นเสียงหยัน “ใช่สิ เ